Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

it's not about me dammit

Και μαθαίνωντας το χιλιοειπωμένο, χιλιοπαραδομένο, χιλιοεπαναλαμβανόμενο, πάντα καταδικασμένο να ξεχνιέται μάθημα*, βγαίνει η ερώτηση αφού σε ακούσω ή σε διαβάσω ή σε σκεφτώ: Τι είσαι; Θέλω όταν σε ξαναδώ, να σε ταρακουνήσω από τους ώμους με αυτή την ερώτηση. Τι είσαι; Χριστέ μου, με το που ήρθα και άνοιξα τον υπολογιστή και σε είδα αναρωτήθηκα ξανά και ξανά. Τι είσαι;

Με μεγάλη προσπάθεια προσπαθώ να θυμάμαι οτι δεν είμαι το επίκεντρο, ούτε κοντά στο επίκεντρο, ούτε πιο πέρα, ούτε σε συγγενικό επίκεντρο. Δεν είμαι πουθενά σχετιζόμενος με το επίκεντρο. Τι είσαι όμως, ακόμα δεν μπορώ να ακουμπήσω. Ακούω σε επανάληψη και διαβάζω σ' επανάληψη και σκέφτομαι σε επανάληψη με μια βαθιά ανεδαφική ιδέα του τι είσαι. Θέλω πολύ πολύ όταν τελειώσεις τις διακοπές σου να έρθεις να βγούμε να μου πεις επιτέλους τι είσαι.

Τι είσαι;
Τι είσαι;
Ποια είσαι;
Πως είσαι;
Τι είσαι;

Έχω γράψει τραγούδια για σένα, και λογικά θα γράψω κι άλλα και δεν πειράζει που δε θες να τα ακούσεις, εγώ τα γράφω με μια αίσθηση καθήκοντος.

Αλλά το λέω στον εαυτό μου τώρα.

Αυτό το κείμενο, μην μπερδευτείς, παρόλο που το βάζω να το δει ο οποιοσδήποτε, είναι για μένα.

Εγώ αν ήμουνα στη θέση της θα θύμωνα. Αλλά εγώ είμαι πάντα πολύ γρήγορος στα συναισθήματα και καθόλου σοφός. Εγώ αν ήμουνα στη θέση της θα με έβριζα που γράφω για εκείνη. Αλλά θα είχε άδικο γιατί δεν θα έπαιρνε υπόψη της οτι τη σκεφτόμουν έτσι κι αλλιώς. Απλά έψαχνα δικαιολογία για ακόμα ένα κείμενο για εκείνη.

Ελπίζω να βρω χίλιους λόγους για χίλια ακόμα κείμενα και να είναι όλα καλά.




*ρώτα όταν με δεις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου