Με χίλια ονόματα και χάρη
ακρίτας είτε αρματωλός
αντάρτης κλέφτης παλικάρι
πάντα είναι ο ίδιος ο λαός
Ο πονοκέφαλος μου μοιάζει με το Γοργοπόταμο που μοιάζει με το δρεπάνι που μοιάζει με την οικοδόμηση που μοιάζει με τον Μαρξ στα σναπς σου που μοιάζει με το κλάμμα της Ελένης που μοιάζει με το πάρτυ που ήμουν χτες που μοιάζει με τη σειρά που μου είπε η Φαίδρα που μοιάζει με τα μαύρο αδερφό των ηρώων της εποποιίας (ενός κομματιού) του ελληνικού λαού την περίοδο 1940-1949 που μοιάζει με το πιο λυπητερό πράγμα στον κόσμο που μοιάζει με το σόλο του comfortably numb που μοιάζει με τη συζήτηση που είχα με τη Βασιλεία πριν καιρό που μοιάζει σαν κομμάτι από τη φαιά ουσία που κρατάω για ειδικές περιπτώσεις που μοιάζει με το πάρτυ που δεν θα πάω που μοιάζει με τα σγουρά μαλλιά που δεν θα έχω ποτέ που μοιάζουν με το στρατιώτη που δεν ήθελα να γίνω ποτέ που μοιάζει με εμένα όσο προχωράει ο κόσμος παραπέρα που μοιάζει σαν έρημος που μοιάζει σαν το τραγούδι των police που έβαλα και έβγαλα πρόσφατα από την πλέυλιστ μου που μοιάζει να μένει ίδια κι όμως αλλάζει συνέχεια που μοιάζει σαν τον Άρη που μοιάζει σαν να του μοιάζουν όλα του Άρη που μοιάζουν όλα να θέλουν να γίνουν Άρης που μοιάζει σα να θέλω να γίνω Άρης και μοιάζει έτσι αλλά δεν ισχύει, ποτέ δεν θα μπορέσω να γίνω Άρης, κάποιοι θα γίνουν όμως, ε;, πες μου σε παρακαλώ οτι κάποιος θα γίνει Άρης πάλι, κάποτε, κάποιος θα γίνει Νίκος, κάποιος θα γίνει Νίκος, κάποιος ας γίνει σας παρακαλώ, ας γίνει κάποιος Διαμαντής, ας γίνει κάποιος πέρδικα, ας γίνει κάποιος όπως έγιναν οι προηγούμενοι κι ας μην είμαι εγώ, εγώ ξέρω να σκοντάφτω και να πέφτω, εγώ ξέρω πως να παραπονιέμαι, εγώ ξέρω οτι θα αναφέρομαι από τότε έως πιο τότε ως ο τάδε τάδε, νεκρός αριθμός 36, στο τάδε μέρος την τάδε ώρα, μέλος της ομάδας αυτού που έμοιαζε με τους παραπάνω.
ακρίτας είτε αρματωλός
αντάρτης κλέφτης παλικάρι
πάντα είναι ο ίδιος ο λαός
Ο πονοκέφαλος μου μοιάζει με το Γοργοπόταμο που μοιάζει με το δρεπάνι που μοιάζει με την οικοδόμηση που μοιάζει με τον Μαρξ στα σναπς σου που μοιάζει με το κλάμμα της Ελένης που μοιάζει με το πάρτυ που ήμουν χτες που μοιάζει με τη σειρά που μου είπε η Φαίδρα που μοιάζει με τα μαύρο αδερφό των ηρώων της εποποιίας (ενός κομματιού) του ελληνικού λαού την περίοδο 1940-1949 που μοιάζει με το πιο λυπητερό πράγμα στον κόσμο που μοιάζει με το σόλο του comfortably numb που μοιάζει με τη συζήτηση που είχα με τη Βασιλεία πριν καιρό που μοιάζει σαν κομμάτι από τη φαιά ουσία που κρατάω για ειδικές περιπτώσεις που μοιάζει με το πάρτυ που δεν θα πάω που μοιάζει με τα σγουρά μαλλιά που δεν θα έχω ποτέ που μοιάζουν με το στρατιώτη που δεν ήθελα να γίνω ποτέ που μοιάζει με εμένα όσο προχωράει ο κόσμος παραπέρα που μοιάζει σαν έρημος που μοιάζει σαν το τραγούδι των police που έβαλα και έβγαλα πρόσφατα από την πλέυλιστ μου που μοιάζει να μένει ίδια κι όμως αλλάζει συνέχεια που μοιάζει σαν τον Άρη που μοιάζει σαν να του μοιάζουν όλα του Άρη που μοιάζουν όλα να θέλουν να γίνουν Άρης που μοιάζει σα να θέλω να γίνω Άρης και μοιάζει έτσι αλλά δεν ισχύει, ποτέ δεν θα μπορέσω να γίνω Άρης, κάποιοι θα γίνουν όμως, ε;, πες μου σε παρακαλώ οτι κάποιος θα γίνει Άρης πάλι, κάποτε, κάποιος θα γίνει Νίκος, κάποιος θα γίνει Νίκος, κάποιος ας γίνει σας παρακαλώ, ας γίνει κάποιος Διαμαντής, ας γίνει κάποιος πέρδικα, ας γίνει κάποιος όπως έγιναν οι προηγούμενοι κι ας μην είμαι εγώ, εγώ ξέρω να σκοντάφτω και να πέφτω, εγώ ξέρω πως να παραπονιέμαι, εγώ ξέρω οτι θα αναφέρομαι από τότε έως πιο τότε ως ο τάδε τάδε, νεκρός αριθμός 36, στο τάδε μέρος την τάδε ώρα, μέλος της ομάδας αυτού που έμοιαζε με τους παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου