- Μια γεύση απ' τους παλιούς καιρούς όλα τα φτιάχνει
Όταν δεν ξέρω πως να αρχίσω κάτι σκέφτομαι πάντα τη Μ. Και σήμερα σκέφτηκα το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα από σένα αγαπημένη μου Μαρία: "Για κείνον που πληγώνει, δεν βρίσκεται συγχώρεση". Κι εγώ, που έχω πολλά ταλέντα αλλά κανένα αληθινό, βρήκα νομίζω επιτέλους την κλίση μου. Το ταλέντο μου είναι να πληγώνω αυτούς που με πληγώνουν. Αν το πάρεις όπως πρέπει θα καταλάβεις.
Αρκετά με την αυτολύπηση όμως.
- Να μην ξεχάσουμε και το μνημειο του Ντικ
Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να μη δώσω καν σημασία στην έκρηξη σου. Κι όμως, οι φυσιολογικές συνθήκες μαζί σου είναι αντίθετες. Είχα ξεχάσει πόσο ερωτευμένος είμαι με τον παρελθοντικό έρωτά μου για σένα. Το 'χα ξεχάσει αλλά το θυμήθηκα σήμερα το βράδυ. Κι είμαι τόσο στεναχωρημένος (#trademark) που αντί να θυμάμαι αυτό θα θυμάμαι ένα κακόγουστο ***.
Και δεν μπορώ να ξεφύγω από την εικόνα της Φ. να χοροπηδάει σε ένα κλαμπ το 1995 με αυτό να ακούγεται, και σαν σύνδεση εσένα να είσαι πιο δίπλα πίνοντας ποτό με καλαμάκι, σίγουρα όμως με καλαμάκι, και ενώ ξέρω πως είναι (ή μπορεί και να μην ξέρω γαμώ) εντελώς έξω από σένα, να χοροπηδάς κι εσύ κάπως με το 90ντίλικο feeling. Χαμογελάς, χαμογελάει, κι εγώ πιο δίπλα χοροπηδάω, δε γνωριζόμαστε, σας κάνει εντύπωση ίσως λίγο το οτι είμαι too loud χωρίς λόγο και το πρωί φεύγουμε ο καθένας για το σπίτι του.
- Σχεδίαζα να σου γράψω ένα ποίημα αλλά δεν ξέρω να γράφω ποιήματα
Κι έτσι λοιπόν, αποφεύγοντας μια πιο ευχάριστη πραγματικότητα βρεθήκαμε εδώ, εγώ να ζητάω αδέξια συγγνώμη, εσύ να μου τη δίνεις (κακώς, διάβασε το πρώτο κεφάλαιο), εγώ να μην την παίρνω (στο ορκίζομαι) και να παίρνει μπρος μια τελετουργία που έχει 3-4 χρόνια να δει το φως του πορτατίφ-δίπλα-στο-πισί μου. Δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάω, το ξέρω, αλλά και να μάθαινες, αυτή η γνώση δεν θα σε ωφελούσε πουθενά. Έχε μου εμπιστοσύνη(τουλάχιστον για αυτό) και στέλνε καμιά φορά στο βάιμπερ αν το 'χεις όρεξη.
https://www.youtube.com/watch?v=HeZ_4QFiVWI
Όταν δεν ξέρω πως να αρχίσω κάτι σκέφτομαι πάντα τη Μ. Και σήμερα σκέφτηκα το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα από σένα αγαπημένη μου Μαρία: "Για κείνον που πληγώνει, δεν βρίσκεται συγχώρεση". Κι εγώ, που έχω πολλά ταλέντα αλλά κανένα αληθινό, βρήκα νομίζω επιτέλους την κλίση μου. Το ταλέντο μου είναι να πληγώνω αυτούς που με πληγώνουν. Αν το πάρεις όπως πρέπει θα καταλάβεις.
Αρκετά με την αυτολύπηση όμως.
- Να μην ξεχάσουμε και το μνημειο του Ντικ
Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να μη δώσω καν σημασία στην έκρηξη σου. Κι όμως, οι φυσιολογικές συνθήκες μαζί σου είναι αντίθετες. Είχα ξεχάσει πόσο ερωτευμένος είμαι με τον παρελθοντικό έρωτά μου για σένα. Το 'χα ξεχάσει αλλά το θυμήθηκα σήμερα το βράδυ. Κι είμαι τόσο στεναχωρημένος (#trademark) που αντί να θυμάμαι αυτό θα θυμάμαι ένα κακόγουστο ***.
Και δεν μπορώ να ξεφύγω από την εικόνα της Φ. να χοροπηδάει σε ένα κλαμπ το 1995 με αυτό να ακούγεται, και σαν σύνδεση εσένα να είσαι πιο δίπλα πίνοντας ποτό με καλαμάκι, σίγουρα όμως με καλαμάκι, και ενώ ξέρω πως είναι (ή μπορεί και να μην ξέρω γαμώ) εντελώς έξω από σένα, να χοροπηδάς κι εσύ κάπως με το 90ντίλικο feeling. Χαμογελάς, χαμογελάει, κι εγώ πιο δίπλα χοροπηδάω, δε γνωριζόμαστε, σας κάνει εντύπωση ίσως λίγο το οτι είμαι too loud χωρίς λόγο και το πρωί φεύγουμε ο καθένας για το σπίτι του.
- Σχεδίαζα να σου γράψω ένα ποίημα αλλά δεν ξέρω να γράφω ποιήματα
Κι έτσι λοιπόν, αποφεύγοντας μια πιο ευχάριστη πραγματικότητα βρεθήκαμε εδώ, εγώ να ζητάω αδέξια συγγνώμη, εσύ να μου τη δίνεις (κακώς, διάβασε το πρώτο κεφάλαιο), εγώ να μην την παίρνω (στο ορκίζομαι) και να παίρνει μπρος μια τελετουργία που έχει 3-4 χρόνια να δει το φως του πορτατίφ-δίπλα-στο-πισί μου. Δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάω, το ξέρω, αλλά και να μάθαινες, αυτή η γνώση δεν θα σε ωφελούσε πουθενά. Έχε μου εμπιστοσύνη(τουλάχιστον για αυτό) και στέλνε καμιά φορά στο βάιμπερ αν το 'χεις όρεξη.
https://www.youtube.com/watch?v=HeZ_4QFiVWI
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου