https://www.youtube.com/watch?v=AveCENBgybQ
Όταν στάλθηκα εδώ, πολύ πολύ πολύ καιρό πριν, αποστολή μου ήταν να κατασκοπεύω τα εδώ έλλογα είδη, να μάθω τους τρόπους και τις συνήθειες τους, να αφομοιωθώ όσο γίνεται και να καταλάβω το δικό τους ποιόν.
Ήταν όλα ξένα στην αρχή και ακόμα και τώρα είναι. Όπως λέει κι ένα τραγούδι "για να επιτύχεις και να γυρίσεις νικητής, πρέπει πρώτα να αντιστρέψεις τον κόσμο ολόκληρο". Εκεί που ήρθα ήμασταν πολύ διαφορετικοί. Λέω ήμασταν, γιατί δεν ξέρω πια αν το σπίτι μου είναι εκεί που ήταν, αν οι δικοί μου "άνθρωποι" είναι εκεί που ήταν, αν ακόμα κρατάνε την υπόσχεση τους και με περιμένουνε.
Ήμασταν τόσο διαφορετικοί που ακόμα δεν έχω αποτινάξει την έκπληξη μου με το είδος που κατασκοπεύω εδώ, σ' αυτόν τον πλανήτη. Εδώ έχουν σώματα, εμείς δεν είχαμε. Εδώ τα συναισθήματα τους μπαίνουνε σε ορισμένο στις τρεις διαστάσεις χώρο, εμείς ήμασταν απλωμένοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Ήμασταν φτιαγμένοι απο αισθήματα και έτσι ταξίδεψα μέχρι εδώ, μέχρι να αντιστραφώ και να γίνω άνθρωπος.
Και εδώ βρήκα δύσκολη πραγματικότητα. Περιορισμένοι όπως είναι, οι άνθρωποι εδώ λένε πως έχουν συναισθήματα και κάτι άλλα πράγματα. Είναι διαχωρισμένα. Πως τα διαχωρίζουν δεν το γνωρίζω. Ακόμα μελετάω αυτές τις διαφοροποιήσεις. Λένε τη λέξη αγάπη και εννοούν χίλια πράγματα. Εμείς είχαμε άλλες λέξεις που και στο μεταφραστή να τις βάλεις δε βγάζουνε νόημα. Η λέξη "αγάπη" στη γλώσσα μου, αν τη βάλεις στο translator βγαίνει η λέξη "θώρακας" στις γήινες γλώσσες. Άντε βγάλε νόημα.
Εδώ οι άνθρωποι που περισυνέλεξα για να υπάρχω κοντά τους (για να τους μελετάω πρώτα αλλά και γιατί τους συμπαθώ τελικά) τρομάζουν πολύ συχνά μαζί μου. Όταν, μετά από πολλή υπομονή, δεν καταφέρνω να συγκρατηθώ και βγάζω την αληθινή μου φύση προς τα έξω, τρομοκρατούνται και απομακρύνονται. Βλέπεις δε χωράει στο ανθρώπινο σώμα που προβλέψαμε για μένα η συναισθηματική ενέργεια που πάει με το είδος μου. Ποτέ εμείς δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε για καιρό μέσα στα περιοριστικά ανθρώπινα σώματα. Όταν θυμώνω αληθινά και βγαίνει η αληθινή μου φύση, το αληθινό μου συναίσθημα προς τα έξω, οι άνθρωποι φοβούνται. Όταν αγαπώ το ίδιο. Όταν λυπάμαι το ίδιο. Τους φαίνεται ξένη αυτή η αντίδραση. Και είναι λογικό.
Δεν μπορούν να ξέρουν οτι δεν είμαι από εδώ. Δεν μπορούν να ξέρουν πόσο πιέστηκαν τα αισθήματα μου για να χωρέσουν μέσα στο σώμα μου. Πόση προσπάθεια κάνω για να μη βγουν. Είναι συνειδητή και κουραστική η πρακτική αυτή. Ο περιορισμός της έκφρασης. Ανακατεύτηκα και ερωτεύτηκα ανθρώπους εδώ, γιατί υπάρχουν και ομοιότητες βλέπεις μεταξύ μας. Ακόμα και αυτοί όμως, με δυσκολία ανταποκρίθηκαν σε αυτά που τους παρέταξα για να νιώσουν. Τους βλέπω να ξυνίζουν ή να ανησυχούν ή να φοβούνται ή να κοροιδεύουν όταν αναδύεται από μέσα μου όλο το μένος των συναισθημάτων του είδους μου, αυτό που κουβαλάω και προφυλάσσω σαν κόρη οφθαλμού.
Δεν ξέρω αν αυτή η αποστολή θα έχει κατάληξη. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα έχει και τέλος. Υποτίθεται θα είχατε έρθει να με πάρετε καιρό πριν αλλά περίμενα και περίμενα και περίμενα και δεν ήρθε κανείς. Ελπίζω να μη με έχετε ξεχάσει και να μη σας συνέβη κάτι. Αν πρέπει να παραμείνω εδώ, με τα αισθήματα μου καταπιεζόμενα, θα υποφέρω και το γνωρίζω καλά. Μόνο αν ξανασυναντήσω όντα δικά μου, από το είδος μου, θα μπορέσω να ξανανιώσω αληθινά σε όλο τους το εύρος αυτά που πρέπει να νιώσω για να είμαι υγιής και ευτυχισμένος.
Στέλνω αυτό και περιμένω γιατί δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. Θα κρύβω και θα περιμένω και θα συγκρατούμαι και θα περιμένω μέχρι να έρθετε να με βρείτε ή μέχρι το ανθρώπινο σώμα που φτιάξαμε να πεθάνει. Δεν ξέρω τι γίνεται όταν πεθαίνουν, θα αποκτήσω πάλι την υπόσταση μου, την αληθινή εννοώ, ή θα χαθεί και όλη αυτη η ενέργεια που είναι τώρα χωμένη εδω μέσα, ανάμεσα στα περίεργα όργανα και τους σωλήνες; Αλλά ό κόσμος είναι υλικός, έτσι μου έχετε μάθει, κι έτσι το σώμα μου, όποιο κι αν έχω κάθε φορά, αυτό είμαι εγώ, κι όταν πεθάνει αυτό θα πεθάνω κι εγώ. Ελπίζω να προλάβετε, εσείς ή έστω κάποιος δικός μας.
Ελπίζω κάποτε να συναντηθούμε ξανά.
https://www.youtube.com/watch?v=9qFCCsdTysg
Όταν στάλθηκα εδώ, πολύ πολύ πολύ καιρό πριν, αποστολή μου ήταν να κατασκοπεύω τα εδώ έλλογα είδη, να μάθω τους τρόπους και τις συνήθειες τους, να αφομοιωθώ όσο γίνεται και να καταλάβω το δικό τους ποιόν.
Ήταν όλα ξένα στην αρχή και ακόμα και τώρα είναι. Όπως λέει κι ένα τραγούδι "για να επιτύχεις και να γυρίσεις νικητής, πρέπει πρώτα να αντιστρέψεις τον κόσμο ολόκληρο". Εκεί που ήρθα ήμασταν πολύ διαφορετικοί. Λέω ήμασταν, γιατί δεν ξέρω πια αν το σπίτι μου είναι εκεί που ήταν, αν οι δικοί μου "άνθρωποι" είναι εκεί που ήταν, αν ακόμα κρατάνε την υπόσχεση τους και με περιμένουνε.
Ήμασταν τόσο διαφορετικοί που ακόμα δεν έχω αποτινάξει την έκπληξη μου με το είδος που κατασκοπεύω εδώ, σ' αυτόν τον πλανήτη. Εδώ έχουν σώματα, εμείς δεν είχαμε. Εδώ τα συναισθήματα τους μπαίνουνε σε ορισμένο στις τρεις διαστάσεις χώρο, εμείς ήμασταν απλωμένοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Ήμασταν φτιαγμένοι απο αισθήματα και έτσι ταξίδεψα μέχρι εδώ, μέχρι να αντιστραφώ και να γίνω άνθρωπος.
Και εδώ βρήκα δύσκολη πραγματικότητα. Περιορισμένοι όπως είναι, οι άνθρωποι εδώ λένε πως έχουν συναισθήματα και κάτι άλλα πράγματα. Είναι διαχωρισμένα. Πως τα διαχωρίζουν δεν το γνωρίζω. Ακόμα μελετάω αυτές τις διαφοροποιήσεις. Λένε τη λέξη αγάπη και εννοούν χίλια πράγματα. Εμείς είχαμε άλλες λέξεις που και στο μεταφραστή να τις βάλεις δε βγάζουνε νόημα. Η λέξη "αγάπη" στη γλώσσα μου, αν τη βάλεις στο translator βγαίνει η λέξη "θώρακας" στις γήινες γλώσσες. Άντε βγάλε νόημα.
Εδώ οι άνθρωποι που περισυνέλεξα για να υπάρχω κοντά τους (για να τους μελετάω πρώτα αλλά και γιατί τους συμπαθώ τελικά) τρομάζουν πολύ συχνά μαζί μου. Όταν, μετά από πολλή υπομονή, δεν καταφέρνω να συγκρατηθώ και βγάζω την αληθινή μου φύση προς τα έξω, τρομοκρατούνται και απομακρύνονται. Βλέπεις δε χωράει στο ανθρώπινο σώμα που προβλέψαμε για μένα η συναισθηματική ενέργεια που πάει με το είδος μου. Ποτέ εμείς δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε για καιρό μέσα στα περιοριστικά ανθρώπινα σώματα. Όταν θυμώνω αληθινά και βγαίνει η αληθινή μου φύση, το αληθινό μου συναίσθημα προς τα έξω, οι άνθρωποι φοβούνται. Όταν αγαπώ το ίδιο. Όταν λυπάμαι το ίδιο. Τους φαίνεται ξένη αυτή η αντίδραση. Και είναι λογικό.
Δεν μπορούν να ξέρουν οτι δεν είμαι από εδώ. Δεν μπορούν να ξέρουν πόσο πιέστηκαν τα αισθήματα μου για να χωρέσουν μέσα στο σώμα μου. Πόση προσπάθεια κάνω για να μη βγουν. Είναι συνειδητή και κουραστική η πρακτική αυτή. Ο περιορισμός της έκφρασης. Ανακατεύτηκα και ερωτεύτηκα ανθρώπους εδώ, γιατί υπάρχουν και ομοιότητες βλέπεις μεταξύ μας. Ακόμα και αυτοί όμως, με δυσκολία ανταποκρίθηκαν σε αυτά που τους παρέταξα για να νιώσουν. Τους βλέπω να ξυνίζουν ή να ανησυχούν ή να φοβούνται ή να κοροιδεύουν όταν αναδύεται από μέσα μου όλο το μένος των συναισθημάτων του είδους μου, αυτό που κουβαλάω και προφυλάσσω σαν κόρη οφθαλμού.
Δεν ξέρω αν αυτή η αποστολή θα έχει κατάληξη. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα έχει και τέλος. Υποτίθεται θα είχατε έρθει να με πάρετε καιρό πριν αλλά περίμενα και περίμενα και περίμενα και δεν ήρθε κανείς. Ελπίζω να μη με έχετε ξεχάσει και να μη σας συνέβη κάτι. Αν πρέπει να παραμείνω εδώ, με τα αισθήματα μου καταπιεζόμενα, θα υποφέρω και το γνωρίζω καλά. Μόνο αν ξανασυναντήσω όντα δικά μου, από το είδος μου, θα μπορέσω να ξανανιώσω αληθινά σε όλο τους το εύρος αυτά που πρέπει να νιώσω για να είμαι υγιής και ευτυχισμένος.
Στέλνω αυτό και περιμένω γιατί δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. Θα κρύβω και θα περιμένω και θα συγκρατούμαι και θα περιμένω μέχρι να έρθετε να με βρείτε ή μέχρι το ανθρώπινο σώμα που φτιάξαμε να πεθάνει. Δεν ξέρω τι γίνεται όταν πεθαίνουν, θα αποκτήσω πάλι την υπόσταση μου, την αληθινή εννοώ, ή θα χαθεί και όλη αυτη η ενέργεια που είναι τώρα χωμένη εδω μέσα, ανάμεσα στα περίεργα όργανα και τους σωλήνες; Αλλά ό κόσμος είναι υλικός, έτσι μου έχετε μάθει, κι έτσι το σώμα μου, όποιο κι αν έχω κάθε φορά, αυτό είμαι εγώ, κι όταν πεθάνει αυτό θα πεθάνω κι εγώ. Ελπίζω να προλάβετε, εσείς ή έστω κάποιος δικός μας.
Ελπίζω κάποτε να συναντηθούμε ξανά.
https://www.youtube.com/watch?v=9qFCCsdTysg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου