Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

Όταν αποχαιρέτησα τους "φίλους" μου 1

Από την Θεσσαλονίκη γύρισα έχοντας κλέψει 2 πράγματα πολύ σημαντικά. Είμαι ικανοποιημένος από τις κλεψιές μου.

Η πρώτη δεν είναι κλεψιά γιατί πήρα άδεια για να αρπάξω τη φωτογραφία. Ναι, σωστά, το πρώτο κερδισμένο αντικείμενο μου είναι μια φωτογραφία. Φαντάζει αδιάφορο αλλά δεν είναι, είναι μεγάλο κέρδος για μένα και τη σημασία του θα την καταλάβεις μόνο σαν περάσει ο καιρός. Έκανες ζημιά σε σένα αφήνοντας με να σου πάρω τη φωτογραφία. Αλλά δεν το κατάλαβες κι έτσι σε κορόιδεψα και την πήρα χωρίς να δώσω τίποτα για αντάλλαγμα. Μπούγια.

Και τώρα που το σκέφτομαι ούτε η δεύτερη είναι ακριβώς κλεψιά. Δηλαδή, ναι, πήρα ένα αντικείμενο χωρίς να ρωτήσω (ουπς) αλλά η ύπαρξη του στο σπίτι που έμενα οφείλεται ξεκάθαρα σε μένα. Δεν μου άνηκε εφόσον το έδωσα αλλά εγώ το έφτιαξα οπότε, το να το πάρω πίσω δεν ήταν και τόσο κλέψιμο, έτσι δεν είναι;

Γιατί το πήρα; Κατά ένα τρόπο συνδέεται με τη φωτογραφία αλλά μόνο πολύ έμμεσα. Πιο πολύ συνδέεται με την έννοια των δεσμών και κυρίως με το κόψιμο αυτών, if you know what i mean. Δεν το πάω κακά, απλά, ξέρεις, ένα βήμα πίσω και μια ματιά πιο ψύχραιμη και ένα δυο πραγματάκια να παρθούν πίσω για να ζήσουμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα.

Γιατί αλλιώς, αγάπη, αν δεν ξαγκιστρώσω τις πετονιές που έχω στείλει να σε ψαρέψω, δεν πρόκειται να απομακρυνθούμε αληθινά. Δεν πρόκειται να απομακρυθούμε αληθινά ώστε να μπορέσουμε να κοιταχτούμε στα μάτια σαν ισότιμοι.


1 σχόλιο: