Να χαμε να λέγαμε. Τι είχαμε
τι χάσαμε. Απ’ το στόμα σου και στου Θεού τ’ αυτί. Δεν υπάρχει Θεός. Ευτυχώς.
Ευτυχώς.
Τρελό
αυτό με την εκκίνηση παραγράφου; The deeper I go, the darker it gets. The deeper I go, the darker it
gets.
Θα μπορούσα
και θα ήθελα και δεν έγινα και δεν κατάφερα. Και έσκασα και έφυγα και έφτασα σε
άλλο μέρος και είπα. Sky blue,
so tired of this feeling.
Και στο άλλο μέρος είπα
πως μπορώ και πως θέλω. Και τώρα, lost my time, lost my place in sky
blue. Και πάλι δεν έγινα και πάλι δεν κατάφερα. Και λέω να ξαναφύγω.
Παίρνω
μόνο ένα σακίδιο γιατί είναι σημαντικό για μένα να έχω τα χέρια μου ελεύθερα. Και
φτάνω μετά από καιρό στην άκρη του κόσμου. I can hear the same voice calling. Sky
blue. Άμα φτάσω δεν ξέρω τι θα κάνω.
Άμα φτάσεις
στην άκρη του κόσμου και άμα είναι όντως γαλάζια. Έχεις 2 επιλογές. Να γυρίσεις
πίσω με τη γνώση ότι ο κόσμος κάποτε τελειώνει. Να προχωρήσεις μπροστά με τη
γνώση ότι ο κόσμος τελείωσε ήδη. And the deeper I go, the darker it gets.
The deeper I go, the darker it
gets.
The deeper
I go, the darker it gets.
The deeper I go, the darker it
gets.
The deeper
I go, the darker it gets.
The deeper I go, the darker it
gets.
The
deeper I go, the darker it gets.
The deeper I go, the darker it
gets.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου