Doctrine: a belief or
set of beliefs held and taught by a church, political party, or other group.
Εισαγωγή:
Κάθε πράγμα κρίνεται μέσα στις
συνθήκες που υπάρχει και όχι ξέχωρα, απομονωμένο, στείρα εξεταζόμενο σαν σε
γυάλα.
Οι κομήτες είναι ουράνια
σώματα που ταξιδεύουν για πολύ καιρό στο διάστημα. Προχωράνε για χρόνια και η
πορεία τους καθορίζεται από τα άλλα ουράνια σώματα που συναντούν στο δρόμο τους.
Η βαρύτητα αυτών των σωμάτων επηρεάζει τους κομήτες με διάφορους τρόπους. Άλλες
φορές επιταχύνουν, άλλες αλλάζουν κατεύθυνση και άλλες πέφτουν πάνω στον
πλανήτη ή το άστρο και χάνονται.
Η πορεία τους. Αν είσαι μακριά
και σημειώσεις όλα τα άλλα σώματα που βρίσκονται κοντά στην πορεία τους μπορείς
να πάρεις μια ιδέα για το που κατευθύνεται αυτό ο κομήτης. Αν ήσουν πάνω στον
κομήτη όμως δεν θα μπορούσες να δεις που πας. Θα περίμενες να φανεί στον
ορίζοντα, να μεγαλώνει σιγά σιγά το επόμενο σώμα και να δεις αν θα σου αλλάξει
την πορεία, αν θα σε επιταχύνει ή αν απλά θα πέσεις πάνω του και θα
καταστραφείς.
Η ζωή τους. Κάθε κομήτης
προσπερνά και αλλάζει ανάλογα με αυτά που συναντά. Και αυτό παίρνει χρόνια. Περνά
ο καιρός και μπορεί να περιμένεις αιώνες μέχρι την επόμενη αλλαγή, μέχρι το
επόμενο σώμα. Στο άπειρο διάστημα όμως είναι σίγουρο πως αν έχεις υπομονή
σίγουρα κάποιο θα συναντήσεις. Όπως είναι σίγουρο επίσης πως αν περιμένεις αρκετά
σίγουρα κάπου θα πέσεις και θα χαθείς.
Κεφάλαιο 1 – Ο άνθρωπος που
αιμορραγούσε συνέχεια.
-Ναι; Η κυρία δεν-μας-ενδιαφέρει;
-Μάλιστα, η ίδια.
-Τηλεφωνώ από το σχολείο του
γιού σας, του Γιώργου. Μήπως θα μπορούσατε να περάσετε από δω; Ο γιος σας είναι
λίγο αδιάθετος.
-Είναι καλά; Είναι όλα οκ;
-Ναι φυσικά απλά δεν μπορεί να
συνεχίσει την παρακολούθηση των μαθημάτων και θα ήταν καλύτερο να γυρίσει σπίτι
νωρίτερα.
-Ναι, ναι, βέβαια, ξεκινάω τώρα.
«Δεν σου
είπα να μην τσακώνεσαι με τα άλλα αγόρια Γιώργο;» Η μητέρα του ήταν φανερό πως
ήταν θυμωμένη. Ο Γιώργος προχωρούσε αργά αργά προς την είσοδο της πολυκατοικίας
τους. Δε μιλούσε. Ήξερε πως δεν είχε νόημα να εξηγήσει στη μητέρα του πως δεν
τσακώθηκε με κανένα. Ήταν πιο εύκολο να νομίζουν όλοι ότι τσακωνόταν με άλλους παρά
να προσπαθήσει να εξηγήσει την αλήθεια. Ήταν ακόμα 9 χρονών μα καταλάβαινε πολύ
περισσότερα απ’ όσα εξηγούσε.
Πως θα μπορούσε να εξηγήσει αυτό που του συνέβαινε,
ακόμα κι αν ήθελε; Ούτε ο ίδιος μπορούσε να το εξηγήσει. Το μόνο που ήξερε ήταν
πως από τότε που θυμόταν τον εαυτό του το είχε. Την αιμορραγία. Ήξερε πως η
μύτη του άνοιγε κάθε μέρα 2-3 φορές, ότι είχε πονοκεφάλους συνεχώς, ή
τουλάχιστον θα είχε αν δεν είχε βρει μια λύση ανάγκης. Τα ήξερε όλα αυτά αλλά
δεν μπορούσε να τα εξηγήσει, δεν ήθελε να τρέχει από γιατρό σε γιατρό για να «το
ψάξουν» όπως έλεγε η μάνα του κάθε φορά που θεωρούσε πως ήταν ανεξήγητος ο
πυρετός ή ο κοιλόπονος του.
Ευτυχώς μετά από κάποια ηλικία έμαθε να ελέγχει τις ακατάσχετες
αιμορραγίες του. Τυχαία, όπως και οι πιο πολλές ανακαλύψεις, βρήκε πώς να μετριάσει
τα συμπτώματα της «αρρώστιάς» του. Είχε πια συνηθίσει να κρύβεται όταν ο
πονοκέφαλος του μεγάλωνε και πλησίαζαν οι αιμορραγίες. Πήγαινε συνήθως στο
μπάνιο και καθόταν πάνω από τη λεκάνη και άφηνε τη μύτη να τρέχει, να τρέχει το
σκούρο κόκκινο υγρό στην άσπρη πορσελάνη. Είχε συνδέσει ήδη την ανακούφιση των
πονοκεφάλων του με την κοκκινισμένη επιφάνεια της λεκάνης και έτσι η ροή του
αίματος του προκαλούσε μια περίεργη ευχαρίστηση.
Μια μέρα
που είχαν επισκέπτες σπίτι, ο Γιώργος πάλευε να καθίσει ήσυχος στο σαλόνι,
νιώθοντας το κεφάλι του να πιέζεται, να πονά και το αίμα να έρχεται. Κάποια
στιγμή, μην αντέχοντας άλλο, ζήτησε συγγνώμη και έφυγε σφαίρα για την τουαλέτα. Ευτυχώς η μάνα του δεν έδωσε σημασία. Όπως έτρεξε στο διάδρομο σκόνταψε στο
ποτήρι με το χυμό που είχε παρατήσει λίγη ώρα πριν. Έπεσε πάνω στο ποτήρι, το
ποτήρι έσπασε και του έκοψε το χέρι άσχημα. Δεν ήθελε να καθυστερήσει οπότε,
φώναξε στη μητέρα του πως όλα είναι εντάξει και έτρεξε στην τουαλέτα. Δεν ήθελε
να τα γεμίσει όλα με αίματα στο διάδρομο. Φτάνοντας όμως στο μπάνιο, μόλις
κλείδωσε την πόρτα πίσω του ανακάλυψε πως το κεφάλι του δεν πονούσε καθόλου. Κοίταξε
στον καθρέφτη και δεν είδε ίχνος αίματος στη μύτη του. Σηκώνοντας το χέρι όμως να
ανοίξει τα ρουθούνια του είδε το άσχημο κόψιμο και το αίμα που έτρεχε. Στην αρχή
τρόμαξε μα ύστερα έκανε τη σύνδεση και ηρέμησε. Το θέμα ήταν το αίμα, όχι το
κεφάλι του! Δεν είχε σημασία από πού απλά όταν ένιωθε πονοκέφαλο έπρεπε να
αιμορραγήσει από κάπου.
Ύστερα από
αυτή την ανακάλυψη η ζωή του έγινε πολύ πιο εύκολη. Αν η μητέρα του τον έντυνε όπως
όταν ήταν μωρό τότε θα είχε μεγάλο πρόβλημα αλλά ευτυχώς ήταν μεγάλος για αυτό.
Είχε αποκτήσει μια μακριά σειρά από παράλληλα κοψίματα στο εσωτερικό των μηρών
του, ήταν περίπου 10 σε κάθε πλευρά και έκανε ένα κόψιμο την ημέρα. Ύστερα από
μια περίοδο δοκιμών κατέληξε πως ένα κόψιμο και μια αιμορραγία 5 – 10 λεπτών
αρκεί για να είναι εντάξει για όλη την υπόλοιπη μέρα. Κοβόταν κάθε πρωί πριν
πάει σχολείο φροντίζοντας να περιμένει να κλείσει καλά η πληγή πριν ντυθεί
κανονικά. Στην αρχή πόναγε λίγο αλλά τώρα πια δεν είχε πρόβλημα.
Εκτός από
σήμερα. «Ηλίθιος, ήμουν ηλίθιος», σκέφτηκε από μέσα του καθώς έμπαινε στο
σπίτι. Δεν έκοψε σήμερα γιατί είχε αργήσει στο σχολείο και οι φωνές της μάνας
του τον έκαναν νευρικό. «Και αυτός ο ηλίθιος ο δάσκαλος δεν άφησε σχεδόν
καθόλου το αίμα να τρέξει, αμέσως να βάλει το ηλίθιο το χαρτομάντιλο του να
σταματήσει την αιμορραγία». Φφφφφφ, ο Γιώργος ήταν πολύ εκνευρισμένος αλλά κατά
βάθος ήξερε πως ο μόνος που έφταιγε ήταν ο ίδιος. Έπρεπε να κοπεί το πρωί, ήταν
χαζό εκ μέρους του να τον επηρεάσει η μάνα του. Και τώρα το κεφάλι του
σφυροκοπούσε σαν να ‘χει κολλήσει το αυτί του σε ηχείο συναυλίας. «Πάω στο
μπάνιο» πετάει στη μάνα του και μπαίνει μέσα, κλειδώνει και κάθεται στη λεκάνη.
Βγάζει ένα ξυράφι που κρύβει κάτω από ένα χαλασμένο πλακάκι, κατεβάζει το
παντελόνι του και κάνει μια γρήγορη τομή στο μπούτι, δίπλα από τους όρχεις του.
Κοιτάζει να δει αν άνοιξε καλά την πληγή και ύστερα, ικανοποιημένος, ξαπλώνει
πίσω. Και όπως αρχίζει το αίμα του να κυλά πάνω στην άσπρη πορσελάνη, χαμογελά
ασυναίσθητα.
