https://www.youtube.com/watch?v=DPaK9Ih2jOQ
Και καθώς σέρνομαι και μπαίνω σιγά σιγά ή γρήγορα γρήγορα στο εικοστό ένατο έτος που η καρδιά μου χτυπάει και μπορεί κανείς να με δει να τον κοιτάω αναρωτιέμαι πότε ξεκίνησε αυτή η ύπαρξη και πότε θα τελειώσει.
Ναι ντάξει, είναι επετειακό, το ξέρουμε όλοι αυτό. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θα με πιάσει να γιορτάσω την επέτειο της επίσημης δήλωσης πως είμαι εδώ και υπάρχω και επηρεάζω. Αλλά όταν επηρεάζεις επηρεάζεσαι κιόλας. Η φυσική τα έχει λύσει αυτά αιώνες τώρα.
Σέρνομαι λοιπόν και περνάω τη γραμμή τερματισμού, έχω ολοκληρώσει 28 γύρους και ξεκινάω τον 29ο. Έχω δρόμο ακόμα. Μάλλον. Είμαι κουρασμένος αλλά επουδενί εξαντλημένος. Οι άνθρωποι γεννιούνται κουρασμένοι, εγώ αυτό πιστεύω. Κουρασμένοι από την κοιλιά της μάνας τους που λέει και μια έκφραση. Αλλά που δεν είναι έκφραση εδώ. Κουρασμένοι αλλά ποτέ εξαντλημένοι. Θαυμαστά εξελιγμένοι, έχουμε άπειρους μηχανισμούς και λειτουργίες να σιγουρέψουν οτι δε θα εξαντληθούμε. Πάντα υπάρχει κάτι να σου δώσει λίγη παραπάνω ενέργεια. Πάντα στις χίλιες ήττες θα σου έρθει μια νίκη να σιγουρέψει οτι δε θα τα παρατήσεις. Να σιγουρέψει οτι θα διατηρήσεις την ψευδαίσθηση οτι μπορούν οι νίκες να γίνουν περισσότερες και οι ήττες λιγότερες. Και το σιγουρεύει.
Σέρνομαι με μια ταχύτητα άλφα, και οι συναθλητές μου σέρνονται και αυτοί, άλλοι πιο γρήγορα άλλοι πιο αργά, με κάποιους μιλάμε κιόλας κατά τη διάρκεια του αγώνα. Τους συμπαθώ αλλά τους συναγωνίζομαι κιόλας. Ποιος θα κάνει τον καλύτερο αγώνα; Εδώ δε μετράει ο χρόνος, μετράει πρώτα πρώτα ποιος θα συνεχίσει να τρέχει πιο πολύ. Και μετά, ποιος θα τρέχει με το καλύτερο στυλ. Άλλοι τρέχουνε σκυφτοί, άλλοι τρέχουνε χαμογελαστοί, άλλοι τρέχουνε με το κεφάλι ψηλά, αλλοι απλά τρέχουνε χωρίς να ξέρουνε γιατί. Που και που προσπερνάμε πτώματα εκείνων που δεν κατάφεραν να συνεχίσουν τον αγώνα αλλά στον επόμενο γύρο τα έχουνε ήδη πάρει από το ταρτάν, είναι αμείλικτοι και αποτελεσματικοί πολύ οι διοργανωτές. Φαντάζομαι οτι κάποια μέρα, σε κάποιο γύρο κι εγώ θα σκοντάψω για τελευταία φορά και δε θα ξανασηκωθώ και θα με προσπερνάνε κάποιοι γνωστοί μου και στον πρώτο γύρο θα στεναχωριούνται, στο δεύτερο ίσως να δούνε την κηλίδα του αίματος που δε θα έχει απορροφηθεί ολόκληρη από το μαλακό έδαφος και να με θυμηθούνε, αλλά μετά απο λιγους κύκλους θα ξεχνούνε οτι εκεί σκόνταψα εγώ.
Είναι λογικό φυσικά, το ίδιο κάνω κι εγώ. Άλλωστε αυτός είναι ένας από τους μεγάλους μηχανισμούς μας που μας βοηθάει να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Αν δεν ξέχναγες ποτέ, όλη σου η ενέργεια που θα έπρεπε να πηγαίνει στο τρέξιμο-σύρσιμο θα πήγαινε στη θλίψη και στην απώλεια και δε θα συνέχιζες για πολύ. Η λήθη είναι αμυντικός μηχανισμός, εγώ αυτό πιστεύω.
Και ευτυχώς θεέ μου που δεν υπάρχεις ούτε εσύ, ούτε η μετά θάνατον ζώη. Τι θλίψη θα ζούσαμε νιώθοντας οτι χάσαμε τόσα πράγματα, οτι δε θα ξαναδούμε τόσους ανθρώπους, οτι δεν καταφέραμε τόσα και τόσα. Κάθε μέρα μου μετά το θάνατό μου θα είναι βασανιστήριο.
Ας συνεχίσω το τρέξιμο λοιπόν και ας κάνω υπομονή γιατί κάθε ήττα είναι ένα μεγάλο σχολείο (που λέει και το κόμμα) και αν τα παίρνεις τα γράμματα μπορείς να κάνεις τις νίκες σου μεγαλύτερες και τις ήττες σου ανεκτές. Και στο τέλος βέβαια τίποτα δε θα μετράει αλλά μιας και το τέλος είναι ακόμα πολλά χρόνια μετά (μάλλον) δεν έχει καμία χρησιμότητα να αρνείσαι τη γνώση, να αρνείσαι τη βελτίωση, να αρνείσαι την εξελίξη, να αρνείσαι γενικώς. Θα αρνηθείς συνολικά όταν σκοντάψεις, πάντα μας δίνεται η ευκαιρία να αρνηθούμε, πάντα μας δίνεται η ευκαιρία να σκοντάψουμε, πάντα σκοντάφτουμε.
Φαντάζομαι αυτό που θέλω να πω είναιιιιι... χρόνια πολλά;
Ορ σάμθινγκ
Και καθώς σέρνομαι και μπαίνω σιγά σιγά ή γρήγορα γρήγορα στο εικοστό ένατο έτος που η καρδιά μου χτυπάει και μπορεί κανείς να με δει να τον κοιτάω αναρωτιέμαι πότε ξεκίνησε αυτή η ύπαρξη και πότε θα τελειώσει.
Ναι ντάξει, είναι επετειακό, το ξέρουμε όλοι αυτό. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θα με πιάσει να γιορτάσω την επέτειο της επίσημης δήλωσης πως είμαι εδώ και υπάρχω και επηρεάζω. Αλλά όταν επηρεάζεις επηρεάζεσαι κιόλας. Η φυσική τα έχει λύσει αυτά αιώνες τώρα.
Σέρνομαι λοιπόν και περνάω τη γραμμή τερματισμού, έχω ολοκληρώσει 28 γύρους και ξεκινάω τον 29ο. Έχω δρόμο ακόμα. Μάλλον. Είμαι κουρασμένος αλλά επουδενί εξαντλημένος. Οι άνθρωποι γεννιούνται κουρασμένοι, εγώ αυτό πιστεύω. Κουρασμένοι από την κοιλιά της μάνας τους που λέει και μια έκφραση. Αλλά που δεν είναι έκφραση εδώ. Κουρασμένοι αλλά ποτέ εξαντλημένοι. Θαυμαστά εξελιγμένοι, έχουμε άπειρους μηχανισμούς και λειτουργίες να σιγουρέψουν οτι δε θα εξαντληθούμε. Πάντα υπάρχει κάτι να σου δώσει λίγη παραπάνω ενέργεια. Πάντα στις χίλιες ήττες θα σου έρθει μια νίκη να σιγουρέψει οτι δε θα τα παρατήσεις. Να σιγουρέψει οτι θα διατηρήσεις την ψευδαίσθηση οτι μπορούν οι νίκες να γίνουν περισσότερες και οι ήττες λιγότερες. Και το σιγουρεύει.
Σέρνομαι με μια ταχύτητα άλφα, και οι συναθλητές μου σέρνονται και αυτοί, άλλοι πιο γρήγορα άλλοι πιο αργά, με κάποιους μιλάμε κιόλας κατά τη διάρκεια του αγώνα. Τους συμπαθώ αλλά τους συναγωνίζομαι κιόλας. Ποιος θα κάνει τον καλύτερο αγώνα; Εδώ δε μετράει ο χρόνος, μετράει πρώτα πρώτα ποιος θα συνεχίσει να τρέχει πιο πολύ. Και μετά, ποιος θα τρέχει με το καλύτερο στυλ. Άλλοι τρέχουνε σκυφτοί, άλλοι τρέχουνε χαμογελαστοί, άλλοι τρέχουνε με το κεφάλι ψηλά, αλλοι απλά τρέχουνε χωρίς να ξέρουνε γιατί. Που και που προσπερνάμε πτώματα εκείνων που δεν κατάφεραν να συνεχίσουν τον αγώνα αλλά στον επόμενο γύρο τα έχουνε ήδη πάρει από το ταρτάν, είναι αμείλικτοι και αποτελεσματικοί πολύ οι διοργανωτές. Φαντάζομαι οτι κάποια μέρα, σε κάποιο γύρο κι εγώ θα σκοντάψω για τελευταία φορά και δε θα ξανασηκωθώ και θα με προσπερνάνε κάποιοι γνωστοί μου και στον πρώτο γύρο θα στεναχωριούνται, στο δεύτερο ίσως να δούνε την κηλίδα του αίματος που δε θα έχει απορροφηθεί ολόκληρη από το μαλακό έδαφος και να με θυμηθούνε, αλλά μετά απο λιγους κύκλους θα ξεχνούνε οτι εκεί σκόνταψα εγώ.
Είναι λογικό φυσικά, το ίδιο κάνω κι εγώ. Άλλωστε αυτός είναι ένας από τους μεγάλους μηχανισμούς μας που μας βοηθάει να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Αν δεν ξέχναγες ποτέ, όλη σου η ενέργεια που θα έπρεπε να πηγαίνει στο τρέξιμο-σύρσιμο θα πήγαινε στη θλίψη και στην απώλεια και δε θα συνέχιζες για πολύ. Η λήθη είναι αμυντικός μηχανισμός, εγώ αυτό πιστεύω.
Και ευτυχώς θεέ μου που δεν υπάρχεις ούτε εσύ, ούτε η μετά θάνατον ζώη. Τι θλίψη θα ζούσαμε νιώθοντας οτι χάσαμε τόσα πράγματα, οτι δε θα ξαναδούμε τόσους ανθρώπους, οτι δεν καταφέραμε τόσα και τόσα. Κάθε μέρα μου μετά το θάνατό μου θα είναι βασανιστήριο.
Ας συνεχίσω το τρέξιμο λοιπόν και ας κάνω υπομονή γιατί κάθε ήττα είναι ένα μεγάλο σχολείο (που λέει και το κόμμα) και αν τα παίρνεις τα γράμματα μπορείς να κάνεις τις νίκες σου μεγαλύτερες και τις ήττες σου ανεκτές. Και στο τέλος βέβαια τίποτα δε θα μετράει αλλά μιας και το τέλος είναι ακόμα πολλά χρόνια μετά (μάλλον) δεν έχει καμία χρησιμότητα να αρνείσαι τη γνώση, να αρνείσαι τη βελτίωση, να αρνείσαι την εξελίξη, να αρνείσαι γενικώς. Θα αρνηθείς συνολικά όταν σκοντάψεις, πάντα μας δίνεται η ευκαιρία να αρνηθούμε, πάντα μας δίνεται η ευκαιρία να σκοντάψουμε, πάντα σκοντάφτουμε.
Φαντάζομαι αυτό που θέλω να πω είναιιιιι... χρόνια πολλά;
Ορ σάμθινγκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου