https://www.youtube.com/watch?v=eGlAkiCN4-M
Δεν ξέρω από πότε άρχισα να έχω αυτό το σκεπτικό. Νομίζω ξεπήδησε από τα σχολικά μου χρόνια (μοιάζει τελευταία μόνο για αυτό να μιλάω), ειδικά μετά το γυμνάσιο, πιο πριν δεν είχα και πολύ μυαλό για τέτοια πράγματα. Από τότε ίσως ξεκίνησα να σκέφτομαι έτσι και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω πως φταίει οτι στην εποχή του γυμνασίου ξεκίνησα στ' αλήθεια να κάνω πράγματα, δραστηριότητες, που δεν έκαναν συνήθως οι συνομήλικοι μου. Νομίζω αρχές γυμνασίου ξεκίνησα να πηγαίνω με τα πόδια στον μπαμπά μου (γιατί το έβρισκα ενδιαφέρον κυρίως), να πηγαίνω με τα πόδια ως το Κατάκολο και πίσω (και πάλι έλεγα πως είναι για άσκηση αλλά πιο πολύ το έκανα γιατί με είχε πιάσει μια περιέργεια να δω μέρη και να τα ευχαριστηθώ, μια περιέργεια που δεν ικανοποιούνταν με τον αργό ρυθμό των παρεΐστικων εξερευνήσεων ή με τις οικογενειακές διακοπές), να αθλούμαι όλο και πιο έντονα και από τελείως λεπτοκαμωμένο παιδάκι να πάρω σχετικό όγκο και να γίνω πιο, ας το πούμε στιβαρός (είπα πιο).
https://www.youtube.com/watch?v=qevOObjMMOM
Με αυτές τις νέες δραστηριότητες που εντείνονταν κι εντείνονταν συνεχώς εμφανίστηκε στο μυαλό μου και μια νέα λογική για την άσκηση και την δραστηριότητα γενικότερα. Πρώτα βασικά μου έγινε εμμονή (και ακόμα μου είναι βασικά) να προσπαθώ συνεχώς να κάνω όλο και μεγαλύτερα πράγματα, όλο και πιο δύσκολα (σωματικά πάντα). Να κάνω μεγαλύτερες αποστάσεις, να πηγαίνω πιο γρήγορα, να κουράζομαι περισσότερο. Από τότε ακόμα υπήρχε στο βάθος του μυαλού μου οτι όλα αυτά, πέρα από τη διασκέδαση που μου έδιναν (και μου δίνουν) είχαν σκοπό την εκπαίδευση. Χωρίς να μπορώ να το αντιληφθώ καν τότε ακολουθούσα κανόνες και πρακτικές σαν να εκπαιδευόμουν για κάτι. Πάντα όταν ξεκινούσα για κάτι δύσκολο σκεφτόμουν ασυναίσθητα: τώρα αυτό που κάνω μπορώ και να μην το κάνω... Αλλά αν χρειαστεί κάποια στιγμή να περπατήσω 15 χιλιόμετρα ή να τρέχω τα 100 μέτρα σε 13 δευτερόλεπτα ή να πηδήξω ένα βάραθρο πάνω από 3 μέτρα ή γουατέβερ πρέπει να ξέρω πως μπορώ να το κάνω.
https://www.youtube.com/watch?v=lUv-4dNX6Jw
Δεν έχω Ι Δ Ε Α γιατί σκέφτομαι έτσι (γιατί ακόμα σκέφτομαι έτσι). Είναι φαντάζομαι ο δικός μου τρόπος να νιώθω πιο σίγουρος για τον εαυτό μου. Όμως δεν ήθελα να σχολιάσω ακριβώς αυτό. Η σχέση μου με το σώμα μου ήταν πάντα περίεργη αλλά τη θεωρώ καλή και έτσι κατάφερω να νιώθω και καλά για μένα, να νιώθω ικανός οπότε δεν με στεναχωρεί τόσο. Ή μάλλον δε με στεναχωρούσε. Τώρα πια που οι δυνατότητες μου μικραίνουν μέρα τη μέρα αρχίζω να καταλαβαίνω πως η υπερβολική κούραση και καταπόνηση έχουν πάρει το φόρο τους από το σώμα μου. Όμως και πάλι ξέφυγα, δεν είναι αυτό που θέλω να πω.
Με την αύξηση των δραστηριοτήτων λοιπόν έγινε μια μετάλλαξη στο μυαλό μου. Πάντα έβλεπα τους φίλους μου και τους αθλητές και γενικά αυτούς που είχαμε κάποια κοινά σ' αυτόν τον τομέα να κάνουν τα ίδια με μένα ή ακόμα πιο δύσκολα πράγματα και τους θαύμαζα. Και τους έβλεπα να προετοιμάζονται, να ξεκουράζονται, να κάνουν ολόκληρες διαδικασίες για να ετοιμαστούν για να κάνουν κάτι. Και από τότε σκεφτόμουν, αναρωτιόμουν: κι αν είσαι κουρασμένος; αν δεν μπορείς εκείνη τη χρονική στιγμή; και το είχα για πολύ περιοριστικό. Αυτός ο συγχρονισμός μου φαινόταν τόσο δύσκολο να το πετύχεις που το θεωρούσα πολύ λάθος για έναν αθλητή να σκέφτεται έτσι. Αν βρεθείς στην κατάσταση του να κάνεις κάτι πολύ δύσκολο και είσαι κουρασμένος ή στεναχωρημένος ή οτιδήποτε δεν θα το κάνεις;
https://www.youtube.com/watch?v=rM0fwhiI020
Και από τότε θεώρησα δεδομένο πως εγώ πρέπει να είμαι υπεράνω αυτού. Πρέπει με την εξάσκηση μου να ξεπερνώ και αυτόν τον παράγοντα. Οπότε από τα 15 16 17 δεν ξέρω πότε, σχηματίστηκε αυτή η λογική στο μυαλό μου: Αν δεν μπορείς να το κάνεις κουρασμένος, δεν μπορείς να το κάνεις καθόλου. Υπάρχουν αμέτρητες παραλλαγές σ' αυτό αλλά η ουσία είναι αυτή. Αν δεν μπορείς να το κάνεις στις χειρότερες συνθήκες σημαίνει πως δεν μπορείς να το κάνεις καθόλου. Γιατί (με τη δική μου λογική πάντα) δεν είναι δυνατόν να περιμένεις οτι όταν χρειαστεί να κάνεις κάτι όλες οι συνθήκες θα είναι ιδανικές. Μάλλον δεν θα είναι. Και μπορεί να είναι και τελείως εναντίον σου. Οπότε, αν δεν μπορείς να το κάνεις και σ' αυτές μάλλον δεν έχει αξία η ικανότητα σου. Για αυτό και ποτέ δε δίνω σημασία στις συνθήκες, για αυτό και όταν πάμε πεζοπορία
https://www.youtube.com/watch?v=BgHyLpaVQ5s
θα βγω την προηγούμενη (αν θέλω), θα ξενυχτήσω, θα κάνω ποδήλατο πριν πάω για μπάλα, θα κοιμηθώ 2 ώρες και θα δώσω μάθημα (επειδή θα βλέπω σειρές όμως), θα κάνω αθλήματα όλη τη βδομάδα και μετά θα βγω για να ξενυχτήσω και ακόμα κι αν μπαίνω τσάμπα στα μέσα θα πάρω το ποδήλατο. Γιατί είμαι τρελός. Για αυτό.
Δεν ξέρω από πότε άρχισα να έχω αυτό το σκεπτικό. Νομίζω ξεπήδησε από τα σχολικά μου χρόνια (μοιάζει τελευταία μόνο για αυτό να μιλάω), ειδικά μετά το γυμνάσιο, πιο πριν δεν είχα και πολύ μυαλό για τέτοια πράγματα. Από τότε ίσως ξεκίνησα να σκέφτομαι έτσι και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομίζω πως φταίει οτι στην εποχή του γυμνασίου ξεκίνησα στ' αλήθεια να κάνω πράγματα, δραστηριότητες, που δεν έκαναν συνήθως οι συνομήλικοι μου. Νομίζω αρχές γυμνασίου ξεκίνησα να πηγαίνω με τα πόδια στον μπαμπά μου (γιατί το έβρισκα ενδιαφέρον κυρίως), να πηγαίνω με τα πόδια ως το Κατάκολο και πίσω (και πάλι έλεγα πως είναι για άσκηση αλλά πιο πολύ το έκανα γιατί με είχε πιάσει μια περιέργεια να δω μέρη και να τα ευχαριστηθώ, μια περιέργεια που δεν ικανοποιούνταν με τον αργό ρυθμό των παρεΐστικων εξερευνήσεων ή με τις οικογενειακές διακοπές), να αθλούμαι όλο και πιο έντονα και από τελείως λεπτοκαμωμένο παιδάκι να πάρω σχετικό όγκο και να γίνω πιο, ας το πούμε στιβαρός (είπα πιο).
https://www.youtube.com/watch?v=qevOObjMMOM
Με αυτές τις νέες δραστηριότητες που εντείνονταν κι εντείνονταν συνεχώς εμφανίστηκε στο μυαλό μου και μια νέα λογική για την άσκηση και την δραστηριότητα γενικότερα. Πρώτα βασικά μου έγινε εμμονή (και ακόμα μου είναι βασικά) να προσπαθώ συνεχώς να κάνω όλο και μεγαλύτερα πράγματα, όλο και πιο δύσκολα (σωματικά πάντα). Να κάνω μεγαλύτερες αποστάσεις, να πηγαίνω πιο γρήγορα, να κουράζομαι περισσότερο. Από τότε ακόμα υπήρχε στο βάθος του μυαλού μου οτι όλα αυτά, πέρα από τη διασκέδαση που μου έδιναν (και μου δίνουν) είχαν σκοπό την εκπαίδευση. Χωρίς να μπορώ να το αντιληφθώ καν τότε ακολουθούσα κανόνες και πρακτικές σαν να εκπαιδευόμουν για κάτι. Πάντα όταν ξεκινούσα για κάτι δύσκολο σκεφτόμουν ασυναίσθητα: τώρα αυτό που κάνω μπορώ και να μην το κάνω... Αλλά αν χρειαστεί κάποια στιγμή να περπατήσω 15 χιλιόμετρα ή να τρέχω τα 100 μέτρα σε 13 δευτερόλεπτα ή να πηδήξω ένα βάραθρο πάνω από 3 μέτρα ή γουατέβερ πρέπει να ξέρω πως μπορώ να το κάνω.
https://www.youtube.com/watch?v=lUv-4dNX6Jw
Δεν έχω Ι Δ Ε Α γιατί σκέφτομαι έτσι (γιατί ακόμα σκέφτομαι έτσι). Είναι φαντάζομαι ο δικός μου τρόπος να νιώθω πιο σίγουρος για τον εαυτό μου. Όμως δεν ήθελα να σχολιάσω ακριβώς αυτό. Η σχέση μου με το σώμα μου ήταν πάντα περίεργη αλλά τη θεωρώ καλή και έτσι κατάφερω να νιώθω και καλά για μένα, να νιώθω ικανός οπότε δεν με στεναχωρεί τόσο. Ή μάλλον δε με στεναχωρούσε. Τώρα πια που οι δυνατότητες μου μικραίνουν μέρα τη μέρα αρχίζω να καταλαβαίνω πως η υπερβολική κούραση και καταπόνηση έχουν πάρει το φόρο τους από το σώμα μου. Όμως και πάλι ξέφυγα, δεν είναι αυτό που θέλω να πω.
Με την αύξηση των δραστηριοτήτων λοιπόν έγινε μια μετάλλαξη στο μυαλό μου. Πάντα έβλεπα τους φίλους μου και τους αθλητές και γενικά αυτούς που είχαμε κάποια κοινά σ' αυτόν τον τομέα να κάνουν τα ίδια με μένα ή ακόμα πιο δύσκολα πράγματα και τους θαύμαζα. Και τους έβλεπα να προετοιμάζονται, να ξεκουράζονται, να κάνουν ολόκληρες διαδικασίες για να ετοιμαστούν για να κάνουν κάτι. Και από τότε σκεφτόμουν, αναρωτιόμουν: κι αν είσαι κουρασμένος; αν δεν μπορείς εκείνη τη χρονική στιγμή; και το είχα για πολύ περιοριστικό. Αυτός ο συγχρονισμός μου φαινόταν τόσο δύσκολο να το πετύχεις που το θεωρούσα πολύ λάθος για έναν αθλητή να σκέφτεται έτσι. Αν βρεθείς στην κατάσταση του να κάνεις κάτι πολύ δύσκολο και είσαι κουρασμένος ή στεναχωρημένος ή οτιδήποτε δεν θα το κάνεις;
https://www.youtube.com/watch?v=rM0fwhiI020
Και από τότε θεώρησα δεδομένο πως εγώ πρέπει να είμαι υπεράνω αυτού. Πρέπει με την εξάσκηση μου να ξεπερνώ και αυτόν τον παράγοντα. Οπότε από τα 15 16 17 δεν ξέρω πότε, σχηματίστηκε αυτή η λογική στο μυαλό μου: Αν δεν μπορείς να το κάνεις κουρασμένος, δεν μπορείς να το κάνεις καθόλου. Υπάρχουν αμέτρητες παραλλαγές σ' αυτό αλλά η ουσία είναι αυτή. Αν δεν μπορείς να το κάνεις στις χειρότερες συνθήκες σημαίνει πως δεν μπορείς να το κάνεις καθόλου. Γιατί (με τη δική μου λογική πάντα) δεν είναι δυνατόν να περιμένεις οτι όταν χρειαστεί να κάνεις κάτι όλες οι συνθήκες θα είναι ιδανικές. Μάλλον δεν θα είναι. Και μπορεί να είναι και τελείως εναντίον σου. Οπότε, αν δεν μπορείς να το κάνεις και σ' αυτές μάλλον δεν έχει αξία η ικανότητα σου. Για αυτό και ποτέ δε δίνω σημασία στις συνθήκες, για αυτό και όταν πάμε πεζοπορία
https://www.youtube.com/watch?v=BgHyLpaVQ5s
θα βγω την προηγούμενη (αν θέλω), θα ξενυχτήσω, θα κάνω ποδήλατο πριν πάω για μπάλα, θα κοιμηθώ 2 ώρες και θα δώσω μάθημα (επειδή θα βλέπω σειρές όμως), θα κάνω αθλήματα όλη τη βδομάδα και μετά θα βγω για να ξενυχτήσω και ακόμα κι αν μπαίνω τσάμπα στα μέσα θα πάρω το ποδήλατο. Γιατί είμαι τρελός. Για αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου