Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Τώρα δεν μπορείς να με παρασύρεις στις εσχατιές του κόσμου να σε δω. Έχω τη φωτογραφία σου.

https://www.youtube.com/watch?v=csr2IpL20Lo

Καθήμενος στην καρέκλα του υπολογιστή νιώθω τα σκουλήκια που υπάρχουν κάτω από το δέρμα μου να σαλεύουν. Και ενώ η συνειδητοποίηση οτι η σωματική μου ποιότητα πέφτει ραγδαία τα τελευταία χρόνια με χτυπάει σα βαριοπούλα στο κεφάλι, θλίβομαι. Και θλίβομαι. Και θλίβομαι.

Μέχρι τα τώρα ένα βασικό doctrine υπήρχε στον τρόπο ζωής μου. Να μαθαίνω πράγματα, να εκπαιδεύομαι, να βελτιώνομαι συνεχώς, εγκαφαλικά αλλά κυρίως σωματικά, γιατί σύντομα ή τέλος πάντων κάποια στιγμή θα χρειαστώ όλες τις δεξιότητες μου και τα σωμαντικά μου προσόντα για να είμαι ικανός και αποτελεσματικός σε... κάτι. Δεν ξέρω σε τι ακριβώς. Τώρα όμως που αντί να μεγαλώνει η ικανότητα μου στα πάντα, μειώνεται, και μειώνεται γρήγορα, σε σημείο που σε λίγα χρόνια δεν θα θυμίζω σε τίποτα αυτό το οποίο διαφήμισα και για το οποίο επένδυσα τόσα χρόνια τώρα, τώρα λοιπόν δεν ξέρω πια τι έχω να κάνω. Δεν μπορώ να γίνω πιο γρήγορος δυνατός και δεξιοτέχνης γιατί χάλασα, κάπου μέσα μου κάτι είναι χαλασμένο, όχι μεταφορικά, σωματικά, υλικά, είμαι ελλατωματικός τώρα, μπορώ μόνο να προσπαθώ να μη χαλάσω πολύ γρήγορα μήπως και προλάβω να χρησιμοποιήσω κάτι από αυτά που απέκτησα μέχρι να χαλάσω τελείως.

Αν δεν είμαι αυτός που μέχρι τώρα ήμουν, δεν είμαι τίποτα, γιατί τώρα είναι αργά να ξαναχτίσω κάτι από την αρχή, μπορώ μόνο να συντηρήσω τα χαλάσματα, και να περιμένω να περάσει ο καιρός μέχρι να μην έχει σημασία τι μπορώ να κάνω και τι όχι. Να φτάσω στο σημείο της συντήρησης της ζωής χωρίς σκοπό, χωρίς σχέδιο.

Είναι εμετικά αηδιαστικό που έχω εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο. Αν με γνώριζα θα με άφηνα αδιάφορο και αν γινόταν επανάσταση θα με σκότωνα γιατί δεν θα προσέφερα τίποτα. Αν έφτιαχνα ομάδα κρούσης θα με έβαζα τελευταίο να κουβαλάω τα πυρομαχικά και πάλι δεν θα ήμουν σίγουρος για την επιλογή μου. Αν ήμουνα τρελός από έρωτα μαζί μου θα απογοητευόμουν οικτρά. Αν έψαχνα κάποιον να ερωτευτώ θα με προσπερνούσα χωρίς δεύτερη ματιά. Αν ήθελα κάποιον να δουλέψουμε μαζί θα με απέλυα μετά από μια βδομάδα. Αν ήθελα συμβουλές δεν θα με άκουγα γιατί δεν θα εμπιστευόμουν αυτά που λέω. Αν έψαχνα για φίλους θα με βαριόμουνα γρήγορα.

Και τα μόρια πάλλονται, τα ρολόγια τρέχουν, οι τραυματισμοί μου παραμένουν, η γη γυρίζει γύρω από τον άξονα της, οι άνθρωποι μετακινούνται, τα δευτερόλεπτα τρέχουν, οι φίλοι μας πηγαίνουν να βρουν καλύτερο μέλλον αλλού.

Θα στεναχωριόμουν πάρα πολύ αλλά καταλήγω απλά να τα παρατάω, δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο, να τα αφήνω να φύγουν όλα προς τα πέρα, ο κόσμος να προχωράει παραπέρα. Θέλει πάρα πολλή προσπάθεια είτε να τα ακολουθήσω είτε να τα κρατήσω κοντά μου.

Είναι πιο εύκολο να καίω τις γέφυρες μου παρά να χτίζω (ή να επιδιορθώνω) καινούργιες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου