Και εν τέλει φτάνει. Με το που ακουμπάει το σακί στην κολώνα έξω από την είσοδο της υπηρεσίας τον προλαβαίνουν και οι αμφιβολίες. Μέχρι τότε δεν σκεφτόταν τίποτα. Και μέχρι τότε δεν είχε προσπεράσει ποτέ νόμισμα χωρίς να το σηκώσει.
"Θυμάσαι;"
Θυμάται το πρώτο ραντεβού με την υπάλληλο του. Γιατί κάθε πελάτης έχει δικό του υπάλληλο. Αυτουνού ήταν γυναίκα. Γαμώτο. Αν ήταν άντρας μπορεί και να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Αυτό σκέφτεται τώρα και αηδιάζει με τον εαυτό του. Πόσο σιχαμένη μπορεί να είναι η ανθρώπινη φύση όταν το μόνο που χρειάζεται για να καταδικάσεις τον εαυτό σου είναι να βρεθεί απέναντι σου ένα συγκεκριμένο φύλο;
"Θέλεις να μη θυμάσαι πια;"
Μπερδεμένος, αυτή ήταν η πρώτη του αντίδραση μετά το διαφημιστικό που του έδειξε η Κυριακή. Τον έβαλε μπροστά απο μια οθόνη και έκλεισε τα φώτα. Αυτός γέλασε λίγο από μέσα του. "Με βιντεάκια θα με κάνουν να τους δώσω 1.000.000 ευρώ;" σκέφτηκε και κάθισε αναπαυτικά. Πολύ καλύτερη καρέκλα από αυτή που είχε για τον υπολογιστή του.
"Θέλεις να ζεις;"
Τρεις φράσεις άκουσε. Τρεις φράσεις είχαν σημασία. Και ήθελε, ναι. Τώρα, στεκόμενος έξω από το γραφείο της, πανέμορφης και τελείως αδιάφορης προς αυτόν, Κυριακής, καταλαβαίνει οτι δεν χάνουν το χρόνο τους σε ανθρώπους που δεν το θέλουν, που δεν το χρειάζονται. "Αλλά από την άλλη κανείς δεν το χρειάζεται". Πάλι μιλάει μόνος του.
"Οι αγαπημένες σου στιγμές ζωντανές ξανά."
Ξέρουν οι πούστηδες. Δεν ξέρει πως, δεν ξέρει γιατί πίστεψαν κατευθείαν σ' αυτόν αλλά ξέρουν. Ξέρουν πότε κάποιος έρχεται και δεν έχει άλλη επιλογή, ξέρουν πότε θα φάει τα πόδια του να βρει τα λεφτά, όχι τα λεφτά, τα νομίσματα, ξέρουν πότε έχει φτάσει στο μηδέν, ξέρουν πότε ζει από τις αναμνήσεις του και μόνο, ξέρουν τι πρέπει να του πουν για να φτάσει στην άκρη του γκρεμού και ξέρουν τι πρέπει να πάρουν για να τον σπρώξουν.
Κάνει αυτές τις σκέψεις αλλά ξέρει ήδη οτι τις κάνει τσάμπα. Θα μπει. Όσες αντιρρήσεις και να φέρει, όση λογική και να έχουν, όλα όσα μπορεί να πει για να μην μπει, όλα αυτά δεν αναιρούν το εξής απλό γεγονός: Δεν έχει επιλογή. Η εναλλακτική του είναι να επιστρέψει σπίτι και να αυτοκτονεί σιγά σιγά μπροστά στον υπολογιστή του. Ε, από αυτό το σενάριο προτιμά αυτό που έχει μπροστά του. Είναι δεν είναι αλήθεια.
"Θυμάσαι;"
Θυμάται το πρώτο ραντεβού με την υπάλληλο του. Γιατί κάθε πελάτης έχει δικό του υπάλληλο. Αυτουνού ήταν γυναίκα. Γαμώτο. Αν ήταν άντρας μπορεί και να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Αυτό σκέφτεται τώρα και αηδιάζει με τον εαυτό του. Πόσο σιχαμένη μπορεί να είναι η ανθρώπινη φύση όταν το μόνο που χρειάζεται για να καταδικάσεις τον εαυτό σου είναι να βρεθεί απέναντι σου ένα συγκεκριμένο φύλο;
"Θέλεις να μη θυμάσαι πια;"
Μπερδεμένος, αυτή ήταν η πρώτη του αντίδραση μετά το διαφημιστικό που του έδειξε η Κυριακή. Τον έβαλε μπροστά απο μια οθόνη και έκλεισε τα φώτα. Αυτός γέλασε λίγο από μέσα του. "Με βιντεάκια θα με κάνουν να τους δώσω 1.000.000 ευρώ;" σκέφτηκε και κάθισε αναπαυτικά. Πολύ καλύτερη καρέκλα από αυτή που είχε για τον υπολογιστή του.
"Θέλεις να ζεις;"
Τρεις φράσεις άκουσε. Τρεις φράσεις είχαν σημασία. Και ήθελε, ναι. Τώρα, στεκόμενος έξω από το γραφείο της, πανέμορφης και τελείως αδιάφορης προς αυτόν, Κυριακής, καταλαβαίνει οτι δεν χάνουν το χρόνο τους σε ανθρώπους που δεν το θέλουν, που δεν το χρειάζονται. "Αλλά από την άλλη κανείς δεν το χρειάζεται". Πάλι μιλάει μόνος του.
"Οι αγαπημένες σου στιγμές ζωντανές ξανά."
Ξέρουν οι πούστηδες. Δεν ξέρει πως, δεν ξέρει γιατί πίστεψαν κατευθείαν σ' αυτόν αλλά ξέρουν. Ξέρουν πότε κάποιος έρχεται και δεν έχει άλλη επιλογή, ξέρουν πότε θα φάει τα πόδια του να βρει τα λεφτά, όχι τα λεφτά, τα νομίσματα, ξέρουν πότε έχει φτάσει στο μηδέν, ξέρουν πότε ζει από τις αναμνήσεις του και μόνο, ξέρουν τι πρέπει να του πουν για να φτάσει στην άκρη του γκρεμού και ξέρουν τι πρέπει να πάρουν για να τον σπρώξουν.
Κάνει αυτές τις σκέψεις αλλά ξέρει ήδη οτι τις κάνει τσάμπα. Θα μπει. Όσες αντιρρήσεις και να φέρει, όση λογική και να έχουν, όλα όσα μπορεί να πει για να μην μπει, όλα αυτά δεν αναιρούν το εξής απλό γεγονός: Δεν έχει επιλογή. Η εναλλακτική του είναι να επιστρέψει σπίτι και να αυτοκτονεί σιγά σιγά μπροστά στον υπολογιστή του. Ε, από αυτό το σενάριο προτιμά αυτό που έχει μπροστά του. Είναι δεν είναι αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου