https://www.youtube.com/watch?v=fR-COZ-4i8o
Υποσχέθηκα στην Ελένη μπαράζ από κείμενα για να εκφράσω το μπαράζ συναισθημάτων των τελευταίων ημερών. Μαζί με τα πολλά, διαφορετικά, ενδιαφέροντα πράγματα που αισθάνομαι νιώθω και την κλασική τάση αυτοκαταστροφής, τάση αυτοκτονίας, όχι στ' αλήθεια, αλλά την τάση να διαλύσω μέσα από κείμενα και συζητήσεις πολλές από τις σχέσεις που έχω χτίσει.
Από τη μια ρωτάει: "Γιατί να το κάνεις αυτό; Δεν είσαι χαρούμενος που έχεις καλές σχέσεις με ανθρώπους που συμπαθείς;"
Από την άλλη ρωτάει: "Γιατί να το κάνεις αυτό; Δεν είσαι χαρούμενος που (απλά) έχεις καλές σχέσεις με ανθρώπους που συμπαθείς (ή κάτι παραπάνω)."
Οι τάσεις καταστροφής μου θα αρχίσουν με την εξής δήλωση: "Το καλύτερο κοπλιμέντο που μπορώ να σου κάνω είναι οτι έχω να τραβήξω μαλακία από πέρσι". Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, δεν έχω ποτέ κάψει γέφυρες τόσο έντονα και τόσο απότομα. Δεν έχω τολμήσει να πω αυτά που σκέφτομαι κι ας είναι πιθανό να έχουν αποτέλεσμα άσχημο. Αυτό δεν είναι (μάλλον) θέμα δειλίας (σαν τον Σάσα) αλλά σκοπιμότητας. Γιατί να σου πω κάτι που θα σε διώξει αν μπορώ να περιμένω να αλλάξεις γνώμη κάνοντας υπόγεια δουλειά, σαν τρωγλοδύτης, σα σκουλήκι, να κάθομαι χαμογελώντας και μιλώντας για φύλα και σχέσεις ενώ πραγματικά γίνεται τελείως διαφορετική συζήτηση στο μυαλό μου.
Είμαι αηδιαστικός, το γνωρίζω αυτο. Ούτε λεπτό να μη νομίσεις οτι δεν (ανα)γνωρίζω τη μαυρίλα και τη γλίτσα που κυριαρχούν στο μυαλό μου. Όμως δεν ξεφεύγω από την ανθρώπινη φύση, φύση βρώμικη, βδελλιαζόμενη, παρασιτική, φύση που μας κάνει να δημιουργούμε τα πιο ωραία πράγματα για τους χειρότερους λόγους. Ή μπορεί και να μην είναι για όλους έτσι. Βασικά δεν ήταν για όλους έτσι. Είναι για μένα όμως. Δεν ξεφεύγω από την ανθρώπινη φύση έλεγα, την οποία ακολουθούν και οι πιο πολλοί από τους γνωστούς μου. Πιο σωστό έτσι. Κι αν έχω μια τρύπα και περιμένω να μου τη γεμίσει κάποιος, αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Κι αν νόμιζα πως κάποτε γέμισε, έκανα λάθος. Κι αν νομίζω πως θα τη γεμίσει κάποιος κάποτε είναι επειδή ακόμα λειτουργούν τα βασικά ανθρώπινα ένστικτα, της επιβίωσης, της ελπίδας. Αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος πρέπει να τα ξεπεράσει.
Όχι, δεν θέλω να βγάλω κανά νόημα τρελό γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Όχι τίποτα, απλά δεν ξέρω πολλά. Η κατάθεση που κάνω σε κάθε συζήτηση δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που νομίζω. Αυτό που νομίζω μπορεί να αλλάξει, όπως αυτό που πίστευα πριν 5 χρόνια άλλαξε σε αυτό που πιστεύω τώρα και τα λοιπά.
Άρα.
Μη με λες απόλυτο γιατί σε μισώ.
Μη με λες αυστηρό γιατί σ' αγαπώ.
Όταν νιώσω πως δεν έχεις κάτι παραπάνω να μου προσφέρεις, όταν νιώσω πως έχουμε τελειώσει επιτέλους σαν συνδεόμενα όντα, τότε ακριβώς θα σου εξηγήσω τι εννοώ όταν λέω το όνομα σου. Και αλήθεια, δεν θα μπορείς ούτε να με κοιτάς όταν θα σε περιγράφω.
Υποσχέθηκα στην Ελένη μπαράζ από κείμενα για να εκφράσω το μπαράζ συναισθημάτων των τελευταίων ημερών. Μαζί με τα πολλά, διαφορετικά, ενδιαφέροντα πράγματα που αισθάνομαι νιώθω και την κλασική τάση αυτοκαταστροφής, τάση αυτοκτονίας, όχι στ' αλήθεια, αλλά την τάση να διαλύσω μέσα από κείμενα και συζητήσεις πολλές από τις σχέσεις που έχω χτίσει.
Από τη μια ρωτάει: "Γιατί να το κάνεις αυτό; Δεν είσαι χαρούμενος που έχεις καλές σχέσεις με ανθρώπους που συμπαθείς;"
Από την άλλη ρωτάει: "Γιατί να το κάνεις αυτό; Δεν είσαι χαρούμενος που (απλά) έχεις καλές σχέσεις με ανθρώπους που συμπαθείς (ή κάτι παραπάνω)."
Οι τάσεις καταστροφής μου θα αρχίσουν με την εξής δήλωση: "Το καλύτερο κοπλιμέντο που μπορώ να σου κάνω είναι οτι έχω να τραβήξω μαλακία από πέρσι". Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, δεν έχω ποτέ κάψει γέφυρες τόσο έντονα και τόσο απότομα. Δεν έχω τολμήσει να πω αυτά που σκέφτομαι κι ας είναι πιθανό να έχουν αποτέλεσμα άσχημο. Αυτό δεν είναι (μάλλον) θέμα δειλίας (σαν τον Σάσα) αλλά σκοπιμότητας. Γιατί να σου πω κάτι που θα σε διώξει αν μπορώ να περιμένω να αλλάξεις γνώμη κάνοντας υπόγεια δουλειά, σαν τρωγλοδύτης, σα σκουλήκι, να κάθομαι χαμογελώντας και μιλώντας για φύλα και σχέσεις ενώ πραγματικά γίνεται τελείως διαφορετική συζήτηση στο μυαλό μου.
Είμαι αηδιαστικός, το γνωρίζω αυτο. Ούτε λεπτό να μη νομίσεις οτι δεν (ανα)γνωρίζω τη μαυρίλα και τη γλίτσα που κυριαρχούν στο μυαλό μου. Όμως δεν ξεφεύγω από την ανθρώπινη φύση, φύση βρώμικη, βδελλιαζόμενη, παρασιτική, φύση που μας κάνει να δημιουργούμε τα πιο ωραία πράγματα για τους χειρότερους λόγους. Ή μπορεί και να μην είναι για όλους έτσι. Βασικά δεν ήταν για όλους έτσι. Είναι για μένα όμως. Δεν ξεφεύγω από την ανθρώπινη φύση έλεγα, την οποία ακολουθούν και οι πιο πολλοί από τους γνωστούς μου. Πιο σωστό έτσι. Κι αν έχω μια τρύπα και περιμένω να μου τη γεμίσει κάποιος, αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Κι αν νόμιζα πως κάποτε γέμισε, έκανα λάθος. Κι αν νομίζω πως θα τη γεμίσει κάποιος κάποτε είναι επειδή ακόμα λειτουργούν τα βασικά ανθρώπινα ένστικτα, της επιβίωσης, της ελπίδας. Αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος πρέπει να τα ξεπεράσει.
Όχι, δεν θέλω να βγάλω κανά νόημα τρελό γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Όχι τίποτα, απλά δεν ξέρω πολλά. Η κατάθεση που κάνω σε κάθε συζήτηση δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που νομίζω. Αυτό που νομίζω μπορεί να αλλάξει, όπως αυτό που πίστευα πριν 5 χρόνια άλλαξε σε αυτό που πιστεύω τώρα και τα λοιπά.
Άρα.
Μη με λες απόλυτο γιατί σε μισώ.
Μη με λες αυστηρό γιατί σ' αγαπώ.
Όταν νιώσω πως δεν έχεις κάτι παραπάνω να μου προσφέρεις, όταν νιώσω πως έχουμε τελειώσει επιτέλους σαν συνδεόμενα όντα, τότε ακριβώς θα σου εξηγήσω τι εννοώ όταν λέω το όνομα σου. Και αλήθεια, δεν θα μπορείς ούτε να με κοιτάς όταν θα σε περιγράφω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου