Δεν έχω πετάξει ποτέ.
Είμαι σχεδόν σίγουρος για αυτό. Την τελευταία φορά που στάθηκα στον αέρα για τόση ώρα ώστε να νομίσω οτι πέταξα ήταν στο σπίτι της Ελένης στους Αμπελόκηπους. Κι άλλες φορές στάθηκα στον αέρα, αιωρήθηκα και, δεν ξέρω πως το κάνετε εσείς, εγώ, επειδή είμαι δυνατός στα πόδια, μπορώ να πηδήξω ψηλά και να μείνω για λίγο εκεί. Κι έτσι νομίζω οτι πετάω για το ένα εκατοστό του δευτερολέπτου. Συγγνώμη δηλαδή, επειδή είναι για λίγο δε μετράει; Εγώ λέω πως μετράει. Απλά είναι για λίγο.
Άρα έχω πετάξει για λίγο.
Τώρα όμως έχω πάθει θλάση. Και η αιώρηση μου διαρκεί πολύ λιγότερο. Και δηλαδή, δεν είναι μόνο αυτό. Τώρα για να πηδήξω πρέπει να το σκεφτώ διπλά και τριπλά. Πρέπει να ξέρω τι κίνηση θα κάνω, πως θα προσγειωθώ, τι στάση θα κρατήσω στο πάνω και στο κάτω. Όταν είσαι τραυματισμένος, χάνεις τον αυθορμητισμό σου. Άρα τώρα οι πτήσεις μου είναι μικρές, είναι αδύναμες, είναι φοβισμένες, είναι γεμάτες αμφιβολία.
Πρέπει να αιωρηθώ.
Αφοβα όμως. Ξέρεις, δε μου φαίνεται αλλά μπορώ να κάνω και πράγματα που δεν κάνω συνήθως. Δε μου φαίνεται αλλά μπορώ να κάνω λάθη που να βασίζονται στα θέλω μου και μόνο. Μπορώ να πέσω στο επίπεδο σου. Μπορώ να μην είμαι υπολογιστής ορισμένες φορές. Και για την Αναστασία ειδικά μπορώ να μην είμαι επικριτικός και μπορώ να μην έχω άσχημη συμπεριφορά. Αλήθεια, μπορώ. Μπορώ να έχω φύλο και να είναι αντρικό, μπορώ να έχω τεστοστερόνη (ή όπως λέγεται) επειδή αυτό τυχαίνει να μπορώ να έχω αλλά μπορώ να την εκκρίνω, ξέρεις.
Το κυριότερο, μπορώ να σου μιλήσω για αυτά και κατ' ιδίαν. Αν ποτέ αναγνωρίσω, εγκρίνω και δεχτώ το ειλικρινές σου ενδιαφέρον για αυτές τις ιστορίες.
Θα σου 'κανε εντύπωση αν γινόμουν αληθινό πρόσωπο και μιλούσα σαν ανθρώπινο ον;
Ορισμένες φορές ζηλεύω που δεν είμαι μέσα στις πολύπλοκες σχέσεις που έχουν οι φίλοι μου. Είμαι πάντα λίγο εκτός. Αν και η Πηγή μπορεί νομίζω να επιβεβαιώσει πόσο καλά κάνω που δεν το κάνω.
Κι όμως, αν δεν είμαι άνθρωπος (αλλά ένα πλαστικό ομοιωμα, που γράφει κι ένα τραγούδι) πως γίνεται να φιλιέμαι με ανθρώπους; Ανέκαθεν το θεωρούσα ανθρώπινο χαρακτηριστικό να μπορείς να ακουμπάς τα χείλη σου με κάποιου άλλου και να χαίρεστε για αυτό το γεγονός. Κι ακόμα κι αν το φιλί είναι χάλια, πάντα είναι ωραία η αίσθηση. Ίσως γιατί νιώθεις οτι επιτέλους συμβαδίζει η θέληση σου και ο σκοπός σου και το feeling σου με του άλλου.
Γιατί έτσι κι αλλιώς συμβαίνει σπάνια. Είμαστε πολύπλοκες προσωπικότητες εμείς οι νέοι.
Είμαι σχεδόν σίγουρος για αυτό. Την τελευταία φορά που στάθηκα στον αέρα για τόση ώρα ώστε να νομίσω οτι πέταξα ήταν στο σπίτι της Ελένης στους Αμπελόκηπους. Κι άλλες φορές στάθηκα στον αέρα, αιωρήθηκα και, δεν ξέρω πως το κάνετε εσείς, εγώ, επειδή είμαι δυνατός στα πόδια, μπορώ να πηδήξω ψηλά και να μείνω για λίγο εκεί. Κι έτσι νομίζω οτι πετάω για το ένα εκατοστό του δευτερολέπτου. Συγγνώμη δηλαδή, επειδή είναι για λίγο δε μετράει; Εγώ λέω πως μετράει. Απλά είναι για λίγο.
Άρα έχω πετάξει για λίγο.
Τώρα όμως έχω πάθει θλάση. Και η αιώρηση μου διαρκεί πολύ λιγότερο. Και δηλαδή, δεν είναι μόνο αυτό. Τώρα για να πηδήξω πρέπει να το σκεφτώ διπλά και τριπλά. Πρέπει να ξέρω τι κίνηση θα κάνω, πως θα προσγειωθώ, τι στάση θα κρατήσω στο πάνω και στο κάτω. Όταν είσαι τραυματισμένος, χάνεις τον αυθορμητισμό σου. Άρα τώρα οι πτήσεις μου είναι μικρές, είναι αδύναμες, είναι φοβισμένες, είναι γεμάτες αμφιβολία.
Πρέπει να αιωρηθώ.
Αφοβα όμως. Ξέρεις, δε μου φαίνεται αλλά μπορώ να κάνω και πράγματα που δεν κάνω συνήθως. Δε μου φαίνεται αλλά μπορώ να κάνω λάθη που να βασίζονται στα θέλω μου και μόνο. Μπορώ να πέσω στο επίπεδο σου. Μπορώ να μην είμαι υπολογιστής ορισμένες φορές. Και για την Αναστασία ειδικά μπορώ να μην είμαι επικριτικός και μπορώ να μην έχω άσχημη συμπεριφορά. Αλήθεια, μπορώ. Μπορώ να έχω φύλο και να είναι αντρικό, μπορώ να έχω τεστοστερόνη (ή όπως λέγεται) επειδή αυτό τυχαίνει να μπορώ να έχω αλλά μπορώ να την εκκρίνω, ξέρεις.
Το κυριότερο, μπορώ να σου μιλήσω για αυτά και κατ' ιδίαν. Αν ποτέ αναγνωρίσω, εγκρίνω και δεχτώ το ειλικρινές σου ενδιαφέρον για αυτές τις ιστορίες.
Θα σου 'κανε εντύπωση αν γινόμουν αληθινό πρόσωπο και μιλούσα σαν ανθρώπινο ον;
Ορισμένες φορές ζηλεύω που δεν είμαι μέσα στις πολύπλοκες σχέσεις που έχουν οι φίλοι μου. Είμαι πάντα λίγο εκτός. Αν και η Πηγή μπορεί νομίζω να επιβεβαιώσει πόσο καλά κάνω που δεν το κάνω.
Κι όμως, αν δεν είμαι άνθρωπος (αλλά ένα πλαστικό ομοιωμα, που γράφει κι ένα τραγούδι) πως γίνεται να φιλιέμαι με ανθρώπους; Ανέκαθεν το θεωρούσα ανθρώπινο χαρακτηριστικό να μπορείς να ακουμπάς τα χείλη σου με κάποιου άλλου και να χαίρεστε για αυτό το γεγονός. Κι ακόμα κι αν το φιλί είναι χάλια, πάντα είναι ωραία η αίσθηση. Ίσως γιατί νιώθεις οτι επιτέλους συμβαδίζει η θέληση σου και ο σκοπός σου και το feeling σου με του άλλου.
Γιατί έτσι κι αλλιώς συμβαίνει σπάνια. Είμαστε πολύπλοκες προσωπικότητες εμείς οι νέοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου