Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=3QqoczmIIDk

Η μέρα μου θα φτιάξει και θα χαλάσει με το φτιάξιμο και το χάλασμα μια μηχανής. Η μέρα μου θα είναι καλή ανάλογα με το πόστο μου. Αν είμαι στο τούνελ θα χαλάσει και η μέρα που θα το μάθω και η μέρα που θα το κάνω. Αν είμαι κάπου αλλού θα είναι καλύτερα αλλά όχι πολύ καλύτερα. Εν τέλει η μέρες μου θα είναι χαλασμένες όσο κάνω αυτό που πρέπει κάποιος να κάνει.

Οι συνάδελφοι μου περνάνε κάποιες χαρές. Όταν πληρώνονται, όταν έχουν ρεπό, όταν έρχεται σαββατοκύριακο, όταν κόβει η μηχανή για καμιά ώρα. Όταν μοιράζονται αυτές τις χαρές τους μαζί μου η απάνηση μου είναι πάντα η ίδια: "Αύριο; Δεν θα έχεις να δουλέψεις ξανά αύριο;". Γιατί πάντα θα υπάρχουν μηχανές και θα χρειάζονται κόσμο να τις δουλεύει. Και δεν είναι κόλαση να δουλεύεις στις βιομηχανίες, όχι.

Όμως το αύριο είναι αύριο και η μέση μας πονάει συναδέλφισσες και συνάδελφοι γιατί η εταιρία δεν έχει λεφτά να πάρει παραπάνω προσωπικό, δεν έχει λεφτά να αγοράσει τα γαμοχαρτόκουτα για να μη βγάζουμε κήλες, δεν θέλει να βελτιώσει τις συνθήκες γιατί μετά μπορεί να καταλάβουμε οτι τις κρατάει κακές για κάποιο λόγο, κάποιο λόγο άσχετο με το δικό μας συμφέρον.

Και το αύριο είναι αύριο, η δουλειά μας είναι δουλειά, συγκεκριμένη, μετρήσιμη, αντικειμενική και ατσάλινα απτή, είναι το 1 και το 2, και θα την κάνουμε, πάντα την κάνουμε. Δεν είμαι γκρινιάρης στη δουλειά, δεν είμαι γκρινιάρης στο σπίτι, τι να εξηγήσω και τι να πω. Στους μεν τι να πω που κάνουν τα ίδια και χειρότερα από μένα και στους δε τι να πω που δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάω. Πονάει η μέση σου Γιώργο; Κι εμένα πονάει, τι θες τώρα; Λύπηση; Να σε αλλάξουμε πόστο; Γιατί, για να πονέσει του αλλουνού; Δε σ' αρέσει η δουλειά Γιώργο; Και σε ποιον αρέσει; Εσύ έχεις καλύτερα όνειρα από των συνάδελφών σου;

Δίκιο, δίκαια όλα (εκτός από την εταιρεία που δεν είναι δίκαιη)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου