Η φίλη μου η Κωνσταντίνα, που ξέχασα να της πω χρόνια πολλά, με προκάλεσε να γράψω ένα χαρούμενο κείμενο. Για την ακρίβεια ένα κείμενο για κάποιο συναίσθημα πέρα από την κλασική καταθλιψούρα που με διακατέχει. Και θα εκκινήσω την προσπάθεια αυτή με το σημερινό.
Είναι μεσημέρι και περιμένω να περάσει η ώρα να πάω στην πορεία το απόγευμα. Είμαι λίγο απογοητευμένος αυτή την περίοδο από τη συνδικαλιστική και κινηματική δράση που βλέπω και έχω ξενερώσει λίγο για αυτό. Τα τελευταία 8 χρόνια έχω πάει (χωρίς καμία διάθεση υπερβολής ή αυτοπροβολής, οτι και καλά τι;) σε εκατοντάδες συγκεντρώσεις-πορείες-απεργίες-πικετοφορίες-παραστάσεις διαμαρτυρίας και τέτοια. Κάποιος θα μπορούσε να αστειευτεί πως έχω πάει σε πιο πολλά τέτοια απ' όσες φορές έχω κάνει σεξ σ' αυτή την 6ετία. Δεν ισχύει, αλλά τα νούμερα πολύ φοβάμαι οτι δεν έχουν και τόοοοσο(ή τόση;) μεγάλη διαφορά. Ούτε η αίσθηση (και δεν ξέρω αν φταίει το σεξ ή οι πορείες).
Τέλος πάντων, έχω πάει σε πολλά τέτοια πράγματα, σε πιο πολλά απ' όσα έχουν πάει όλοι οι φίλοι μου, ίσως και από το άθροισμα αυτών. Το τι με δίδαξαν θα το αφήσω για μια άλλη φορά. Ένα ευχάριστο πράγμα όμως που έχω να θυμάμαι από αυτή τη διαδικασία είναι οι μέρες απεργίας.
Κάτι που δε συμβαίνει και πολύ συχνά πια. Στο δικό μου μυαλό η απεργία διαφέρει από μια πορεία απογευματινή, μια πορεία διαμαρτυρίας ή μια συγκέντρωση για κάποιο νομοσχέδιο. Κρύβει μέσα της μεγαλύτερο ρίσκο, μεγαλύτερο κίνδυνο και σίγουρα πιο πολλή αποφασιστικότητα. Μην ξεχνάμε άλλωστε οτι όταν κάποιος απεργεί, ρισκάρει. Τη δουλειά του, το νοίκι του επόμενου μήνα, χάνει το μεροκάματο, πάει το μπάτζετ του μήνα πίσω. Και κάποιες φορές πολύ πίσω. Ακόμα και οι περιπτώσεις όπου κάποιοι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να απεργήσουν χωρίς να ρισκάρουν τη δουλειά τους, αυτό είναι αποτέλεσμα πολύχρονων αγώνων και συγκρούσεων και όχι βολέματος και δεν είναι λόγος για αρνητισμό. Καλά κάνουν, έτσι θα έπρεπε να είναι όλοι οι χώροι δουλειάς.
Έτσι κι αλλιώς στις συνθήκες "ελευθερίας" του καπιταλιστικού συστήματος ο εργαζόμενος έχει το ελεύθερο να δουλέψει όπου θέλει. Αν υπάρχει δουλειά βέβαια και με όσα τον πληρώνει ο εργοδότης και για όσο τον θέλει. Συνεπώς το μόνο του όπλο, το πιο βασικό δηλαδή, όχι το μόνο, είναι να αρνηθεί να δουλέψει όταν το κρίνει σκόπιμο.
Σε αυτή την ιστορία μπαίνω εγώ όταν, σε κάποια απεργία πριν κάποια χρόνια, γιατί περνάνε και μεγάλες περιόδους ανεργίας στη ζωή μου, βρέθηκα να εργάζομαι σε μια βιομηχανία. Όταν ανακοινώθηκε λοιπόν η απεργία εγώ είχα να δουλέψω εκείνη την Τετάρτη, αν θυμάμαι καλά. Φυσικά μου φαινόταν (και μου φαίνεται) ανήκουστο να πάω για δουλειά σε μέρα απεργίας κι έτσι τις προηγούμενες μέρες έπρεπε να πάω στον διευθυντή του εργοστασίου και να δηλώσω και οτι θα λείπω αλλά και το γιατί.
Πήγα λοιπόν στο διευθυντή με την ψυχή στο στόμα, με ένα άγχος τελείως χωρίς λόγο, και του είπα αυτά που έπρεπε να του πω. Και μετά από μια μικρή συζήτηση συνεννοηθήκαμε κι έφυγα. Το ευχάριστο συναίσθημα μου δεν γεννήθηκε τότε, τότε απλά ανακουφίστηκα που έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω και τελείωσε. Την μέρα της απεργίας όμως, όταν ξύπνησα το πρωί για δουλειά στις 5.30 και δεν ξεκίνησα για το εργοστάσιο αλλά για την απεργία, όταν είχα στο μυαλό μου οτι, ξέρεις τι, τώρα θα έπρεπε να δουλεύω αλλά δεν πήγα και όχι από τεμπελιά ή αρρώστια αλλά επειδή αυτό έκρινα σωστό, αυτή η αίσθηση ήταν κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο.
Αντιλαμβάνομαι οτι μοιάζει γραφικό και εκτός εποχής αλλά δεν είναι. Και δεν μπορείς να το καταλάβεις αν δεν το κάνεις. Δεν είμαι κανένας μεγάλος συνδικαλιστής ή κάτι, απλά τυχαίνει να νιώθω καλά που δουλεύω και ακόμα καλύτερα όταν, σαν εργαζόμενος, διεκδικώ και αγωνίζομαι για να πάρω αυτά που παράγω στα χέρια μου.
Ανά τα χρόνια πολλές διαφωνίες έχουν προκύψει με άλλους ή και με τον εαυτό μου. Για το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, για το αν έχουν αποτέλεσμα, για τις επιλογές διαμαρτυρίας, για το αν αξίζει να ασχολείσαι και τόσα άλλα. Απαντήσεις έχουν δοθεί, ανταπαντήσεις έχουν ξαναδοθεί, το έχω συζητήσει άπειρες φορές με γνωστούς και αγνώστους, με εργαζόμενους, με άνεργους, με φοιτητές, με μαθητές, με συνταξιούχους. Εγώ, μέχρι και σήμερα, απογοητευμένος όπως είμαι, κουρασμένος και πικραμένος, επιμένω οτι δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη περηφάνια και ζεστασιά απ' όταν δήλωσα απεργία και έλειψα από τη δουλειά μου, σε ένα εργοστάσιο πλαστικών, ένα φθινόπωρο του 2010κάτι.
Και ας με λοιδορούν τα αστικά μυαλά σας.
Έρχεται η κρεμάλα.
Κουφάλεςςςςςςς.
Είναι μεσημέρι και περιμένω να περάσει η ώρα να πάω στην πορεία το απόγευμα. Είμαι λίγο απογοητευμένος αυτή την περίοδο από τη συνδικαλιστική και κινηματική δράση που βλέπω και έχω ξενερώσει λίγο για αυτό. Τα τελευταία 8 χρόνια έχω πάει (χωρίς καμία διάθεση υπερβολής ή αυτοπροβολής, οτι και καλά τι;) σε εκατοντάδες συγκεντρώσεις-πορείες-απεργίες-πικετοφορίες-παραστάσεις διαμαρτυρίας και τέτοια. Κάποιος θα μπορούσε να αστειευτεί πως έχω πάει σε πιο πολλά τέτοια απ' όσες φορές έχω κάνει σεξ σ' αυτή την 6ετία. Δεν ισχύει, αλλά τα νούμερα πολύ φοβάμαι οτι δεν έχουν και τόοοοσο(ή τόση;) μεγάλη διαφορά. Ούτε η αίσθηση (και δεν ξέρω αν φταίει το σεξ ή οι πορείες).
Τέλος πάντων, έχω πάει σε πολλά τέτοια πράγματα, σε πιο πολλά απ' όσα έχουν πάει όλοι οι φίλοι μου, ίσως και από το άθροισμα αυτών. Το τι με δίδαξαν θα το αφήσω για μια άλλη φορά. Ένα ευχάριστο πράγμα όμως που έχω να θυμάμαι από αυτή τη διαδικασία είναι οι μέρες απεργίας.
Κάτι που δε συμβαίνει και πολύ συχνά πια. Στο δικό μου μυαλό η απεργία διαφέρει από μια πορεία απογευματινή, μια πορεία διαμαρτυρίας ή μια συγκέντρωση για κάποιο νομοσχέδιο. Κρύβει μέσα της μεγαλύτερο ρίσκο, μεγαλύτερο κίνδυνο και σίγουρα πιο πολλή αποφασιστικότητα. Μην ξεχνάμε άλλωστε οτι όταν κάποιος απεργεί, ρισκάρει. Τη δουλειά του, το νοίκι του επόμενου μήνα, χάνει το μεροκάματο, πάει το μπάτζετ του μήνα πίσω. Και κάποιες φορές πολύ πίσω. Ακόμα και οι περιπτώσεις όπου κάποιοι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να απεργήσουν χωρίς να ρισκάρουν τη δουλειά τους, αυτό είναι αποτέλεσμα πολύχρονων αγώνων και συγκρούσεων και όχι βολέματος και δεν είναι λόγος για αρνητισμό. Καλά κάνουν, έτσι θα έπρεπε να είναι όλοι οι χώροι δουλειάς.
Έτσι κι αλλιώς στις συνθήκες "ελευθερίας" του καπιταλιστικού συστήματος ο εργαζόμενος έχει το ελεύθερο να δουλέψει όπου θέλει. Αν υπάρχει δουλειά βέβαια και με όσα τον πληρώνει ο εργοδότης και για όσο τον θέλει. Συνεπώς το μόνο του όπλο, το πιο βασικό δηλαδή, όχι το μόνο, είναι να αρνηθεί να δουλέψει όταν το κρίνει σκόπιμο.
Σε αυτή την ιστορία μπαίνω εγώ όταν, σε κάποια απεργία πριν κάποια χρόνια, γιατί περνάνε και μεγάλες περιόδους ανεργίας στη ζωή μου, βρέθηκα να εργάζομαι σε μια βιομηχανία. Όταν ανακοινώθηκε λοιπόν η απεργία εγώ είχα να δουλέψω εκείνη την Τετάρτη, αν θυμάμαι καλά. Φυσικά μου φαινόταν (και μου φαίνεται) ανήκουστο να πάω για δουλειά σε μέρα απεργίας κι έτσι τις προηγούμενες μέρες έπρεπε να πάω στον διευθυντή του εργοστασίου και να δηλώσω και οτι θα λείπω αλλά και το γιατί.
Πήγα λοιπόν στο διευθυντή με την ψυχή στο στόμα, με ένα άγχος τελείως χωρίς λόγο, και του είπα αυτά που έπρεπε να του πω. Και μετά από μια μικρή συζήτηση συνεννοηθήκαμε κι έφυγα. Το ευχάριστο συναίσθημα μου δεν γεννήθηκε τότε, τότε απλά ανακουφίστηκα που έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω και τελείωσε. Την μέρα της απεργίας όμως, όταν ξύπνησα το πρωί για δουλειά στις 5.30 και δεν ξεκίνησα για το εργοστάσιο αλλά για την απεργία, όταν είχα στο μυαλό μου οτι, ξέρεις τι, τώρα θα έπρεπε να δουλεύω αλλά δεν πήγα και όχι από τεμπελιά ή αρρώστια αλλά επειδή αυτό έκρινα σωστό, αυτή η αίσθηση ήταν κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο.
Αντιλαμβάνομαι οτι μοιάζει γραφικό και εκτός εποχής αλλά δεν είναι. Και δεν μπορείς να το καταλάβεις αν δεν το κάνεις. Δεν είμαι κανένας μεγάλος συνδικαλιστής ή κάτι, απλά τυχαίνει να νιώθω καλά που δουλεύω και ακόμα καλύτερα όταν, σαν εργαζόμενος, διεκδικώ και αγωνίζομαι για να πάρω αυτά που παράγω στα χέρια μου.
Ανά τα χρόνια πολλές διαφωνίες έχουν προκύψει με άλλους ή και με τον εαυτό μου. Για το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, για το αν έχουν αποτέλεσμα, για τις επιλογές διαμαρτυρίας, για το αν αξίζει να ασχολείσαι και τόσα άλλα. Απαντήσεις έχουν δοθεί, ανταπαντήσεις έχουν ξαναδοθεί, το έχω συζητήσει άπειρες φορές με γνωστούς και αγνώστους, με εργαζόμενους, με άνεργους, με φοιτητές, με μαθητές, με συνταξιούχους. Εγώ, μέχρι και σήμερα, απογοητευμένος όπως είμαι, κουρασμένος και πικραμένος, επιμένω οτι δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη περηφάνια και ζεστασιά απ' όταν δήλωσα απεργία και έλειψα από τη δουλειά μου, σε ένα εργοστάσιο πλαστικών, ένα φθινόπωρο του 2010κάτι.
Και ας με λοιδορούν τα αστικά μυαλά σας.
Έρχεται η κρεμάλα.
Κουφάλεςςςςςςς.
Περήφανη
ΑπάντησηΔιαγραφή