Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Στην οδό Αιγύπτου (Αφιέρωμα στο Γ. Ρ. και την καντάτα για τη Μακρόνησο)

Θα σου μιλήσω πάλι με σημάδια, με σκοτεινές παραβολές και παραμύθια.

 Δεν ακούγεται τίποτα, μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας.

Μπόλικη πέτρα.

Μπόλικη καρδιά.

Ήρθες κι έφυγες με τη φίλη σου που μάλλον τα'χετε(;). Αστείο. Είσαι τόσο αγενής και σπαστικιά που έχω νευριάσει. Θα μου πεις στ' αρχίδια σου κι αν μου φαίνεσαι εμένα αγενής κι αν μου τη σπας ή οτιδήποτε τέτοιο. Ισχύει. Στ' αρχίδια σου.

Εμένα όχι στ' αρχίδια μου. Με εκνευρίζεις και θα είμαι εκνευρισμένος τώρα για κάποια ώρα εξαιτίας σου. Και μάλιστα μου έκοψες και τη δυνατότητα να εκφράσω τον εκνευρισμό μου. Δεν σε είχα για τέτοιο άνθρωπο. Δεν σε είχα βασικά για τόσο πνευματικά ζώο. Εξού και το κρέμασμα πάνω σου.

Φοβηθήκαμε μην και σκοντάψεις σύντροφε. Κατάλαβες και χαμογέλασες. Χαμογελάσαμε.

Για αυτό είμαι τόσο πικραμένος.
Τόσο σίγουρος.
Τόσο χαρούμενος.

Όπως πολύ συχνά, έχω την ανάγκη να εκφραστώ αλλά τα κείμενα μου αποτυγχάνουν πλήρως να αποδώσουν σωστά αυτό που θέλω. Έχω φάει σούπα για βραδινό, σούπα για μεσημεριανό, και πεινάω. Καταρρίφθηκε ένα ρώσικο πολεμικό και ανησυχώ. Είμαι εν μέρει υπεύθυνος και νιώθω τύψεις.

Κοιτάνε πέρα, την αντιφεγγιά της Αθήνας. Κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη. Σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους. Σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων. Σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή. Εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν από τ' αστροπελέκι.

Δε μιλάνε.

Με ακούς; Δεν ξέρω γιατί τώρα εσύ έγινες το άστρο που έχει κολλήσει το βλέμμα μου πάνω του. Αλλά είσαι εσύ, και όταν μπαίνεις σκάιπ παρακαλάω να μου μιλήσεις. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάς. Απλά το νιώθω. Δεν είναι ερωτικό. Είναι τ' αστέρι που κοιτούσαμε στο φυλάκιο στο 3-6 και σκεφτόμουν οτι ίσως κοιτάω το ίδιο πράγμα με κάποιον που με ξέρει. Είναι υπενθύμιση για την αναβολή των 16 γραμμών. Είναι σκέπασμα με πάπλωμα σε πάρα πολύ κρύο, στην αρχή κρυώνεις αλλά μετά ζεσταίνεσαι και νιώθεις άνετα και δεν θες να ξεσκεπαστείς ποτέ.

Είναι μια φλέβα στον καρπό του χεριού (δεν είναι κει). Παραμέσα είναι ο σφυγμός (δεν είναι εκεί). 

Δεν κόβονται ετούτα τα σκοινιά (δεν κόβονται). Παράτα το σουγιά σου (παράτα τον).

Σκύψε και μέτρησέ τα να λογαριάσεις τον δρόμο που περπάτησαν.
Το δρόμο που θα περπατήσουν.
Το δρόμο που δεν έχει τέλος.

Ετούτα τ’άρβυλα τα μπαλωμένα.
Τα χοντροκαμωμένα.
Δεν είναι για τα πόδια σου Φεγγάρη.
Ετούτα τ’άρβυλα περπάτησαν τον πόνο.
Περπάτησαν το θάνατο μπάρμπα Φεγγάρη το θάνατο δίχως να σκοντάψουν.


Κι ύστερα πάλι, ομοβροντία τα χαράματα.

Δεν μου μιλάς όμως πολύ συχνά. Και το αίμα μου είναι σαν τα αυτοκίνητα που γεμάτα αγωνιστές περνάνε για τον τόπο της εκτέλεσης. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου