Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

https://www.youtube.com/watch?v=Cy5MiOqarYs

Το νιώθω να έρχεται, σιγά σιγά. Τραβιέται η θάλασσα και φαίνονται ψάρια και μύδια που αργοπεθαίνουν. Μικροί θάνατοι που προϊδεάζουν τον μεγαλύτερο. Παντού γύρω μας μικροί θάνατοι που σ' ετοιμάζουν για τον μεγαλύτερο. Θέλω να πω, θα πεθαίνουν οι άνθρωποι γύρω σου μέχρι να πεθάνεις κι εσύ. Κάθε θάνατος θα σου θυμίζει πως ο δικός σου είναι πιο κοντά. Ένα μονοπάτι νεκρών που οδηγεί στον τάφο σου.

Στην αρχή πεθαίνουν κάτι άσχετοι γνωστοί σου και είσαι μικρό και δεν καταλαβαίνεις. Μπαίνει η λέξη όμως μέσα στο λεξιλόγιο σου. Μετά μεγαλώνεις και πεθαίνουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες σου και σοκάρεσαι με το οτι συμβαίνει τελικά όντως αυτή η φήμη του θανάτου που είδες στην τηλεόραση ή σε ανόητες αφίσες σε κολώνες. Μετά, ίσως κάποιος τυχαίος θείος, ίσως κάποιος τυχαίος φίλος και αναγκάζεσαι να θεωρήσεις έστω και λίγο πιθανό να μην είσαι αθάνατος. Μεγαλώνεις και θα πεθάνουν οι γονείς σου, και άλλοι φίλοι σου ίσως, ο ρυθμός και ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο πολλοί, όλο και έρχεται η σειρά σου, σωστά. Προσπαθείς να μείνεις ψύχραιμος, να το δεχτείς από νωρίς, να το αγνοήσεις στη χειρότερη. Όμως το μήνυμα παραμένει, όταν πεθαίνουν οι γύρω σου, πεθαίνεις κι εσύ.


1 σχόλιο:

  1. κάθε φορά που κάποιος πεθαίνει, πεθαίνεις και εσυ. Και τελικά μόνο οταν σου χτυπά την πόρτα το βλεπεις... έτσι είμαστε οι άνθρωποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή