Τίποτα δεν θα συμβεί. Κι αν ειναι νωρίς. Κι αν δε δω κάποιον στο μετρό. Κι αν περπατήσω μόνος μου τα 800 μέτρα από το μετρό στο σπίτι. Κι αν φύγω νωρίς από το πάρτυ. Κι αν έγινα (κατά το διγενάκι) ίμο. Κι αν δεν πέρασα καλά ενώ έπρεπε.
Τίποτα δε συνέβη. Καθαρά δε συνέβη απολύτως τίποτα. Και αυτό με την Ελένη τι ήτανε τώρα; Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό με μένα τι ήτανε; Και αυτό με την Ιωάννα τι ήτανε τώρα; Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό με μένα τι ήτανε; Θα βγω έξω να πάρω ένα πεινιρλί και θα κάνω βόλτα με το ποδήλατο. Θα σου έλεγα να με συναντήσεις αλλά δεν θέλω να σου πω, νιώθω πως δεν θες να με δεις, δεν ξέρω γιατί, πρώτη φορά το νιώθω αυτό για σένα τόσο έντονα. Κοίτα που δεν περίμενα να γράψω για σένα αλλά αυτό μου μεινε αρκετά από χτες. Νομίζω με αποφεύγεις. Νομίζω με απομακρύνεις. Νομίζω δε σε ανανεώνει καθόλου η παρέα μου. Νομίζω έχεις δίκιο. Δεν είμαι τόσο ανανεωτικός. Και σίγουρα σε σένα μάλλον δεν έχω να προσφέρω κάτι καινούργιο, ένα ενδιαφέρον τόπικ, μια ενδιαφέρουσα οπτική, οι οπτικές μου είναι σκονισμένες, παλιές, επαναλαμβανόμενες και βαρετέεεεεεες.
Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος που είναι έτσι κι έτσι κι έτσι κι έτσι. Και όσες φορές και αν τον συναντήσεις θα είναι έτσι κι έτσι κι έτσι κι έτσι. Και δεν θα έχει να σου πει κάτι καινούργιο, δεν θα σε κάνει να νιώσεις κάπως καινούργια. Μέχρι να μάθεις το έτσι και το έτσι και το έτσι και το έτσι σίγουρα θα είναι ενδιαφέρων. Όταν τα μάθεις όμως (περίπου σε κανά εξάμηνο, άντε χρόνο) μετά η παρέα μαζί του δεν έχει νόημα, είναι σα να ξαναβλέπεις μια σειρά που σ' άρεσε αλλά ταυτόχρονα αυτή η σειρά, αν και ήταν καλή, δεν ήταν τόσο περίπλοκη ώστε μια δεύτερη ματιά να φανερώσει νέα στοιχεία και χαρακτηριστικά, να βγάλει νέο ενδιαφέρον. Θα τη δεις ίσως άλλη μια φορά για τον ίδιο λόγο που διαβάζεις κάποιες φορές ξανά ένα βιβλίο, γιατί σ' άρεσε λίγο το που σε πάει αλλά μετά από κάποια ώρα απλά ξέρεις ακριβώς τι θα πει μετά. Ξέρεις ακριβώς τι θα πω μετά έτσι;
Τίποτα δε συνέβη. Καθαρά δε συνέβη απολύτως τίποτα. Και αυτό με την Ελένη τι ήτανε τώρα; Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό με μένα τι ήτανε; Και αυτό με την Ιωάννα τι ήτανε τώρα; Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό με μένα τι ήτανε; Θα βγω έξω να πάρω ένα πεινιρλί και θα κάνω βόλτα με το ποδήλατο. Θα σου έλεγα να με συναντήσεις αλλά δεν θέλω να σου πω, νιώθω πως δεν θες να με δεις, δεν ξέρω γιατί, πρώτη φορά το νιώθω αυτό για σένα τόσο έντονα. Κοίτα που δεν περίμενα να γράψω για σένα αλλά αυτό μου μεινε αρκετά από χτες. Νομίζω με αποφεύγεις. Νομίζω με απομακρύνεις. Νομίζω δε σε ανανεώνει καθόλου η παρέα μου. Νομίζω έχεις δίκιο. Δεν είμαι τόσο ανανεωτικός. Και σίγουρα σε σένα μάλλον δεν έχω να προσφέρω κάτι καινούργιο, ένα ενδιαφέρον τόπικ, μια ενδιαφέρουσα οπτική, οι οπτικές μου είναι σκονισμένες, παλιές, επαναλαμβανόμενες και βαρετέεεεεεες.
Ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος που είναι έτσι κι έτσι κι έτσι κι έτσι. Και όσες φορές και αν τον συναντήσεις θα είναι έτσι κι έτσι κι έτσι κι έτσι. Και δεν θα έχει να σου πει κάτι καινούργιο, δεν θα σε κάνει να νιώσεις κάπως καινούργια. Μέχρι να μάθεις το έτσι και το έτσι και το έτσι και το έτσι σίγουρα θα είναι ενδιαφέρων. Όταν τα μάθεις όμως (περίπου σε κανά εξάμηνο, άντε χρόνο) μετά η παρέα μαζί του δεν έχει νόημα, είναι σα να ξαναβλέπεις μια σειρά που σ' άρεσε αλλά ταυτόχρονα αυτή η σειρά, αν και ήταν καλή, δεν ήταν τόσο περίπλοκη ώστε μια δεύτερη ματιά να φανερώσει νέα στοιχεία και χαρακτηριστικά, να βγάλει νέο ενδιαφέρον. Θα τη δεις ίσως άλλη μια φορά για τον ίδιο λόγο που διαβάζεις κάποιες φορές ξανά ένα βιβλίο, γιατί σ' άρεσε λίγο το που σε πάει αλλά μετά από κάποια ώρα απλά ξέρεις ακριβώς τι θα πει μετά. Ξέρεις ακριβώς τι θα πω μετά έτσι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου