Γιατί με κοροϊδεύεις;
Όταν όλα τα άλλα ξεχαστούν από το χτες, θα μου μείνει μόνο η εικόνα από τη χαμηλή θέση των ποδιών σας στο χώμα-τσιμέντο στον πεζόδρομο του Κεραμεικού, τα σπασμένα μπουκάλια από τους δελτάδες(για να μη μπορείς να ξεχάσεις κάποια πράγματα), τη σκληρή πέτρα που μου πίεζε την πλάτη στη θέση που είχα "βολευτεί", τις πετρούλες στα παπούτσια σου, ναι, ήταν τέλεια η παρομοίωση, το μέγεθος της πετρούλας μπροστά στην φαινομεκά απύθμενη αντίσταση των πάνινων παπουτσιών σου(ή γουατέβερ υλικό), μικρή πετρούλα, αδέξιο πέταγμα, κρούση, και η πέτρα πετιέται πίσω, τελείως διωγμένη να επιστρέψει από εκεί που ξεκίνησε. Ήταν τέλεια η παρομοίωση, άπειρες πετρούλες να πετάξω, τα χέρια μου έκαναν πως έψαχναν αλλά ήταν τόσες που δεν είχε στ' αλήθεια σημασία ποια θα ήταν και από που θα την έπαιρνα, και μετά το πέταγμα και ακόμα κι αν άδειαζα όλο τον πεζόδρομο από πετρούλες, πετρούλες επί δέκα εις την εικοστή πέμπτη, τα παπούτσια σου θα κατάφερναν να τις αντέξουν όλες, ίσως και να θάβονταν από τις πετρούλες αλλά το αληθινό δέρμα από κάτω θα ήταν άθικτο, θα είχε ζεσταθεί από τις πετρούλες αλλά δεν θα το άγγιζαν ούτε με αίτηση που λένε και στο χωριό μου.
Και θα μου μείνουν οι πετρούλες, αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να πετάξω γυαλιά, ή μεγαλύτερες πετρούλες μα μετά το μυαλό μου ντρίφταρε και άρχισε να σκέφτεται τελείως άκυρα πράγματα και το άφησα (ευτυχώς ζώον) και μετά επέστρεψε στην πρόταση σου νωρίς εκείνο το βράδυ, εκνευρισμός για το θελκτικό της υπόθεσης, εκνευρισμός για την εκνεύρωση που με συνεπήρε, εκνευρισμός γιατί τα χέρια μου είναι κάθε άλλο παρά αδέξια σε απόσταση ορισμένων χιλιομέτρων και το αντίθετο σε κάθε άλλη περίπτωση.
Όταν όλα τα άλλα ξεχαστούν από το χτες, θα μου μείνει μόνο η εικόνα από τη χαμηλή θέση των ποδιών σας στο χώμα-τσιμέντο στον πεζόδρομο του Κεραμεικού, τα σπασμένα μπουκάλια από τους δελτάδες(για να μη μπορείς να ξεχάσεις κάποια πράγματα), τη σκληρή πέτρα που μου πίεζε την πλάτη στη θέση που είχα "βολευτεί", τις πετρούλες στα παπούτσια σου, ναι, ήταν τέλεια η παρομοίωση, το μέγεθος της πετρούλας μπροστά στην φαινομεκά απύθμενη αντίσταση των πάνινων παπουτσιών σου(ή γουατέβερ υλικό), μικρή πετρούλα, αδέξιο πέταγμα, κρούση, και η πέτρα πετιέται πίσω, τελείως διωγμένη να επιστρέψει από εκεί που ξεκίνησε. Ήταν τέλεια η παρομοίωση, άπειρες πετρούλες να πετάξω, τα χέρια μου έκαναν πως έψαχναν αλλά ήταν τόσες που δεν είχε στ' αλήθεια σημασία ποια θα ήταν και από που θα την έπαιρνα, και μετά το πέταγμα και ακόμα κι αν άδειαζα όλο τον πεζόδρομο από πετρούλες, πετρούλες επί δέκα εις την εικοστή πέμπτη, τα παπούτσια σου θα κατάφερναν να τις αντέξουν όλες, ίσως και να θάβονταν από τις πετρούλες αλλά το αληθινό δέρμα από κάτω θα ήταν άθικτο, θα είχε ζεσταθεί από τις πετρούλες αλλά δεν θα το άγγιζαν ούτε με αίτηση που λένε και στο χωριό μου.
Και θα μου μείνουν οι πετρούλες, αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να πετάξω γυαλιά, ή μεγαλύτερες πετρούλες μα μετά το μυαλό μου ντρίφταρε και άρχισε να σκέφτεται τελείως άκυρα πράγματα και το άφησα (ευτυχώς ζώον) και μετά επέστρεψε στην πρόταση σου νωρίς εκείνο το βράδυ, εκνευρισμός για το θελκτικό της υπόθεσης, εκνευρισμός για την εκνεύρωση που με συνεπήρε, εκνευρισμός γιατί τα χέρια μου είναι κάθε άλλο παρά αδέξια σε απόσταση ορισμένων χιλιομέτρων και το αντίθετο σε κάθε άλλη περίπτωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου