Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Παθέτικ ιζ δε νιου ντιπρέσντ ιζ δε νιου μπλακ ιζ δε νιου σέξι

Όσο περιμένω να ζεστάνει το νερό

και αφού είδα σειρά, έκανα διάφορα προσωπικά, κοίταξα τα ιντερνετικά νέα,

αφού έβαλα μουσική, κοίταξα την ώρα και έφτιαξα ένα πρόγραμμα στο μυαλό μου,

άρχισα να σκέφτομαι ανθρώπους (και νησιά (αβολάκι(ιιιιι*))).

Δεν σκέφτομαι συχνά πράγματα. Δηλαδή δεν σκέφτομαι λάστιχα αυτοκινήτων, πέτρες, πλαστικά εξαρτήματα, χαρτοπετσέτες, καλώδια και τέτοια. Αν σκέφτομαι πράγματα είναι για το πως παίζουν ρόλο στους ανθρώπους γύρω μου. Ο,τι σκέφτομαι δηλαδή είναι με βάση τους ανθρώπους, το είδος μου. Κάπου εδώ υπάρχει ένα δίδαγμα αλλά δεν έχω προχωρήσει ακόμα τη φιλοσοφική μου σκέψη αρκετά για να το εκφράσω.

Και δεν σκέφτομαι πάντα όλους τους ανθρώπους. Πολλές φορές σκέφτομαι τον άνθρωπο σαν έννοια, σαν είδος αλλά πιο συχνά σκέφτομαι, απασχολώ το μυαλό μου δηλαδή, με ανθρώπους που γνωρίζω. Ακόμα πιο συχνά με ανθρώπους που θέλω να έχω κοντά μου. Δηλαδή τον Σεζάντ από την πρώην μου δουλειά, τον ξέρω, αλλά δεν τον σκέφτομαι συχνά. Πιο συχνά σκέφτομαι τους φίλους μου και τις κοπέλες που θα ήθελα να έχω. Πιο συχνά δηλαδή, για να είμαστε και ειλικρινείς, σκέφτομαι τις κοπέλες που θα ήθελα να έχω. Και ναι, είναι πολλές. Ντάξει όχι 50, αλλά παραπάνω από 1-2.

Αυτές οι κοπέλες, που εγώ τις σκέφτομαι και περνάω την ώρα μου μέχρι να ζεστάνει το νερό, είναι σαν να λέμε οι πρώτες σε προτίμηση που έχω γνωρίσει και θέλω να έχω πιο ακραίες σχέσεις μαζί τους. Από αυτές κάποιες είναι με άλλον, κάποιες με άλλη, κάποιες δε με θέλουνε καθόλου, κάποιες δε με θέλουνε πολύ και κάποιες απλά αγνοούν οτι υπάρχω. Είναι απλός ρεαλισμός, δεν γκρινιάζω τώρα. Στο κάτω κάτω η μαμά μου θα σας έλεγε οτι αυτές χάνουν (και θα είχε δίκιο γιατί έχει πάντα δίκιο η μαμά μου).

Όμως εγώ προβληματίζομαι. Όχι γιατί δε με γουστάρει η τάδε κοπέλα (έγραψα γκόμενα αλλά το έσβησα γιατί είναι κακόηχη λέξη και δεν ταιριάζει). Απλά, ορισμένες φορές, νιώθω σαν να αρέσω σε κάποια και δεν νιώθω καθόλου πρόθυμος να ενδώσω σε αυτή την πληροφορία. Μου φαίνεται άπειρα δύσκολο να προσπαθήσω να δεθώ τώωωωωρα, να μιλάμε ώωωρες, να νιώσουμε άβολα στα σεεεεεεξ, να μιλάμε στα τσααααατ, να κάνουμε τις ίδιες συζητήσεις που έχω κάνει με τόοοοοοσους και τόοοοοοοσες, να ξαναδούμε τις ίδιες ταινίιιιεεεεες, να απασχολώ το μυαλό μου στο να μη γίνω βαρετόοοοοος, χριστέ μου (χριστέ μου, γουάτ) μου φαίνεται βουνό αυτό το πράγμα. Όχι οτι δεν θέλω να το κάνω (και καλά οτι είμαι υπεράνω αλλά προφανώς νοτ) αλλά μου φαίνεται δύσκολο. Σαν να ξέχασα πως γίνεται; Σα να μην ήξερα και ποτέ απλά έτυχε να δεθώ με 2-3 ανθρώπους; Κάτι τέτοιο. Θα μου πεις, χριστέ μου (χριστέ μου, γουάτ) τι παθέτικ γκρίνια είναι αυτή; Ναι, κι εγώ νιώθω άσχημα αλλά με απασχολεί ρε παιδί μου, τι να κάνουμε; Και στη τάδε ξέρω γω που φάνηκε να φλερτάρουμε και θα μπορούσα να επιμείνω ξέρω γω, με το που χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου και τη διάθεση μου, μου φάνηκε τόσο δύσκολο που λέω, ντάξει, και να μην κάνουμε τίποτε σιγά, τι είχα τι έχασα.

Τίποτα δεν είχα, τίποτα δεν έχασα.

Pethetic is the new depressed

read my blog bihyatch (άμα θες να μάθεις πως προφέρεται, πάρε με τηλέφωνο να σου πω)


*καλά είμαι πολύ άτακτος και πονηρός ε;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου