Χτες και σήμερα είμαι κουτσός. Για την ακρίβεια δεν είμαι καν κουτσός, δεν μπορώ να περπατήσω ούτε με το ένα πόδι γιατί το αλλο πονάει τόσο που δεν αντέχει τους κραδασμούς.
Τι να είναι καλύτερο-χειρότερο; Τι θα προτιμούσα; Να μη βλέπω ή να μην περπατάω; Αστείο που πέρασα-περνάω δυο σύντομες ευτυχώς περιόδους που έχασα μια το ένα και μια το άλλο. Και εκεί που πάω να πω οτι δεν θα ήθελα να χάσω την εικόνα, ξάφνου φαντάζομαι οτι θα ξαπλώνω στο κρεβάτι με τα μάτια ανοιχτά και θα βλέπω το ταβάνι, μόνο το ταβάνι, και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα με όση βία κι αν στρέφω τα μάτια μου από δω κι από κει.
Κι έτσι το δίλημμα παραμένει. Από αυτό το δίλημμα όμως γεννιέται άλλο ένα ερώτημα. Αντί να αναρωτιέμαι κάτι πιο ευχάριστο, γιατί καταφεύγω πάντα σε τέτοια ερωτήματα; Ή σε κάτι τόσο δραματικό; Και επειδή έβλεπα κάτι κακές σειρές τελευταία, κι εκεί το ίδιο. Μοιάζει δηλαδή κάποιες φορές αν δεν υπάρχει θάνατος ή εγκυμοσύνη ή απαγωγές ή βία ή κάτι, να μην έχει ενδιαφέρον η ζωή. Και δηλαδή ισχύει αυτό, ή δεν έχω ενδιαφέροντα και χρειάζεται μια βίαιη εικόνα μπας και μου τραβηχτεί το μυαλό προς τα κάπου;
Αδιάφορο.
Σκέφτομαι τη φίλη μου την Ιωάννα κάποιες φορές. Την της Αθήνας, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Τι να κάνει, πως να περνάει κλπ. Περνάει καλά απ 'οσο ακούω, μαθαίνω, μου λέει. Δεν ξεχνάω ποτέ πως χάρη σε αυτή και σε ένα φάντασμα έγινα γνώστης των περιοχών Κατεχάκη, Γαλάτσι, Αμπελόκηπων. Αυτή η γνώση με βοήθησε σε διάφορα πράγματα. Αυτή η γνώση με βοήθησε λιγότερο απ' όσο με βοήθησε ο τρόπος που την απέκτησα.
Αδιάφορο.
Τώρα που είμαστε καλά, η ηχογράφηση είναι κάτι διασκεδαστικό. Στο όριο, αλλά ναι. Όταν σε κάποιο καιρό, που εγώ νομίζω δεν θα είναι τόσος πολύς, έχουμε χωριστεί, έχουμε διασκορπιστεί και διαλυθεί ησύχως (ή και όχι ησύχως), και το μόνο που θα μένει είναι κάτι τραγουδάκια που γράψαμε όταν μάλλον θεωρούσαμε πως θα ζούσαμε για πάντα, ή πιο σωστά θα ζούσαμε όσο ζούσαμε αλλά έτσι, όταν τότε τυχαία πέσω στο φάκελο που θα γράφει ραπ depression 2016, κι όταν εσείς κάνετε κάτι αντίστοιχο, τι θα σκεφτούμε τότε; Γιατί η ερώτηση δεν είναι αν θα είμαστε ακόμα μαζί τότε αλλά αν θα στεναχωριόμαστε που δεν είμαστε.
Αδιάφορο.
Το μόνο μη αδιάφορο είναι η ευτυχία αυτών που την αξίζουν. Ξέρω έναν δύο που υπάγονται σε αυτή την κατηγορία. Δε λέω, μπορεί να τύχει να την έχουνε κι άλλοι. Κάποιοι την αξίζουνε, κάποιοι όχι. Κάποιοι την παίρνουνε και κάποιοι όχι. Και πως το ξέρω εγώ ποιος την αξίζει και ποιος όχι; Και γιατί να μην την αξίζουνε όλοι; Και γιατί και γιατί και γιατί.
Λοιπόν άκου.
Εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει για μένα,
εσύ θα κάνεις αυτό που πρέπει για σένα
και θα δούμε στο τέλος ποιος θα πάρει τη χήνα (που λέει ο λόγος)
Εγώ θα λέω αυτό που πρέπει για σένα,
εσύ θα λες αυτό που πρέπει για μένα
και θα δούμε στο τέλος ποιος πάρει τα πιο πολλά likes (που λέει η νεολαία)
Εγώ θα αγαπάω εσένα
εσύ θα αγαπάς όποιον άλλον εκτός απο μένα
και θα δούμε στο τέλος αν με πείραξε τόσο όσο υποψιάζομαι τώρα (που λένε οι πιθανότητες)
Αδιάφορο
Τι να είναι καλύτερο-χειρότερο; Τι θα προτιμούσα; Να μη βλέπω ή να μην περπατάω; Αστείο που πέρασα-περνάω δυο σύντομες ευτυχώς περιόδους που έχασα μια το ένα και μια το άλλο. Και εκεί που πάω να πω οτι δεν θα ήθελα να χάσω την εικόνα, ξάφνου φαντάζομαι οτι θα ξαπλώνω στο κρεβάτι με τα μάτια ανοιχτά και θα βλέπω το ταβάνι, μόνο το ταβάνι, και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα με όση βία κι αν στρέφω τα μάτια μου από δω κι από κει.
Κι έτσι το δίλημμα παραμένει. Από αυτό το δίλημμα όμως γεννιέται άλλο ένα ερώτημα. Αντί να αναρωτιέμαι κάτι πιο ευχάριστο, γιατί καταφεύγω πάντα σε τέτοια ερωτήματα; Ή σε κάτι τόσο δραματικό; Και επειδή έβλεπα κάτι κακές σειρές τελευταία, κι εκεί το ίδιο. Μοιάζει δηλαδή κάποιες φορές αν δεν υπάρχει θάνατος ή εγκυμοσύνη ή απαγωγές ή βία ή κάτι, να μην έχει ενδιαφέρον η ζωή. Και δηλαδή ισχύει αυτό, ή δεν έχω ενδιαφέροντα και χρειάζεται μια βίαιη εικόνα μπας και μου τραβηχτεί το μυαλό προς τα κάπου;
Αδιάφορο.
Σκέφτομαι τη φίλη μου την Ιωάννα κάποιες φορές. Την της Αθήνας, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Τι να κάνει, πως να περνάει κλπ. Περνάει καλά απ 'οσο ακούω, μαθαίνω, μου λέει. Δεν ξεχνάω ποτέ πως χάρη σε αυτή και σε ένα φάντασμα έγινα γνώστης των περιοχών Κατεχάκη, Γαλάτσι, Αμπελόκηπων. Αυτή η γνώση με βοήθησε σε διάφορα πράγματα. Αυτή η γνώση με βοήθησε λιγότερο απ' όσο με βοήθησε ο τρόπος που την απέκτησα.
Αδιάφορο.
Τώρα που είμαστε καλά, η ηχογράφηση είναι κάτι διασκεδαστικό. Στο όριο, αλλά ναι. Όταν σε κάποιο καιρό, που εγώ νομίζω δεν θα είναι τόσος πολύς, έχουμε χωριστεί, έχουμε διασκορπιστεί και διαλυθεί ησύχως (ή και όχι ησύχως), και το μόνο που θα μένει είναι κάτι τραγουδάκια που γράψαμε όταν μάλλον θεωρούσαμε πως θα ζούσαμε για πάντα, ή πιο σωστά θα ζούσαμε όσο ζούσαμε αλλά έτσι, όταν τότε τυχαία πέσω στο φάκελο που θα γράφει ραπ depression 2016, κι όταν εσείς κάνετε κάτι αντίστοιχο, τι θα σκεφτούμε τότε; Γιατί η ερώτηση δεν είναι αν θα είμαστε ακόμα μαζί τότε αλλά αν θα στεναχωριόμαστε που δεν είμαστε.
Αδιάφορο.
Το μόνο μη αδιάφορο είναι η ευτυχία αυτών που την αξίζουν. Ξέρω έναν δύο που υπάγονται σε αυτή την κατηγορία. Δε λέω, μπορεί να τύχει να την έχουνε κι άλλοι. Κάποιοι την αξίζουνε, κάποιοι όχι. Κάποιοι την παίρνουνε και κάποιοι όχι. Και πως το ξέρω εγώ ποιος την αξίζει και ποιος όχι; Και γιατί να μην την αξίζουνε όλοι; Και γιατί και γιατί και γιατί.
Λοιπόν άκου.
Εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει για μένα,
εσύ θα κάνεις αυτό που πρέπει για σένα
και θα δούμε στο τέλος ποιος θα πάρει τη χήνα (που λέει ο λόγος)
Εγώ θα λέω αυτό που πρέπει για σένα,
εσύ θα λες αυτό που πρέπει για μένα
και θα δούμε στο τέλος ποιος πάρει τα πιο πολλά likes (που λέει η νεολαία)
Εγώ θα αγαπάω εσένα
εσύ θα αγαπάς όποιον άλλον εκτός απο μένα
και θα δούμε στο τέλος αν με πείραξε τόσο όσο υποψιάζομαι τώρα (που λένε οι πιθανότητες)
Αδιάφορο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου