Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015
Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015
No peace without justice
Τρίτο και τελευταίο για σήμερα είναι το ζήτημα του τι θες και τι παίρνεις. Μοιάζει με το τι δίνεις και τι παίρνεις αλλά δεν είναι.
Αν και δεν είμαι ο τύπος που γκρινιάζει απερίφραστα και φανερά, νομίζω σήμερα θα το κάνω.
Τελευταία μου χει δημιουργηθεί η εντύπωση οτι θα παίρνω αυτό που μου δίνεται, χωρίς να έχει σημασία τι θέλω εγώ. Αυτή η εντύπωση, που έχει σοβαρή βάση κι ας ακούγεται παιδιάστικη, πήρε σχήμα και συγκεκριμένο περιεχόμενο πολύ πρόσφατα, όμως μετά από σκέψη κατάλαβα πως έχει ρίζες από πιο παλιά παραδείγματα.
Όμως τι εννοώ ακριβώς; Εννοώ οτι εγώ έχω προβεβλημμένα στο μυαλό μου ορισμένα αιτήματα, ορισμένα "θέλω", διαφόρων φύσεων. Σε αυτά, ή μάλλον πιο σωστά στην μη ικανοποίηση τους, επιδρούν και αντικειμενικές συνθήκες. Σωστά. Όμως, αν αυτό γίνεται κανόνας, πρέπει να προβληματίζεται κανείς περί της συλλογιστικής του αλλά και του φαινομένου συνολικά, των μηχανισμών που το προκαλούν και λειτουργούν τέλος πάντων.
Πρώτος προβληματισμός για το οτι δεν ικανοποιούνται τα θέλω κάποιου είναι οτι μπορεί να έχει μη ρεαλιστικά θέλω. Για παράδειγμα, αν εγώ θέλω να πετάω, δε φταίει κανείς για αυτό και ούτε κι εγώ. Φταίει η νοητική διαδικασία που άφησε να σχηματιστεί ένα θέλω που είναι απραγματοποίητο και παράλογο. Αυτό είναι καθαρό παράδειγμα αντικειμενικών συνθηκών που επιδρούν στα θέλω.
Ο δεύτερος προβληματισμός είναι (αφού ο πρώτος απορριφθεί) είναι αν τα θέλω κάποιου επιδιώκονται με επαρκή προσπάθεια. Δηλαδή εγώ μπορεί να θέλω να φτιάξω ένα φαγητό. Εάν βαριέμαι ή αρνούμαι να προσπαθήσω επειδή θεωρώ πως δεν ξέρω να μαγειρεύω, αν δηλαδή διστάζω να το φτιάξω κι ας μπορώ ουσιαστικά, δεν μπορώ να ισχυριστώ οτι δεν έχω να φάω και να στεναχωριέμαι για αυτό. Αν το θέλω και το επιδιώξω, θα το φάω. Είναι ζήτημα θέλησης λοιπόν, όχι αιτήματος.
Ο τρίτος προβληματισμός είναι ο εξής. Και δεν μπορεί να αναλυθεί με ένα μεμονωμένο παράδειγμα. Είναι σύνολο, μια διαδικασία. Αν εγώ θέλω κάτι και δεν το παίρνω είναι ένα θέμα που έχει πολλές ερμηνείες και λόγους να συμβεί. Αυτό δεν χρειάζεται ανάλυση. Εάν όμως, εδώ είναι το ζήτημα, αυτό επαναλαμβάνεται, προκύπτει και ξαναπροκύπτει, αν οι προσπάθειες να κατακτήσεις αυτά που θες πέφτουν στο κενό; Τότε ο προβληματισμός αλλάζει θέμα. Γιατί δεν μπορείς να ισχυριστείς οτι είναι όλα σου τα θέλω παράλογα ούτε και οτι δεν προσπαθείς για τίποτα. Ή μάλλον μπορείς να ισχυριστείς κάτι τέτοιο αλλά ας πούμε οτι δε συμβαίνει. Τότε τι συμβαίνει, συνάδελφοι;
Αυτό το θέμα δεν είναι για αυτολύπηση, κάτι που κάνω μόνο κρυφά άλλωστε, αλλά εκεί καταλήγει καθώς αν δε φταίει η αντικειμενική πραγματικότητα και δεν φταίει το μυαλό σου μάλλον φταίνε όλοι οι υπόλοιποι! Με την έννοια όμως οτι οι υπόλοιποι επιλέγουν, όπως κάνεις κι εσύ φυσικά, και μάλλον θα πρέπει ορισμένες φορές να δεχτείς οτι δεν επιλέγουν εσένα. Και αυτό, λέω εγώ, πάει στο διάλο. Όμως, είναι πρόβλημα και δεν πάει στο διάλο. Γιατί;
Γιατί αν αυτό συμβαίνει συνεχώς εσύ θα καταλήξεις να παίρνεις αυτό που σου δίνεται και όχι αυτό που θες. Και αυτό που σου δίνεται μπορεί να είναι αρκετό ορισμένες φορές, μπορεί και όχι, μπορεί να βγαίνει παραπάνω από αυτό που θες, μπορεί να βγαίνει λιγότερο. Ανεξαρτήτως αυτού όμως, δεν μπορείς να αποκλείεις τη δικιά σου επιλογή. Εσύ θες κάτι, δεν γίνεται να παραιτείσαι συνεχώς από αυτό επειδή δεν σου βγαίνει στο τέλος. Θα το κάνεις γιατί είσαι αναγκασμένος, αλλά μέχρι πότε; Και τι αντίκτυπο θα έχει στη ζωή σου το να ζεις με τα αποφάγια της ζωής;
Αυτός είναι ο προβληματισμός.
Και για αυτό δεν θα υπάρξει ειρήνη χωρίς νίκη.
Αν και δεν είμαι ο τύπος που γκρινιάζει απερίφραστα και φανερά, νομίζω σήμερα θα το κάνω.
Τελευταία μου χει δημιουργηθεί η εντύπωση οτι θα παίρνω αυτό που μου δίνεται, χωρίς να έχει σημασία τι θέλω εγώ. Αυτή η εντύπωση, που έχει σοβαρή βάση κι ας ακούγεται παιδιάστικη, πήρε σχήμα και συγκεκριμένο περιεχόμενο πολύ πρόσφατα, όμως μετά από σκέψη κατάλαβα πως έχει ρίζες από πιο παλιά παραδείγματα.
Όμως τι εννοώ ακριβώς; Εννοώ οτι εγώ έχω προβεβλημμένα στο μυαλό μου ορισμένα αιτήματα, ορισμένα "θέλω", διαφόρων φύσεων. Σε αυτά, ή μάλλον πιο σωστά στην μη ικανοποίηση τους, επιδρούν και αντικειμενικές συνθήκες. Σωστά. Όμως, αν αυτό γίνεται κανόνας, πρέπει να προβληματίζεται κανείς περί της συλλογιστικής του αλλά και του φαινομένου συνολικά, των μηχανισμών που το προκαλούν και λειτουργούν τέλος πάντων.
Πρώτος προβληματισμός για το οτι δεν ικανοποιούνται τα θέλω κάποιου είναι οτι μπορεί να έχει μη ρεαλιστικά θέλω. Για παράδειγμα, αν εγώ θέλω να πετάω, δε φταίει κανείς για αυτό και ούτε κι εγώ. Φταίει η νοητική διαδικασία που άφησε να σχηματιστεί ένα θέλω που είναι απραγματοποίητο και παράλογο. Αυτό είναι καθαρό παράδειγμα αντικειμενικών συνθηκών που επιδρούν στα θέλω.
Ο δεύτερος προβληματισμός είναι (αφού ο πρώτος απορριφθεί) είναι αν τα θέλω κάποιου επιδιώκονται με επαρκή προσπάθεια. Δηλαδή εγώ μπορεί να θέλω να φτιάξω ένα φαγητό. Εάν βαριέμαι ή αρνούμαι να προσπαθήσω επειδή θεωρώ πως δεν ξέρω να μαγειρεύω, αν δηλαδή διστάζω να το φτιάξω κι ας μπορώ ουσιαστικά, δεν μπορώ να ισχυριστώ οτι δεν έχω να φάω και να στεναχωριέμαι για αυτό. Αν το θέλω και το επιδιώξω, θα το φάω. Είναι ζήτημα θέλησης λοιπόν, όχι αιτήματος.
Ο τρίτος προβληματισμός είναι ο εξής. Και δεν μπορεί να αναλυθεί με ένα μεμονωμένο παράδειγμα. Είναι σύνολο, μια διαδικασία. Αν εγώ θέλω κάτι και δεν το παίρνω είναι ένα θέμα που έχει πολλές ερμηνείες και λόγους να συμβεί. Αυτό δεν χρειάζεται ανάλυση. Εάν όμως, εδώ είναι το ζήτημα, αυτό επαναλαμβάνεται, προκύπτει και ξαναπροκύπτει, αν οι προσπάθειες να κατακτήσεις αυτά που θες πέφτουν στο κενό; Τότε ο προβληματισμός αλλάζει θέμα. Γιατί δεν μπορείς να ισχυριστείς οτι είναι όλα σου τα θέλω παράλογα ούτε και οτι δεν προσπαθείς για τίποτα. Ή μάλλον μπορείς να ισχυριστείς κάτι τέτοιο αλλά ας πούμε οτι δε συμβαίνει. Τότε τι συμβαίνει, συνάδελφοι;
Αυτό το θέμα δεν είναι για αυτολύπηση, κάτι που κάνω μόνο κρυφά άλλωστε, αλλά εκεί καταλήγει καθώς αν δε φταίει η αντικειμενική πραγματικότητα και δεν φταίει το μυαλό σου μάλλον φταίνε όλοι οι υπόλοιποι! Με την έννοια όμως οτι οι υπόλοιποι επιλέγουν, όπως κάνεις κι εσύ φυσικά, και μάλλον θα πρέπει ορισμένες φορές να δεχτείς οτι δεν επιλέγουν εσένα. Και αυτό, λέω εγώ, πάει στο διάλο. Όμως, είναι πρόβλημα και δεν πάει στο διάλο. Γιατί;
Γιατί αν αυτό συμβαίνει συνεχώς εσύ θα καταλήξεις να παίρνεις αυτό που σου δίνεται και όχι αυτό που θες. Και αυτό που σου δίνεται μπορεί να είναι αρκετό ορισμένες φορές, μπορεί και όχι, μπορεί να βγαίνει παραπάνω από αυτό που θες, μπορεί να βγαίνει λιγότερο. Ανεξαρτήτως αυτού όμως, δεν μπορείς να αποκλείεις τη δικιά σου επιλογή. Εσύ θες κάτι, δεν γίνεται να παραιτείσαι συνεχώς από αυτό επειδή δεν σου βγαίνει στο τέλος. Θα το κάνεις γιατί είσαι αναγκασμένος, αλλά μέχρι πότε; Και τι αντίκτυπο θα έχει στη ζωή σου το να ζεις με τα αποφάγια της ζωής;
Αυτός είναι ο προβληματισμός.
Και για αυτό δεν θα υπάρξει ειρήνη χωρίς νίκη.
Sometimes you get what you need
Τα δύο πιο μελαγχολικά συγκροτήματα
Το πρώτο θα το βρεις σε ροκ μπαρ στα 80s, θα πίνεις μπύρα, θα φοράς δέρμα, και στο τέλος της βραδιάς θα παίζεις ξύλο γιατί απλά θες να νιώσεις οτι έκανες κάτι με κάποιον.
Σε εκείνο το μπαρ η μουσική θα είναι δυνατή αλλά όχι εκκωφαντική, θα έχει φώτα σε διάφορα χρώματα, θα έχει κόσμο και, ειδικά για αυτούς που δεν θα ξέρουν πολλά, για αυτούς που μόλις μπήκαν μέσα, για αυτούς που βγήκαν για να διασκεδάσουν, η μουσική θα ακούγεται χαρούμενη, θα κρύβει μηνύματα χαράς, το γρήγορο τέμπο θα προκαλεί ευφορία, η περίεργη φωνή χαμόγελο, θα τραγουδούν δυνατά όσο λόγια ξέρουν, θα παραγγέλνουν ποτά με περίεργα ονόματα και χυμούς, θα γελούν, θα φωνάζουν, θα μεθούν και θα αγκαλιάζονται.
Σε εκείνο το μπαρ εσύ θα πρέπει να έχεις πιάσει θέση στη μπάρα, σε σκαμπό που δε σε βολεύει γαμώ, θα πάρεις μια μπύρα γιατί δε χρειάζεσαι κάτι βαρύτερο, θα την πίνεις γρήγορα, θα τραγουδάς από μέσα σου στην πρώτη, απ' έξω σου στη δεύτερη, θα στεναχωριέσαι αλλά με νευρικότητα, τα γρήγορα ντραμς και τα απλά ρεφρέν θα σε κάνουν να κουνάς το κεφάλι και να χαμογελάς ειρωνικά, θα κοιτάς γύρω τον κόσμο αλλά λίγο, θα περνάς καλά, καλύτερα από το να καθόσουν σπίτι δηλαδή, θα αναρωτιέσαι ποιος κάθεται σαν και σένα, έτσι, σε μαγαζιά που παίζουν τέτοια, θα αναρωτιέσαι αν κάποιος φίλος σου έπρεπε να είναι εδώ μαζί σου, θα πίνεις και μετά θα θες να χορέψεις, να το βγάλεις από μέσα σου αλλά δεν θα γίνεται και απλά θα γίνεις ρεζίλι σ' αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.
Το δεύτερο θα το βρεις σε άλλο μπαρ, πιο κλασικό, πιο 70άρι, εκεί οι άνθρωποι δεν θα είναι τόσο κεφάτοι, εκεί ίσως να βρεις κι ένα δυο τύπους σαν και σένα. Εκεί θα φοράς τζιν ή κοτλέ ή φόρμα ή οτι θες γιατί δεν θα έχει καμία σημασία, ίσως να φοράς και ρούχα της δουλειάς, εκεί θα τραγουδάς πιο δυνατά, πιο νευριασμένα, εκεί θα σκέφτεσαι πιο πολύ το σύνολο και όχι εκείνη ή εκείνον και εκεί μπορεί να πίνεις και κάτι χειρότερο. Εκεί θα κάτσεις μέχρι να μη βλέπεις μπροστά σου και θα φύγεις κλαίγοντας, είτε φανερά είτε κρυφά.
Σε εκείνο το μπαρ η μουσική θα είναι πολύ δυνατή, δεν θα μπορεί να μιλήσει κανείς με κανέναν, μπορεί στα τρελά τραγουδάκια να χορέυει και κανένας, τα φώτα θα είναι πιο χαμηλά, ο κόσμος ίσως πιο νέος, θα διασκεδάζει πιο πολύ αλλά πιο σοβαρά, πιο νευρικά, πιο έντονα, θα είναι ικανός για πιο πολλά πράγματα, θα πίνει λιγότερο αλλά θα του αρέσει πιο πολύ, η μουσική θα είναι φασαριόζα και θα φύγεις με πονοκέφαλο αλλά δεν θα μπορείς να τη βγάλεις απ' το μυαλό σου, ο κόσμος θα τραγουδάει και θα στη σπάει ίσως γιατί θα πέφτει πάνω σου και θα λέει συγγνώμη με μεθυσμένη φωνή.
Σε εκείνο το μπαρ εσύ θα έχεις πιάσει μια γωνία στη μπάρα αλλά μπορεί να κάθεσαι και όρθιος, μπορεί μάλιστα να μην είσαι μόνος σου καν, θα πίνεις μπορεί μπύρα μπορεί και ποτό, θα σε κεράσει ο μπαρμαν σίγουρα το 3ο 4ο ποτό, θα τραγουδάς κι εσύ λίγο πιο δυνατά, θα χαμογελάς περισσότερο και πιο ψευτικά, ίσως να παραπλανηθείς και να νομίσεις κάποια στιγμή πως περνάς καλά αλλά θα αντιληφθείς την πλάνη λίγο αργότερα, θα κοιτάς με περισσότερο ενδιαφέρον τον κόσμο, θα νιώθεις πως θες να μιλήσεις σε καινούργιο κόσμο αλλά ποτέ δεν θα το κάνεις, θα θες να πιάσεις κουβέντα στο μπάρμαν αλλά θα έχει δουλειά, θα φύγεις αργά και δεν θα έχεις πει κουβέντα, θα νιώθεις άσχημα που δεν είπες λέξη αλλά τι θα μπορούσες να κάνεις; κι έτσι κανείς δεν θα σε έχει προσέξει εκείνη τη βραδιά, θα είναι σα να μην πήγες.
Το πρώτο θα το βρεις σε ροκ μπαρ στα 80s, θα πίνεις μπύρα, θα φοράς δέρμα, και στο τέλος της βραδιάς θα παίζεις ξύλο γιατί απλά θες να νιώσεις οτι έκανες κάτι με κάποιον.
Σε εκείνο το μπαρ η μουσική θα είναι δυνατή αλλά όχι εκκωφαντική, θα έχει φώτα σε διάφορα χρώματα, θα έχει κόσμο και, ειδικά για αυτούς που δεν θα ξέρουν πολλά, για αυτούς που μόλις μπήκαν μέσα, για αυτούς που βγήκαν για να διασκεδάσουν, η μουσική θα ακούγεται χαρούμενη, θα κρύβει μηνύματα χαράς, το γρήγορο τέμπο θα προκαλεί ευφορία, η περίεργη φωνή χαμόγελο, θα τραγουδούν δυνατά όσο λόγια ξέρουν, θα παραγγέλνουν ποτά με περίεργα ονόματα και χυμούς, θα γελούν, θα φωνάζουν, θα μεθούν και θα αγκαλιάζονται.
Σε εκείνο το μπαρ εσύ θα πρέπει να έχεις πιάσει θέση στη μπάρα, σε σκαμπό που δε σε βολεύει γαμώ, θα πάρεις μια μπύρα γιατί δε χρειάζεσαι κάτι βαρύτερο, θα την πίνεις γρήγορα, θα τραγουδάς από μέσα σου στην πρώτη, απ' έξω σου στη δεύτερη, θα στεναχωριέσαι αλλά με νευρικότητα, τα γρήγορα ντραμς και τα απλά ρεφρέν θα σε κάνουν να κουνάς το κεφάλι και να χαμογελάς ειρωνικά, θα κοιτάς γύρω τον κόσμο αλλά λίγο, θα περνάς καλά, καλύτερα από το να καθόσουν σπίτι δηλαδή, θα αναρωτιέσαι ποιος κάθεται σαν και σένα, έτσι, σε μαγαζιά που παίζουν τέτοια, θα αναρωτιέσαι αν κάποιος φίλος σου έπρεπε να είναι εδώ μαζί σου, θα πίνεις και μετά θα θες να χορέψεις, να το βγάλεις από μέσα σου αλλά δεν θα γίνεται και απλά θα γίνεις ρεζίλι σ' αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.
Το δεύτερο θα το βρεις σε άλλο μπαρ, πιο κλασικό, πιο 70άρι, εκεί οι άνθρωποι δεν θα είναι τόσο κεφάτοι, εκεί ίσως να βρεις κι ένα δυο τύπους σαν και σένα. Εκεί θα φοράς τζιν ή κοτλέ ή φόρμα ή οτι θες γιατί δεν θα έχει καμία σημασία, ίσως να φοράς και ρούχα της δουλειάς, εκεί θα τραγουδάς πιο δυνατά, πιο νευριασμένα, εκεί θα σκέφτεσαι πιο πολύ το σύνολο και όχι εκείνη ή εκείνον και εκεί μπορεί να πίνεις και κάτι χειρότερο. Εκεί θα κάτσεις μέχρι να μη βλέπεις μπροστά σου και θα φύγεις κλαίγοντας, είτε φανερά είτε κρυφά.
Σε εκείνο το μπαρ η μουσική θα είναι πολύ δυνατή, δεν θα μπορεί να μιλήσει κανείς με κανέναν, μπορεί στα τρελά τραγουδάκια να χορέυει και κανένας, τα φώτα θα είναι πιο χαμηλά, ο κόσμος ίσως πιο νέος, θα διασκεδάζει πιο πολύ αλλά πιο σοβαρά, πιο νευρικά, πιο έντονα, θα είναι ικανός για πιο πολλά πράγματα, θα πίνει λιγότερο αλλά θα του αρέσει πιο πολύ, η μουσική θα είναι φασαριόζα και θα φύγεις με πονοκέφαλο αλλά δεν θα μπορείς να τη βγάλεις απ' το μυαλό σου, ο κόσμος θα τραγουδάει και θα στη σπάει ίσως γιατί θα πέφτει πάνω σου και θα λέει συγγνώμη με μεθυσμένη φωνή.
Σε εκείνο το μπαρ εσύ θα έχεις πιάσει μια γωνία στη μπάρα αλλά μπορεί να κάθεσαι και όρθιος, μπορεί μάλιστα να μην είσαι μόνος σου καν, θα πίνεις μπορεί μπύρα μπορεί και ποτό, θα σε κεράσει ο μπαρμαν σίγουρα το 3ο 4ο ποτό, θα τραγουδάς κι εσύ λίγο πιο δυνατά, θα χαμογελάς περισσότερο και πιο ψευτικά, ίσως να παραπλανηθείς και να νομίσεις κάποια στιγμή πως περνάς καλά αλλά θα αντιληφθείς την πλάνη λίγο αργότερα, θα κοιτάς με περισσότερο ενδιαφέρον τον κόσμο, θα νιώθεις πως θες να μιλήσεις σε καινούργιο κόσμο αλλά ποτέ δεν θα το κάνεις, θα θες να πιάσεις κουβέντα στο μπάρμαν αλλά θα έχει δουλειά, θα φύγεις αργά και δεν θα έχεις πει κουβέντα, θα νιώθεις άσχημα που δεν είπες λέξη αλλά τι θα μπορούσες να κάνεις; κι έτσι κανείς δεν θα σε έχει προσέξει εκείνη τη βραδιά, θα είναι σα να μην πήγες.
this time i 'm gonna tell it my way
there is a town, there is a strange little town they call the world
...
The town that was sad yesterday, is a lot sadder today
Είναι τόσα τα σημεία για να σταθείς τον τελευταίο καιρό που δεν ξέρω τι θέλω να πω. Θέλω να μιλήσω για τη συζήτηση μαζί σου, για το χαμόγελο της, για το τζαμάρισμα μας, για την παρατήρηση της, για το πάρτυ που ήταν καλό, για το πάρτυ που ήταν κακό, για τη διαδρομή που είχε πλάκα, για τη διαδρομή που δεν είχε πλάκα, για το κρύο που έκανε, για τη βόλτα που έκανα χτες και είχε λίγο πλάκα, για αυτά που είδα που είχαν λίγο πλάκα και πολύ ιουιά και για πολλά άλλα ακόμα.
Αλλά δεν θα μιλήσω εν τέλει για κάτι με κάποιον, ίσως κουτσομπολέψω με τον Κώστα και τη Μαρία που θα έρθουνε σήμερα λίγο αλλά πραγματικά, τι να πεις, τι να πεις, τι να σου πούνε, τι να πείτε τέλος πάντων. Θέλει πολύ σιγουριά για να επιμένεις για κάτι όταν όλοι γύρω σου δείχνουν να το απορρίπτουν. Δεν κατέχω αυτή τη σιγουριά, δηλώνω. Νομίζω για όλα ισχύει αυτό που συμβαίνει με τη μουσική. Είμαι σίγουρος οτι ακούω τέλεια μουσική αλλά σε κανέναν άλλον δεν αρέσει στ' αλήθεια. Εγώ όμως ακούω αυτή που ακούνε οι άλλοι. Αν κρύβεται κάποιο πολύ βαθύ νόημα σε αυτό, δεν μπορώ να το βρω.
...
The town that was sad yesterday, is a lot sadder today
Είναι τόσα τα σημεία για να σταθείς τον τελευταίο καιρό που δεν ξέρω τι θέλω να πω. Θέλω να μιλήσω για τη συζήτηση μαζί σου, για το χαμόγελο της, για το τζαμάρισμα μας, για την παρατήρηση της, για το πάρτυ που ήταν καλό, για το πάρτυ που ήταν κακό, για τη διαδρομή που είχε πλάκα, για τη διαδρομή που δεν είχε πλάκα, για το κρύο που έκανε, για τη βόλτα που έκανα χτες και είχε λίγο πλάκα, για αυτά που είδα που είχαν λίγο πλάκα και πολύ ιουιά και για πολλά άλλα ακόμα.
Αλλά δεν θα μιλήσω εν τέλει για κάτι με κάποιον, ίσως κουτσομπολέψω με τον Κώστα και τη Μαρία που θα έρθουνε σήμερα λίγο αλλά πραγματικά, τι να πεις, τι να πεις, τι να σου πούνε, τι να πείτε τέλος πάντων. Θέλει πολύ σιγουριά για να επιμένεις για κάτι όταν όλοι γύρω σου δείχνουν να το απορρίπτουν. Δεν κατέχω αυτή τη σιγουριά, δηλώνω. Νομίζω για όλα ισχύει αυτό που συμβαίνει με τη μουσική. Είμαι σίγουρος οτι ακούω τέλεια μουσική αλλά σε κανέναν άλλον δεν αρέσει στ' αλήθεια. Εγώ όμως ακούω αυτή που ακούνε οι άλλοι. Αν κρύβεται κάποιο πολύ βαθύ νόημα σε αυτό, δεν μπορώ να το βρω.
Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015
Το όνειρο της ημέρας
Να είμαστε σε ένα σπίτι κάποιου γνωστού, να κάνει λίγο κρύο, να καθόμαστε όλοι σε ένα δωμάτιο, να ακουμπάμε μεταξύ μας, να με χαϊδεύουν, να τους χαϊδεύω, να κοιτάμε από το παράθυρο το δρόμο και την πόλη πέρα, να κοιταζόμαστε στα μάτια και να μας αρέσει να το κάνουμε αυτό, να ακούμε αυτό, να απλώνεται μια φιλική σιωπή, να πίνουμε λίγο, να μιλάμε που και που, να χαμογελάμε, να αγαπιόμαστε, να μοιραζόμαστε, να φιλιόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε αλλά χωρίς κρυμμένα μυστικά, να είμαστε μαζι.
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015
https://www.youtube.com/watch?v=lAwYodrBr2Q
Θέλω να σε πετύχω στο δρόμο αι να σε αρπάξω από το πέτο, από το γιακά, από τους ώμους, να σε τραντάξω με δύναμη και σου φωνάξω μες στη μούρη: no time.
δεν έχουμε ποτέ το χρόνο που νομίζουμε οτι έχουμε. είσαι έτοιμος για αυτό;
δεν έχουμε ποτέ το χρόνο που νομίζουμε οτι έχουμε. είσαι έτοιμος για αυτό;
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015
Ιsn't it funny how these cats like the basics?
Ήττα.
Τα δυο αγαπημένα μου τραγούδια και τα δυο αγαπημένα μου κορίτσια έχουν κατακτήσει το ύπο και εν συνείδητο μου και δεν αντέχω, θέλω να γράφω για να διαβάζετε, θέλω να μιλάω για να ακούτε, θέλω να κινούμαι για να απορείτε, πως το γράφει, πως το λέει, πώς το κάνει, μα πως το κάνει, μα πως το κάνει, με πολλή προσπάθεια, να πως, είμαι αυτός που δεν έχει χάσει ούτε ένα λεωφορείο αν βιάζεται, είμαι αυτός που έχει κάψει τους μύες του τόσες φορές, και σε ερώτηση ναι οκ, στο σώμα όλα καλά, στο μυαλό; εγώ δεν παρασύρομαι, απαντώ, αν ήμουν χωρισμένος τότε το μυαλό μου θα πέθαινε, όμως αυτό είναι απλή υποθετική ανόητη ερώτηση, δεν είμαι χωρισμένος στα δύο, δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς σώμα, δεν υπάρχει μυαλό που να επιπλέει στο κενό, το σώμα είναι ένα και το αυτό και απλά τυχαίνει να σκέφτεται, για αυτό όταν εγώ κινούμαι, κινούμαι εγώ, δεν κινείται το σώμα μου, ποιος δηλαδή το αποφάσισε; εγώ, κι όταν εγώ λέω εγώ εννοώ εγώ, εννοώ χέρι ίσον μυαλό και πόδι ίσον τμήμα διαφορετικό, παραμένει μυαλό, ενότητα σημαίνει άρρηκτο δέσιμο, άμα χάσω το σώμα μου δε ζω, άμα χάσω το μυαλό μου το σώμα μου δεν είναι λειτουργικό, άρα;
άρα δε ζω ή μάλλον ζω στο σύνολο, οπότε ότι κάνω περπατώντας κάνω σκεπτόμενος και βάις βέρσα, η κίνηση ισοδυναμεί με ζωή και βάις βέρσα, αυτό λέω εγώ, αυτό λέμε όλοι.
fuck
Τα δυο αγαπημένα μου τραγούδια και τα δυο αγαπημένα μου κορίτσια έχουν κατακτήσει το ύπο και εν συνείδητο μου και δεν αντέχω, θέλω να γράφω για να διαβάζετε, θέλω να μιλάω για να ακούτε, θέλω να κινούμαι για να απορείτε, πως το γράφει, πως το λέει, πώς το κάνει, μα πως το κάνει, μα πως το κάνει, με πολλή προσπάθεια, να πως, είμαι αυτός που δεν έχει χάσει ούτε ένα λεωφορείο αν βιάζεται, είμαι αυτός που έχει κάψει τους μύες του τόσες φορές, και σε ερώτηση ναι οκ, στο σώμα όλα καλά, στο μυαλό; εγώ δεν παρασύρομαι, απαντώ, αν ήμουν χωρισμένος τότε το μυαλό μου θα πέθαινε, όμως αυτό είναι απλή υποθετική ανόητη ερώτηση, δεν είμαι χωρισμένος στα δύο, δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς σώμα, δεν υπάρχει μυαλό που να επιπλέει στο κενό, το σώμα είναι ένα και το αυτό και απλά τυχαίνει να σκέφτεται, για αυτό όταν εγώ κινούμαι, κινούμαι εγώ, δεν κινείται το σώμα μου, ποιος δηλαδή το αποφάσισε; εγώ, κι όταν εγώ λέω εγώ εννοώ εγώ, εννοώ χέρι ίσον μυαλό και πόδι ίσον τμήμα διαφορετικό, παραμένει μυαλό, ενότητα σημαίνει άρρηκτο δέσιμο, άμα χάσω το σώμα μου δε ζω, άμα χάσω το μυαλό μου το σώμα μου δεν είναι λειτουργικό, άρα;
άρα δε ζω ή μάλλον ζω στο σύνολο, οπότε ότι κάνω περπατώντας κάνω σκεπτόμενος και βάις βέρσα, η κίνηση ισοδυναμεί με ζωή και βάις βέρσα, αυτό λέω εγώ, αυτό λέμε όλοι.
fuck
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015
Ο Ιμπεριαλισμός τη γη ξαναμοιράζει, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζει
Burnin' up can we survive re-entry
Past the land mines and cybernetic sentries
Plane, train, car, ferry boat or bus
The future is bleeding coming back at us
Past the land mines and cybernetic sentries
Plane, train, car, ferry boat or bus
The future is bleeding coming back at us
The chip is in your head not on my shoulder
Total control around the corner
Open up the floodgates, time's nearly up
Keep banging on the wall of Fortress Europe
Total control around the corner
Open up the floodgates, time's nearly up
Keep banging on the wall of Fortress Europe
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015
Σας πονάει;
Είπα στη φίλη μου την ζωοδόχος οτι έχει 1-2 χρόνια και μετά το μόνο που υπάρχει είναι κατηφόρα. Είναι 18 χρονών. Και νομίζω τη στεναχώρησα. Συγγνώμη για αυτό. Αλλά πάρτο οτι μιλούσα μόνο για μένα βρε παιδάκι μου! Το σώμα μου μετράει ήδη 4-5 χρόνια υποβάθμισης και ντάξει, τελικά ίσως και να μην είναι τα πράγματα τόσο τραγικά. Ναι, η κλεψύδρα τελειώνει αλλά τελειώνει σιγά, και τα 20 λεπτά που θα κάνω να γράψω αυτό είναι ένας κόκκος μόνο, ή και ακόμα λιγότερο. Υπάρχει χρόνος, αυτή είναι η παγίδα του μυαλού. Εφόσον το μόνο που ξέρεις είναι η αίσθηση του να ζεις δεν μπορείς να φανταστείς οτι μπορεί να πεθάνεις. Πάντα θα νομίζεις πως υπάρχει λίγο ακόμα χρόνος, όπως είπε και μια τρελή στη θεατρική. Και ισχύει. Συνήθως υπάρχει. Ή και να μην υπάρχει, ε ντάξει, τίποτα μάλλον δε μετράει τόσο πολύ. Απλά θα σαι στεναχωρημένος ή θα σαι χαρούμενος. Αρχίδια. Όπως φαίνεται δεν έχω καταλήξει αν τώρα που γράφω έχω καλή ή κακή διάθεση. Μου μιλάνε στο viber και αποσυντονίζομαι βασικά.
Ίσως πρέπει να κόψω τις παρέες με τα νέα παιδιά. Με τους μεγάλους μπορούμε να μιλάμε συνέχεια για περασμένα μεγαλεία, όπως με κορόιδευε η Ευαγγελίνα, και να κλαίμε όλοι μαζί. Το βαρέθηκα αυτό μεν αλλά είναι και λίγο αυτό που μ' αρέσει. Πρέπει να νιώθω ένοχος που θέλω συνέχεια παρέα; Αυτό μου είπες. Το σκέφτομαι.
Κανένας όμως δεν είναι σαν την Ειρήνη. Το δηλώνω επίσημα.
Ίσως πρέπει να κόψω τις παρέες με τα νέα παιδιά. Με τους μεγάλους μπορούμε να μιλάμε συνέχεια για περασμένα μεγαλεία, όπως με κορόιδευε η Ευαγγελίνα, και να κλαίμε όλοι μαζί. Το βαρέθηκα αυτό μεν αλλά είναι και λίγο αυτό που μ' αρέσει. Πρέπει να νιώθω ένοχος που θέλω συνέχεια παρέα; Αυτό μου είπες. Το σκέφτομαι.
Κανένας όμως δεν είναι σαν την Ειρήνη. Το δηλώνω επίσημα.
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015
And this would be my band
https://www.youtube.com/watch?v=MckzU5B3FPw
And this would be my song.
https://www.youtube.com/watch?v=53_4f2I4weg
Και όπως πάντα
διασκέδαση
στο φουλ
στο πάρτυ
Είναι το post-birthday, post-lesviadiko, post-fun, post-breakup, post-talking_with_you, post. Τόσο αστείος.
Ένα κόκκινο μήλο. Σκουληκιάζει. Ιου σιχαίνομαι. Πως θα το πάρει ο φτωχός λαός αν είναι σκουληκιασμένο; Ντάξει, το παραδέχομαι, μιλάω για σκουλήκια χωρίς λόγο, δεν έχω άσχημη διάθεση. Νοσταλγική, αγαπησιάρικια και καλόβολη ναι. Λίγο θλιμμένη, πάντα με την αγάπη πάει η θλίψη. Ένα στρώμα αέρα ανάμεσα στο θώρακα και στα παραμέσα, που αμα παίρνεις ανάσα μοιάζει μεγαλύτερο και αναστενάζεις τελικά.
Χριστέ μου ευτυχώς θυμήθηκα (ή ευτυχώς δεν ξέχασα) το καλύτερο πράγμα που άκουσα ποτέ.
Μου αρέσει να είμαι υπερβολικός, ναι.
football... that's the way
https://www.youtube.com/watch?v=oT7oA-kb-Og
https://www.youtube.com/watch?v=FL7-sbiGlzw
https://www.youtube.com/watch?v=1iwC2QljLn4
https://www.youtube.com/watch?v=Jaz-KmTid3U
https://www.youtube.com/watch?v=sidL7S09jsc
https://www.youtube.com/watch?v=caVQoAs9J1s
https://www.youtube.com/watch?v=nM__lPTWThU
https://www.youtube.com/watch?v=L397TWLwrUU
μπρίκια κολλώ γαμώ
https://www.youtube.com/watch?v=DUCRFMZ-hiY
https://www.youtube.com/watch?v=_FP2al0VJEo
https://www.youtube.com/watch?v=FL7-sbiGlzw
https://www.youtube.com/watch?v=1iwC2QljLn4
https://www.youtube.com/watch?v=Jaz-KmTid3U
https://www.youtube.com/watch?v=sidL7S09jsc
https://www.youtube.com/watch?v=caVQoAs9J1s
https://www.youtube.com/watch?v=nM__lPTWThU
https://www.youtube.com/watch?v=L397TWLwrUU
μπρίκια κολλώ γαμώ
https://www.youtube.com/watch?v=DUCRFMZ-hiY
https://www.youtube.com/watch?v=_FP2al0VJEo
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015
https://www.youtube.com/watch?v=u78dAu7l5ho
Μυστικοί κωδικοί, επαναλήψεις, ηρωίδες, ήρωες, συζητήσεις (ατελείωτες συζητήσεις), λεωφορεία και μετρό και πόσα λεπτά παίρνει να πας κέντρο αν προλάβεις το λεωφορείο, πόσα αν το χάσεις, τι φαγητό έχουμε, πόσα λεφτά έχουμε, τι έγινε σήμερα στον κόσμο, που θα καταλήξει το παιχνίδι με την στο φουλ, απομακρύνω, απομακρύνομαι, έγραψα κάτι που έπρεπε να μη γράψω, δεν είπα κάτι που έπρεπε να πω, ενοχλώ, πονάει το γόνατο μου, κρυώνω, κοιμάμαι καλά, κοιμάμαι κακά, δε βρίσκω δουλειά, δεν θέλω να βρω, θα βρω, ένα διαμάντι σε μια θάλασσα από πετραδάκια, γράφω, προχωράνε οι ιδέες για να βρούμε την πράξη, τη σιχαίνομαι, μακάρι να ήταν αλήθεια, την αγαπώ, μακάρι να ήταν αλήθεια, μπερδεύομαι με αυτά που νιώθω, είναι αλήθεια, θέλω κάποιον να μου πει τι να νιώσω, θέλω κάποιος να μου πει τι νιώθω, θέλω κάποιος να μου πει τι νιώθεις, θέλω να μάθω τι σκέφτεσαι αλλά βαριέμαι να το συζητάμε, πωωωω όλο συζητάμε, πρέπει και να κάνουμε είτε πριν είτε μετά τις συζητήσεις, πρέπει
να γίνουμε καλά, καλύτεροι, πιο ενεργητικοί, πιο κινητικοί, πιο ευέλικτοι, πιο ευπροσάρμοστοι, πιο γυμνασμένοι, πιο δυνατοί, πιο ψύχραιμοι, πιο πειθαρχημένοι, πιο ανεκτικοί, πιο αδιάλλακτοι, πιο υψηλοί, πιο συγκεκριμένοι, πιο όμορφοι και πιο παραμορφωμένοι, πιο έντονοι, πιο υποψιασμένοι, πιο έξυπνοι, πιο σοφοί και καινοτόμοι, πιο λυπημένοι, πιο χαρούμενοι, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο δραστικοί, πιο σκόπιμοι, πιο στοχοποιημένοι, πιο επισφαλείς, πιο θυσιασμένοι, πιο νεανικοί, πιο ανανεωμένοι, πιο επαναστατικοί, πιο ριζοσπάστες, πιο εργατικοί, πιο βαρεμένοι, πιο φανατικοί, πιο ανεξαρτητοποιημένοι, πιο επιθετικοί, πιο διατεθειμένοι, πιο
πολύ απ' όλα βαρέθηκα τη συζήτηση, τις αναλύσεις, τις εξετάσεις, τους ορισμούς, τις εξισώσεις, τι μεταφορές, τις παρομοιώσεις. Δεν με νοιάζουν, ξέρω τι εννοώ, ξέρεις τι εννοώ, φτάνει η ανάλυση, δεν έλειψαν ποτέ από τον κόσμο οι αναλύσεις, έλειψε η δράση, χωρις επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική δράση, οκ, αλλά η θεωρία είναι εδώ και μας κοροιδεύει, μας εγκαλεί που την αναλύουμε χωρίς να την διαπράτουμε, είμαι κουρασμένος γιατί μίλησα για αυτά που θέλω να κάνω παραπάνω απ 'οσο χρειάζεται για να ξέρω τι να κάνω και απλά δεν έκανα τίποτα γιατί έχασα την ώρα μου μιλώντας για αυτό που θα 'πρεπε να κάνω.
να γίνουμε καλά, καλύτεροι, πιο ενεργητικοί, πιο κινητικοί, πιο ευέλικτοι, πιο ευπροσάρμοστοι, πιο γυμνασμένοι, πιο δυνατοί, πιο ψύχραιμοι, πιο πειθαρχημένοι, πιο ανεκτικοί, πιο αδιάλλακτοι, πιο υψηλοί, πιο συγκεκριμένοι, πιο όμορφοι και πιο παραμορφωμένοι, πιο έντονοι, πιο υποψιασμένοι, πιο έξυπνοι, πιο σοφοί και καινοτόμοι, πιο λυπημένοι, πιο χαρούμενοι, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο δραστικοί, πιο σκόπιμοι, πιο στοχοποιημένοι, πιο επισφαλείς, πιο θυσιασμένοι, πιο νεανικοί, πιο ανανεωμένοι, πιο επαναστατικοί, πιο ριζοσπάστες, πιο εργατικοί, πιο βαρεμένοι, πιο φανατικοί, πιο ανεξαρτητοποιημένοι, πιο επιθετικοί, πιο διατεθειμένοι, πιο
πολύ απ' όλα βαρέθηκα τη συζήτηση, τις αναλύσεις, τις εξετάσεις, τους ορισμούς, τις εξισώσεις, τι μεταφορές, τις παρομοιώσεις. Δεν με νοιάζουν, ξέρω τι εννοώ, ξέρεις τι εννοώ, φτάνει η ανάλυση, δεν έλειψαν ποτέ από τον κόσμο οι αναλύσεις, έλειψε η δράση, χωρις επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική δράση, οκ, αλλά η θεωρία είναι εδώ και μας κοροιδεύει, μας εγκαλεί που την αναλύουμε χωρίς να την διαπράτουμε, είμαι κουρασμένος γιατί μίλησα για αυτά που θέλω να κάνω παραπάνω απ 'οσο χρειάζεται για να ξέρω τι να κάνω και απλά δεν έκανα τίποτα γιατί έχασα την ώρα μου μιλώντας για αυτό που θα 'πρεπε να κάνω.
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015
The bygone days
Είναι 11 το βράδυ και σκέφτομαι να κοιμηθώ. Έχω να κοιμηθώ τόσο νωρίς σπίτι από το 2013. Και τότε δηλαδή δεν το έκανα και συχνά. Θα κοιμηθώ γιατί αλλιώς θα σκέφτομαι πως θέλω να μιλήσω σε κάποιον και θα στεναχωριέμαι. Και νυστάζω και λίγο βέβαια. Αλλά κυρίως, όσο κι αν νυστάζω, θα ήθελα να βάζω τραγούδια στον υπολογιστή και να μιλάω με κάποιον και να μιλάμε ενδιαφέροντα και να μιλάμε όπως μιλάγαμε εμείς πριν 2 βδομάδες, απλά να μιλάμε.
Θέλω κάποιον που να θέλει να μ' ακούει και να με βρίσκει ενδιαφέρων. Ιου.
Θέλω να μιλάμε και να νιώθω σα να πετάω με υδροπλάνο πάνω από ιταλικές ακτές, το φύσημα του αέρα να μπλέκεται με τον ήχο του πιάνου στο ράδιο, κακός ήχος στο ράδιο, παράσιτα, αλλά να ξεχωρίζει η μελωδία και το σάουντρακ θα είναι οι φωνές μας, τα παράσιτα, το πιάνο, ο αέρας και το χριτς χριτς όταν ακουμπάνε τα αντιανεμικά μας.
Θέλω κάποιον που να θέλει να μ' ακούει και να με βρίσκει ενδιαφέρων. Ιου.
Θέλω να μιλάμε και να νιώθω σα να πετάω με υδροπλάνο πάνω από ιταλικές ακτές, το φύσημα του αέρα να μπλέκεται με τον ήχο του πιάνου στο ράδιο, κακός ήχος στο ράδιο, παράσιτα, αλλά να ξεχωρίζει η μελωδία και το σάουντρακ θα είναι οι φωνές μας, τα παράσιτα, το πιάνο, ο αέρας και το χριτς χριτς όταν ακουμπάνε τα αντιανεμικά μας.
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015
Κάτι σα να νιώθεις μοναξιά αλλά δεν πειράζει και τόσο;
Άλλη μια ιδέα που ήρθε από άλλη μια εμπειρία και περπατώ τη νύχτα, βρέχει, και σ' αφήνω σπίτι σου και περπατώ τη νύχτα, βρέχει, και γυρνάω σπίτι και μου 'ρθε η ιδέα για εικόνα για να τη γράψω και να βάλω λέξεις σε σειρά και μπήκαμε στο μετρό, βρέχει, και συζητάμε και αναρωτιέμαι τι αναρωτιέσαι και μου αρέσει να προβληματίζομαι με σένα και περπατάμε τη νύχτα, βρέχει, και μου λες για τη φίλη σου και μ' ενδιαφέρει αλλά ίσως να μ' ενδιαφέρει πιο πολύ που μου το λες εσύ, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις και αράζουμε βήχοντας, βρέχει, και είμαι μπερδεμένος υποκειμενικά αλλά απόλυτα αμπέρδευτος αντικειμενικά, μακάρι να καταλαβαίνει κανείς τι εννοώ και έχω φτάσει σπίτι, βρέχει, και αντί να μου γράψω ποίημα σου γράφω κείμενο αλλά ευτυχώς δεν θα καταλάβει κανείς τι εννοώ, ευτυχώς γιατί αν καταλάβεις θα με βρίσεις, μου άρεσε το θέμα της συζήτησης αλλά μου άρεσε πιο πολύ το feeling της συζήτησης και ακόμα πιο πολύ μου αρέσει που μου πες να στρίψουμε σ' ένα άκυρο στενό και τελικά μου άρεσε πιο πολύ απ' όλα που μου αρέσεις όταν συζητάμε, όλο τα ίδια μα πάντα διαφορετικά, θα με σκοτώσεις (μεταφορικά βρε), το ξέρω, αλλά sometimes you do what you got to do, και δεν θέλω να ανησυχήσεις αν ποτέ πέσεις πάνω εδώ, απλά μου έκατσε σήμερα, χαλάρωσε και απόλαυσε το όσο διαρκεί θα έλεγε κάποιος που δεν είμαι (σίγουρα) εγώ.
Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να βρίσκομαι με 1, όχι, 2, όχι, 3, όχι, 4, όχι, 5, ας πούμε 6 να είμαστε μέσα, ανθρώπους (όχι μαζί απαραίτητα). Και μάντεψε με πόσους θα βρεθώ τελικά.
Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να βρίσκομαι με 1, όχι, 2, όχι, 3, όχι, 4, όχι, 5, ας πούμε 6 να είμαστε μέσα, ανθρώπους (όχι μαζί απαραίτητα). Και μάντεψε με πόσους θα βρεθώ τελικά.
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015
https://www.youtube.com/watch?v=OkSAMGtfpKA
Το ξέρω πως το να γράφω συνέχεια είναι κουραστικό.
Αλλά επειδή δεν μπορώ να σου μιλήσω.
Και επειδή δεν μπορώ να σε δω.
Και επειδή δεν φτάνω να σ' ακουμπήσω.
Και επειδή δεν μπορώ να μυρίσω την απαλότητα σου.
Και επειδή δεν μπορώ να γευτώ τ' αηδιαστικά σου χνώτα.
Θα ανεβάζω m83 κάθε βράδυ, τέτοια ώρα ή και αργότερα, τα ίδια τραγούδια, που μου θυμίζουν τα ίδια πράγματα και ούτε καν εσύ δεν θα ξέρεις τι εννοώ, αλλά δεν μπορώ να σου εξηγήσω, οπότε θα ανεβάζω τα ίδια τραγούδια, θα ακούω τα ίδια λόγια ξανά και ξανά, θα κοιτάω έξω απ' το παράθυρο τους ελάχιστους περαστικούς και θα σε σκέφτομαι.
Αλλά επειδή δεν μπορώ να σου μιλήσω.
Και επειδή δεν μπορώ να σε δω.
Και επειδή δεν φτάνω να σ' ακουμπήσω.
Και επειδή δεν μπορώ να μυρίσω την απαλότητα σου.
Και επειδή δεν μπορώ να γευτώ τ' αηδιαστικά σου χνώτα.
Θα ανεβάζω m83 κάθε βράδυ, τέτοια ώρα ή και αργότερα, τα ίδια τραγούδια, που μου θυμίζουν τα ίδια πράγματα και ούτε καν εσύ δεν θα ξέρεις τι εννοώ, αλλά δεν μπορώ να σου εξηγήσω, οπότε θα ανεβάζω τα ίδια τραγούδια, θα ακούω τα ίδια λόγια ξανά και ξανά, θα κοιτάω έξω απ' το παράθυρο τους ελάχιστους περαστικούς και θα σε σκέφτομαι.
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015
Στην οδό Αιγύπτου (Αφιέρωμα στο Γ. Ρ. και την καντάτα για τη Μακρόνησο)
Θα σου μιλήσω πάλι με σημάδια, με σκοτεινές παραβολές και παραμύθια.
Δεν ακούγεται τίποτα, μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας.
Μπόλικη πέτρα.
Μπόλικη καρδιά.
Ήρθες κι έφυγες με τη φίλη σου που μάλλον τα'χετε(;). Αστείο. Είσαι τόσο αγενής και σπαστικιά που έχω νευριάσει. Θα μου πεις στ' αρχίδια σου κι αν μου φαίνεσαι εμένα αγενής κι αν μου τη σπας ή οτιδήποτε τέτοιο. Ισχύει. Στ' αρχίδια σου.
Εμένα όχι στ' αρχίδια μου. Με εκνευρίζεις και θα είμαι εκνευρισμένος τώρα για κάποια ώρα εξαιτίας σου. Και μάλιστα μου έκοψες και τη δυνατότητα να εκφράσω τον εκνευρισμό μου. Δεν σε είχα για τέτοιο άνθρωπο. Δεν σε είχα βασικά για τόσο πνευματικά ζώο. Εξού και το κρέμασμα πάνω σου.
Φοβηθήκαμε μην και σκοντάψεις σύντροφε. Κατάλαβες και χαμογέλασες. Χαμογελάσαμε.
Για αυτό είμαι τόσο πικραμένος.
Τόσο σίγουρος.
Τόσο χαρούμενος.
Όπως πολύ συχνά, έχω την ανάγκη να εκφραστώ αλλά τα κείμενα μου αποτυγχάνουν πλήρως να αποδώσουν σωστά αυτό που θέλω. Έχω φάει σούπα για βραδινό, σούπα για μεσημεριανό, και πεινάω. Καταρρίφθηκε ένα ρώσικο πολεμικό και ανησυχώ. Είμαι εν μέρει υπεύθυνος και νιώθω τύψεις.
Κοιτάνε πέρα, την αντιφεγγιά της Αθήνας. Κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη. Σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους. Σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων. Σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή. Εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν από τ' αστροπελέκι.
Δε μιλάνε.
Με ακούς; Δεν ξέρω γιατί τώρα εσύ έγινες το άστρο που έχει κολλήσει το βλέμμα μου πάνω του. Αλλά είσαι εσύ, και όταν μπαίνεις σκάιπ παρακαλάω να μου μιλήσεις. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάς. Απλά το νιώθω. Δεν είναι ερωτικό. Είναι τ' αστέρι που κοιτούσαμε στο φυλάκιο στο 3-6 και σκεφτόμουν οτι ίσως κοιτάω το ίδιο πράγμα με κάποιον που με ξέρει. Είναι υπενθύμιση για την αναβολή των 16 γραμμών. Είναι σκέπασμα με πάπλωμα σε πάρα πολύ κρύο, στην αρχή κρυώνεις αλλά μετά ζεσταίνεσαι και νιώθεις άνετα και δεν θες να ξεσκεπαστείς ποτέ.
Είναι μια φλέβα στον καρπό του χεριού (δεν είναι κει). Παραμέσα είναι ο σφυγμός (δεν είναι εκεί).
Δεν κόβονται ετούτα τα σκοινιά (δεν κόβονται). Παράτα το σουγιά σου (παράτα τον).
Σκύψε και μέτρησέ τα να λογαριάσεις τον δρόμο που περπάτησαν.
Το δρόμο που θα περπατήσουν.
Το δρόμο που δεν έχει τέλος.
Ετούτα τ’άρβυλα τα μπαλωμένα.
Τα χοντροκαμωμένα.
Δεν είναι για τα πόδια σου Φεγγάρη.
Ετούτα τ’άρβυλα περπάτησαν τον πόνο.
Περπάτησαν το θάνατο μπάρμπα Φεγγάρη το θάνατο δίχως να σκοντάψουν.
Κι ύστερα πάλι, ομοβροντία τα χαράματα.
Δεν μου μιλάς όμως πολύ συχνά. Και το αίμα μου είναι σαν τα αυτοκίνητα που γεμάτα αγωνιστές περνάνε για τον τόπο της εκτέλεσης.
Δεν ακούγεται τίποτα, μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας.
Μπόλικη πέτρα.
Μπόλικη καρδιά.
Ήρθες κι έφυγες με τη φίλη σου που μάλλον τα'χετε(;). Αστείο. Είσαι τόσο αγενής και σπαστικιά που έχω νευριάσει. Θα μου πεις στ' αρχίδια σου κι αν μου φαίνεσαι εμένα αγενής κι αν μου τη σπας ή οτιδήποτε τέτοιο. Ισχύει. Στ' αρχίδια σου.
Εμένα όχι στ' αρχίδια μου. Με εκνευρίζεις και θα είμαι εκνευρισμένος τώρα για κάποια ώρα εξαιτίας σου. Και μάλιστα μου έκοψες και τη δυνατότητα να εκφράσω τον εκνευρισμό μου. Δεν σε είχα για τέτοιο άνθρωπο. Δεν σε είχα βασικά για τόσο πνευματικά ζώο. Εξού και το κρέμασμα πάνω σου.
Φοβηθήκαμε μην και σκοντάψεις σύντροφε. Κατάλαβες και χαμογέλασες. Χαμογελάσαμε.
Για αυτό είμαι τόσο πικραμένος.
Τόσο σίγουρος.
Τόσο χαρούμενος.
Όπως πολύ συχνά, έχω την ανάγκη να εκφραστώ αλλά τα κείμενα μου αποτυγχάνουν πλήρως να αποδώσουν σωστά αυτό που θέλω. Έχω φάει σούπα για βραδινό, σούπα για μεσημεριανό, και πεινάω. Καταρρίφθηκε ένα ρώσικο πολεμικό και ανησυχώ. Είμαι εν μέρει υπεύθυνος και νιώθω τύψεις.
Κοιτάνε πέρα, την αντιφεγγιά της Αθήνας. Κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη. Σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους. Σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων. Σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή. Εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν από τ' αστροπελέκι.
Δε μιλάνε.
Με ακούς; Δεν ξέρω γιατί τώρα εσύ έγινες το άστρο που έχει κολλήσει το βλέμμα μου πάνω του. Αλλά είσαι εσύ, και όταν μπαίνεις σκάιπ παρακαλάω να μου μιλήσεις. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάς. Απλά το νιώθω. Δεν είναι ερωτικό. Είναι τ' αστέρι που κοιτούσαμε στο φυλάκιο στο 3-6 και σκεφτόμουν οτι ίσως κοιτάω το ίδιο πράγμα με κάποιον που με ξέρει. Είναι υπενθύμιση για την αναβολή των 16 γραμμών. Είναι σκέπασμα με πάπλωμα σε πάρα πολύ κρύο, στην αρχή κρυώνεις αλλά μετά ζεσταίνεσαι και νιώθεις άνετα και δεν θες να ξεσκεπαστείς ποτέ.
Είναι μια φλέβα στον καρπό του χεριού (δεν είναι κει). Παραμέσα είναι ο σφυγμός (δεν είναι εκεί).
Δεν κόβονται ετούτα τα σκοινιά (δεν κόβονται). Παράτα το σουγιά σου (παράτα τον).
Σκύψε και μέτρησέ τα να λογαριάσεις τον δρόμο που περπάτησαν.
Το δρόμο που θα περπατήσουν.
Το δρόμο που δεν έχει τέλος.
Ετούτα τ’άρβυλα τα μπαλωμένα.
Τα χοντροκαμωμένα.
Δεν είναι για τα πόδια σου Φεγγάρη.
Ετούτα τ’άρβυλα περπάτησαν τον πόνο.
Περπάτησαν το θάνατο μπάρμπα Φεγγάρη το θάνατο δίχως να σκοντάψουν.
Κι ύστερα πάλι, ομοβροντία τα χαράματα.
Δεν μου μιλάς όμως πολύ συχνά. Και το αίμα μου είναι σαν τα αυτοκίνητα που γεμάτα αγωνιστές περνάνε για τον τόπο της εκτέλεσης.
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015
a bridge too far
Έκανα μαλακία. Και μου στέρησα να έχω το είδος μυστικού που σου πα την πρώτη νύχτα. Ήταν μαλακία. Το παραδέχομαι.
Τώρα που αρχίζουν να επιταχύνονται τα πράγματα, (άραγε τυχαία;) τώρα λοιπόν το μόνο που θέλω είναι να φτιάξω τσάι (που έφτιαξα) και να θυμάμαι το τραγούδι αυτό και να κλείνω τα μάτια. Είναι κάτι στο οποίο μπορώ να ξεφύγω αλλά δεν έχει διαφυγή ο δρόμος που ακολουθάω.
Αχ Ελένη έκανες ανοησία γιατί είσαι ακόμα μικρή. Και αχ Ρωμανέ δεν κατάλαβες ούτε το μισό νόημα από αυτά που εννοώ. Θα μου πείτε οτι δεν εξηγώ; Δεν εξηγώ. Δεν είμαι και πολύ καλύτερος από σας ε; Σε αυτό ίσως και να μην είμαι.
Χτες μου ήρθε ιδέα για μια ποιητική συλλογή (γουατ). Και θα ήθελα να τη μοιραστώ με πολλά ονόματα. Δεν τα γράφω γιατί νομίζω πως ξέρουν ποια είναι. Την είπα την ιδέα μου σε κάποιους. Νομίζεις οτι με κατάλαβαν; Νομίζεις οτι συνδέθηκα;
Πιο σκληρή φράση από τα βιβλία που θα μου φέρει αύριο η Μαρίτα είναι: "Ο,τι γίνεται, δεν ξεγίνεται". Δεν είναι το αν θα είσαι οκ με αυτό. Δεν είναι αν σ' αρέσει. Ο,τι γίνεται δεν ξεγίνεται. Χαζή φράση. Όπως όλη η αντικειμενική πραγματικότητα. Χαζή αλλά άφθαρτη, δεν συζητιέται, δεν εξομαλύνεται, δεν βελτιώνεται. Ο,τι γίνεται, δεν ξεγίνεται.
Αλλά ό,τι γίνεται μπορεί να γίνει οδηγός, μπορεί να ξαναγίνει (;). Μπορώ (εγώ, εγώ, για μένα μιλάω πάντα Ρωμανέ, Ελένη, Χριστίνα, Διονύση, Κώστα, Ιωάννα, Ελένη, Μαρία, Κώστα, Αλεξάνδρα, για μένα μιλάω, να ξέρετε όταν μιλάει το σώμα μου, εγώ του λέω τι να πει, κανείς άλλος, εγώ ο Γιώργος) να ξαναμπώ στο αμάξι και να ακούμε αυτό; Μπορούμε να ξανακάνουμε αλκοτέστ στο Ελληνικό; Μπορούμε να ξαναπάμε στη Σπιάτζα;
Είναι αληθινή η απορία μου. Αυτό παλεύω να καταφ... Όχι δεν είναι σωστό αυτό. Αυτό ΕΠΙΘΥΜΩ. Αυτό. Τίποτα λιγότερο όμως. Θα εξελιχθώ, θα συμβιβαστώ σε κάποια σημεία αλλά η επιθυμία μου είναι μία. Ίσως να κάνω clinging στο παρελθόν γιατί δεν μπορώ να αντέξω το παρόν, το μέλλον. Ίσως να είναι αυτή η πραγματικότητα. Δεν έχω καταλήξει. Θυμώνω και γράφω εδώ, και όσο κι αν υπάρχουν αλήθειες εδώ, αν ήθελα να σας τα πω θα σας τα έλεγα. Και με το σας εννοώ όλα τα ονόματα της παραπάνω παρένθεσης. Έχω παράπονα. Όπως κι εσείς ίσως έχετε παράπονα από μένα. Εξού και η θέληση μου να σας τα πω και να μου τα πείτε. Και να δούμε τελικά τι μπορεί να λυθεί και τι θα χρειαστεί να κοπεί. Δεν είμαι θυμωμένος συχνά, Είμαι πολύ συχνά στεναχωρημένος. Σας ενδιαφέρει άραγε αυτό; Απορείτε με αυτό;
Δεν θέλω να τα εξηγώ με αυτό τον τρόπο, από εδώ είναι πολύ περιορισμένες οι δυνατότητες να εκφραστώ. Δεν θα με μάθεις από δω. Από δω θα ακούσεις κάποιες φημες για μένα που μπορεί να είναι αλήθεια μπορεί να είναι και ψέμματα. Εσύ ο ίδιος είπες οτι θες να ακούσεις την ομιλία μου, που θα λέω αυτά ακριβώς, τώρα γιατί νευριάζεις; Το ίδιο εννοώ ακόμα, απλά δεν θέλω να μιλήσω μόνο εγώ. Θέλω να ακούσω και εσένα και όλους τους υπόλοιπους, να συγκρίνουμε σκέψεις και σημειώσεις ρε παιδί μου. Δεν το βρίσκω κακό. Δεν καταλαβαίνω τι κάνω λάθος. Αληθινά δεν καταλαβαίνω. Γιατι μάλλον εγώ κάπου κάνω λάθος. Δεν ειρωνεύομαι. Αλλά είναι too much τώρα. Είναι πολλά στο πιάτο μου.
Θέλω να ηρεμήσω. Θέλω να μιλήσω με την Ιωάννα να μου πει πράγματα για τη ζωή της. Θέλω να χαθώ στις αναμνήσεις. Θέλω να νιώσω αγαπημένος με τους φίλους μου. Θέλω να είμαι ήρεμος. Γιατί ακούγεται τόσο κακό αυτό;
Σας βρίζω επειδή σας αξίζει και μου τη σπάτε. Αλλά αν μου τη σπάγατε όσο νομίζετε δεν θα σας μάζευα ούτε θα έγραφα 5.000 λέξεις για να τονίσω πως θέλω να είμαστε καλά. Ήδη αυτό το κείμενο μου φαίνεται χαζό και αντίθετο με το προηγούμενο. Αλλά το ξανάπα. Δεν θα με μάθεις από δω. Από δω ακούς μόνο φήμες.
Τώρα που αρχίζουν να επιταχύνονται τα πράγματα, (άραγε τυχαία;) τώρα λοιπόν το μόνο που θέλω είναι να φτιάξω τσάι (που έφτιαξα) και να θυμάμαι το τραγούδι αυτό και να κλείνω τα μάτια. Είναι κάτι στο οποίο μπορώ να ξεφύγω αλλά δεν έχει διαφυγή ο δρόμος που ακολουθάω.
Αχ Ελένη έκανες ανοησία γιατί είσαι ακόμα μικρή. Και αχ Ρωμανέ δεν κατάλαβες ούτε το μισό νόημα από αυτά που εννοώ. Θα μου πείτε οτι δεν εξηγώ; Δεν εξηγώ. Δεν είμαι και πολύ καλύτερος από σας ε; Σε αυτό ίσως και να μην είμαι.
Χτες μου ήρθε ιδέα για μια ποιητική συλλογή (γουατ). Και θα ήθελα να τη μοιραστώ με πολλά ονόματα. Δεν τα γράφω γιατί νομίζω πως ξέρουν ποια είναι. Την είπα την ιδέα μου σε κάποιους. Νομίζεις οτι με κατάλαβαν; Νομίζεις οτι συνδέθηκα;
Πιο σκληρή φράση από τα βιβλία που θα μου φέρει αύριο η Μαρίτα είναι: "Ο,τι γίνεται, δεν ξεγίνεται". Δεν είναι το αν θα είσαι οκ με αυτό. Δεν είναι αν σ' αρέσει. Ο,τι γίνεται δεν ξεγίνεται. Χαζή φράση. Όπως όλη η αντικειμενική πραγματικότητα. Χαζή αλλά άφθαρτη, δεν συζητιέται, δεν εξομαλύνεται, δεν βελτιώνεται. Ο,τι γίνεται, δεν ξεγίνεται.
Αλλά ό,τι γίνεται μπορεί να γίνει οδηγός, μπορεί να ξαναγίνει (;). Μπορώ (εγώ, εγώ, για μένα μιλάω πάντα Ρωμανέ, Ελένη, Χριστίνα, Διονύση, Κώστα, Ιωάννα, Ελένη, Μαρία, Κώστα, Αλεξάνδρα, για μένα μιλάω, να ξέρετε όταν μιλάει το σώμα μου, εγώ του λέω τι να πει, κανείς άλλος, εγώ ο Γιώργος) να ξαναμπώ στο αμάξι και να ακούμε αυτό; Μπορούμε να ξανακάνουμε αλκοτέστ στο Ελληνικό; Μπορούμε να ξαναπάμε στη Σπιάτζα;
Είναι αληθινή η απορία μου. Αυτό παλεύω να καταφ... Όχι δεν είναι σωστό αυτό. Αυτό ΕΠΙΘΥΜΩ. Αυτό. Τίποτα λιγότερο όμως. Θα εξελιχθώ, θα συμβιβαστώ σε κάποια σημεία αλλά η επιθυμία μου είναι μία. Ίσως να κάνω clinging στο παρελθόν γιατί δεν μπορώ να αντέξω το παρόν, το μέλλον. Ίσως να είναι αυτή η πραγματικότητα. Δεν έχω καταλήξει. Θυμώνω και γράφω εδώ, και όσο κι αν υπάρχουν αλήθειες εδώ, αν ήθελα να σας τα πω θα σας τα έλεγα. Και με το σας εννοώ όλα τα ονόματα της παραπάνω παρένθεσης. Έχω παράπονα. Όπως κι εσείς ίσως έχετε παράπονα από μένα. Εξού και η θέληση μου να σας τα πω και να μου τα πείτε. Και να δούμε τελικά τι μπορεί να λυθεί και τι θα χρειαστεί να κοπεί. Δεν είμαι θυμωμένος συχνά, Είμαι πολύ συχνά στεναχωρημένος. Σας ενδιαφέρει άραγε αυτό; Απορείτε με αυτό;
Δεν θέλω να τα εξηγώ με αυτό τον τρόπο, από εδώ είναι πολύ περιορισμένες οι δυνατότητες να εκφραστώ. Δεν θα με μάθεις από δω. Από δω θα ακούσεις κάποιες φημες για μένα που μπορεί να είναι αλήθεια μπορεί να είναι και ψέμματα. Εσύ ο ίδιος είπες οτι θες να ακούσεις την ομιλία μου, που θα λέω αυτά ακριβώς, τώρα γιατί νευριάζεις; Το ίδιο εννοώ ακόμα, απλά δεν θέλω να μιλήσω μόνο εγώ. Θέλω να ακούσω και εσένα και όλους τους υπόλοιπους, να συγκρίνουμε σκέψεις και σημειώσεις ρε παιδί μου. Δεν το βρίσκω κακό. Δεν καταλαβαίνω τι κάνω λάθος. Αληθινά δεν καταλαβαίνω. Γιατι μάλλον εγώ κάπου κάνω λάθος. Δεν ειρωνεύομαι. Αλλά είναι too much τώρα. Είναι πολλά στο πιάτο μου.
Θέλω να ηρεμήσω. Θέλω να μιλήσω με την Ιωάννα να μου πει πράγματα για τη ζωή της. Θέλω να χαθώ στις αναμνήσεις. Θέλω να νιώσω αγαπημένος με τους φίλους μου. Θέλω να είμαι ήρεμος. Γιατί ακούγεται τόσο κακό αυτό;
Σας βρίζω επειδή σας αξίζει και μου τη σπάτε. Αλλά αν μου τη σπάγατε όσο νομίζετε δεν θα σας μάζευα ούτε θα έγραφα 5.000 λέξεις για να τονίσω πως θέλω να είμαστε καλά. Ήδη αυτό το κείμενο μου φαίνεται χαζό και αντίθετο με το προηγούμενο. Αλλά το ξανάπα. Δεν θα με μάθεις από δω. Από δω ακούς μόνο φήμες.
Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015
Ξεφτίλες
Και θα συνεχίσω σε άλλο κείμενο για άλλο θέμα. Μ' έπιασε μια τρέλα τώρα που γύρισα και θέλω να γράφω.
Χτες είχα μια αποκαλυπτική συζήτηση. Γνωρίζετε ασφαλώς οτι ετοιμάζω μια ενωτική πρωτοβουλία για να προσπαθήσω να βοηθήσω την κατάσταση, την τραγική κατάσταση που επικρατεί. Χτες, συζητώντας, μια νέα ιδέα δημιουργήθηκε μέσα μου. Ειδικά και μετά από τα διθυραμβικά σχόλια που έχουν αποσπάσει τα αποσπάσματα που έχουν κυκλοφορήσει άρχισα να έχω αμφιβολίες για το αν είναι χρήσιμο αυτό που σχεδιάζω.
Γιατί βλέπετε συνάδελφοι και συνάδελφες παίρνω και ξαναπαίρνω σα δεδομένο οτι αγαπιόμαστε και είμαστε φίλοι. Και χτες με χτύπησε η σκέψη. Αν δεν ήμασταν τι θα έπρεπε να πω στη συγκέντρωση μας; Ίσως η απόσχιση να είναι η σωστή λύση, όχι η λάθος. Ίσως θα έπρεπε να κόψουμε δεσμούς τώρα που έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να το κάνουμε. Φοβάστε να αποκοπείτε; Εγώ φοβόμουν πολύ περισσότερο τον προηγούμενο καιρό αλλά δε βλέπω να λειτουργεί τίποτα προς την αντίθετη φορά.
Το τζιμπί σας το φτύνω και αν ήμουν πιο μικροπρεπής θα επέμενα να το αλλάξετε αλλά δε με απασχολεί στ' αλήθεια. Δεν θα μου πει ένα γκρουπ στο φβ ποιοι είναι οι φίλοι μου, δεν θα ταχθώ μαζί με αυτούς που, στο όνομα της νέας τάξης πραγμάτων που αυθαίρετα έθεσαν σα δεδομένη, προσπάθησαν και προσπαθούν να βάλουν, να επιβάλλουν, με τον τρόπο τους, σα νέες ιδέες τις σάπιες, αντιεπαναστατικές, αντιπροοδευτικές, απομονωτικές, οπισθοδρομικές, τις πηγάζουσες από δικές τους ανάγκες και ανασφάλειες ιδέες, προσπαθούν συνειδητά ή ασυνείδητα να θεσμοθετήσουν μια ελευθερία ανειλικρινή και ματαιόδοξη, προσπαθούν να αποκλείσουν όσους δεν συμφωνούν με τον τρόπο λειτουργίας και δράσης τους.
Τέρμα το καλόπιασμα συνάδελφοι και συνάδελφες. Αλλάξτε ρότα γιατί εγώ, και ορισμένοι άλλοι όπως υπολογίζω, δε σκοπεύουμε να αλλάξουμε τόσο εύκολα. Φίλοι και φίλες σε αυτή την κόντρα θα βρεθείτε στην πλευρά των ηττημένων και όταν θα θελήσετε να το αλλάξετε αυτό θα είναι αργά. Πέρα από το μίσος που με διακατέχει για την ανοησία σας δεν τα λέω αυτά χωρίς λύπη ή συμπόνια. Ούτε αρνούμαι τα δικά μου ελαττώματα. Παρόλα αυτά ετοιμαστείτε γιατί έρχονται σεισμοί και δεν θα βρεθούμε σε κοινή πορεία, όπως κι αν το αντιλαμβάνεστε αυτό.
Φτύνω τη νεανική σας ματιά, για μένα νεανική είναι μόνο η επανάσταση και εσείς δεν είστε επαναστάτες. Και αν δεν συμφωνείτε σας έχω τελείως γραμμένους στ' αρχίδια μου. Η σκληρή γλώσσα μου αντιστοιχεί στην ανάλογη στάση μου. Φτύνω τη νεανική σας ματιά γιατί δεν μπορώ καν να σας πω νεανικούς χωρίς να γελάσω, γέρους συμβιβασμένους μπορεί να σας δω πιο εύκολα, και λέτε εμένα γέρο; Δεν υπάρχει πιο νεανικό πράγμα από τη δημιουργία στην οποία προσβλέπω και αναζητώ. Και δεν θα δικαιολογήσω σε κανέναν τίποτα. Εσείς θα έπρεπε να μουρμουρίζετε δικαιολογίες, που παίρνετε την αντίπαλη προπαγάνδα και τη μεταστρέφετε μέχρι να σας γίνει φιλική ώστε να νιώσετε καλύτερα που την αφομοιώνετε. Φτύνω τα "νεανικά" πρότυπα που μου δείχνετε, φτύνω τη "νεανική" κοσμοθεωρία σας που ούτε θεωρία δεν είναι, φτύνω την εκλογίκευση σας, φτύνω την απουσία συνείδησης σας που την παρουσιάζετε σαν καμάρι και σημαία σας, φτύνω τη λατρεία σας στη νεολαία αφού παραγνωρίζετε οτι ένα από αυτά που κάνει τη νεολαία ανώτερη είναι η αποφασιστικότητα και η άνευ σύγκρισης θυσία και αυτοθυσία για το νέο, εσείς, αλήθεια, θυσιάζετε τίποτα "φίλοι" και "φίλες";
Ποια είναι η θυσία σας είπαμε; Ποια είναι η αλλαγή που θέλετε; Γιατί αν δεν θέλετε αλλαγή είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι. Και αν δεν κάνετε καμία προσπάθεια να την φέρετε, το ίδιο. Η ηλικία που το μόνο που αρκούσε ήταν να υπάρχετε, τελείωσε. Βάλτε μυαλό, αυτή είναι η συμβουλή μου και δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης.
Βάλτε μυαλό και αφήστε τις μαλακίες, που το μόνο που σας απασχόλησε ποτέ σοβαρά είναι ο έρωτας, το σεξ και τα ναρκωτικά. Πόσες λέξεις χρησιμοποιήσατε τον τελευταίο χρόνο να μιλήσετε για αυτά τα τρία και πόσες για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο "επαναστάτες"; Η επανάσταση σας λήγει εκεί που μπαίνει ο πούτσος σας ή εκεί που καβλώνει το μουνί σας; Η επανάσταση σας λήγει εκεί που αρχίζει το στρίψιμο του μπάφου; Η επανάσταση αρχίζει μέχρι να κάνει kick in το εμντί και να γουστάρετε σε πάρτυ;
Μπορείτε να με πείτε άδικο, μπορείτε να με πείτε κολλημένο κομμουνιστή και 100 χρόνια πίσω. Γνωρίζετε πολύ καλά αν με απασχολεί ο έρωτας ή αν με απασχολεί η σεξουαλικότητα ή γιατί καταδικάζω τα ναρκωτικά. Μπορείτε να με πείτε οτι θέλετε, το πλεονέκτημα μου ξέρετε ποιο είναι; Οτι πιστεύω στο δίκιο της άποψης μου, δεν αμφιταλαντεύομαι για να πάω εκεί που είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Τη γνώμη μου δεν την έχω επειδή μου την είπε το σπίτι μου ούτε επειδή μου την κατασκεύασε η κοινωνία. Σας αρέσει δε σας αρέσει. Θα μου ήταν πιο εύκολο και ίσως να ήμουν και πιο χαρούμενος φορές φορές αν ακολουθούσα εσάς και την πρακτική σας σε πολλά ζητήματα. Θα ήμουν λάθος όμως. Και για μένα συνάδελφες και συνάδελφοι το να είμαι λάθος όταν ο κόσμος έχει ανάγκη το σωστό, είναι έγκλημα, δεν είναι κακό. Με τις υποχωρήσεις και τις αδυναμίες μου θα συνεχίσω να λέω αυτό που νομίζω σωστό, είτε συμφωνώ με το κόμμα είτε όχι, βρωμιάρηδες, οπορτούνες, απολιτίκ χαφιέδες και προβοκάτορες. Λες και με έχετε για βλαμμένο.
Πίσω ξεφτίλες.
Ζήτω το ΚΚΕ ξεφτίλες.
Και όποιος διαφωνεί να μη διαβάζει. Ξεφτίλες.
Άντε γαμηθείτε γεια.
Χτες είχα μια αποκαλυπτική συζήτηση. Γνωρίζετε ασφαλώς οτι ετοιμάζω μια ενωτική πρωτοβουλία για να προσπαθήσω να βοηθήσω την κατάσταση, την τραγική κατάσταση που επικρατεί. Χτες, συζητώντας, μια νέα ιδέα δημιουργήθηκε μέσα μου. Ειδικά και μετά από τα διθυραμβικά σχόλια που έχουν αποσπάσει τα αποσπάσματα που έχουν κυκλοφορήσει άρχισα να έχω αμφιβολίες για το αν είναι χρήσιμο αυτό που σχεδιάζω.
Γιατί βλέπετε συνάδελφοι και συνάδελφες παίρνω και ξαναπαίρνω σα δεδομένο οτι αγαπιόμαστε και είμαστε φίλοι. Και χτες με χτύπησε η σκέψη. Αν δεν ήμασταν τι θα έπρεπε να πω στη συγκέντρωση μας; Ίσως η απόσχιση να είναι η σωστή λύση, όχι η λάθος. Ίσως θα έπρεπε να κόψουμε δεσμούς τώρα που έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να το κάνουμε. Φοβάστε να αποκοπείτε; Εγώ φοβόμουν πολύ περισσότερο τον προηγούμενο καιρό αλλά δε βλέπω να λειτουργεί τίποτα προς την αντίθετη φορά.
Το τζιμπί σας το φτύνω και αν ήμουν πιο μικροπρεπής θα επέμενα να το αλλάξετε αλλά δε με απασχολεί στ' αλήθεια. Δεν θα μου πει ένα γκρουπ στο φβ ποιοι είναι οι φίλοι μου, δεν θα ταχθώ μαζί με αυτούς που, στο όνομα της νέας τάξης πραγμάτων που αυθαίρετα έθεσαν σα δεδομένη, προσπάθησαν και προσπαθούν να βάλουν, να επιβάλλουν, με τον τρόπο τους, σα νέες ιδέες τις σάπιες, αντιεπαναστατικές, αντιπροοδευτικές, απομονωτικές, οπισθοδρομικές, τις πηγάζουσες από δικές τους ανάγκες και ανασφάλειες ιδέες, προσπαθούν συνειδητά ή ασυνείδητα να θεσμοθετήσουν μια ελευθερία ανειλικρινή και ματαιόδοξη, προσπαθούν να αποκλείσουν όσους δεν συμφωνούν με τον τρόπο λειτουργίας και δράσης τους.
Τέρμα το καλόπιασμα συνάδελφοι και συνάδελφες. Αλλάξτε ρότα γιατί εγώ, και ορισμένοι άλλοι όπως υπολογίζω, δε σκοπεύουμε να αλλάξουμε τόσο εύκολα. Φίλοι και φίλες σε αυτή την κόντρα θα βρεθείτε στην πλευρά των ηττημένων και όταν θα θελήσετε να το αλλάξετε αυτό θα είναι αργά. Πέρα από το μίσος που με διακατέχει για την ανοησία σας δεν τα λέω αυτά χωρίς λύπη ή συμπόνια. Ούτε αρνούμαι τα δικά μου ελαττώματα. Παρόλα αυτά ετοιμαστείτε γιατί έρχονται σεισμοί και δεν θα βρεθούμε σε κοινή πορεία, όπως κι αν το αντιλαμβάνεστε αυτό.
Φτύνω τη νεανική σας ματιά, για μένα νεανική είναι μόνο η επανάσταση και εσείς δεν είστε επαναστάτες. Και αν δεν συμφωνείτε σας έχω τελείως γραμμένους στ' αρχίδια μου. Η σκληρή γλώσσα μου αντιστοιχεί στην ανάλογη στάση μου. Φτύνω τη νεανική σας ματιά γιατί δεν μπορώ καν να σας πω νεανικούς χωρίς να γελάσω, γέρους συμβιβασμένους μπορεί να σας δω πιο εύκολα, και λέτε εμένα γέρο; Δεν υπάρχει πιο νεανικό πράγμα από τη δημιουργία στην οποία προσβλέπω και αναζητώ. Και δεν θα δικαιολογήσω σε κανέναν τίποτα. Εσείς θα έπρεπε να μουρμουρίζετε δικαιολογίες, που παίρνετε την αντίπαλη προπαγάνδα και τη μεταστρέφετε μέχρι να σας γίνει φιλική ώστε να νιώσετε καλύτερα που την αφομοιώνετε. Φτύνω τα "νεανικά" πρότυπα που μου δείχνετε, φτύνω τη "νεανική" κοσμοθεωρία σας που ούτε θεωρία δεν είναι, φτύνω την εκλογίκευση σας, φτύνω την απουσία συνείδησης σας που την παρουσιάζετε σαν καμάρι και σημαία σας, φτύνω τη λατρεία σας στη νεολαία αφού παραγνωρίζετε οτι ένα από αυτά που κάνει τη νεολαία ανώτερη είναι η αποφασιστικότητα και η άνευ σύγκρισης θυσία και αυτοθυσία για το νέο, εσείς, αλήθεια, θυσιάζετε τίποτα "φίλοι" και "φίλες";
Ποια είναι η θυσία σας είπαμε; Ποια είναι η αλλαγή που θέλετε; Γιατί αν δεν θέλετε αλλαγή είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι. Και αν δεν κάνετε καμία προσπάθεια να την φέρετε, το ίδιο. Η ηλικία που το μόνο που αρκούσε ήταν να υπάρχετε, τελείωσε. Βάλτε μυαλό, αυτή είναι η συμβουλή μου και δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης.
Βάλτε μυαλό και αφήστε τις μαλακίες, που το μόνο που σας απασχόλησε ποτέ σοβαρά είναι ο έρωτας, το σεξ και τα ναρκωτικά. Πόσες λέξεις χρησιμοποιήσατε τον τελευταίο χρόνο να μιλήσετε για αυτά τα τρία και πόσες για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο "επαναστάτες"; Η επανάσταση σας λήγει εκεί που μπαίνει ο πούτσος σας ή εκεί που καβλώνει το μουνί σας; Η επανάσταση σας λήγει εκεί που αρχίζει το στρίψιμο του μπάφου; Η επανάσταση αρχίζει μέχρι να κάνει kick in το εμντί και να γουστάρετε σε πάρτυ;
Μπορείτε να με πείτε άδικο, μπορείτε να με πείτε κολλημένο κομμουνιστή και 100 χρόνια πίσω. Γνωρίζετε πολύ καλά αν με απασχολεί ο έρωτας ή αν με απασχολεί η σεξουαλικότητα ή γιατί καταδικάζω τα ναρκωτικά. Μπορείτε να με πείτε οτι θέλετε, το πλεονέκτημα μου ξέρετε ποιο είναι; Οτι πιστεύω στο δίκιο της άποψης μου, δεν αμφιταλαντεύομαι για να πάω εκεί που είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Τη γνώμη μου δεν την έχω επειδή μου την είπε το σπίτι μου ούτε επειδή μου την κατασκεύασε η κοινωνία. Σας αρέσει δε σας αρέσει. Θα μου ήταν πιο εύκολο και ίσως να ήμουν και πιο χαρούμενος φορές φορές αν ακολουθούσα εσάς και την πρακτική σας σε πολλά ζητήματα. Θα ήμουν λάθος όμως. Και για μένα συνάδελφες και συνάδελφοι το να είμαι λάθος όταν ο κόσμος έχει ανάγκη το σωστό, είναι έγκλημα, δεν είναι κακό. Με τις υποχωρήσεις και τις αδυναμίες μου θα συνεχίσω να λέω αυτό που νομίζω σωστό, είτε συμφωνώ με το κόμμα είτε όχι, βρωμιάρηδες, οπορτούνες, απολιτίκ χαφιέδες και προβοκάτορες. Λες και με έχετε για βλαμμένο.
Πίσω ξεφτίλες.
Ζήτω το ΚΚΕ ξεφτίλες.
Και όποιος διαφωνεί να μη διαβάζει. Ξεφτίλες.
Άντε γαμηθείτε γεια.
Φεμινίστριες... Ηττηθήκατε
Έφυγε ο πονοκέφαλος μου επιτέλους από την πιεστική μου δοκιμή και νιώθω τώρα πιο χαρούμενος από ποτέ. Ξέρεις, ένιωσα πολύ στεναχωρημένος στην αρχή που έσπασα μια υπόσχεση στον εαυτό μου αλλά μετά, απόλυτα ανακουφισμένος. Ανακουφισμένος γιατί τώρα, πιο μάχιμα από ποτέ θα κατηγορώ, θα κατακρίνω τη χρήση, θα κατακρίνω τα γεμάτα καπνό δωμάτια, δεν θα φοβάμαι την αιώνια απάντηση: "Αν δε δοκιμάσεις, δεν μπορείς να ξέρεις". Βλέπεις ηττήθηκα για να καταφέρω να ηττηθείτε σφοδρότερα και εντονότερα αργότερα, σε άλλα πεδία. Υποχώρησα για να μπορώ να επιστρέψω πιο αληθινός, πιο εμπεριστατωμένος, πιο άφοβος. Άθελα σας με κάνατε μεγαλύτερο εχθρό σας (σ' αυτό το θέμα) απ ότι πριν, αν είναι αυτό δυνατό.
Όχι βέβαια πως έκανα και τίποτα τρελό. Αλλά αυτό εμένα μου αρκεί και θα πρέπει να αρκεί και σε σας. Θέλω να πω και πριν είχαμε αυτή τη διαμάχη και δεν καταλήγαμε πουθενά, απλά τώρα δεν έχω τίποτα να φοβηθώ, το μοναδικό σας επιχείρημα, η μοναδική πρόκληση που είχε έστω και ελάχιστη σημασία, απαντήθηκε και απορρίφθηκε.
Είμαι χαρούμενος που προχωρά η φιλοσοφική και νοητική εξερεύνηση μεταξύ μας και είμαι χαρούμενος που δεν νιώθω λιγότερο σωστός απ' ότι πριν.
Όχι βέβαια πως έκανα και τίποτα τρελό. Αλλά αυτό εμένα μου αρκεί και θα πρέπει να αρκεί και σε σας. Θέλω να πω και πριν είχαμε αυτή τη διαμάχη και δεν καταλήγαμε πουθενά, απλά τώρα δεν έχω τίποτα να φοβηθώ, το μοναδικό σας επιχείρημα, η μοναδική πρόκληση που είχε έστω και ελάχιστη σημασία, απαντήθηκε και απορρίφθηκε.
Είμαι χαρούμενος που προχωρά η φιλοσοφική και νοητική εξερεύνηση μεταξύ μας και είμαι χαρούμενος που δεν νιώθω λιγότερο σωστός απ' ότι πριν.
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015
something borrowed, something blue
https://www.youtube.com/watch?v=uudKrJ--BjE
Στην ελάχιστη ώρα που έχω ελεύθερη μέχρι να πάω στη δουλειά μου, έλεγα να τραβήξω μαλακία. Αντ' αυτού αποφάσισα να γράψω εδώ για το ταξίδι μου στην πόλη των φαντασμάτων.
Όσες φορές κι αν σας το πα, δεν ήθελα να φύγω. Και ακόμα και τώρα σκέφτομαι τους ανθρώπους που πέτυχα στη διαδρομή μέχρι το σταθμό, τη ζωή που συνεχίζεται εκεί πάνω, και τη ζωή που πρέπει να συνεχιστεί εδώ κάτω. Δεν είναι μόνο θέμα ενός ξεκάθαρα απογοητευτικού φιλιού. Δεν είναι μόνο θέμα του τραγουδιού που παίζει όταν είμαι σε αυτή την κατάσταση.
Είναι απλό αλλά δεν μπορώ να το πω. Είναι τόσο απλό που δεν χρειάστηκε ποτέ λέξη για αυτό. Και δε με νοιάζει που μιλάτε έτσι, ίσως αυτό να μ' άρεσε, δεν θέλω να αλλάξετε. Δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να είστε αλλιώς. Με ρωτούσατε χτες γιατί είμαι στεναχωρημένος. Δεν σας απάντησα, ούτε και θα το κάνω. Δυστυχώς αυτά τα χιλιόμετρα των 2 παράλληλων γραμών δίνουν την απάντηση.
Δεν είναι δικιά σας υπόθεση η στεναχώρια μου. Θα ήθελα να είναι. Αλλά δεν είναι. Δεν έχει θέση στη ζωή σας ή στην καρδιά σας ή στη στριφογυριστή σας λάμπα και το μωβ φως πάνω στους αμφίβολα άσπρους τοίχους σας. Θα ήθελα να είναι. Θα ήθελα να είμαι. Αλλά η πραγματικότητα μου χτυπάει την πόρτα κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και όσο κι αν προσπαθώ να την ξεχάσω, στο τέλος θα φιλιόμαστε με το ζόρι(δεν είμαι τελείως χαζός you know), θα αγαπιόμαστε με πείσμα και αφοσίωση αλλά κόντρα στον καιρό. Δεν μπορείς να πηγαίνεις συνέχεια κόντρα στον καιρό.
Με κορόιδεψε η Ιωάννα που είμαι τόσο ξενέρωτος και γήινος. Και δεν είχε άδικο, εγώ την ρώτησα. Και με κορόιδεψε η Ειρήνη που είμαι τόσο συντηρητικός και δεν είχε άδικο γιατί εγώ τη ρώτησα. Το ήξερα, βλέπεις, από πριν. Απλά ήλπιζα σε μια διάψευση. Όμως, η πραγματικότητα ήταν εκεί να μου χτυπήσει το κρανίο και να μου δείξει τα πράγματα όπως είναι, τόσο κρυστάλλινα καθαρά που κόπηκε το μυαλό μου.
Η πόλη των φαντασμάτων από χτες άλλαξε φαντάσματα. Πως γίνεται ότι και να κάνω, όποτε και να πάω, να βρίσκω φαντάσματα στα στενά της, ή στα χαλασμένα της κρεβάτια ή στα μαλακά στρώματα, στην φουσκωτές κοιλιές, στις ηλιόλουστες βεράντες, στις μεταμεσονύχτιες πίτσες, στη γλυκειά βασιλεία των Ουρανών. Ή είναι όλα τους στραβά ή είμαι εγώ στραβός. Ή είστε όλοι φαντάσματα ή το φάντασμα έγινα εγώ.
Γράμμα σ' έναν νέο αρχιτέκτονα σελ. 81
Και το σάουντρακ όταν έπεφτα για ύπνο στο μαλακό κρεβάτι , σε λούπα, μέχρι να αποκοιμηθώ ευτυχισμένος, σε λούπα όταν ξάπλωνα στο γρασίδι, σε λούπα όταν διάβαζα Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση στο ΑΠΘ, σε λούπα όταν συζητούσα στη βεράντα, σε λούπα όταν μαγείρευα, σε λούπα όταν πιανόντουσαν τα πόδια μου στον καναπέ που βλέπαμε black mirror.
Συγγνώμη αν στο χαλάω. Αλήθεια. Είναι μια στιγμιαία υποχώρηση του εργατικού μου κινήματος.
Το χαρτί το άλλαξα 3 φορές μέχρι να το νιώσεις friendly enough to be happy about it.
Καταραμένος Ρεαλισμός.
Χαιρετίσματα στη Βασιλεία πολύ τη συμπάθησα.
Στην ελάχιστη ώρα που έχω ελεύθερη μέχρι να πάω στη δουλειά μου, έλεγα να τραβήξω μαλακία. Αντ' αυτού αποφάσισα να γράψω εδώ για το ταξίδι μου στην πόλη των φαντασμάτων.
Όσες φορές κι αν σας το πα, δεν ήθελα να φύγω. Και ακόμα και τώρα σκέφτομαι τους ανθρώπους που πέτυχα στη διαδρομή μέχρι το σταθμό, τη ζωή που συνεχίζεται εκεί πάνω, και τη ζωή που πρέπει να συνεχιστεί εδώ κάτω. Δεν είναι μόνο θέμα ενός ξεκάθαρα απογοητευτικού φιλιού. Δεν είναι μόνο θέμα του τραγουδιού που παίζει όταν είμαι σε αυτή την κατάσταση.
Είναι απλό αλλά δεν μπορώ να το πω. Είναι τόσο απλό που δεν χρειάστηκε ποτέ λέξη για αυτό. Και δε με νοιάζει που μιλάτε έτσι, ίσως αυτό να μ' άρεσε, δεν θέλω να αλλάξετε. Δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να είστε αλλιώς. Με ρωτούσατε χτες γιατί είμαι στεναχωρημένος. Δεν σας απάντησα, ούτε και θα το κάνω. Δυστυχώς αυτά τα χιλιόμετρα των 2 παράλληλων γραμών δίνουν την απάντηση.
Δεν είναι δικιά σας υπόθεση η στεναχώρια μου. Θα ήθελα να είναι. Αλλά δεν είναι. Δεν έχει θέση στη ζωή σας ή στην καρδιά σας ή στη στριφογυριστή σας λάμπα και το μωβ φως πάνω στους αμφίβολα άσπρους τοίχους σας. Θα ήθελα να είναι. Θα ήθελα να είμαι. Αλλά η πραγματικότητα μου χτυπάει την πόρτα κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και όσο κι αν προσπαθώ να την ξεχάσω, στο τέλος θα φιλιόμαστε με το ζόρι(δεν είμαι τελείως χαζός you know), θα αγαπιόμαστε με πείσμα και αφοσίωση αλλά κόντρα στον καιρό. Δεν μπορείς να πηγαίνεις συνέχεια κόντρα στον καιρό.
Με κορόιδεψε η Ιωάννα που είμαι τόσο ξενέρωτος και γήινος. Και δεν είχε άδικο, εγώ την ρώτησα. Και με κορόιδεψε η Ειρήνη που είμαι τόσο συντηρητικός και δεν είχε άδικο γιατί εγώ τη ρώτησα. Το ήξερα, βλέπεις, από πριν. Απλά ήλπιζα σε μια διάψευση. Όμως, η πραγματικότητα ήταν εκεί να μου χτυπήσει το κρανίο και να μου δείξει τα πράγματα όπως είναι, τόσο κρυστάλλινα καθαρά που κόπηκε το μυαλό μου.
Η πόλη των φαντασμάτων από χτες άλλαξε φαντάσματα. Πως γίνεται ότι και να κάνω, όποτε και να πάω, να βρίσκω φαντάσματα στα στενά της, ή στα χαλασμένα της κρεβάτια ή στα μαλακά στρώματα, στην φουσκωτές κοιλιές, στις ηλιόλουστες βεράντες, στις μεταμεσονύχτιες πίτσες, στη γλυκειά βασιλεία των Ουρανών. Ή είναι όλα τους στραβά ή είμαι εγώ στραβός. Ή είστε όλοι φαντάσματα ή το φάντασμα έγινα εγώ.
Γράμμα σ' έναν νέο αρχιτέκτονα σελ. 81
Και το σάουντρακ όταν έπεφτα για ύπνο στο μαλακό κρεβάτι , σε λούπα, μέχρι να αποκοιμηθώ ευτυχισμένος, σε λούπα όταν ξάπλωνα στο γρασίδι, σε λούπα όταν διάβαζα Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση στο ΑΠΘ, σε λούπα όταν συζητούσα στη βεράντα, σε λούπα όταν μαγείρευα, σε λούπα όταν πιανόντουσαν τα πόδια μου στον καναπέ που βλέπαμε black mirror.
Συγγνώμη αν στο χαλάω. Αλήθεια. Είναι μια στιγμιαία υποχώρηση του εργατικού μου κινήματος.
Το χαρτί το άλλαξα 3 φορές μέχρι να το νιώσεις friendly enough to be happy about it.
Καταραμένος Ρεαλισμός.
Χαιρετίσματα στη Βασιλεία πολύ τη συμπάθησα.
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015
Η εν μέσω κρίσης, κρίση, οι προβληματισμοί και οι προοπτικές που αυτή δημιουργεί
Εισαγωγή (περί ανθρώπων και ζώων)
·
Ο άνθρωπος και το ζώο
·
Τι πρέπει να έχει ο άνθρωπος
·
Ο σκοπός του ανθρώπου
·
Τι κάνουμε εμείς σήμερα σαν νέα γενιά
Ο κύκλος μας
·
Ποιοι είμαστε
·
Η ταυτότητα της κρίσης που παρατηρείται (τις πταιει)
·
Αναζήτηση αιτιών από την ιστορία μας (η ερωτική
πολιτική του Ρωμανού, Η απεγνωσμένη σιωπή του Γιώργου κ. α.)
·
Η κατάσταση στο σήμερα (ανάγκες, δυνατότητες,
προβληματισμοί, πυρηνοποίηση;)
Σχεδιασμός για το μέλλον
·
Ο ρόλος του κεντρικού σχεδιασμού
·
Ο ρόλος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας
·
Συμμετοχή ή αποχή;
·
Το ζήτημα των επιλογών και που αυτές οδηγούν
Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015
Δεν έχω Ι Δ Ε Α από πιάνο
https://www.youtube.com/watch?v=vp-hdWEkxL8
Ξέρω πως η Βουλιαγμένης μοιάζει με κατηφόρα προς τη θάλασσα αλλά δεν είναι. Και την πρώτη φορά που την περπάτησα αυτή τη λεωφόρο την άρχισα από εκεί που αρχίζει και την τελείωσα εκεί που τελειώνει. Την τελευταία φορά που την περπάτησα άκουγα μουσική και έπαιζα σε ταινία. Δεν ξέρω τι είναι στο σημείο που μένεις αλλά είναι απόλυτα ταιριαστό με αυτό που θα θυμάμαι από σένα, απόλυτα ταυτισμένο με μια σειρά άσπρα φώτα σε μια λεωφόρο που βγαίνει στο παλιό αεροδρόμιο και ένα σπίτι που μια φορά κι έναν καιρό κάτσαμε μαζί και μ' έδιωξες επειδή δεν είχες συνηθίσει να είσαι με άλλους και δεν παρεξηγήθηκα, πράγμα πολύ παράξενο, και ξανάρθα και ξανάρθα και τώρα δεν θα ξανάρθω μάλλον. Όμως τα νουάρ έβερεστ και οι παράδρομοι της τέλειας ασφάλτου θα σημαίνουν πάντα Ευρυάλη και περπάτημα και 790 μπρος πίσω. Αυτό είναι πια αποφασισμένο.
https://www.youtube.com/watch?v=p5IG3irfF8Q
https://www.youtube.com/watch?v=bfIVnzpj1vM
https://www.youtube.com/watch?v=SFsGiddcGYA
Και κάποια μέρα θα πεθάνεις όπως όλοι και θα σε ψάξω και είσαι πολύ μακριά για να σε πάρω ένα τηλέφωνο και να σου πω να πάμε για βόλτα στην Αθήνα.
Και κάποια μέρα θα πεθάνω όπως όλοι και δεν θα ξέρω αν τελικά μ' έψαξες ποτέ για να δούμε μαζί καμιά ταινία όπως βάλαμε κάποτε το and now something completely different και δεν το είδαμε ποτέ γιατί απλά δεν ταίριαζε στην περίπτωση.
Και κάποια μέρα θα είμαστε και οι δύο ζωντανοί αλλά δεν θα ψάξουμε ο ένας τον άλλο γιατί θα 'χει περάσει τόσος καιρός και δεν θα νιώθουμε πως χρειάζεται.
Και κάποια μέρα θα συναντηθούμε τυχαία και ίσως να μας περάσει απ'το μυαλό να κάνουμε πως δεν θυμόμαστε ο ένας τη φάτσα του άλλου αλλά θα φανεί τόσο ψεύτικο που θα αναγκαστούμε να χαιρετηθούμε κι έτσι το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να στεναχωρηθούμε.
Πάντως δεν πειράζει. Ορκίζομαι οτι στιγμές στιγμές ήμασταν ακριβώς έτσι. Δυναμικό ντουέτο.
Ξέρω πως η Βουλιαγμένης μοιάζει με κατηφόρα προς τη θάλασσα αλλά δεν είναι. Και την πρώτη φορά που την περπάτησα αυτή τη λεωφόρο την άρχισα από εκεί που αρχίζει και την τελείωσα εκεί που τελειώνει. Την τελευταία φορά που την περπάτησα άκουγα μουσική και έπαιζα σε ταινία. Δεν ξέρω τι είναι στο σημείο που μένεις αλλά είναι απόλυτα ταιριαστό με αυτό που θα θυμάμαι από σένα, απόλυτα ταυτισμένο με μια σειρά άσπρα φώτα σε μια λεωφόρο που βγαίνει στο παλιό αεροδρόμιο και ένα σπίτι που μια φορά κι έναν καιρό κάτσαμε μαζί και μ' έδιωξες επειδή δεν είχες συνηθίσει να είσαι με άλλους και δεν παρεξηγήθηκα, πράγμα πολύ παράξενο, και ξανάρθα και ξανάρθα και τώρα δεν θα ξανάρθω μάλλον. Όμως τα νουάρ έβερεστ και οι παράδρομοι της τέλειας ασφάλτου θα σημαίνουν πάντα Ευρυάλη και περπάτημα και 790 μπρος πίσω. Αυτό είναι πια αποφασισμένο.
https://www.youtube.com/watch?v=p5IG3irfF8Q
https://www.youtube.com/watch?v=bfIVnzpj1vM
https://www.youtube.com/watch?v=SFsGiddcGYA
Και κάποια μέρα θα πεθάνεις όπως όλοι και θα σε ψάξω και είσαι πολύ μακριά για να σε πάρω ένα τηλέφωνο και να σου πω να πάμε για βόλτα στην Αθήνα.
Και κάποια μέρα θα πεθάνω όπως όλοι και δεν θα ξέρω αν τελικά μ' έψαξες ποτέ για να δούμε μαζί καμιά ταινία όπως βάλαμε κάποτε το and now something completely different και δεν το είδαμε ποτέ γιατί απλά δεν ταίριαζε στην περίπτωση.
Και κάποια μέρα θα είμαστε και οι δύο ζωντανοί αλλά δεν θα ψάξουμε ο ένας τον άλλο γιατί θα 'χει περάσει τόσος καιρός και δεν θα νιώθουμε πως χρειάζεται.
Και κάποια μέρα θα συναντηθούμε τυχαία και ίσως να μας περάσει απ'το μυαλό να κάνουμε πως δεν θυμόμαστε ο ένας τη φάτσα του άλλου αλλά θα φανεί τόσο ψεύτικο που θα αναγκαστούμε να χαιρετηθούμε κι έτσι το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να στεναχωρηθούμε.
Πάντως δεν πειράζει. Ορκίζομαι οτι στιγμές στιγμές ήμασταν ακριβώς έτσι. Δυναμικό ντουέτο.
Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015
Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015
https://www.youtube.com/watch?v=KsMEBEcxzYA
Γιατί με κοροϊδεύεις;
Όταν όλα τα άλλα ξεχαστούν από το χτες, θα μου μείνει μόνο η εικόνα από τη χαμηλή θέση των ποδιών σας στο χώμα-τσιμέντο στον πεζόδρομο του Κεραμεικού, τα σπασμένα μπουκάλια από τους δελτάδες(για να μη μπορείς να ξεχάσεις κάποια πράγματα), τη σκληρή πέτρα που μου πίεζε την πλάτη στη θέση που είχα "βολευτεί", τις πετρούλες στα παπούτσια σου, ναι, ήταν τέλεια η παρομοίωση, το μέγεθος της πετρούλας μπροστά στην φαινομεκά απύθμενη αντίσταση των πάνινων παπουτσιών σου(ή γουατέβερ υλικό), μικρή πετρούλα, αδέξιο πέταγμα, κρούση, και η πέτρα πετιέται πίσω, τελείως διωγμένη να επιστρέψει από εκεί που ξεκίνησε. Ήταν τέλεια η παρομοίωση, άπειρες πετρούλες να πετάξω, τα χέρια μου έκαναν πως έψαχναν αλλά ήταν τόσες που δεν είχε στ' αλήθεια σημασία ποια θα ήταν και από που θα την έπαιρνα, και μετά το πέταγμα και ακόμα κι αν άδειαζα όλο τον πεζόδρομο από πετρούλες, πετρούλες επί δέκα εις την εικοστή πέμπτη, τα παπούτσια σου θα κατάφερναν να τις αντέξουν όλες, ίσως και να θάβονταν από τις πετρούλες αλλά το αληθινό δέρμα από κάτω θα ήταν άθικτο, θα είχε ζεσταθεί από τις πετρούλες αλλά δεν θα το άγγιζαν ούτε με αίτηση που λένε και στο χωριό μου.
Και θα μου μείνουν οι πετρούλες, αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να πετάξω γυαλιά, ή μεγαλύτερες πετρούλες μα μετά το μυαλό μου ντρίφταρε και άρχισε να σκέφτεται τελείως άκυρα πράγματα και το άφησα (ευτυχώς ζώον) και μετά επέστρεψε στην πρόταση σου νωρίς εκείνο το βράδυ, εκνευρισμός για το θελκτικό της υπόθεσης, εκνευρισμός για την εκνεύρωση που με συνεπήρε, εκνευρισμός γιατί τα χέρια μου είναι κάθε άλλο παρά αδέξια σε απόσταση ορισμένων χιλιομέτρων και το αντίθετο σε κάθε άλλη περίπτωση.
Όταν όλα τα άλλα ξεχαστούν από το χτες, θα μου μείνει μόνο η εικόνα από τη χαμηλή θέση των ποδιών σας στο χώμα-τσιμέντο στον πεζόδρομο του Κεραμεικού, τα σπασμένα μπουκάλια από τους δελτάδες(για να μη μπορείς να ξεχάσεις κάποια πράγματα), τη σκληρή πέτρα που μου πίεζε την πλάτη στη θέση που είχα "βολευτεί", τις πετρούλες στα παπούτσια σου, ναι, ήταν τέλεια η παρομοίωση, το μέγεθος της πετρούλας μπροστά στην φαινομεκά απύθμενη αντίσταση των πάνινων παπουτσιών σου(ή γουατέβερ υλικό), μικρή πετρούλα, αδέξιο πέταγμα, κρούση, και η πέτρα πετιέται πίσω, τελείως διωγμένη να επιστρέψει από εκεί που ξεκίνησε. Ήταν τέλεια η παρομοίωση, άπειρες πετρούλες να πετάξω, τα χέρια μου έκαναν πως έψαχναν αλλά ήταν τόσες που δεν είχε στ' αλήθεια σημασία ποια θα ήταν και από που θα την έπαιρνα, και μετά το πέταγμα και ακόμα κι αν άδειαζα όλο τον πεζόδρομο από πετρούλες, πετρούλες επί δέκα εις την εικοστή πέμπτη, τα παπούτσια σου θα κατάφερναν να τις αντέξουν όλες, ίσως και να θάβονταν από τις πετρούλες αλλά το αληθινό δέρμα από κάτω θα ήταν άθικτο, θα είχε ζεσταθεί από τις πετρούλες αλλά δεν θα το άγγιζαν ούτε με αίτηση που λένε και στο χωριό μου.
Και θα μου μείνουν οι πετρούλες, αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να πετάξω γυαλιά, ή μεγαλύτερες πετρούλες μα μετά το μυαλό μου ντρίφταρε και άρχισε να σκέφτεται τελείως άκυρα πράγματα και το άφησα (ευτυχώς ζώον) και μετά επέστρεψε στην πρόταση σου νωρίς εκείνο το βράδυ, εκνευρισμός για το θελκτικό της υπόθεσης, εκνευρισμός για την εκνεύρωση που με συνεπήρε, εκνευρισμός γιατί τα χέρια μου είναι κάθε άλλο παρά αδέξια σε απόσταση ορισμένων χιλιομέτρων και το αντίθετο σε κάθε άλλη περίπτωση.
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015
Είναι το ραπ φαινόμενο ντελίριο και βομβαρδίζει το κτήριο
Διάβασα ένα περιοδικό για το καλοκαίρι. ήταν πολύ ωραίο και μου άρεσε. Μόνο τα ποιήματα μου ήταν αταίριαστα αλλά ντάξει, εκτιμώ την προσπάθεια Κατερινούλα. Και ξαφνικά θέλω να είναι πάλι καλοκαίρι. Μα εσύ το σιχαίνεσαι το καλοκαίρι Γιώργο επειδή κάνει πολύ ζέστη. Και είναι αλήθεια αυτό, 1 από τις 1000 φωνές αυτοδιόρθωσης που έχω εγκαταστήσει. Αλλά θα ήθελα γιατί το καλοκαίρι το έχασα και μου λείπει η αφόρητη Αθήνα, η τεμπέλικη, απεγνωσμένη να αλλάξει χαρακτήρα από μόνη της Αθήνα.
Α, ώστε έτσι γράφουν, αλληλεπιδρούν και σκέφτονται οι άνθρωποι που ζουν αληθινές και πραγματικές και απτές ζωές, ε; Κοίτα να δεις που δεν θα μάθαινα ποτέ αν δεν έκανε τα καλλιτεχνικά της η Κατερινούλα. Επίσης, αν κατάλαβα σωστά το κειμενάκι της Πηγής τη λατρεύω.
Γιώργο, Γιωργάκη, γιατί είσαι βλάκας;
Δεν είμαι βλάκας, απλά κενούλης. Και ντάξει, λίγο βλαμμένος ίσως.
Α, ώστε έτσι γράφουν, αλληλεπιδρούν και σκέφτονται οι άνθρωποι που ζουν αληθινές και πραγματικές και απτές ζωές, ε; Κοίτα να δεις που δεν θα μάθαινα ποτέ αν δεν έκανε τα καλλιτεχνικά της η Κατερινούλα. Επίσης, αν κατάλαβα σωστά το κειμενάκι της Πηγής τη λατρεύω.
Γιώργο, Γιωργάκη, γιατί είσαι βλάκας;
Δεν είμαι βλάκας, απλά κενούλης. Και ντάξει, λίγο βλαμμένος ίσως.
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015
Glass soldier
https://www.youtube.com/watch?v=Aef4nwdAoEs
Δυνατός, σκληρός, μα γυάλινος. Μα άμα σπάσει κόβει πιο πολύ.
Δυνατός, σκληρός, μα γυάλινος. Μα άμα σπάσει κόβει πιο πολύ.
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015
https://www.youtube.com/watch?v=kScnfNC4Ads
Ο καιρός αυτή τη στιγμή, στις 2:18, βράδυ Τετάρτης ξημερώματα Πέμπτης 21 προς 22 Οκτώβρη σε αυτό το μέρος της Θηβών, έξω από την μπαλκονόπορτα μου είναι τέλειος. Βρέχει ίσα ίσα για να μην πεις πως ψιχαλίζει, βρέχει αργά αργά, δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, οι σταγόνες είναι σα να πέφτουν απαλά, σα να χαιδεύουν την άσφαλτο, το διάζωμα, τα σάπια κάγκελα του μπαλκονιού, τα χέρια μου από το μέσο του πήχη και κάτω.
Και ξεκίνησα να γυρίσω σπίτι θυμωμένος και βρίζοντας. Αλλά ηρέμησα, και, ω, η ανακούφιση μου αυτή τη στιγμή είναι πολύ μεγάλη. Νιώθω σα να πέταξα το σακίδιο μου μετά από μια δύσκολη μέρα σχολείου. Το μόνο που με στεναχωρεί τώρα είναι που δεν έχω κανέναν, καμία, να μοιραστώ την τέλεια, απαλή βροχή. Και δεν είναι οτι δεν έχω υποψήφιους και υποψήφιες. Έχω εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα αλλά ίσως να κοιμάστε, ίσως να κάνετε παρέα μεταξύ σας, ίσως να σκέφτεστε κι εσείς οτι είστε μόνοι σας αλλά εγώ που να το ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι οτι, με δικά μου λάθη, με δικές μου παραλήψεις, έχασα το δικαίωμα να σας πάρω τηλέφωνο τώρα, βραδιάτικα.
Ίσως και να μην το είχα και ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=lxhFMJ_-JNc
Γιατί δεν τηλεφωνιόμαστε τέτοιες ώρες; Εγώ ξέρω στα σίγουρα πως θα χαιρόμουν αν χτυπούσε το τηλέφωνο μου και ήσασταν εσείς, κι ας κοιμόμουνα (που δεν υπάρχει περίπτωση). Θα χαιρόμουνα να είναι 3 το βράδυ και να ακούσω το πιο παράξενο σχέδιο, την πιο παράξενη πρόταση. Ίσως να έριχνα άκυρο αλλά ίσως και όχι. Σίγουρα όμως θα εκτιμούσα, θα μου άρεσε αυτή η παρέκλιση από το σύνηθες. Είμαι αυτός, το αποδέχομαι σιγά σιγά, που γεννήθηκε να μην κάνει αυτό που είδε σα συνηθισμένο. Ακόμα κι αν το συνηθισμένο είναι καλύτερο.
Κάποιες φορές νιώθω να κάνω κάτι μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικό από τα πριν. Δεν μπορώ να χορέψω με τις ίδιες κινήσεις, δεν μπορώ να δουλέψω με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορώ να φάω το ίδιο φαγητό, δεν μπορώ να συζητήσω με τον ίδιο τρόπο. Αν κάτι είναι κανόνας πρέπει να το κάνω διαφορετικά. Αν κανονίζουμε να βγούμε στις 10 και κοιμόμαστε στις 4 εγώ πρέπει να βγω στις 4 και να κοιμηθώ στις 10.
https://www.youtube.com/watch?v=3JlVglG6LEE
Θέλω να πω, είμαστε ξύπνιοι τώρα. Πολλοί από αυτούς που εννοώ, ναι, είμαστε ξύπνιοι. Γιατί καθόμαστε στα σπίτια μας μόνοι μας; Θέλω να βγω έξω, νιώσω σχεδόν σαν φωνή το κάλεσμα της βρεγμένης πόλης να με φωνάζει να βγω, γιατί τώρα είναι που δεν θα τριγυρνάει κανείς άλλος. Αλλά θέλω παρέα ταυτόχρονα. Κάποιες φορές με φωνάζουν τόσο έντονα η βροχή και η σκόνη που δεν μπορώ να κάτσω μέσα. Άλλες σαν τώρα θέλω να με πάρετε. Δεν μπορώ να σας πάρω εγώ δυστυχώς, δεν είναι οτι ντρέπομαι ή κάτι. Απλά θέλω να το θελήσετε πρώτοι εσείς, θέλω να σας βγει όπως μου βγαίνει κι εμένα, αυθόρμητα, έντονα, σαν να έχετε μείνει πολύ ώρα κάτω απ' το νερό και να βγαίνετε σαν έκρηξη από την επιφάνεια για να αναπνεύσετε. Όταν το νιώσετε όπως το νιώθω τότε σίγουρα θα με πάρετε. Έτσι πιστεύω εγώ.
Έξω, στις 2:37 ακόμα βρέχει, τώρα ίσως λίγο πιο έντονα. Δεν περνάνε πολλά αμάξια, ίσα ίσα όσα χρειάζονται για να νιώθεις λίγο λιγότερο μόνος σου. Και είναι σα να βλέπω κύματα από τη Σπιάτζα να λαμπυρίζουν στον ήλιο των 7.30 το καλοκαίρι, σα να βλέπω το κρυφό φαράγγι με τις άσπρες θρυμματισμένες πέτρες πίσω απ' το Far Out, σα να βλέπω τη μπάλα του βόλλευ να αιωρείται στον μαύρο ουρανό στο γήπεδο της Αγίας Τριάδας, την κανάτα με το νερό στα Coffee Time στις 4 το πρωί, τα 5 ζάρια στο τραπέζι, την εξερεύνηση στο ρέμα που μπαζώνουνε τώρα στην πλατεία του Ιλίου, την ανηφοριά στα Τουρκοβούνια για να φτάσω γρήγορα στην Κατεχάκη, με σορτσάκι στους 5 βαθμούς και να ζεσταίνομαι, βλέπω το βραδινό τρένο να φεύγει για Θεσσαλονίκη κι εγώ να κάθομαι με κοτοπουλά στις τρεις γέφυρες και να θέλω τόσο πολύ να είμαι σ' αυτό το τρένο, το ταξίδι από τη Γλυφάδα με το ποδήλατο και m83, το τρέξιμο στην Ακαδημίας, ποδήλατο στα στενά του Παγκρατίου, του Κολωνακίου, των Αμπελοκήπων, του Περιστερίου, του Πειραιά, του Καματερού, των Άνω Πατησίων, το περπάτημα Πειραιάς-σπίτι, το πέρασμα από την γέφυρα στο τέρμα του 703 για να πάω σπίτι, σα να βλέπω μπροστά μου τη σκιά μου να γλιστράει στα δεξιά από τα πίσω προς τα μπροστά, βλέπω ακόμα σαν εφιάλτη τη φωτιά από τα διυλιστήρια του Σκαραμαγκά και ελπίζω να μάντεψες τον κοινό παρανομαστή για όλα αυτά, άσχετο, ξέφυγα όπως συχνά, αλλά βρέχει κι άμα βρέχει στη Θηβών είναι σα να βρέχει στον κόσμο όλο και επειδή ο χρόνος είναι μια εικόνα καθρεφτισμένη στο νερό (κλεμμένο), κοιτάω κάτω και βλέπω τρεμάμενες εικόνες από τα πράγματα που αναγκάστηκα να κάνω μόνος επειδή δεν ήσουν μαζί μου εσύ ή εσύ ή εσύ η εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ.
https://www.youtube.com/watch?v=QpFXXPruuqU
Και ξεκίνησα να γυρίσω σπίτι θυμωμένος και βρίζοντας. Αλλά ηρέμησα, και, ω, η ανακούφιση μου αυτή τη στιγμή είναι πολύ μεγάλη. Νιώθω σα να πέταξα το σακίδιο μου μετά από μια δύσκολη μέρα σχολείου. Το μόνο που με στεναχωρεί τώρα είναι που δεν έχω κανέναν, καμία, να μοιραστώ την τέλεια, απαλή βροχή. Και δεν είναι οτι δεν έχω υποψήφιους και υποψήφιες. Έχω εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα αλλά ίσως να κοιμάστε, ίσως να κάνετε παρέα μεταξύ σας, ίσως να σκέφτεστε κι εσείς οτι είστε μόνοι σας αλλά εγώ που να το ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι οτι, με δικά μου λάθη, με δικές μου παραλήψεις, έχασα το δικαίωμα να σας πάρω τηλέφωνο τώρα, βραδιάτικα.
Ίσως και να μην το είχα και ποτέ.
https://www.youtube.com/watch?v=lxhFMJ_-JNc
Γιατί δεν τηλεφωνιόμαστε τέτοιες ώρες; Εγώ ξέρω στα σίγουρα πως θα χαιρόμουν αν χτυπούσε το τηλέφωνο μου και ήσασταν εσείς, κι ας κοιμόμουνα (που δεν υπάρχει περίπτωση). Θα χαιρόμουνα να είναι 3 το βράδυ και να ακούσω το πιο παράξενο σχέδιο, την πιο παράξενη πρόταση. Ίσως να έριχνα άκυρο αλλά ίσως και όχι. Σίγουρα όμως θα εκτιμούσα, θα μου άρεσε αυτή η παρέκλιση από το σύνηθες. Είμαι αυτός, το αποδέχομαι σιγά σιγά, που γεννήθηκε να μην κάνει αυτό που είδε σα συνηθισμένο. Ακόμα κι αν το συνηθισμένο είναι καλύτερο.
Κάποιες φορές νιώθω να κάνω κάτι μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικό από τα πριν. Δεν μπορώ να χορέψω με τις ίδιες κινήσεις, δεν μπορώ να δουλέψω με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορώ να φάω το ίδιο φαγητό, δεν μπορώ να συζητήσω με τον ίδιο τρόπο. Αν κάτι είναι κανόνας πρέπει να το κάνω διαφορετικά. Αν κανονίζουμε να βγούμε στις 10 και κοιμόμαστε στις 4 εγώ πρέπει να βγω στις 4 και να κοιμηθώ στις 10.
https://www.youtube.com/watch?v=3JlVglG6LEE
Θέλω να πω, είμαστε ξύπνιοι τώρα. Πολλοί από αυτούς που εννοώ, ναι, είμαστε ξύπνιοι. Γιατί καθόμαστε στα σπίτια μας μόνοι μας; Θέλω να βγω έξω, νιώσω σχεδόν σαν φωνή το κάλεσμα της βρεγμένης πόλης να με φωνάζει να βγω, γιατί τώρα είναι που δεν θα τριγυρνάει κανείς άλλος. Αλλά θέλω παρέα ταυτόχρονα. Κάποιες φορές με φωνάζουν τόσο έντονα η βροχή και η σκόνη που δεν μπορώ να κάτσω μέσα. Άλλες σαν τώρα θέλω να με πάρετε. Δεν μπορώ να σας πάρω εγώ δυστυχώς, δεν είναι οτι ντρέπομαι ή κάτι. Απλά θέλω να το θελήσετε πρώτοι εσείς, θέλω να σας βγει όπως μου βγαίνει κι εμένα, αυθόρμητα, έντονα, σαν να έχετε μείνει πολύ ώρα κάτω απ' το νερό και να βγαίνετε σαν έκρηξη από την επιφάνεια για να αναπνεύσετε. Όταν το νιώσετε όπως το νιώθω τότε σίγουρα θα με πάρετε. Έτσι πιστεύω εγώ.
Έξω, στις 2:37 ακόμα βρέχει, τώρα ίσως λίγο πιο έντονα. Δεν περνάνε πολλά αμάξια, ίσα ίσα όσα χρειάζονται για να νιώθεις λίγο λιγότερο μόνος σου. Και είναι σα να βλέπω κύματα από τη Σπιάτζα να λαμπυρίζουν στον ήλιο των 7.30 το καλοκαίρι, σα να βλέπω το κρυφό φαράγγι με τις άσπρες θρυμματισμένες πέτρες πίσω απ' το Far Out, σα να βλέπω τη μπάλα του βόλλευ να αιωρείται στον μαύρο ουρανό στο γήπεδο της Αγίας Τριάδας, την κανάτα με το νερό στα Coffee Time στις 4 το πρωί, τα 5 ζάρια στο τραπέζι, την εξερεύνηση στο ρέμα που μπαζώνουνε τώρα στην πλατεία του Ιλίου, την ανηφοριά στα Τουρκοβούνια για να φτάσω γρήγορα στην Κατεχάκη, με σορτσάκι στους 5 βαθμούς και να ζεσταίνομαι, βλέπω το βραδινό τρένο να φεύγει για Θεσσαλονίκη κι εγώ να κάθομαι με κοτοπουλά στις τρεις γέφυρες και να θέλω τόσο πολύ να είμαι σ' αυτό το τρένο, το ταξίδι από τη Γλυφάδα με το ποδήλατο και m83, το τρέξιμο στην Ακαδημίας, ποδήλατο στα στενά του Παγκρατίου, του Κολωνακίου, των Αμπελοκήπων, του Περιστερίου, του Πειραιά, του Καματερού, των Άνω Πατησίων, το περπάτημα Πειραιάς-σπίτι, το πέρασμα από την γέφυρα στο τέρμα του 703 για να πάω σπίτι, σα να βλέπω μπροστά μου τη σκιά μου να γλιστράει στα δεξιά από τα πίσω προς τα μπροστά, βλέπω ακόμα σαν εφιάλτη τη φωτιά από τα διυλιστήρια του Σκαραμαγκά και ελπίζω να μάντεψες τον κοινό παρανομαστή για όλα αυτά, άσχετο, ξέφυγα όπως συχνά, αλλά βρέχει κι άμα βρέχει στη Θηβών είναι σα να βρέχει στον κόσμο όλο και επειδή ο χρόνος είναι μια εικόνα καθρεφτισμένη στο νερό (κλεμμένο), κοιτάω κάτω και βλέπω τρεμάμενες εικόνες από τα πράγματα που αναγκάστηκα να κάνω μόνος επειδή δεν ήσουν μαζί μου εσύ ή εσύ ή εσύ η εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ ή εσύ.
https://www.youtube.com/watch?v=QpFXXPruuqU
Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015
Θερινό στη Φορμίωνος δίπλα
Έχουν βγει τόσες ταινίες - σειρές για το ταξίδι στο χρόνο, προειδοποιώντας για τις συνέπειες αυτού, που έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι 20% σοβαρά αν έχει ήδη εφευρεθεί και μας προετοιμάζουν ύπουλα για να μπει στη ζωή μας.
Με την ίδια λογική προετοιμάζεται και zombie apocalypse πάντως οπότε το νου σας.
Με την ίδια λογική προετοιμάζεται και zombie apocalypse πάντως οπότε το νου σας.
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015
Μικρές γλυκιές απολαύσεις!
Και το φεγγάρι μήνυμα στέλνει. Στρατός του Φερδινάρδου και της Ισαβέλας.
νο 1: Γλυκιοί φραουλένιοι στρόβιλοι σε σχήμα ελατηρίου
https://www.youtube.com/watch?v=aY4YzEkyNUQ
Υλικά:
1 γκαζάκι
0.5 m σύρμα σκληρό
2 πένσες
Εκτέλεση:
Ισιώνουμε το σύρμα σε σχετική ευθεία. Ανάβουμε το γκαζάκι και το αφήνουμε σε μέτρια φωτιά. Παίρνουμε το σύρμα με τις δύο πενσες από τις δυο του άκρες και το θερμαίνουμε στη φλόγα. Προσέχουμε να μην υπερθερμαθεί και κοπεί, το ζεσταίνουμε αρκετά ώστε να μην μπορούμε να το πιάσουμε χωρίς να καούμε. Για αυτό το λόγο και προτιμούμε πολύ χοντρό σύρμα. Μόλις αποκτήσει την επιθυμητή θερμοκρασία, το αριστερό μας χέρι κρατά την πένσα ούτως ώστε η άκρη του σύρματος να ακουμπά στον πήχη μας και με το δεξί χέρι τυλίγουμε με γρήγορες κινήσεις το υπόλοιπο σύρμα γύρω γύρω από τον πήχη προς τον αγκώνα. Για πιο όμορφη εικόνα προσπαθούμε οι σπείρες να έχουν ένα δάχτυλο κενό. Και καλή όρεξη!
νο 2: Απλές ντοματένιες ρίγες με άρωμα μετάλλου σε μπούτι χοιρινό (νωπό)
https://www.youtube.com/watch?v=jKSfXnuKD0w
Υλικά:
1 καρφίτσα ή βελόνα
1 κομμάτι από τσίγκο αναψυκτικού (προαιρετικό)
Εκτέλεση:
Παίρνουμε την καρφίτσα και πιέζουμε ένα σημείο ψηλά στο μηρό. Ξεκινάμε από τον αριστερό πάντα. Πιέζουμε αρκετά αλλά χωρίς να τρυπήσουμε. Όταν φτάσουμε σε οριακό σημείο, σέρνουμε την καρφίτσα χωρίς βιασύνη πάνω στο δέρμα, προσέχοντας όμως να δημιουργείται τομή στο δέρμα σε ικανοποιητικό βαθμό. Τελειώνουμε την τομή και επαναλαμβάνουμε παρακάτω. Αν δούμε πως δεν έβγαλε ζουμί το μπούτι επαναλαμβάνουμε με πείσμα. Αφού ολοκληρώσουμε 5-6 γραμμές και στα δύο πόδια περιμένουμε 3 με 4 λεπτά για να δούμε τα αποτελέσματα και επαναλαμβάνουμε. Για καλύτερα αποτελέσματα ξεκινούμε με κομμένο τσίγκο από αναψυκτικό και συνεχίζουμε την δεύτερη και τρίτη φορά με την καρφίτσα μας. Και καλή όρεξη!
νο 1: Γλυκιοί φραουλένιοι στρόβιλοι σε σχήμα ελατηρίου
https://www.youtube.com/watch?v=aY4YzEkyNUQ
Υλικά:
1 γκαζάκι
0.5 m σύρμα σκληρό
2 πένσες
Εκτέλεση:
Ισιώνουμε το σύρμα σε σχετική ευθεία. Ανάβουμε το γκαζάκι και το αφήνουμε σε μέτρια φωτιά. Παίρνουμε το σύρμα με τις δύο πενσες από τις δυο του άκρες και το θερμαίνουμε στη φλόγα. Προσέχουμε να μην υπερθερμαθεί και κοπεί, το ζεσταίνουμε αρκετά ώστε να μην μπορούμε να το πιάσουμε χωρίς να καούμε. Για αυτό το λόγο και προτιμούμε πολύ χοντρό σύρμα. Μόλις αποκτήσει την επιθυμητή θερμοκρασία, το αριστερό μας χέρι κρατά την πένσα ούτως ώστε η άκρη του σύρματος να ακουμπά στον πήχη μας και με το δεξί χέρι τυλίγουμε με γρήγορες κινήσεις το υπόλοιπο σύρμα γύρω γύρω από τον πήχη προς τον αγκώνα. Για πιο όμορφη εικόνα προσπαθούμε οι σπείρες να έχουν ένα δάχτυλο κενό. Και καλή όρεξη!
νο 2: Απλές ντοματένιες ρίγες με άρωμα μετάλλου σε μπούτι χοιρινό (νωπό)
https://www.youtube.com/watch?v=jKSfXnuKD0w
Υλικά:
1 καρφίτσα ή βελόνα
1 κομμάτι από τσίγκο αναψυκτικού (προαιρετικό)
Εκτέλεση:
Παίρνουμε την καρφίτσα και πιέζουμε ένα σημείο ψηλά στο μηρό. Ξεκινάμε από τον αριστερό πάντα. Πιέζουμε αρκετά αλλά χωρίς να τρυπήσουμε. Όταν φτάσουμε σε οριακό σημείο, σέρνουμε την καρφίτσα χωρίς βιασύνη πάνω στο δέρμα, προσέχοντας όμως να δημιουργείται τομή στο δέρμα σε ικανοποιητικό βαθμό. Τελειώνουμε την τομή και επαναλαμβάνουμε παρακάτω. Αν δούμε πως δεν έβγαλε ζουμί το μπούτι επαναλαμβάνουμε με πείσμα. Αφού ολοκληρώσουμε 5-6 γραμμές και στα δύο πόδια περιμένουμε 3 με 4 λεπτά για να δούμε τα αποτελέσματα και επαναλαμβάνουμε. Για καλύτερα αποτελέσματα ξεκινούμε με κομμένο τσίγκο από αναψυκτικό και συνεχίζουμε την δεύτερη και τρίτη φορά με την καρφίτσα μας. Και καλή όρεξη!
Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015
Back to school!
Η παρακάτω πλέυλιστ είναι από αυτά που άκουγα γυμνάσιο και λύκειο! Τι ενθουσιασμός!
https://www.youtube.com/watch?v=EGljje7Pd6c
τουν-τουρουρουτουρουρουτουντουν
Από ένα βιβλίο που δανείστηκα από τον γκόμενο της μάνας μου που έλεγε μέσα για την αρχή της ηλεκτρονικής μουσικής και το acid και τα πάρτιζ. Τέλειο βιβλίο, πρέπει να το ξαναβρώ οπωσδήποτε. Μου έμαθε πάρα πολύ μουσική.
https://www.youtube.com/watch?v=6VxoXn-0Ezs
And when it's time for leavin',
I hope you'll understand,
That I was born a ramblin' man.
Ξανά λύκειο και αφού έχω ξεπεράσει τα βασικά της κλασικής ροκ ψάχνω κάτι σιντί του αδερφού μου και βρίσκω διάφορα κομμάτια τέτοια. Ειδικά αυτό το είχα σε σιντί με διάφορες επιλογές τελείως άσχετες μεταξύ τους και τα άκουγα συνέχεια σε σημείο του να γυρνάμε από το σχολείο παρέα 5 6 ατόμων κι εγώ να είμαι με discman και να ακούω μουσική και να μη μιλάω σε κανένα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δυστυχώς η κλασική ροκ είναι το αφεντικό.
https://www.youtube.com/watch?v=vabnZ9-ex7o
And I swear that I don't have a gun
No, I don't have a gun
No, I don't have a gun
Ποοοολύ παλιά, πριν καν γνωρίζω είδη και τραγουδιστές υπήρχαν οι κασέτες και η πρώτη κασέτα που θυμάμαι ποτέ να ακούω ήταν του αδερφού μου με επιλογές. Μία από αυτές ήταν και αυτό το τραγούδι. Δυστυχώς δε θυμάμαι καθόλου τα υπόλοιπα αυτής της κασέτας που ήταν με μωβ χαρτάκι απ' έξω και νομίιιιζω είχε και black sabbath ένα. Γαμώτο τα 'χω ξεχάσει τα υπόλοιπα. Και μάλιστα αντίθετα από πολλούς δεν άκουγα ούτε και μ' άρεσε για πολλά χρόνια από τότε το smells like teen spirit.
https://www.youtube.com/watch?v=t-rxYuFOvyg
Is it any wonder why Princes & Kings
Are clowns that caper in their sawdust rings
And ordinary people that are like you and me
We're the keepers of their destiny
Αυτό ήταν πάλι γυμνάσιο ή μπορεί και αρχές λυκείου και δεν θυμάμαι αν το είχα σε σιντι ή αν είχα αρχίσει να ακούω μουσική από υπολογιστή από τότε. Τα σιντί κυριαρχούσαν ακόμα βέβαια αλλά νομίζω περνάγαμε τα τραγούδια σε φακέλους στο πισι. Δουλειά τελείως χωρίς νόημα πια αλλά τι να κάνεις; Δεν ήξερα πόσο πολύ θα εξελιχθεί ο υπολογιστής και δε μ ΄ένοιαζε κιόλας. Απλά χαιρόμουν να εμφανίζονται κομμάτια 1,2,3,4 στον υπολογιστή και εγώ να τα ακούω, να καταλαβαίνω ποια είναι και να τα ονομάζω. Ακόμα μ' αρέσει αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=cifvXSB-GrI
One the farms they've made a stand,
Against the hated iron hands, they're uniting
They're backed by everyone in town,
And I must ride to beat them down, how they're fighting:
But I understand their cause
To fight against the laws, they're right
Τότε θεωρούσαμε τα 3 αδέρφια (η μικρή ήταν πολύ μικρή για να ακούει μουσική και να έχει και γνώμη) οτι το The power and the passion από Eloy ήταν ο καλύτερος δίσκος που υπήρχε. Εγώ αυτή την εισαγωγή την άκουγα από το δημοτικό σίγουρα, σε κασέτα φυσικά, και είχα μάθει απέξω όχι μόνο τα λόγια (αν και όχι καλά γιατί δεν ήξερα καλά αγγλικά τότε) αλλά και κάθε όργανο. Τα σόλα της κιθάρας, τα ντραμς που μου έλεγε ο αδερφός μου οτι ήταν ένας από τους καλύτερους ντράμερ αυτός και όλα, όλα. Πέρασαν χρόνια πριν ακούσω άλλα τραγούδια από άλλους δίσκους και καταλάβω οτι είναι το ίδιο συγκρότημα.
https://www.youtube.com/watch?v=ObL3L6MRvN4
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my message in a bottle
Ξανά δημοτικό αλλά αυτό το είχαμε σε σιντί στι hi fi στο δωμάτιο μου και της αδερφής μου (γιατί μέναμε μαζί τότε). Χαρακτηριστική ανάμνηση να ακούμε πολίς και κάποιος να κάνει πάρτυ νομίζω, μάλλον όχι εγώ, και να μην είναι το πάρτυ ακόμα αλλά να καθαρίζουμε(νε) κι εγώ να χοροπηδάω και να ακούω αυτό ή κάποιο άλλο. Γενικά τότε θεωρούσε οτι μοιάζουν αρκετά τα κομμάτια των Police και δεν έδινα σημασία σε τίτλους. Το Message in a bottle πάντως το θυμάμαι πρώτα απ' όλα και πιο πολύ απ 'όλα οτι ήταν το δικό μου κομμάτι. Και όχι φυσικά το Roxanne.
https://www.youtube.com/watch?v=CAF7BSuqNXU
I can't do my homework anymore
Το τραγουδάγαμε με τον Αχιλλέα γυρνώντας από το σχολείο αλλά εγώ (που του το έμαθα βέβαια) το ήξερα από παλιά αφού κατά τα λόγια του πατέρα μου: "Αυτοί (οι J Geils Band) έγιναν μεγάλη μπάντα μόνο αφού σταμάτησαν να είναι αλήτες. Ήταν αλήτες στην αρχή". Πέρασε πολύς καιρός πριν αναρωτηθώ καν τι εννοούσε. Μπαντάρα πάντως.
https://www.youtube.com/watch?v=Y5ylqx1zAgg
I've got to rearrange my life,
I've got to rearrange my world.
Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Γυμνάσιο αν δεν κάνω λάθος. Αλλά άρχοντας. Μέχρι και 2 3 χρόνια πριν δεν μπορούσα, όχι, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να ακούσω αυτή την εισαγωγή ή τραγούδια από το Pilgrimage, το Wishbone Four και το Argus (όπου αυτός είναι που οικογενειακώς αποφασίσαμε τελικά πως είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε ακούσει) και να μη σκέφτομαι σκηνές, αλλά στ' αλήθεια κανονικές σκηνές από τον άρχοντα των δαχτυλιδιών. Ειδικά το συγκεκριμένο είναι στο σημείο που τα 3 χόμπιτ φεύγουν να συναντήσουν τον Μέρι στο νέο σπίτι του Φρόντο διασχίζοντας το Σάιρ. Στο Μπάκλαντ λίγο πιο νότια αν θυμάμαι καλά. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι επίσημα και με μεγάλη διαφορά τα βιβλία που έχω διαβάσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Και τα Χάρι Πότερ που είναι μάλλον δεύτερα τα έχω διαβάσει πάνω από 12 φορές στο νερό. Ε, φανταστείτε πόσες φορές διάβασα τον Άρχοντα (τον ήξερα απέξω κανονικότατα, με το που τελείωνα την επιστροφή του βασιλιά άρχιζα ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ τη συντροφιά) και αναλογιστείτε τώρα οτι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η κασέτα που έβαζα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ω θεέ μου ξανά ήταν αυτή που είχε τραγούδια από τους Wishbone Ash. Ίσως πια το αγαπημένο μου συγκρότημα λόγω συναισθήματος. Ακόμα και τώρα όταν ακούω την αρχή του Argus νιώθω περίεργα. Ακόμα και τώρα που μόλις το έβαλα.
https://www.youtube.com/watch?v=y1tFQMjc-IE
But I remebered a voice from the past;
Gambling only pays when you're winning
- I had to thank old miss mort for schooling a failure.
Keep them mowing blades sharp...
Έπιασα τα τετριμμένα το ξέρω αλλά αυτά άκουγα. Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι των Genesis που άκουσα ποτέ και δε μ' άρεσε και τόσο! Τότε βέβαια. Δηλαδή μου άρεσε αλλά ήμουν τόσο επικεντρωμένος στην κλασική ροκ που το θεωρούσα κάτι εξωτικό. Ήταν ίδια εποχή με τους Wishbone Ash (εννοώ τα άκουσα την ίδια εποχή) και δεν άκουσα παραπάνω Genesis στις αρχές γυμνασίου. Άκουσα βέβαια υ π ε ρ β ο λ ι κ ά πολύ στο λύκειο και από τότε κάθε νέος δίσκος ήταν αποκάλυψη. Θεωρώ οτι όποια φαντασία είχα στη μουσική την πήρα από κει, ότι καινοτόμο στη σύνθεση ξεκίνησε με πηγή τα τρελά των τζένεσις, τις συνθέσεις και τα σόλα τα τελείως χωρίς λόγο ρε αλλά ταυτόχρονα σε 9 λεπτά κομμάτι να τραγουδάνε στα μισά και παρόλα αυτά να νιώθεις οτι το τραγούδι συνεχίζεται, απλά τώρα τραγουδάνε τα υπόλοιπα όργανα. Παρόλα αυτά το i know what i like ήταν, είναι και θα είναι η αρχή μου σε ένα τρελό τρελό συγκρότημα που πέρα από τους εκπληκτικούς δίσκους έδωσε και πάρα πολλά όταν ανακάλυψα και τη σόλο καριέρα του Gabriel πολύ πολύ μεγαλύτερος όμως. Παλικάρι τρελό.
https://www.youtube.com/watch?v=IAjGdmFKf8E
Cold hearted orb
That rules the night
Removes the colours
From our sight
Red is gray and
Yellow white
But we decide
Which is right
And
Which is an Illusion
Προτελευταίο κομμάτι που όμως δεν μπορεί να είναι κομμάτι αλλά ολόκληρος ο δίσκος. Φυσικά όλοι ακούγαμε συνέχεια αυτή τη μαλακία από το δημοτικό και πιο πριν ακόμα γαμώ τα ραδιόφωνα. Γιατί, ντάξει, το Nights in white satin ναι οκ, ήταν καλό κομμάτι αλλά από μικρός ρε φίλε, μου την έδινε λίγο η κλάψα του. Μέχρι που παιδιά, ντάξει. Μέχρι που άκουσα, λύκειο, τόσα χρόνια χαμένα ακούγοντας την κλάψα και θεωρώντας τους Moody blues τελείως βλάκες, μέχρι λέω που άκουσα το δίσκο απ' όπου προήλθε το τραγούδι. Και μέχρι που άκουσα ολόκληρο το τραγούδι. Και την απαγγελία. Και κατάλαβα οτι οι άνθρωποι ήταν γ α μ ά τ ο ι. Ο δίσκος είναι στη δεκάδα των δίσκων μου και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον έχω ακούσει και τον γνωρίζω. Δεν έχω να πω τίποτ' άλλο για αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=gvJ6o1PC4pA
Για τελευταίο δεν ήξερα τι να βάλω αλήθεια. Και έτσι αποφάσισα να βάλω κάτι τόσο κλασικό, τόσο κλασικό που να πεθαίνεις. Ντάξει δεν έβαλα και Rolling Stones αλλά κάτι κλασικό! Με αυτό η μεγάλη μου αδερφή τρόμαζε τη μικρή (αν και αυτή δεν τρόμαζε) με το κακό γελάκι στη μέση του τραγουδιού όταν ήταν ακόμα μωρό. Με αυτό το δίσκο που για πολύ καιρό άκουγα μόνο 2 τραγούδια (και αυτό) ένιωθα πολύ καλά. Ήταν καλά τραγούδια ρε φίλε. Πολύ καλά. Απλά μεν αλλά καλά. Δυνατά. Τ' ακούγαμε συνήθως στο αμάξι του μπαμπά μας όταν μας πήγαινε βόλτα μέχρι τη Βαρυμπόμπη για να περάσουμε χρόνο μαζί. Νομίζω ναι, σε αμάξι τ' άκουσα πρώτη φορά.
Μακάρι να μπορούσα να τα ακούσω ξανά για πρώτη φορά.
https://www.youtube.com/watch?v=EGljje7Pd6c
τουν-τουρουρουτουρουρουτουντουν
Από ένα βιβλίο που δανείστηκα από τον γκόμενο της μάνας μου που έλεγε μέσα για την αρχή της ηλεκτρονικής μουσικής και το acid και τα πάρτιζ. Τέλειο βιβλίο, πρέπει να το ξαναβρώ οπωσδήποτε. Μου έμαθε πάρα πολύ μουσική.
https://www.youtube.com/watch?v=6VxoXn-0Ezs
And when it's time for leavin',
I hope you'll understand,
That I was born a ramblin' man.
Ξανά λύκειο και αφού έχω ξεπεράσει τα βασικά της κλασικής ροκ ψάχνω κάτι σιντί του αδερφού μου και βρίσκω διάφορα κομμάτια τέτοια. Ειδικά αυτό το είχα σε σιντί με διάφορες επιλογές τελείως άσχετες μεταξύ τους και τα άκουγα συνέχεια σε σημείο του να γυρνάμε από το σχολείο παρέα 5 6 ατόμων κι εγώ να είμαι με discman και να ακούω μουσική και να μη μιλάω σε κανένα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δυστυχώς η κλασική ροκ είναι το αφεντικό.
https://www.youtube.com/watch?v=vabnZ9-ex7o
And I swear that I don't have a gun
No, I don't have a gun
No, I don't have a gun
Ποοοολύ παλιά, πριν καν γνωρίζω είδη και τραγουδιστές υπήρχαν οι κασέτες και η πρώτη κασέτα που θυμάμαι ποτέ να ακούω ήταν του αδερφού μου με επιλογές. Μία από αυτές ήταν και αυτό το τραγούδι. Δυστυχώς δε θυμάμαι καθόλου τα υπόλοιπα αυτής της κασέτας που ήταν με μωβ χαρτάκι απ' έξω και νομίιιιζω είχε και black sabbath ένα. Γαμώτο τα 'χω ξεχάσει τα υπόλοιπα. Και μάλιστα αντίθετα από πολλούς δεν άκουγα ούτε και μ' άρεσε για πολλά χρόνια από τότε το smells like teen spirit.
https://www.youtube.com/watch?v=t-rxYuFOvyg
Is it any wonder why Princes & Kings
Are clowns that caper in their sawdust rings
And ordinary people that are like you and me
We're the keepers of their destiny
Αυτό ήταν πάλι γυμνάσιο ή μπορεί και αρχές λυκείου και δεν θυμάμαι αν το είχα σε σιντι ή αν είχα αρχίσει να ακούω μουσική από υπολογιστή από τότε. Τα σιντί κυριαρχούσαν ακόμα βέβαια αλλά νομίζω περνάγαμε τα τραγούδια σε φακέλους στο πισι. Δουλειά τελείως χωρίς νόημα πια αλλά τι να κάνεις; Δεν ήξερα πόσο πολύ θα εξελιχθεί ο υπολογιστής και δε μ ΄ένοιαζε κιόλας. Απλά χαιρόμουν να εμφανίζονται κομμάτια 1,2,3,4 στον υπολογιστή και εγώ να τα ακούω, να καταλαβαίνω ποια είναι και να τα ονομάζω. Ακόμα μ' αρέσει αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=cifvXSB-GrI
One the farms they've made a stand,
Against the hated iron hands, they're uniting
They're backed by everyone in town,
And I must ride to beat them down, how they're fighting:
But I understand their cause
To fight against the laws, they're right
Τότε θεωρούσαμε τα 3 αδέρφια (η μικρή ήταν πολύ μικρή για να ακούει μουσική και να έχει και γνώμη) οτι το The power and the passion από Eloy ήταν ο καλύτερος δίσκος που υπήρχε. Εγώ αυτή την εισαγωγή την άκουγα από το δημοτικό σίγουρα, σε κασέτα φυσικά, και είχα μάθει απέξω όχι μόνο τα λόγια (αν και όχι καλά γιατί δεν ήξερα καλά αγγλικά τότε) αλλά και κάθε όργανο. Τα σόλα της κιθάρας, τα ντραμς που μου έλεγε ο αδερφός μου οτι ήταν ένας από τους καλύτερους ντράμερ αυτός και όλα, όλα. Πέρασαν χρόνια πριν ακούσω άλλα τραγούδια από άλλους δίσκους και καταλάβω οτι είναι το ίδιο συγκρότημα.
https://www.youtube.com/watch?v=ObL3L6MRvN4
I'll send an S.O.S. to the world
I'll send an S.O.S. to the world
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my
I hope that someone gets my message in a bottle
Ξανά δημοτικό αλλά αυτό το είχαμε σε σιντί στι hi fi στο δωμάτιο μου και της αδερφής μου (γιατί μέναμε μαζί τότε). Χαρακτηριστική ανάμνηση να ακούμε πολίς και κάποιος να κάνει πάρτυ νομίζω, μάλλον όχι εγώ, και να μην είναι το πάρτυ ακόμα αλλά να καθαρίζουμε(νε) κι εγώ να χοροπηδάω και να ακούω αυτό ή κάποιο άλλο. Γενικά τότε θεωρούσε οτι μοιάζουν αρκετά τα κομμάτια των Police και δεν έδινα σημασία σε τίτλους. Το Message in a bottle πάντως το θυμάμαι πρώτα απ' όλα και πιο πολύ απ 'όλα οτι ήταν το δικό μου κομμάτι. Και όχι φυσικά το Roxanne.
https://www.youtube.com/watch?v=CAF7BSuqNXU
I can't do my homework anymore
Το τραγουδάγαμε με τον Αχιλλέα γυρνώντας από το σχολείο αλλά εγώ (που του το έμαθα βέβαια) το ήξερα από παλιά αφού κατά τα λόγια του πατέρα μου: "Αυτοί (οι J Geils Band) έγιναν μεγάλη μπάντα μόνο αφού σταμάτησαν να είναι αλήτες. Ήταν αλήτες στην αρχή". Πέρασε πολύς καιρός πριν αναρωτηθώ καν τι εννοούσε. Μπαντάρα πάντως.
https://www.youtube.com/watch?v=Y5ylqx1zAgg
I've got to rearrange my life,
I've got to rearrange my world.
Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Γυμνάσιο αν δεν κάνω λάθος. Αλλά άρχοντας. Μέχρι και 2 3 χρόνια πριν δεν μπορούσα, όχι, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να ακούσω αυτή την εισαγωγή ή τραγούδια από το Pilgrimage, το Wishbone Four και το Argus (όπου αυτός είναι που οικογενειακώς αποφασίσαμε τελικά πως είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε ακούσει) και να μη σκέφτομαι σκηνές, αλλά στ' αλήθεια κανονικές σκηνές από τον άρχοντα των δαχτυλιδιών. Ειδικά το συγκεκριμένο είναι στο σημείο που τα 3 χόμπιτ φεύγουν να συναντήσουν τον Μέρι στο νέο σπίτι του Φρόντο διασχίζοντας το Σάιρ. Στο Μπάκλαντ λίγο πιο νότια αν θυμάμαι καλά. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι επίσημα και με μεγάλη διαφορά τα βιβλία που έχω διαβάσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Και τα Χάρι Πότερ που είναι μάλλον δεύτερα τα έχω διαβάσει πάνω από 12 φορές στο νερό. Ε, φανταστείτε πόσες φορές διάβασα τον Άρχοντα (τον ήξερα απέξω κανονικότατα, με το που τελείωνα την επιστροφή του βασιλιά άρχιζα ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ τη συντροφιά) και αναλογιστείτε τώρα οτι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η κασέτα που έβαζα ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ω θεέ μου ξανά ήταν αυτή που είχε τραγούδια από τους Wishbone Ash. Ίσως πια το αγαπημένο μου συγκρότημα λόγω συναισθήματος. Ακόμα και τώρα όταν ακούω την αρχή του Argus νιώθω περίεργα. Ακόμα και τώρα που μόλις το έβαλα.
https://www.youtube.com/watch?v=y1tFQMjc-IE
But I remebered a voice from the past;
Gambling only pays when you're winning
- I had to thank old miss mort for schooling a failure.
Keep them mowing blades sharp...
Έπιασα τα τετριμμένα το ξέρω αλλά αυτά άκουγα. Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι των Genesis που άκουσα ποτέ και δε μ' άρεσε και τόσο! Τότε βέβαια. Δηλαδή μου άρεσε αλλά ήμουν τόσο επικεντρωμένος στην κλασική ροκ που το θεωρούσα κάτι εξωτικό. Ήταν ίδια εποχή με τους Wishbone Ash (εννοώ τα άκουσα την ίδια εποχή) και δεν άκουσα παραπάνω Genesis στις αρχές γυμνασίου. Άκουσα βέβαια υ π ε ρ β ο λ ι κ ά πολύ στο λύκειο και από τότε κάθε νέος δίσκος ήταν αποκάλυψη. Θεωρώ οτι όποια φαντασία είχα στη μουσική την πήρα από κει, ότι καινοτόμο στη σύνθεση ξεκίνησε με πηγή τα τρελά των τζένεσις, τις συνθέσεις και τα σόλα τα τελείως χωρίς λόγο ρε αλλά ταυτόχρονα σε 9 λεπτά κομμάτι να τραγουδάνε στα μισά και παρόλα αυτά να νιώθεις οτι το τραγούδι συνεχίζεται, απλά τώρα τραγουδάνε τα υπόλοιπα όργανα. Παρόλα αυτά το i know what i like ήταν, είναι και θα είναι η αρχή μου σε ένα τρελό τρελό συγκρότημα που πέρα από τους εκπληκτικούς δίσκους έδωσε και πάρα πολλά όταν ανακάλυψα και τη σόλο καριέρα του Gabriel πολύ πολύ μεγαλύτερος όμως. Παλικάρι τρελό.
https://www.youtube.com/watch?v=IAjGdmFKf8E
Cold hearted orb
That rules the night
Removes the colours
From our sight
Red is gray and
Yellow white
But we decide
Which is right
And
Which is an Illusion
Προτελευταίο κομμάτι που όμως δεν μπορεί να είναι κομμάτι αλλά ολόκληρος ο δίσκος. Φυσικά όλοι ακούγαμε συνέχεια αυτή τη μαλακία από το δημοτικό και πιο πριν ακόμα γαμώ τα ραδιόφωνα. Γιατί, ντάξει, το Nights in white satin ναι οκ, ήταν καλό κομμάτι αλλά από μικρός ρε φίλε, μου την έδινε λίγο η κλάψα του. Μέχρι που παιδιά, ντάξει. Μέχρι που άκουσα, λύκειο, τόσα χρόνια χαμένα ακούγοντας την κλάψα και θεωρώντας τους Moody blues τελείως βλάκες, μέχρι λέω που άκουσα το δίσκο απ' όπου προήλθε το τραγούδι. Και μέχρι που άκουσα ολόκληρο το τραγούδι. Και την απαγγελία. Και κατάλαβα οτι οι άνθρωποι ήταν γ α μ ά τ ο ι. Ο δίσκος είναι στη δεκάδα των δίσκων μου και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον έχω ακούσει και τον γνωρίζω. Δεν έχω να πω τίποτ' άλλο για αυτό.
https://www.youtube.com/watch?v=gvJ6o1PC4pA
Now the night was bright, and the stars threw light
On Billy and Davy, dancin in the moonlight
Down near the water in a stone mud fight
Killer Joe passed out on the lawn
On Billy and Davy, dancin in the moonlight
Down near the water in a stone mud fight
Killer Joe passed out on the lawn
Hazy Davy got really hurt
He ran into the lake in just his socks and a shirt
Me and crazy Janey's makin love in the dirt
Singin' our birthday songs
He ran into the lake in just his socks and a shirt
Me and crazy Janey's makin love in the dirt
Singin' our birthday songs
Για τελευταίο δεν ήξερα τι να βάλω αλήθεια. Και έτσι αποφάσισα να βάλω κάτι τόσο κλασικό, τόσο κλασικό που να πεθαίνεις. Ντάξει δεν έβαλα και Rolling Stones αλλά κάτι κλασικό! Με αυτό η μεγάλη μου αδερφή τρόμαζε τη μικρή (αν και αυτή δεν τρόμαζε) με το κακό γελάκι στη μέση του τραγουδιού όταν ήταν ακόμα μωρό. Με αυτό το δίσκο που για πολύ καιρό άκουγα μόνο 2 τραγούδια (και αυτό) ένιωθα πολύ καλά. Ήταν καλά τραγούδια ρε φίλε. Πολύ καλά. Απλά μεν αλλά καλά. Δυνατά. Τ' ακούγαμε συνήθως στο αμάξι του μπαμπά μας όταν μας πήγαινε βόλτα μέχρι τη Βαρυμπόμπη για να περάσουμε χρόνο μαζί. Νομίζω ναι, σε αμάξι τ' άκουσα πρώτη φορά.
Μακάρι να μπορούσα να τα ακούσω ξανά για πρώτη φορά.
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015
https://www.youtube.com/watch?v=yvnoJ4H0BLk
Fun fact number fuck off: Στο τζόκεϋ μου γράφει ακριβώς αυτό στο πίσω μέρος
Είναι καλό που μου φεύγει η στεναχώρια. Είναι κακό που αντικαθίσταται από θυμό.
Είναι καλό που ξέρω ποιον θέλω να δω. Είναι κακό που δεν γίνεται.
Είναι καλό που νιώθω έτσι. Είναι κακό που δε νιώθει τα αντίστοιχα ο αντίστοιχος.
Είναι καλό που δεν στο παραδέχομαι. Είναι κακό που δεν στο παραδέχομαι.
Είναι καλό που έστειλα μήνυμα. Είναι κακό που δεν πρόκειται να πάρω απάντηση.
Είναι καλό που είμαι ρεαλιστής. Είναι κακό που είμαι απαίσιό(ς)δοξος.
Είναι καλό που μου φεύγει η στεναχώρια. Είναι κακό που αντικαθίσταται από θυμό.
Είναι καλό που ξέρω ποιον θέλω να δω. Είναι κακό που δεν γίνεται.
Είναι καλό που νιώθω έτσι. Είναι κακό που δε νιώθει τα αντίστοιχα ο αντίστοιχος.
Είναι καλό που δεν στο παραδέχομαι. Είναι κακό που δεν στο παραδέχομαι.
Είναι καλό που έστειλα μήνυμα. Είναι κακό που δεν πρόκειται να πάρω απάντηση.
Είναι καλό που είμαι ρεαλιστής. Είναι κακό που είμαι απαίσιό(ς)δοξος.
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015
Και άμα δω κανένα φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί, πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει
Δεν θ' ανέβω. Ορίστε το 'πα! Ααααααχ. Επιτέλους το παραδέχτηκα και σε μένα. Και θα γκρεμίσω το στενό γεφύρι ανάμεσα στους δυο.
Σημερα ήταν από τις χειρότερες μέρες του χρόνου. ήταν μια μίξη απογοήτευσης συνειδησιακής-πολιτικής-ιδεολογικής σε συνδυασμό με μια τεράστια μοναξιά που με έκαναν να πηγαίνω πανικόβλητος από δω κι από κει, ουσιαστικά μην κάνοντας κάτι, απλά έψαχνα παρέα αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελα να δω κανένα. Και εν τέλει ανταμείφθηκα με τα χάλαμα των ακουστικών μου. Όχι, μου άξιζε.
https://www.youtube.com/watch?v=yQMwM7rROM4
Τώρα, πέρα από μόνος μου, είμαι αναγκασμένος να ακούω συνέχεια το χριτς χριτς που θα κάνει η πίσω ρόδα και τις σκέψεις μου. Ναι, τώρα θα πρέπει ν' ακούω τιις σκέψεις μου όσο κάνω ποδήλατο. Ο Τ Ι Χ Ε Ι Ρ Ο Τ Ε ΡΟ.
Μου λείπουν οι φίλοι μου. Επίσης μου λείπει το συναίσθημα του να έχω φίλους. Πολύ δακρύβρεχτη ομολογία αλλά παρόλα αυτά πραγματική. Ρεαλιστική. Δυστυχώς. Δικαίως όμως. Βιάστηκα πολύ να κοροϊδέψω, έστω και χωρίς κακία, τους άλλους. Και τώρα θα τα λουστώ. Δυσκολεύομαι πια να δω καθαρά. Έτσι μου φαίνεται. Νιώθω πολύ αβέβαιος για τις πράξεις μου. Μου είναι ξένο αυτό το συναίσθημα. Με κουράζουν οι νέες σχέσεις, μου φαίνονται βουνό. Βουνό που από την κορυφή του δεν θα δεις μια υπέροχη θέα. Θα δεις μια θέα αξιοπρεπή και μετά τριγύρω άπειρες νέες κορυφές και θα αναγκαστείς να ξανασκαρφαλώσεις. Και δεν θα ικανοποιηθείς ποτέ. Δεν. Έχει. Νόημα. Αν. Είναι. Να. Είναι. Έτσι. Δεν. Το. Καταλαβαίνει. Κανείς;
Δηλαδή δεν υπάρχει λύση; Αν δεν υπάρχει λύση τότε δεν υπάρχει και πρόβλημα λέει μια παντελώς αυθαίρετη λογική. Αν δεν υπάρχει λύση είναι όλα σκατά λέει η δικιά μου λογική. Αν δεν υπάρχει λύση πρέπει να ασχοληθώ με άλλα προβλήματα που έχουν λύση. Αν δεν υπάρχει λύση θα γίνω τρομοκράτης και μάλιστα κακός για να με κλείσουν φυλακή. Αλλά στη φυλακή πάλι τα ίδια θα σκέφτομαι. Πρέπει να κάνω κάτι να με εκτελέσουνε. Ε! Πρέπει να με εκτελέσετε.
Ελληνικό ρεπερτόριο, μάλλον επηρεασμένος από το φεστιβάλ. Ήμουν 6 ώρες στο φεστιβάλ και δεν κάθισα με κανέναν. Ούτε την οικογένεια μου δεν είδα. Μόνο μια ωραία συναυλία είδα. 10.000 κόσμος μπαινοβγήκε, εγώ έναν άνθρωπο να βρω να κάτσω να του πω καμιά κουβέντα δε βρήκα. Πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλω να τους μιλήσω πολύ. Σε κάποιους μάλιστα θέλω να τους μιλήσω όσο θέλω να πιω νερό μετά από μια μέρα που θα έχω ξεσκιστεί στο ποδήλατο.
Αυτούς τους ρώτησες;
Αυτή η ερώτηση μου τριβελίζει το μυαλό.
Γιατί όλοι μου λένε ψέματα;
Σημερα ήταν από τις χειρότερες μέρες του χρόνου. ήταν μια μίξη απογοήτευσης συνειδησιακής-πολιτικής-ιδεολογικής σε συνδυασμό με μια τεράστια μοναξιά που με έκαναν να πηγαίνω πανικόβλητος από δω κι από κει, ουσιαστικά μην κάνοντας κάτι, απλά έψαχνα παρέα αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελα να δω κανένα. Και εν τέλει ανταμείφθηκα με τα χάλαμα των ακουστικών μου. Όχι, μου άξιζε.
https://www.youtube.com/watch?v=yQMwM7rROM4
Τώρα, πέρα από μόνος μου, είμαι αναγκασμένος να ακούω συνέχεια το χριτς χριτς που θα κάνει η πίσω ρόδα και τις σκέψεις μου. Ναι, τώρα θα πρέπει ν' ακούω τιις σκέψεις μου όσο κάνω ποδήλατο. Ο Τ Ι Χ Ε Ι Ρ Ο Τ Ε ΡΟ.
Μου λείπουν οι φίλοι μου. Επίσης μου λείπει το συναίσθημα του να έχω φίλους. Πολύ δακρύβρεχτη ομολογία αλλά παρόλα αυτά πραγματική. Ρεαλιστική. Δυστυχώς. Δικαίως όμως. Βιάστηκα πολύ να κοροϊδέψω, έστω και χωρίς κακία, τους άλλους. Και τώρα θα τα λουστώ. Δυσκολεύομαι πια να δω καθαρά. Έτσι μου φαίνεται. Νιώθω πολύ αβέβαιος για τις πράξεις μου. Μου είναι ξένο αυτό το συναίσθημα. Με κουράζουν οι νέες σχέσεις, μου φαίνονται βουνό. Βουνό που από την κορυφή του δεν θα δεις μια υπέροχη θέα. Θα δεις μια θέα αξιοπρεπή και μετά τριγύρω άπειρες νέες κορυφές και θα αναγκαστείς να ξανασκαρφαλώσεις. Και δεν θα ικανοποιηθείς ποτέ. Δεν. Έχει. Νόημα. Αν. Είναι. Να. Είναι. Έτσι. Δεν. Το. Καταλαβαίνει. Κανείς;
Δηλαδή δεν υπάρχει λύση; Αν δεν υπάρχει λύση τότε δεν υπάρχει και πρόβλημα λέει μια παντελώς αυθαίρετη λογική. Αν δεν υπάρχει λύση είναι όλα σκατά λέει η δικιά μου λογική. Αν δεν υπάρχει λύση πρέπει να ασχοληθώ με άλλα προβλήματα που έχουν λύση. Αν δεν υπάρχει λύση θα γίνω τρομοκράτης και μάλιστα κακός για να με κλείσουν φυλακή. Αλλά στη φυλακή πάλι τα ίδια θα σκέφτομαι. Πρέπει να κάνω κάτι να με εκτελέσουνε. Ε! Πρέπει να με εκτελέσετε.
Ελληνικό ρεπερτόριο, μάλλον επηρεασμένος από το φεστιβάλ. Ήμουν 6 ώρες στο φεστιβάλ και δεν κάθισα με κανέναν. Ούτε την οικογένεια μου δεν είδα. Μόνο μια ωραία συναυλία είδα. 10.000 κόσμος μπαινοβγήκε, εγώ έναν άνθρωπο να βρω να κάτσω να του πω καμιά κουβέντα δε βρήκα. Πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλω να τους μιλήσω πολύ. Σε κάποιους μάλιστα θέλω να τους μιλήσω όσο θέλω να πιω νερό μετά από μια μέρα που θα έχω ξεσκιστεί στο ποδήλατο.
Αυτούς τους ρώτησες;
Αυτή η ερώτηση μου τριβελίζει το μυαλό.
Γιατί όλοι μου λένε ψέματα;
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015
A night to call the cops you clown rapper
https://www.youtube.com/watch?v=KeWpPnErKiU
Suck it biatcheeeeeees.
31/10/15 -> The hip hop underground scene of Athens again, you know i'm talking about the most buried content, comin out, hitting the face, i bet you 've never seen an inside of a mind so haste, i tell run and you ask me how fast, i tell you come, you ask me how much, i 'm not gonna ask you again, kolonos, rap night and you can surely guess the rest, it's a night of incest, our minds and our rhymes will take care of the rest, bring a drink, don't be an ass, all i guarantee is a night to call the cops, a night to call the cops, yeah!
Suck it biatcheeeeeees.
31/10/15 -> The hip hop underground scene of Athens again, you know i'm talking about the most buried content, comin out, hitting the face, i bet you 've never seen an inside of a mind so haste, i tell run and you ask me how fast, i tell you come, you ask me how much, i 'm not gonna ask you again, kolonos, rap night and you can surely guess the rest, it's a night of incest, our minds and our rhymes will take care of the rest, bring a drink, don't be an ass, all i guarantee is a night to call the cops, a night to call the cops, yeah!
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015
Έργατιά μπροστά, τώρα με σφυριά, χτίσανε στους τοίχους τους όλα τ' αφεντικά
You gotta
let the sunshine in.
Κατάλαβα πως έχω μεγάλο πρόβλημα όταν έβαλα τα κλάματα
όταν τελείωσε το the office.
Και μιλάμε για κλάματα, όχι αστεία. Και κατάλαβα πως έχω πρόβλημα όταν ήθελα να
πάρω κάποιον τηλέφωνο και δεν μπορούσα να πάρω κανέναν. Και μάλλον έχω πρόβλημα
που αποφάσισα πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να εκφράσω τους προβληματισμούς
μου εδώ. Είναι ειρωνικό και καθόλου κολακευτικό για μένα που με ειρωνεύομαι που
κάνω κάτι και παρόλα αυτά συνεχίζω να το κάνω. Υποκριτικό σχεδόν θα έλεγα. Και
έχω προαναφέρει ότι το να λες ψέματα στον εαυτό σου είναι πρώτον αδύνατον και
δεύτερον ηλίθιο. Δεν θα βάλω τραγούδια αν και θέλω γιατί τα έχω ξαναβάλει. Επίσης
δεν θα βάλω κόμματα γιατί βαριέμαι να πατάω έξτρα πλήκτρα. Back to basics baby ή αλλιώς back to illiterature.
Αφού είδα το τέλος του office λοιπόν και αφού έκλαψα πικρά για
τη ζωή μου που περνάει και δεν ακουμπάει πουθενά και τίποτα αποφάσισα να παράξω
τέχνη σε όποια μορφή. Ξεκίνησα από τη μουσική. Απέτυχα. Συνέχισα με ποίηση.
Απέτυχα. Τα εικαστικά δεν τα έπιασα καν, βαριέμαι και δεν εμφάνισα ποτέ κάτι
αξιόλογο ώστε να ξαναπροσπαθήσω τώρα. Κατέληξα στην πεζογραφία ξεχνώντας φυσικά
ότι δεν είναι τέχνη να γράφεις προτάσεις όπως και ότι δεν είμαι καλός σε αυτό
ένιγουει.
Έφτασα στο παρόν λοιπόν με μια μικρή ανασκόπηση της ημέρας
για να δείξω στους φίλους που ενδιαφέρονται για τη συναισθηματική μου κατάσταση
ότι η εν λόγω κατάσταση είναι σκατά, τελείως σκατά και αυτό γιατί η ζωή μου
είναι σκατά κι αυτό γιατί η ζωή γενικώς είναι σκατά και αυτό γιατί οι άνθρωποι
είναι σκατά με πόδια και αυτό γιατί η έλλογη ζωή είναι υπερτιμημένη όπως και η
ανθρώπινη νόηση κι το ανθρώπινο «πνεύμα» όπως και τα ανθρώπινα συναισθήματα, η
ανθρώπινη λογική και η ανθρώπινη κοινωνία και όλα τα ανθρώπινα, πως αλλιώς μου
εξηγείτε εσείς το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών;
Χα! Πάω στοίχημα πως δεν το περιμένατε καθόλου αυτό.
Βασικά είμαι σίγουρος γιατί κι εγώ δεν το περίμενα καθόλου αυτό. Κάποιες φορές
με εκπλήσσω ευχάριστα όχι για αυτά που επιλέγω να γράψω αλλά γιατί στ’ αλήθεια
κάποιες φορές απλά γράφω χωρίς καθόλου σχέδιο και βγαίνουν πράγματα άκυρα
τελείως.
ΥΓ1. Δεν σε ξαναπαίρνω τηλέφωνο ποτέ, ούτε ξανάρχομαι.
Μαλάκα.
ΥΓ2. Ζήτω το ΚΚΕ κουφάλες.
ΥΓ3. Μέχρι να πεθάνω κουφάλες.
ΥΓ4. Συγγνώμη για το κουφάλες μικρούλι. Δεν ήταν για
σένα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)