Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

https://www.youtube.com/watch?v=vyjNCFje8bc

Ερωτήσεις και απαντήσεις. Εγκεφαλικές συνάψεις. Συνδέσεις εννοιών.

Παράδειγμα: Πως σε λένε; Κι αν δεν θέλεις να το πεις; Γιατί να μη θέλεις; Αν σ' ενοχλήσω; Αν αντιδράσεις άσχημα; Γιατί να ρωτήσω; Δε με νοιάζει. Με νοιάζει, πρέπει να έχω σχέσεις. Ναι αλλά δε νιώθω άνετα να γνωρίζω ξένους. Γιατί δυσκολεύομαι να ρωτήσω; Μήπως για αυτό δυσκολεύομαι να παραγγείλω; "Πως σε λένε;"

Καθόλου, εντελώς, αμέσως, σίγουρα. Απόλυτο.

Εγώ ρωτάω, εσύ απαντάς. Εγώ ρωτάω, εγώ απαντάω. Σπάνια ρωτάω αν δεν ξέρω ήδη την απάντηση.

Και σπάνια δεν ξέρω την απάντηση σαν με ρωτάνε.

Κάποιες φορές ο εγκέφαλος μου μοιάζε με τα ακουστικά μου μετά από μια ολόκληρη μέρα στην τσέπη μου. Θέλει πολύ υπομονή και πολύ ώρα για να ακούσεις κάτι καλό.

Δεν εννοούσα τώρα.

Αν ο εγκέφαλος μου είχε μουσικό χαλί θα ήταν κάτι σαν αυτό. Και θα ακουγόταν έτσι, ήσυχο και καλό, λίγο θλιμμένο αλλά αξιοπρεπές, όχι πολύ έξυπνο αλλά ούτε χαζό, ένα
μια
χαρά
χαλί.

Θα ήταν πολύ πιο εύκολο άμα είχες παίξει το παιχνίδι αυτό. Θα ένιωθες αυτό που θέλω να σε κάνω να νιώσεις αυτή τη στιγμή.

Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να με καταλάβεις. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να καταλάβω τον εαυτό μου. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να είμαι κάτι. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βάλω ταμπέλες. Όσο περιπλέκεται το σύστημα, τόσο δυσκολεύει η χρήση του. Όσο οξύνονται οι αντιθέσεις, τόσο σκληραίνει η στάση μας. Δεν γίνεται αλλιώς.

Πήγες να με κοροϊδέψεις που βασίζομαι σε παιχνίδια; Ελπίζω ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ να μην το έκανες. Πάλι απαντάω σε ερωτήσεις που δεν έγιναν, πάλι δημιουργώ προβήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Αυτό είναι ξεκάθαρο κατάλοιπο.

Είναι σχεδόν αλήθεια οτι δεν πείθω σχεδόν κανέναν με αυτά που λέω. Είτε επειδή φωνάζω, είτε επειδή δεν έχω καλά επιχειρήματα, είτε επειδή δεν ενδιαφέρουν κανένα τα ζητήματα αυτά, είτε επειδή απλά έχω άδικο. Α, ξέχασα, ή επειδή είμαι ηλίθιος. Δε νομίζω πως υπάρχουν άλλες επιλογές.

Το τελευταίο τραγούδι ήταν λάνθασμένη επιλογή. Το παραδέχομαι. Θα το διορθώσω βάζοντας αυτό. Ναι!

Τώρα θα συνεχίσω. Υπενθυμίζω οτι τα τραγούδια που βάζω είναι για να τ' ακούς όταν διαβάζεις, όχι μετά. Αν δεν είναι ταυτόχρονα χάνεις το μισό νόημα. Ή ένα ποσοστό Α, το μισό είναι υπερβολή.

Κάθε φορά που σκέφτομαι κάποιες στιγμές της ζωής μου, στιγμές που μου προκαλούν ντροπή ή πόνο, ασυναίσθητα το πρόσωπο μου παίρνει μια έκφραση πόνου. Και αν αυτό συμβαίνει όταν είμαι σπίτι μου πάει καλά. Αν όμως είμαι στο δρόμο ή μαζί με άλλους είναι λίγο αστείο και περίεργο γιατί ξεφνικά αυτός που είναι μπροστά μου με βλέπει να κάνω σαν να πάτησα καρφί ή να δάγκωσα λεμόνι. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να το σταματήσω αλλά αν το σκφτώ έντονα δεν γίνεται να τ' αποφύγω. Είναι παράξενο.

Νομίζω πια πως ο τρόπος γραφής μου πλησιάζει το σοσιαλιστικό ρεαλισμό, ενώ πριν άγγιζε τον ιδεαλιστικό σουρεαλισμό(δεν υπάρχουν αυτοί οι όροι και δεν με ενδιαφέρει αν είναι ακριβείς). Πια δεν δημιουργώ τόσες εικόνες, δε με νοιάζει να προσπαθήσω να δημιουργήσω ένα ψεύτικο περιβάλλον για να εκθέσω ιδέες, προτιμώ να μιλάω απευθείας στον απέναντι μου, να μιλώ χωρίς πολλές μεταφορές και φανφάρες, να λέω αυτό που σκέφτομαι ακριβώς, χωρίς λυρικότητα(γιατί ΑΥΤΟ έκανα πριν). Ή μήπως αυτό;

Αυτά προς το παρόν.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου