Η παρακάτω πλέυλιστ είναι από αυτά που άκουγα γυμνάσιο και λύκειο! Τι ενθουσιασμός!
https://www.youtube.com/watch?v=EGljje7Pd6c
τουν-τουρουρουτουρουρουτουντουν
Από ένα βιβλίο που δανείστηκα από τον γκόμενο της μάνας μου που έλεγε μέσα για την αρχή της ηλεκτρονικής μουσικής και το acid και τα πάρτιζ. Τέλειο βιβλίο, πρέπει να το ξαναβρώ οπωσδήποτε. Μου έμαθε πάρα πολύ μουσική.
https://www.youtube.com/watch?v=6VxoXn-0Ezs
And when it's time for leavin',
I hope you'll understand,
That I was born a ramblin' man.
Ξανά λύκειο και αφού έχω ξεπεράσει τα βασικά της κλασικής ροκ ψάχνω κάτι σιντί του αδερφού μου και βρίσκω διάφορα κομμάτια τέτοια. Ειδικά αυτό το είχα σε σιντί με διάφορες επιλογές τελείως άσχετες μεταξύ τους και τα άκουγα συνέχεια σε σημείο του να γυρνάμε από το σχολείο παρέα 5 6 ατόμων κι εγώ να είμαι με discman και να ακούω μουσική και να μη μιλάω σε κανένα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δυστυχώς η κλασική ροκ είναι το αφεντικό.
https://www.youtube.com/watch?v=vabnZ9-ex7o
And I swear that I don't have a gun
No, I don't have a gun
No, I don't have a gun
Ποοοολύ παλιά, πριν καν γνωρίζω είδη και τραγουδιστές υπήρχαν οι κασέτες και η πρώτη κασέτα που θυμάμαι ποτέ να ακούω ήταν του αδερφού μου με επιλογές. Μία από αυτές ήταν και αυτό το τραγούδι. Δυστυχώς δε θυμάμαι καθόλου τα υπόλοιπα αυτής της κασέτας που ήταν με μωβ χαρτάκι απ' έξω και νομίιιιζω είχε και black sabbath ένα. Γαμώτο τα 'χω ξεχάσει τα υπόλοιπα. Και μάλιστα αντίθετα από πολλούς δεν άκουγα ούτε και μ' άρεσε για πολλά χρόνια από τότε το smells like teen spirit.
https://www.youtube.com/watch?v=t-rxYuFOvyg
Is it any wonder why Princes & Kings
Are clowns that caper in their sawdust rings
And ordinary people that are like you and me
We're the keepers of their destiny
Αυτό ήταν πάλι γυμνάσιο ή μπορεί και αρχές λυκείου και δεν θυμάμαι αν το είχα σε σιντι ή αν είχα αρχίσει να ακούω μουσική από υπολογιστή από τότε. Τα σιντί κυριαρχούσαν ακόμα βέβαια αλλά νομίζω περνάγαμε τα τραγούδια σε φακέλους στο πισι. Δουλειά τελείως χωρίς νόημα πια αλλά τι να κάνεις; Δεν ήξερα πόσο πολύ θα εξελιχθεί ο υπολογιστής και δε μ ΄ένοιαζε κιόλας. Απλά χαιρόμουν να εμφανίζονται κομμάτια 1,2,3,4 στον υπολογιστή και εγώ να τα ακούω, να καταλαβαίνω ποια είναι και να τα ονομάζω. Ακόμα μ' αρέσει αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=cifvXSB-GrI
One the farms they've made a stand,
Against the hated iron hands, they're uniting
They're backed by everyone in town,
And I must ride to beat them down, how they're fighting:
But I understand their cause
To fight against the laws, they're right
Τότε θεωρούσαμε τα 3 αδέρφια (η μικρή ήταν πολύ μικρή για να ακούει μουσική και να έχει και γνώμη) οτι το The power and the passion από Eloy ήταν ο καλύτερος δίσκος που υπήρχε. Εγώ αυτή την εισαγωγή την άκουγα από το δημοτικό σίγουρα, σε κασέτα φυσικά, και είχα μάθει απέξω όχι μόνο τα λόγια (αν και όχι καλά γιατί δεν ήξερα καλά αγγλικά τότε) αλλά και κάθε όργανο. Τα σόλα της κιθάρας, τα ντραμς που μου έλεγε ο αδερφός μου οτι ήταν ένας από τους καλύτερους ντράμερ αυτός και όλα, όλα. Πέρασαν χρόνια πριν ακούσω άλλα τραγούδια από άλλους δίσκους και καταλάβω οτι είναι το ίδιο συγκρότημα.
https://www.youtube.com/watch?v=ObL3L6MRvN4
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my message in a bottle
Ξανά δημοτικό αλλά αυτό το είχαμε σε σιντί στι hi fi στο δωμάτιο μου και της αδερφής μου (γιατί μέναμε μαζί τότε). Χαρακτηριστική ανάμνηση να ακούμε πολίς και κάποιος να κάνει πάρτυ νομίζω, μάλλον όχι εγώ, και να μην είναι το πάρτυ ακόμα αλλά να καθαρίζουμε(νε) κι εγώ να χοροπηδάω και να ακούω αυτό ή κάποιο άλλο. Γενικά τότε θεωρούσε οτι μοιάζουν αρκετά τα κομμάτια των Police και δεν έδινα σημασία σε τίτλους. Το Message in a bottle πάντως το θυμάμαι πρώτα απ' όλα και πιο πολύ απ 'όλα οτι ήταν το δικό μου κομμάτι. Και όχι φυσικά το Roxanne.
https://www.youtube.com/watch?v=CAF7BSuqNXU
I can't do my homework anymore
Το τραγουδάγαμε με τον Αχιλλέα γυρνώντας από το σχολείο αλλά εγώ (που του το έμαθα βέβαια) το ήξερα από παλιά αφού κατά τα λόγια του πατέρα μου: "Αυτοί (οι J Geils Band) έγιναν μεγάλη μπάντα μόνο αφού σταμάτησαν να είναι αλήτες. Ήταν αλήτες στην αρχή". Πέρασε πολύς καιρός πριν αναρωτηθώ καν τι εννοούσε. Μπαντάρα πάντως.
https://www.youtube.com/watch?v=Y5ylqx1zAgg
I've got to rearrange my life,
I've got to rearrange my world.
Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Γυμνάσιο αν δεν κάνω λάθος. Αλλά άρχοντας. Μέχρι και 2 3 χρόνια πριν δεν μπορούσα, όχι, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να ακούσω αυτή την εισαγωγή ή τραγούδια από το Pilgrimage, το Wishbone Four και το Argus (όπου αυτός είναι που οικογενειακώς αποφασίσαμε τελικά πως είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε ακούσει) και να μη σκέφτομαι σκηνές, αλλά στ' αλήθεια κανονικές σκηνές από τον άρχοντα των δαχτυλιδιών. Ειδικά το συγκεκριμένο είναι στο σημείο που τα 3 χόμπιτ φεύγουν να συναντήσουν τον Μέρι στο νέο σπίτι του Φρόντο διασχίζοντας το Σάιρ. Στο Μπάκλαντ λίγο πιο νότια αν θυμάμαι καλά. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι επίσημα και με μεγάλη διαφορά τα βιβλία που έχω διαβάσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Και τα Χάρι Πότερ που είναι μάλλον δεύτερα τα έχω διαβάσει πάνω από 12 φορές στο νερό. Ε, φανταστείτε πόσες φορές διάβασα τον Άρχοντα (τον ήξερα απέξω κανονικότατα, με το που τελείωνα την επιστροφή του βασιλιά άρχιζα ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ τη συντροφιά) και αναλογιστείτε τώρα οτι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η κασέτα που έβαζα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ω θεέ μου ξανά ήταν αυτή που είχε τραγούδια από τους Wishbone Ash. Ίσως πια το αγαπημένο μου συγκρότημα λόγω συναισθήματος. Ακόμα και τώρα όταν ακούω την αρχή του Argus νιώθω περίεργα. Ακόμα και τώρα που μόλις το έβαλα.
https://www.youtube.com/watch?v=y1tFQMjc-IE
But I remebered a voice from the past;
Gambling only pays when you're winning
- I had to thank old miss mort for schooling a failure.
Keep them mowing blades sharp...
Έπιασα τα τετριμμένα το ξέρω αλλά αυτά άκουγα. Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι των Genesis που άκουσα ποτέ και δε μ' άρεσε και τόσο! Τότε βέβαια. Δηλαδή μου άρεσε αλλά ήμουν τόσο επικεντρωμένος στην κλασική ροκ που το θεωρούσα κάτι εξωτικό. Ήταν ίδια εποχή με τους Wishbone Ash (εννοώ τα άκουσα την ίδια εποχή) και δεν άκουσα παραπάνω Genesis στις αρχές γυμνασίου. Άκουσα βέβαια υ π ε ρ β ο λ ι κ ά πολύ στο λύκειο και από τότε κάθε νέος δίσκος ήταν αποκάλυψη. Θεωρώ οτι όποια φαντασία είχα στη μουσική την πήρα από κει, ότι καινοτόμο στη σύνθεση ξεκίνησε με πηγή τα τρελά των τζένεσις, τις συνθέσεις και τα σόλα τα τελείως χωρίς λόγο ρε αλλά ταυτόχρονα σε 9 λεπτά κομμάτι να τραγουδάνε στα μισά και παρόλα αυτά να νιώθεις οτι το τραγούδι συνεχίζεται, απλά τώρα τραγουδάνε τα υπόλοιπα όργανα. Παρόλα αυτά το i know what i like ήταν, είναι και θα είναι η αρχή μου σε ένα τρελό τρελό συγκρότημα που πέρα από τους εκπληκτικούς δίσκους έδωσε και πάρα πολλά όταν ανακάλυψα και τη σόλο καριέρα του Gabriel πολύ πολύ μεγαλύτερος όμως. Παλικάρι τρελό.
https://www.youtube.com/watch?v=IAjGdmFKf8E
Cold hearted orb
That rules the night
Removes the colours
From our sight
Red is gray and
Yellow white
But we decide
Which is right
And
Which is an Illusion
Προτελευταίο κομμάτι που όμως δεν μπορεί να είναι κομμάτι αλλά ολόκληρος ο δίσκος. Φυσικά όλοι ακούγαμε συνέχεια αυτή τη μαλακία από το δημοτικό και πιο πριν ακόμα γαμώ τα ραδιόφωνα. Γιατί, ντάξει, το Nights in white satin ναι οκ, ήταν καλό κομμάτι αλλά από μικρός ρε φίλε, μου την έδινε λίγο η κλάψα του. Μέχρι που παιδιά, ντάξει. Μέχρι που άκουσα, λύκειο, τόσα χρόνια χαμένα ακούγοντας την κλάψα και θεωρώντας τους Moody blues τελείως βλάκες, μέχρι λέω που άκουσα το δίσκο απ' όπου προήλθε το τραγούδι. Και μέχρι που άκουσα ολόκληρο το τραγούδι. Και την απαγγελία. Και κατάλαβα οτι οι άνθρωποι ήταν γ α μ ά τ ο ι. Ο δίσκος είναι στη δεκάδα των δίσκων μου και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον έχω ακούσει και τον γνωρίζω. Δεν έχω να πω τίποτ' άλλο για αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=gvJ6o1PC4pA
Για τελευταίο δεν ήξερα τι να βάλω αλήθεια. Και έτσι αποφάσισα να βάλω κάτι τόσο κλασικό, τόσο κλασικό που να πεθαίνεις. Ντάξει δεν έβαλα και Rolling Stones αλλά κάτι κλασικό! Με αυτό η μεγάλη μου αδερφή τρόμαζε τη μικρή (αν και αυτή δεν τρόμαζε) με το κακό γελάκι στη μέση του τραγουδιού όταν ήταν ακόμα μωρό. Με αυτό το δίσκο που για πολύ καιρό άκουγα μόνο 2 τραγούδια (και αυτό) ένιωθα πολύ καλά. Ήταν καλά τραγούδια ρε φίλε. Πολύ καλά. Απλά μεν αλλά καλά. Δυνατά. Τ' ακούγαμε συνήθως στο αμάξι του μπαμπά μας όταν μας πήγαινε βόλτα μέχρι τη Βαρυμπόμπη για να περάσουμε χρόνο μαζί. Νομίζω ναι, σε αμάξι τ' άκουσα πρώτη φορά.
Μακάρι να μπορούσα να τα ακούσω ξανά για πρώτη φορά.
https://www.youtube.com/watch?v=EGljje7Pd6c
τουν-τουρουρουτουρουρουτουντουν
Από ένα βιβλίο που δανείστηκα από τον γκόμενο της μάνας μου που έλεγε μέσα για την αρχή της ηλεκτρονικής μουσικής και το acid και τα πάρτιζ. Τέλειο βιβλίο, πρέπει να το ξαναβρώ οπωσδήποτε. Μου έμαθε πάρα πολύ μουσική.
https://www.youtube.com/watch?v=6VxoXn-0Ezs
And when it's time for leavin',
I hope you'll understand,
That I was born a ramblin' man.
Ξανά λύκειο και αφού έχω ξεπεράσει τα βασικά της κλασικής ροκ ψάχνω κάτι σιντί του αδερφού μου και βρίσκω διάφορα κομμάτια τέτοια. Ειδικά αυτό το είχα σε σιντί με διάφορες επιλογές τελείως άσχετες μεταξύ τους και τα άκουγα συνέχεια σε σημείο του να γυρνάμε από το σχολείο παρέα 5 6 ατόμων κι εγώ να είμαι με discman και να ακούω μουσική και να μη μιλάω σε κανένα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δυστυχώς η κλασική ροκ είναι το αφεντικό.
https://www.youtube.com/watch?v=vabnZ9-ex7o
And I swear that I don't have a gun
No, I don't have a gun
No, I don't have a gun
Ποοοολύ παλιά, πριν καν γνωρίζω είδη και τραγουδιστές υπήρχαν οι κασέτες και η πρώτη κασέτα που θυμάμαι ποτέ να ακούω ήταν του αδερφού μου με επιλογές. Μία από αυτές ήταν και αυτό το τραγούδι. Δυστυχώς δε θυμάμαι καθόλου τα υπόλοιπα αυτής της κασέτας που ήταν με μωβ χαρτάκι απ' έξω και νομίιιιζω είχε και black sabbath ένα. Γαμώτο τα 'χω ξεχάσει τα υπόλοιπα. Και μάλιστα αντίθετα από πολλούς δεν άκουγα ούτε και μ' άρεσε για πολλά χρόνια από τότε το smells like teen spirit.
https://www.youtube.com/watch?v=t-rxYuFOvyg
Is it any wonder why Princes & Kings
Are clowns that caper in their sawdust rings
And ordinary people that are like you and me
We're the keepers of their destiny
Αυτό ήταν πάλι γυμνάσιο ή μπορεί και αρχές λυκείου και δεν θυμάμαι αν το είχα σε σιντι ή αν είχα αρχίσει να ακούω μουσική από υπολογιστή από τότε. Τα σιντί κυριαρχούσαν ακόμα βέβαια αλλά νομίζω περνάγαμε τα τραγούδια σε φακέλους στο πισι. Δουλειά τελείως χωρίς νόημα πια αλλά τι να κάνεις; Δεν ήξερα πόσο πολύ θα εξελιχθεί ο υπολογιστής και δε μ ΄ένοιαζε κιόλας. Απλά χαιρόμουν να εμφανίζονται κομμάτια 1,2,3,4 στον υπολογιστή και εγώ να τα ακούω, να καταλαβαίνω ποια είναι και να τα ονομάζω. Ακόμα μ' αρέσει αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=cifvXSB-GrI
One the farms they've made a stand,
Against the hated iron hands, they're uniting
They're backed by everyone in town,
And I must ride to beat them down, how they're fighting:
But I understand their cause
To fight against the laws, they're right
Τότε θεωρούσαμε τα 3 αδέρφια (η μικρή ήταν πολύ μικρή για να ακούει μουσική και να έχει και γνώμη) οτι το The power and the passion από Eloy ήταν ο καλύτερος δίσκος που υπήρχε. Εγώ αυτή την εισαγωγή την άκουγα από το δημοτικό σίγουρα, σε κασέτα φυσικά, και είχα μάθει απέξω όχι μόνο τα λόγια (αν και όχι καλά γιατί δεν ήξερα καλά αγγλικά τότε) αλλά και κάθε όργανο. Τα σόλα της κιθάρας, τα ντραμς που μου έλεγε ο αδερφός μου οτι ήταν ένας από τους καλύτερους ντράμερ αυτός και όλα, όλα. Πέρασαν χρόνια πριν ακούσω άλλα τραγούδια από άλλους δίσκους και καταλάβω οτι είναι το ίδιο συγκρότημα.
https://www.youtube.com/watch?v=ObL3L6MRvN4
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my message in a bottle
Ξανά δημοτικό αλλά αυτό το είχαμε σε σιντί στι hi fi στο δωμάτιο μου και της αδερφής μου (γιατί μέναμε μαζί τότε). Χαρακτηριστική ανάμνηση να ακούμε πολίς και κάποιος να κάνει πάρτυ νομίζω, μάλλον όχι εγώ, και να μην είναι το πάρτυ ακόμα αλλά να καθαρίζουμε(νε) κι εγώ να χοροπηδάω και να ακούω αυτό ή κάποιο άλλο. Γενικά τότε θεωρούσε οτι μοιάζουν αρκετά τα κομμάτια των Police και δεν έδινα σημασία σε τίτλους. Το Message in a bottle πάντως το θυμάμαι πρώτα απ' όλα και πιο πολύ απ 'όλα οτι ήταν το δικό μου κομμάτι. Και όχι φυσικά το Roxanne.
https://www.youtube.com/watch?v=CAF7BSuqNXU
I can't do my homework anymore
Το τραγουδάγαμε με τον Αχιλλέα γυρνώντας από το σχολείο αλλά εγώ (που του το έμαθα βέβαια) το ήξερα από παλιά αφού κατά τα λόγια του πατέρα μου: "Αυτοί (οι J Geils Band) έγιναν μεγάλη μπάντα μόνο αφού σταμάτησαν να είναι αλήτες. Ήταν αλήτες στην αρχή". Πέρασε πολύς καιρός πριν αναρωτηθώ καν τι εννοούσε. Μπαντάρα πάντως.
https://www.youtube.com/watch?v=Y5ylqx1zAgg
I've got to rearrange my life,
I've got to rearrange my world.
Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Γυμνάσιο αν δεν κάνω λάθος. Αλλά άρχοντας. Μέχρι και 2 3 χρόνια πριν δεν μπορούσα, όχι, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να ακούσω αυτή την εισαγωγή ή τραγούδια από το Pilgrimage, το Wishbone Four και το Argus (όπου αυτός είναι που οικογενειακώς αποφασίσαμε τελικά πως είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε ακούσει) και να μη σκέφτομαι σκηνές, αλλά στ' αλήθεια κανονικές σκηνές από τον άρχοντα των δαχτυλιδιών. Ειδικά το συγκεκριμένο είναι στο σημείο που τα 3 χόμπιτ φεύγουν να συναντήσουν τον Μέρι στο νέο σπίτι του Φρόντο διασχίζοντας το Σάιρ. Στο Μπάκλαντ λίγο πιο νότια αν θυμάμαι καλά. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι επίσημα και με μεγάλη διαφορά τα βιβλία που έχω διαβάσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Και τα Χάρι Πότερ που είναι μάλλον δεύτερα τα έχω διαβάσει πάνω από 12 φορές στο νερό. Ε, φανταστείτε πόσες φορές διάβασα τον Άρχοντα (τον ήξερα απέξω κανονικότατα, με το που τελείωνα την επιστροφή του βασιλιά άρχιζα ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ τη συντροφιά) και αναλογιστείτε τώρα οτι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η κασέτα που έβαζα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ω θεέ μου ξανά ήταν αυτή που είχε τραγούδια από τους Wishbone Ash. Ίσως πια το αγαπημένο μου συγκρότημα λόγω συναισθήματος. Ακόμα και τώρα όταν ακούω την αρχή του Argus νιώθω περίεργα. Ακόμα και τώρα που μόλις το έβαλα.
https://www.youtube.com/watch?v=y1tFQMjc-IE
But I remebered a voice from the past;
Gambling only pays when you're winning
- I had to thank old miss mort for schooling a failure.
Keep them mowing blades sharp...
Έπιασα τα τετριμμένα το ξέρω αλλά αυτά άκουγα. Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι των Genesis που άκουσα ποτέ και δε μ' άρεσε και τόσο! Τότε βέβαια. Δηλαδή μου άρεσε αλλά ήμουν τόσο επικεντρωμένος στην κλασική ροκ που το θεωρούσα κάτι εξωτικό. Ήταν ίδια εποχή με τους Wishbone Ash (εννοώ τα άκουσα την ίδια εποχή) και δεν άκουσα παραπάνω Genesis στις αρχές γυμνασίου. Άκουσα βέβαια υ π ε ρ β ο λ ι κ ά πολύ στο λύκειο και από τότε κάθε νέος δίσκος ήταν αποκάλυψη. Θεωρώ οτι όποια φαντασία είχα στη μουσική την πήρα από κει, ότι καινοτόμο στη σύνθεση ξεκίνησε με πηγή τα τρελά των τζένεσις, τις συνθέσεις και τα σόλα τα τελείως χωρίς λόγο ρε αλλά ταυτόχρονα σε 9 λεπτά κομμάτι να τραγουδάνε στα μισά και παρόλα αυτά να νιώθεις οτι το τραγούδι συνεχίζεται, απλά τώρα τραγουδάνε τα υπόλοιπα όργανα. Παρόλα αυτά το i know what i like ήταν, είναι και θα είναι η αρχή μου σε ένα τρελό τρελό συγκρότημα που πέρα από τους εκπληκτικούς δίσκους έδωσε και πάρα πολλά όταν ανακάλυψα και τη σόλο καριέρα του Gabriel πολύ πολύ μεγαλύτερος όμως. Παλικάρι τρελό.
https://www.youtube.com/watch?v=IAjGdmFKf8E
Cold hearted orb
That rules the night
Removes the colours
From our sight
Red is gray and
Yellow white
But we decide
Which is right
And
Which is an Illusion
Προτελευταίο κομμάτι που όμως δεν μπορεί να είναι κομμάτι αλλά ολόκληρος ο δίσκος. Φυσικά όλοι ακούγαμε συνέχεια αυτή τη μαλακία από το δημοτικό και πιο πριν ακόμα γαμώ τα ραδιόφωνα. Γιατί, ντάξει, το Nights in white satin ναι οκ, ήταν καλό κομμάτι αλλά από μικρός ρε φίλε, μου την έδινε λίγο η κλάψα του. Μέχρι που παιδιά, ντάξει. Μέχρι που άκουσα, λύκειο, τόσα χρόνια χαμένα ακούγοντας την κλάψα και θεωρώντας τους Moody blues τελείως βλάκες, μέχρι λέω που άκουσα το δίσκο απ' όπου προήλθε το τραγούδι. Και μέχρι που άκουσα ολόκληρο το τραγούδι. Και την απαγγελία. Και κατάλαβα οτι οι άνθρωποι ήταν γ α μ ά τ ο ι. Ο δίσκος είναι στη δεκάδα των δίσκων μου και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον έχω ακούσει και τον γνωρίζω. Δεν έχω να πω τίποτ' άλλο για αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=gvJ6o1PC4pA
Now the night was bright, and the stars threw light
On Billy and Davy, dancin in the moonlight
Down near the water in a stone mud fight
Killer Joe passed out on the lawn
On Billy and Davy, dancin in the moonlight
Down near the water in a stone mud fight
Killer Joe passed out on the lawn
Hazy Davy got really hurt
He ran into the lake in just his socks and a shirt
Me and crazy Janey's makin love in the dirt
Singin' our birthday songs
He ran into the lake in just his socks and a shirt
Me and crazy Janey's makin love in the dirt
Singin' our birthday songs
Για τελευταίο δεν ήξερα τι να βάλω αλήθεια. Και έτσι αποφάσισα να βάλω κάτι τόσο κλασικό, τόσο κλασικό που να πεθαίνεις. Ντάξει δεν έβαλα και Rolling Stones αλλά κάτι κλασικό! Με αυτό η μεγάλη μου αδερφή τρόμαζε τη μικρή (αν και αυτή δεν τρόμαζε) με το κακό γελάκι στη μέση του τραγουδιού όταν ήταν ακόμα μωρό. Με αυτό το δίσκο που για πολύ καιρό άκουγα μόνο 2 τραγούδια (και αυτό) ένιωθα πολύ καλά. Ήταν καλά τραγούδια ρε φίλε. Πολύ καλά. Απλά μεν αλλά καλά. Δυνατά. Τ' ακούγαμε συνήθως στο αμάξι του μπαμπά μας όταν μας πήγαινε βόλτα μέχρι τη Βαρυμπόμπη για να περάσουμε χρόνο μαζί. Νομίζω ναι, σε αμάξι τ' άκουσα πρώτη φορά.
Μακάρι να μπορούσα να τα ακούσω ξανά για πρώτη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου