https://www.youtube.com/watch?v=8Pajsia3_28
https://www.youtube.com/watch?v=rOoCixFA8OI
Κάνω ησυχία συχνά. Δε μιλάω πολύ και κάποιες φορές φαίνεται να ενοχλούνται οι γύρω μου από αυτό. Με στεναχωρεί λίγο αυτή η κατάσταση αλλά θα στεναχωριόμουνα παραπάνω αν αναγκαζόμουν να μιλήσω χωρίς νόημα.
Είναι βέβαια θλιβερό οτι δε μιλάω. Δεν είναι πως δεν έχω να πω πράγματα, έχω ανάγκη να μιλήσω. Έχω πολύ ανάγκη να μιλήσω. Δεν θέλω όμως να αρχίσω να μιλάω συνέχεια για μένα και για αυτά που αισθάνομαι, αυτό θα ήταν εγωιστικό και πρήχτικο.
Νιώθω τύψεις που δε μιλάω. Μα αν μιλήσω νιώθω τύψεις. Και έτσι είμαι πάντα στο μεταίχμιο, πάντα οριακά, να πω πράγματα για μένα; να μην πω τίποτα καλύτερα και να αφήσω τους άλλους να μιλάνε μόνοι τους;
Γιατί εν τέλει παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα. Όσο δε μιλάω για αυτά που νιώθω, τα σκέφτομαι, κι έτσι αδυνατώ να ακούσω και τους υπόλοιπους που μου μιλούν και περιμένουν να είμαι φίλος τους. Δεν είμαι όμως γιατί σκέφτομαι αυτά που θέλω να πω και δεν είπα. Και τελικά δεν μπορώ να συνδεθώ με κανέναν παρά μόνο στιγμιαία, με αδέξιες προσπάθειες.
Δεν ξέρω αν έχω ξανααναφέρει εδώ ή και γενικότερα πόσο χάλια είναι η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, πόσο μαύρη, προβληματική και σακατεμένη. Ε, η δική μου συγκεκριμένα είναι ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ. Ήδη αυτά που ξοδεύω χρόνο να γράψω θα έπρεπε να τα λέω στους ανθρώπους που συμπαθώ. ΑΛΛΑ ΟΧΙ. Πρέπει να τα γράψω εδώ για να έχω να λέω, να, εγώ τα έγραψα, εσείς δεν τα είδατε.
Τώρα είναι βραδάκι, σε λίγο πρέπει να κοιμηθώ γιατί ξυπνάω υπερβολικά νωρίς, είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένος και η παραδοχή αυτού με κάνει ακόμα πιο στεναχωρημένο και ακόμα με κάνει και ένοχο. Γιατί το εκμυστηρέυομαι δηλαδή αυτό; Ακόμα και με αυτόν τον έμμεσο τρόπο; Μήπως προσπαθώ να εκμαιεύσω τη συμπάθεια των ανθρώπων που θα τύχει να με ακούσουν; Αυτό είναι κατάντια.
Οι τύψεις μου αν μετριόντουσαν σε λεπτά και πήγαιναν πίσω στο χρόνο θα έφταναν ως το Μεσαίωνα. Ευτυχώς που δε μετριούνται λοιπόν και απλά μπορώ να πω πως είναι πάρα πολλές.
Έχω τύψεις που σου φώναξα, που κοίταξα από την κλειδαρότρυπα, που σου φώναξα στον ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι, που δε σου πήρα δώρο, που δεν ήρθα στην παράσταση σου, που δεν κρατήσαμε επαφή, που δεν είμαστε πια φίλοι, που δεν σου μιλάω όπως παλιά, που δεν σου 'χω πει ποτέ οτι σ' αγαπώ, που δε με είδες με στολή, που δεν κατάφερα κάτι σημαντικό για να χαρείς, που δεν πήρα ακόμα δίπλωμα και μαζεύουμε λεφτά με το ζόρι, που παίρνω ΚΤΕΛ 3 ευρώ για να βγω, που ξάπλωσα στη μέση του δρόμου, που σ' έκανα ρεζίλι, που δε μου μιλάς, που σ' ανάγκασα να με μισήσεις, που τα κατάφερα, που σου μίλησα στο τηλέφωνο, που δεν παίζω με το δώρο σου, που δεν κρέμασα ακόμα το χάρτη σου, που δεν διακόσμησα ακόμα το δωμάτιο μου με τα πράγματα σου.
https://www.youtube.com/watch?v=rOoCixFA8OI
Κάνω ησυχία συχνά. Δε μιλάω πολύ και κάποιες φορές φαίνεται να ενοχλούνται οι γύρω μου από αυτό. Με στεναχωρεί λίγο αυτή η κατάσταση αλλά θα στεναχωριόμουνα παραπάνω αν αναγκαζόμουν να μιλήσω χωρίς νόημα.
Είναι βέβαια θλιβερό οτι δε μιλάω. Δεν είναι πως δεν έχω να πω πράγματα, έχω ανάγκη να μιλήσω. Έχω πολύ ανάγκη να μιλήσω. Δεν θέλω όμως να αρχίσω να μιλάω συνέχεια για μένα και για αυτά που αισθάνομαι, αυτό θα ήταν εγωιστικό και πρήχτικο.
Νιώθω τύψεις που δε μιλάω. Μα αν μιλήσω νιώθω τύψεις. Και έτσι είμαι πάντα στο μεταίχμιο, πάντα οριακά, να πω πράγματα για μένα; να μην πω τίποτα καλύτερα και να αφήσω τους άλλους να μιλάνε μόνοι τους;
Γιατί εν τέλει παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα. Όσο δε μιλάω για αυτά που νιώθω, τα σκέφτομαι, κι έτσι αδυνατώ να ακούσω και τους υπόλοιπους που μου μιλούν και περιμένουν να είμαι φίλος τους. Δεν είμαι όμως γιατί σκέφτομαι αυτά που θέλω να πω και δεν είπα. Και τελικά δεν μπορώ να συνδεθώ με κανέναν παρά μόνο στιγμιαία, με αδέξιες προσπάθειες.
Δεν ξέρω αν έχω ξανααναφέρει εδώ ή και γενικότερα πόσο χάλια είναι η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, πόσο μαύρη, προβληματική και σακατεμένη. Ε, η δική μου συγκεκριμένα είναι ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ. Ήδη αυτά που ξοδεύω χρόνο να γράψω θα έπρεπε να τα λέω στους ανθρώπους που συμπαθώ. ΑΛΛΑ ΟΧΙ. Πρέπει να τα γράψω εδώ για να έχω να λέω, να, εγώ τα έγραψα, εσείς δεν τα είδατε.
Τώρα είναι βραδάκι, σε λίγο πρέπει να κοιμηθώ γιατί ξυπνάω υπερβολικά νωρίς, είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένος και η παραδοχή αυτού με κάνει ακόμα πιο στεναχωρημένο και ακόμα με κάνει και ένοχο. Γιατί το εκμυστηρέυομαι δηλαδή αυτό; Ακόμα και με αυτόν τον έμμεσο τρόπο; Μήπως προσπαθώ να εκμαιεύσω τη συμπάθεια των ανθρώπων που θα τύχει να με ακούσουν; Αυτό είναι κατάντια.
Οι τύψεις μου αν μετριόντουσαν σε λεπτά και πήγαιναν πίσω στο χρόνο θα έφταναν ως το Μεσαίωνα. Ευτυχώς που δε μετριούνται λοιπόν και απλά μπορώ να πω πως είναι πάρα πολλές.
Έχω τύψεις που σου φώναξα, που κοίταξα από την κλειδαρότρυπα, που σου φώναξα στον ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι, που δε σου πήρα δώρο, που δεν ήρθα στην παράσταση σου, που δεν κρατήσαμε επαφή, που δεν είμαστε πια φίλοι, που δεν σου μιλάω όπως παλιά, που δεν σου 'χω πει ποτέ οτι σ' αγαπώ, που δε με είδες με στολή, που δεν κατάφερα κάτι σημαντικό για να χαρείς, που δεν πήρα ακόμα δίπλωμα και μαζεύουμε λεφτά με το ζόρι, που παίρνω ΚΤΕΛ 3 ευρώ για να βγω, που ξάπλωσα στη μέση του δρόμου, που σ' έκανα ρεζίλι, που δε μου μιλάς, που σ' ανάγκασα να με μισήσεις, που τα κατάφερα, που σου μίλησα στο τηλέφωνο, που δεν παίζω με το δώρο σου, που δεν κρέμασα ακόμα το χάρτη σου, που δεν διακόσμησα ακόμα το δωμάτιο μου με τα πράγματα σου.
