Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Κάθε φορά που βλέπω το τέλος του Κογιανισκάτσι κλαίω https://www.youtube.com/watch?v=7hBAD_EBdMI

https://www.youtube.com/watch?v=pul7jmKO2Fw

Τη στολή μου έπρεπε να την αφήσω στην Λήμνο. Εκεί έκανα αυτό που έπρεπε και με έκανε αυτό που έπρεπε. Εδώ απλά υπάρχω και περιμένω να τελειώσει αυτός ο βαρετός εφιάλτης.

Η καρδιά της επανάστασης χτυπά μέσα στην καρδιά μου και της δίνει ρυθμό και ορμή. Είναι μια μικρή δεύτερη καρδιά κρυμμένη στη μεγαλύτερη κοιλία μου και συγχρονίζονται ώστε η μια να δίνει δύναμη στην άλλη. Αχ πόσο θα με κορόιδευες αν διάβαζες πως γράφω ακόμα για επαναστάσεις και αλλαγές. Πόσο με κοροιδεύουν τόσοι και τόσοι. Επιμένω όμως στην ανοησία μου και φυλαχτείτε μην και γίνουν τα όνειρα μου πραγματικότητα.

Φοβάμαι πως οι μεγάλες πίκρες δεν έχουν έρθει ακόμα. Και το λέω και το ξαναλέω για να προετοιμαστώ κι ας ξέρω πως δεν υπάρχει προετοιμασία για τις ήττες και τις νίκες (για τους σεισμούς) που μέλλονται να 'ρθουν.

https://www.youtube.com/watch?v=_U5z5oULXLY

Παρόλα αυτά επιμένω να σκέφτομαι πως θα είναι όταν θα χρειαστεί να αγωνιστώ στ' αλήθεια, όταν θα πω πως, να, τώρα είναι η ώρα, τώρα τα δίνουμε όλα, τώρα ή κερδίζουμε ή μας πατάνε κάτω. Και όταν τα σκέφτομαι άλλες φορές λέω θα κάνω τη διαφορά, άλλες λέω δεν θα φανώ καν, άλλες θα ζήσω να δω ένα νέο κόσμο να γεννιέται, άλλες θα πεθάνω στα 3 πρώτα λεπτά του αγώνα. Διάβασα τη σιδερένια φτέρνα και με γέμισε με μια απαισιοδοξία... Μια απαισιοδοξία άλλο πράμα.

Νιώθω τύψεις που μιλώ για αυτά. Είναι λες και θα πεταχτείτε και θα με κοροιδέψετε. Αλλά δεν θα έπρεπε να νιώθω. Εσείς θα έπρεπε να ντρέπεστε που δεν σκέφτεστε παρόμοια. Εσείς θα έπρεπε που ζείτε τις ζωές σας λες και θα μπορούσατε να συνεχίσετε σε αυτή τη ζωή με καμία αλλαγή. Εγώ δεν θα μπορούσα. Πως μπορείτε να ζείτε τις ζωές σας; Εγώ δεν μπορώ να ανεχτώ να συνεχίσω να υπάρχω σε κάτι τόσο σάπιο, κάτι τόσο αδιάφορο, τόσο άδικο, τόσο σπάταλο, τόσο καρκινογόνο, τόσο βρώμικο, τόσο χαζό, τόσο κακό, τόσο πεθαμένο, τόσο σκοτεινό, τόσο απάνθρωπο. Είναι απάνθρωπο ακούτε; Απάνθρωπο. Η' αλλιώς, εγώ δεν είμαι άνθρωπος.

Και με τις κοροιδίες και την ειρωνία στην πλάτη θα συνεχίσω με αυτούς που θα με συντροφέψουν, όχι να επανασταστώ και να αγωνίζομαι γιατί ίσως κάποτε κι εγώ να δείχνω αδυναμία, ίσως κάπου κάπου κι εγώ να κάνω πίσω, κάπου κάπου να φοβάμαι, να δειλιάζω, να ντρέπομαι, να ξενερώνω, να απελπίζομαι. Οπότε δεν υπόσχομαι οτι θα αγωνίζομαι συνέχεια. Υπόσχομαι όμως οτι δεν θα συμβιβαστώ ποτέ, Δεν θα συμβιβαστώ και θα πω πως ναι, ίσως να μπορέσω να ζήσω σε αυτή την κοινωνία με όλες τις τις αδικίες και τη βρωμιά. Αυτό δεν θα το κάνω σίγουρα. Και, αν όχι τίποτα άλλο, είμαι  π ο λ ύ  ξεροκέφαλος.

https://www.youtube.com/watch?v=Z2j-BEGxA58

https://www.youtube.com/watch?v=uLgJWpaP9f8

Αυτοί χώσανε την καρδιά τους στο βουνό, σαν ένα βαρέλι με μπαρούτι

1 σχόλιο:

  1. "Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον' αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην τη βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μαθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο."
    ιταλο καλβινο -αορατες πολεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή