Τις φορές που βαριέμαι ή κουράζομαι, προσπαθώ να σκεφτώ που τελειώνουν οι αποθήκες ενέργειας μου. Πρώτα καίγεται ο υδατάνθρακας και δεν κουράζεσαι πολύ. Μετά καίγεται το λίπος και αυτή η καύση σε κουράζει. Μετά καίγεται ο μυς ο ίδιος και αυτή η καύση σε πονάει. Μετά απλά αποτυγχάνει το σύστημα και πεθαίνεις.
Όμως, αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι είναι ένας τίμιος μηχανισμός, με θάρρος και πυγμή. Καίγονται με τη σειρά όλα όσα μπορούν να πάρουν φωτιά για να βγει η δουλειά. Καίγεται το ίδιο το εργοστάσιο στο τέλος για να βγει η δουλειά. Αλλά η δουλειά θα βγει. Ή θα πεθάνεις.
Με κάνει να νιώθω καλύτερα αυτή η καύση. Αυτό το do or die με ανακουφίζει. Αποπνέει μια αίσθηση σημαντικότητας. Και μια αίσθηση αυτοθυσίας. Και ένα κάτι σαν έλεγχο πάνω στο σώμα.
Και ακολούθως, το ίδιο πιστεύω οτι συμβαίνει και στους άλλους μηχανισμούς μέσα μου. Που τελειώνουνε οι ορμόνες που δίνουν θάρρος ή ενέργεια όταν χρειαστεί; Έχουν πάτο αυτές οι αποθήκες; Αρκεί να τις ανοίξεις βέβαια, γιατί ορισμένες είναι κλειστές τόσο καιρό που τα λουκέτα έχουν σκουριάσει και χρειάζονται βαριοπούλα για να ξεκλειδώσουν. Εγώ πιστεύω οτι δεν έχουν πάτο, ο μόνος πάτος είναι το καμμένο εργοστάσιο, η καύση της ίδιας της υποδομής. Θα καεί ο,τι χρειαστεί να καεί μέχρι να κάνεις αυτό που θες ή να συγκλονιστεί συθέλεμα το οικοδόμημα σου, σε σημείο που να μην παίρνει επιδιόρθωση.
Με αυτή τη θεωρία στο μυαλό οδηγούμαι στο συμπέρασμα οτι δεν υπάρχει φόβος ή κούραση ή ζημιά που να μην ξεπερνιέται όσο παραμένεις ζωντανός. Υπάρχει άπειρο απόθεμα πραγμάτων να καούν μέσα μου για να ζεστάνουν τις μηχανές, άπειρα πράγματα για καύσιμα, είτε πετρέλαιο, είτε ξύλα είτε χαρτιά είτε ο,τι μπορεί να πάρει φωτιά. Οι αποθήκες μου (και όλων δηλαδή, δεν ξεχωρίζω κάπου) μπορεί να είναι γεμάτες τώρα, μπορεί να είναι μισογεμάτες (ή μισοάδειες, χα) ή μπορεί να έχει μείνει ένα στρωματάκι από τον πάτο αλλά ουσιαστικά ο πάτος είναι δικιά μου εφεύρεση, ο πάτος είναι το σημείο που χάραξα εγώ πάνω στο μέτρο που μετράει τη στάθμη γιατί αν πας πιο κάτω θα θέλει προσπάθεια κι εγώ δε θέλω να προσπαθήσω πολύ.
Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η γνώση οτι δεν έχω πάτο στις δυνάμεις μου. Πιο βαθιά ριζωμένη από τη φοβία οτι θα πρέπει να κουραστώ για να τις βρω. Ή έτσι νομίζω τώρα.
Όμως, αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι είναι ένας τίμιος μηχανισμός, με θάρρος και πυγμή. Καίγονται με τη σειρά όλα όσα μπορούν να πάρουν φωτιά για να βγει η δουλειά. Καίγεται το ίδιο το εργοστάσιο στο τέλος για να βγει η δουλειά. Αλλά η δουλειά θα βγει. Ή θα πεθάνεις.
Με κάνει να νιώθω καλύτερα αυτή η καύση. Αυτό το do or die με ανακουφίζει. Αποπνέει μια αίσθηση σημαντικότητας. Και μια αίσθηση αυτοθυσίας. Και ένα κάτι σαν έλεγχο πάνω στο σώμα.
Και ακολούθως, το ίδιο πιστεύω οτι συμβαίνει και στους άλλους μηχανισμούς μέσα μου. Που τελειώνουνε οι ορμόνες που δίνουν θάρρος ή ενέργεια όταν χρειαστεί; Έχουν πάτο αυτές οι αποθήκες; Αρκεί να τις ανοίξεις βέβαια, γιατί ορισμένες είναι κλειστές τόσο καιρό που τα λουκέτα έχουν σκουριάσει και χρειάζονται βαριοπούλα για να ξεκλειδώσουν. Εγώ πιστεύω οτι δεν έχουν πάτο, ο μόνος πάτος είναι το καμμένο εργοστάσιο, η καύση της ίδιας της υποδομής. Θα καεί ο,τι χρειαστεί να καεί μέχρι να κάνεις αυτό που θες ή να συγκλονιστεί συθέλεμα το οικοδόμημα σου, σε σημείο που να μην παίρνει επιδιόρθωση.
Με αυτή τη θεωρία στο μυαλό οδηγούμαι στο συμπέρασμα οτι δεν υπάρχει φόβος ή κούραση ή ζημιά που να μην ξεπερνιέται όσο παραμένεις ζωντανός. Υπάρχει άπειρο απόθεμα πραγμάτων να καούν μέσα μου για να ζεστάνουν τις μηχανές, άπειρα πράγματα για καύσιμα, είτε πετρέλαιο, είτε ξύλα είτε χαρτιά είτε ο,τι μπορεί να πάρει φωτιά. Οι αποθήκες μου (και όλων δηλαδή, δεν ξεχωρίζω κάπου) μπορεί να είναι γεμάτες τώρα, μπορεί να είναι μισογεμάτες (ή μισοάδειες, χα) ή μπορεί να έχει μείνει ένα στρωματάκι από τον πάτο αλλά ουσιαστικά ο πάτος είναι δικιά μου εφεύρεση, ο πάτος είναι το σημείο που χάραξα εγώ πάνω στο μέτρο που μετράει τη στάθμη γιατί αν πας πιο κάτω θα θέλει προσπάθεια κι εγώ δε θέλω να προσπαθήσω πολύ.
Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η γνώση οτι δεν έχω πάτο στις δυνάμεις μου. Πιο βαθιά ριζωμένη από τη φοβία οτι θα πρέπει να κουραστώ για να τις βρω. Ή έτσι νομίζω τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου