i hate me please die (me)

Έχω τόση ανάγκη να ξεφύγω από τον εαυτό μου που αναζητώ τους πιο παράξενους τρόπους.

Και ναι φταίει ο καπιταλισμός
και ναι φταίει που μεγάλωσα και άργησα να καταλάβω κάποια πράγματα
και ναι φταίει το μπλογκ που μου δίνει βήμα και έχω γίνει ψωνάρα
και ναι φταίει που ήμουνα δημοφιλής και έγινα ψωνάρα επίσης

και φταίνε πολλά γενικά.

Θέλω να ξεφύγω αρκετά ούτως ώστε όταν ξαναγυρίσω (αν ξαναγυρίσω) να είμαι άλλος εαυτός. Καλύτερος ελπίζω. Αν τύχει και είμαι χειρότερος θα ξανακάνω το ίδιο. Αλλά πρέπει να ξεκολλήσω, δες, δεν μπορώ να φλερτάρω καν, δεν μπορώ να επικοινωνήσω καν, δεν μπορώ να πω καν την αλήθεια, μόνο κείμενα, κείμενα, κείμενα

και κλάψα, κλάψα, κλάψα

και που τα αναγνωρίζω αυτά όλα δηλαδή, τι; Τώρα είναι δικαιολογημένα; Όχι δεν είναι. Νιώθω να βρίσκομαι σε δίνη και δεν ξέρω που καταλήγει. Ξέρω μόνος οτι εκεί που καταλήγει θα είμαι μόνος μου, κι εγώ, σε αντίθεση με σένα, δεν θέλω να είμαι μόνος μου. Θέλω παρέα. Και αυτών, και εσού, και εκείνου και εκείνων και αρκετή παρέα γενικά.

Θα έκλαιγα αλλά ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω αφιλτράριστο πια. Και φυσικά δεν είναι δικιά σου δουλειά να με φτιάξεις, για την ακρίβεια ακριβώς επειδή δεν είναι δικιά σου δουλειά να με φτιάξεις συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Έχεις δίκιο κι έχω άδικο και ούτε αυτό δεν έχει σημασία πλέον, τα δίκαια και τα άδικα είναι για όταν έχεις κάτι να μάθεις από αυτά, για όταν έχεις κάπου να προχωρήσεις. nope + nope + nope.

Ψάχνω κάποιον να με φτιάξει και δε με φτιάχνει κανείς και κλαίγομαι. Να πάω να γαμηθώ λες;

Καλή απάντηση, τη δέχομαι.