Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Μαμάκιας

https://www.youtube.com/watch?v=TRke_Qsxkr0

Μπλέξιμο. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται όλο και πιο δύσκολο να επιβιώσω.

Η οικογένεια μου με στεναχωρεί πολύ συχνά. Όχι αυτή δηλαδή, η ύπαρξη της ανεξάρτητα με μένα. Εμένα δε μου κάνουν και τίποτα κακό. Πρόσφατα σε ένα γλέντι, αρκετά μεθυσμένος είδα να περνούν από μπροστά μου 3 εμβληματικές φιγούρες της οικογένειας μου, καμία όμως με το επίθετο μου.

Η μαμά μου.
Ο θείος μου.
Η γιαγιά μου.

Με έθλιψε(υπάρχει αυτή η λέξη;) απίστευτα να τους βλέπω να χορεύουν σε εκείνο το γλέντι. Ταυτόχρονα με έκανε να νιώσω περήφανος, πολύ πιο πολύ απ' όσο φανταζόμουν οτι θα νιώσω.

Να, πρώτος ο θείος μου να χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας (ή Ευανθίας όπως το λέει η γιαγιά μου). Και πραγματικά δεν έχω ξαναθαυμάσει άνθρωπο να χορεύει ζεϊμπέκικο. Πάντα θεωρούσα οτι όσοι το χορεύουν είναι λίγο περίεργοι να σας πω την αλήθεια. Ο θείος μου χόρεψε εκπληκτικά λοιπόν. Και ήταν ο ίδιος θείος μου μου κατεβάζει χριστοπαναγίες στη δουλειά (όπως ατυχαίνει να δουλεύουμε μαζί) και πίνει και μας λέει τεμπέληδες και μας ειρωνεύεται. Τον συμπάθησα τον θείο μου παραπάνω μετά από αυτόν τον χορό. Νομίζω πραγματικά τον κατάλαβα καλύτερα από οποιαδήποτε συζήτηση έχουμε κάνει ποτέ (δηλαδή καμία).

Μετά ήρθε η γιαγιά μου, χαμογελαστή και αδέξια. Ήξερα πως πονούσε το πόδι της και δυσκολευόταν να χορεύει. Όπως ξέρω και οτι μάλλον δεν έχει πολλούς χορούς ακόμα να ρίξει. Άλλη μια παλιά αθηναϊκή καραβάνα της δεκαετίας του '90. Αντιπροσωπεύει ακριβώς τα συναισθήματα που έχω για τον απλό λαό της Αθήνας στα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Τον κόσμο που μένει απέναντι από το ρετιρέ του αντένα (ή όποιου το έδειχνε).

Και τελευταία η μαμά μου, που την αγαπώ πολύ (και η Ειρήνη με λέει μαμάκια) και στεναχωριέμαι που δεν μπορεί ούτε να περπατήσει, ούτε να φάει σωστά. Και αυτή με τη σειρά της τελειώνει τους χορούς της. Όπως όλοι μας φαντάζομαι. Αυτή κι αν είναι η επιτομή του Αθηναίου πριν 25 χρόνια. Χαρτιά, κακή δουλειά, λίγα λεφτά, παιδιά και μπύρες. Νομίζω αυτά συγκροτούσαν τη μαμά μου τότε. Και το Κόμμα βέβαια (ένα είναι το Κόμμα).

Η μαμά μου που μας λέει με χαμόγελο τους μαραθώνιους πόκας που έριχνε με τους φίλους της (και με τη γιαγιά μου μαζί) για 15 μέρες. "εγώ γυρνούσα από τη δουλειά, μαγείρευα στα γρήγορα, και άρχιζα να παίζω μέχρι την επόμενη το πρωί που πήγαινα για δουλειά. Αυτό για κανά δεκαπενθήμερο". Και η γιαγιά μου που έχει χάσει ποιος ξέρει τι στα χαρτιά και σταμάτησε να παίζει. Και ο θείος μου που κάποτε ήταν σαν και μένα (σύμφωνα με τις άλλες δύο) και τώρα έγινε όπως θα γίνω και εγώ μάλλον, κάφρος, μόνος, να αγωνιά για σουβλάκια και ποτά να ξεχαστεί.

Αυτά τα σκηνικά με μουσική υπόκρουση λαϊκών ασμάτων έτσι '80, '90 είναι η αγαπημένη μου αισθητική. Αν μπορούσα να γυρίσω ταινία, θα γυρνούσα μια τέτοια πρώτη απ' όλες. Όμως μέχρι εγώ να θυμηθώ να κάνω κάτι η μαμά μου η γιαγιά μου και ο θείος μου θα πεθάνουν και θα πεθάνουν μόνοι τους γιατί τα παιδιά τους είναι σαν και μένα, μοναχικά και αδέξια και κυρίως ανίκανα να εκφραστούν σωστά, αφήνοντας τους να περνάνε δίπλα τους στεναχωρημένοι και προβληματισμένοι για το που πήγαν λάθος και βγήκαν τα παιδιά τους έτσι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου