Αγαπημένε μου σύντροφε

Μην ανησυχείς.

Θα γράψω κείμενα για σένα. Κι άλλα δηλαδή. Θα γράψω ποιήματα (σίγουρα), θα σε σκέφτομαι όταν θα περνάω τα λουλουδάδικα και την πρεσβεία της Αιγύπτου, θα βουρκώνω ίσως κάποιες φορές αν ακούω τραγούδια τέτοια και θα σκέφτομαι τρεις λέξεις που είπες, ή ίσως να ήταν μόνο δυο, μοιάζει σημαντικό να θυμηθώ τι είπες ακριβώς αλλά δεν είναι, θυμάμαι μόνο που δεν κώλωσες πουθενά, θυμάμαι που δε γύρισες να κοιτάξεις αν σε ακολουθάγαμε, θυμάμαι να σοκάρομαι αλλά ευχάριστα, θυμάμαι να σπρώχνω ξέροντας πως είσαι κάπου μπροστά, πάντα μπροστά, θυμάμαι να σε κοιτάω μετά και να τρέμω μισό από αδρεναλίνη μισό από δέος, και συγκίνηση, σκεφτόμουν ενώ ακόμα φωνάζαμε συνθήματα το πρόσωπο σου, και όλων δηλαδή αλλά πιο πολύ το δικό σου, την απόφαση, την ψυχραιμία, την πειθαρχία.

Ανατρίχιασα. Και τότε και τώρα. Για αυτό θα σου γράψω κείμενα, θα σου αφιερώσω ποιήματα, θα σε περιγράφω παντού, και θα κρατήσω ένα ραφάκι, μια γωνία, θα σε χώσω κάπου μέσα μέσα και δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

Στις ήττες που έρχονται. Στις νίκες που ποτέ δεν θα δω. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

Νομίζω λίγος συναισθηματισμός μπορεί να παραβλεφθεί πότε πότε.