https://www.youtube.com/watch?v=uEAbU1yKnuA
Ξεφτιλίστηκα όντως.
Και υπάρχει ένας που μου λέει πως ξέρει πως θα νιώθει σε 1000 μέρες. Μόνο εγώ δεν ξέρω; Ή μήπως ξέρω αλλά θα θέλω να νιώθω αλλιώς;
Και υπάρχει μια που δε μου λέει τίποτα αλλά δε χρειάζεται. Πιάνω την ανάγκη να σε σιχαίνομαι από τα συμφραζόμενα.
Το άλσος. Το νερό. Και η μουσική. Χτες ξεφτιλίστηκα όντως, και υποθέτω ναι, είμαστε φίλοι αλλά μέχρι και σε μένα αρχίζει να φαίνεται βαρετό. Πάλι θα βρεθούμε σε ένα χώρο που να προσφέρει οπτική και σωματική επαφή, θα επικοινωνήσουμε κάπως, θα φτιάξει το κέφι μου, αν φτιάξει δηλαδή, και θα αρχίσω να χρησιμοποιώ το μόνο πράγμα που έχω σχετικά ακονισμένο, το σώμα μου δηλαδή, (είπαμε σχετικά) να το χρησιμοποιώ με ένα τρόπο κατ' αυτούς παράξενο, κατ' εμέ αναγκαίο. Αν δεν χορέψω σαν να είμαι σε πόλεμο πως θα πολεμήσω σαν να είμαι σε χορό; Αν δεν καταφέρω, τώρα που είμαι ξεκούραστος, να κινούμαι, πως θα κινηθώ όταν θα είμαι στ' αλήθεια κουρασμένος;
Δεν ξέρω. Δεν θα τα καταφέρω μάλλον. Και βρεθήκαμε και θα ξαναβ(α)ρεθούμε και θα ξαναξεφτιλιστώ και θα γελάσουμε (;) και θα βγω φωτογραφίες και θα γελάσουμε (;) και θα μεθύσω και γιατί τέλος πάντων ξεχνάω συνέχεια οτι το να μεθάς τόσο πολύ είναι άσχημο γιατί μετά δεν μπορείς να κοιμηθείς ή, έστω, εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ και εν τέλει πρέπει να βγει ένας νόμος, φυσικός όμως, να μην τον παραβαίνουμε, που να λέει πως ο,τι σε εμποδίζει να κοιμηθείς είναι κακό και να μην το κάνουμε ποτέ.
Και τέλος πάντων, αφαιρούμαι συνεχώς, εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι πως, όταν πηγαίνω κάπου και ξεφτιλίζομαι (είναι απλά μια λέξη σαν όλες τις άλλες) μ' αρέσει (ίσως) αλλά έχει καταντήσει βαρετό. Είναι βαρετό γιατί επαναλαμβάνεται, να πάλι, ο Γιώργος, ήπιε (ή και όχι) και χορεύει σαν τρελός στα πάρτυ (φεηλ), ή ουρλιάζει και κυλιέται κάτω ή τραγουδάει Καρρά ή πηδάει από δω κι από κει ή κάνει πάλι κάτι περίεργο για να ξεχωρίζει. Ίου. Και αν στο κάτω κάτω είναι τόσο ενδιαφέρον σαν θέαμα γιατί δεν το κάνει και κανείς άλλος; Ή μήπως είναι απλά ενδιαφέρον ΜΟΝΟ σαν θέαμα; Γιατί, το να δεις έναν κλόουν είναι αστείο, το να κάνεις τον κλόουν όχι πάντα. Χωρίς να λέω οτι είμαι κλόουν. Γιατί καταρχάς δεν είμαι τόσο τρομαχτικός. Και κάποιες φορές μπορώ να είμαι αστείος υποθέτω.
Είμαι άδικος. Ξαναδιαβάζοντας το το καταλαβαίνω. Αλλά ντάξει, πόση δικαιοσύνη ν' αντέξει κανείς σήμερα;
Ξεφτιλίστηκα όντως.
Και υπάρχει ένας που μου λέει πως ξέρει πως θα νιώθει σε 1000 μέρες. Μόνο εγώ δεν ξέρω; Ή μήπως ξέρω αλλά θα θέλω να νιώθω αλλιώς;
Και υπάρχει μια που δε μου λέει τίποτα αλλά δε χρειάζεται. Πιάνω την ανάγκη να σε σιχαίνομαι από τα συμφραζόμενα.
Το άλσος. Το νερό. Και η μουσική. Χτες ξεφτιλίστηκα όντως, και υποθέτω ναι, είμαστε φίλοι αλλά μέχρι και σε μένα αρχίζει να φαίνεται βαρετό. Πάλι θα βρεθούμε σε ένα χώρο που να προσφέρει οπτική και σωματική επαφή, θα επικοινωνήσουμε κάπως, θα φτιάξει το κέφι μου, αν φτιάξει δηλαδή, και θα αρχίσω να χρησιμοποιώ το μόνο πράγμα που έχω σχετικά ακονισμένο, το σώμα μου δηλαδή, (είπαμε σχετικά) να το χρησιμοποιώ με ένα τρόπο κατ' αυτούς παράξενο, κατ' εμέ αναγκαίο. Αν δεν χορέψω σαν να είμαι σε πόλεμο πως θα πολεμήσω σαν να είμαι σε χορό; Αν δεν καταφέρω, τώρα που είμαι ξεκούραστος, να κινούμαι, πως θα κινηθώ όταν θα είμαι στ' αλήθεια κουρασμένος;
Δεν ξέρω. Δεν θα τα καταφέρω μάλλον. Και βρεθήκαμε και θα ξαναβ(α)ρεθούμε και θα ξαναξεφτιλιστώ και θα γελάσουμε (;) και θα βγω φωτογραφίες και θα γελάσουμε (;) και θα μεθύσω και γιατί τέλος πάντων ξεχνάω συνέχεια οτι το να μεθάς τόσο πολύ είναι άσχημο γιατί μετά δεν μπορείς να κοιμηθείς ή, έστω, εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ και εν τέλει πρέπει να βγει ένας νόμος, φυσικός όμως, να μην τον παραβαίνουμε, που να λέει πως ο,τι σε εμποδίζει να κοιμηθείς είναι κακό και να μην το κάνουμε ποτέ.
Και τέλος πάντων, αφαιρούμαι συνεχώς, εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι πως, όταν πηγαίνω κάπου και ξεφτιλίζομαι (είναι απλά μια λέξη σαν όλες τις άλλες) μ' αρέσει (ίσως) αλλά έχει καταντήσει βαρετό. Είναι βαρετό γιατί επαναλαμβάνεται, να πάλι, ο Γιώργος, ήπιε (ή και όχι) και χορεύει σαν τρελός στα πάρτυ (φεηλ), ή ουρλιάζει και κυλιέται κάτω ή τραγουδάει Καρρά ή πηδάει από δω κι από κει ή κάνει πάλι κάτι περίεργο για να ξεχωρίζει. Ίου. Και αν στο κάτω κάτω είναι τόσο ενδιαφέρον σαν θέαμα γιατί δεν το κάνει και κανείς άλλος; Ή μήπως είναι απλά ενδιαφέρον ΜΟΝΟ σαν θέαμα; Γιατί, το να δεις έναν κλόουν είναι αστείο, το να κάνεις τον κλόουν όχι πάντα. Χωρίς να λέω οτι είμαι κλόουν. Γιατί καταρχάς δεν είμαι τόσο τρομαχτικός. Και κάποιες φορές μπορώ να είμαι αστείος υποθέτω.
Είμαι άδικος. Ξαναδιαβάζοντας το το καταλαβαίνω. Αλλά ντάξει, πόση δικαιοσύνη ν' αντέξει κανείς σήμερα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου