Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Ματωμένα αίματα

Μια από αυτές τις μέρες ένας άλλος ποδηλάτης θα προσπεράσει ένα ασθενοφόρο που θα μεταφέρει το δικό μου πτώμα μέσα. Αυτό είναι μια γνώση που παλεύω να κατακτήσω καιρό τώρα. Πολύ καιρό βασικά. Δυστυχώς δεν την έχω κατακτήσει.

Πολύ φοβάμαι, σαν τη φίλη μου τη Μάχη, οτι θα μου συμβούν πράγματα και δεν θα είμαι προετοιμασμένος για αυτά. Παρόλο που μέχρι τώρα έχω γίνει αρκετά σκληρόπετσο γουρούνι και δε σοκάρομαι εύκολα, έχω πολύ δρόμο ακόμα να διανύσω. Άσε που δεν έχω γίνει σκληρόπετσο γουρούνι και σοκάρομαι στα φυσιολογικά επίπεδα.

Γράφω άσχετα τόση ώρα γιατί σε γυροφέρνω στο μυαλό μου αλλά δεν θέλω να το ή στο παραδεχτώ. Όχι οτι θα το καταλάβεις, αν το καταλάβαινες μπορεί να σε έπαιρνα και τηλέφωνο να στο πω. Ή στην υπερβολή του να σε έψαχνα, να σε έβρισκα (γιατί θα σε έβρισκα) και να σου μιλούσα από κοντά. Γιατί τις πιο πολλές φορές σκέφτομαι οτι είναι υπερβολή να κάνω τέτοια πράγματα αλλά κάποιες φορές σκέφτομαι οτι είναι καλό να καταφεύγεις σε υπερβολές. Οτι ίσως, τα υπερβολικά συναισθήματα να χρήζουν και υπερβολικής αντιμετώπισης τους.

Ή και όχι. Αυτή τη φράση τη λέω συνεχώς στο μυαλό μου. Λέω: ίσως το τάδε πράγμα να είναι έτσι (ή και όχι). Ίσως αυτός ο άνθρωπος να σκέφτεται αυτό (ή και όχι). Και πάει λέγοντας.

Ανάθεμα κι αν δεν αξίζω κοροϊδία που σκέφτομαι τελευταία (ή σκέφτομαι ακόμα) μια γνωστή ομάδα της Ελβετίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου