Είναι καλά. Είναι ήσυχα. Πρέπει να κοιμηθώ. Είναι 2, ξυπνάω
σε 3 ώρες. Δεν μου φτάνουν 3 ώρες, θέλω να το ουρλιάξω στη Θηβών που περνάνε
άνθρωποι γιατί είναι ακόμα 2, είναι νωρίς ακόμα. Όταν ξυπνάς(5.15) έχεις 10
λεπτά να ντυθείς, 7 λεπτά να πας στη δωδεκάτη, 7-10 λεπτά να αράξεις στο
παγκάκι να ηρεμήσεις και να αποδεχτείς το γεγονός ότι σε μισή ώρα θα δουλεύεις,
με το που έρχεται το μηχανάκι έχεις 10-12 λεπτά συνήθως να φτάσεις στη «δουλειά»,
θα φτάσεις ακριβώς και θα έχεις από 2 λεπτά μέχρι και 30 δευτερόλεπτα καιρό να
χτυπήσεις την κάρτα σου γιατί αλλιώς χάνεις μία ώρα σε μισθό, δηλαδή 3-κόμμα-κάτι
ευρώ από τα συνολικά 21-κόμμα-κάτι καθαρά που θα πληρωθείς. Χτύπα την κάρτα και
αν είσαι άτυχος είναι Τετάρτη, έχεις 2-3 λεπτά να βρεις αυτόν που αλλάζεις, να
ακούσεις άλλα 2 λεπτά τη δικαιολογημένη γκρίνια του γιατί άργησες(που να
εξηγείς τώρα ότι αργεί αυτός που σε φέρνει),και αρχίζεις να δουλεύεις. Ο χρόνος
τώρα αλλάζει μορφή, σέρνεται. Πριν πετούσε και δεν προλάβαινες να δεις το
λεπτοδείκτη, τώρα αποφασίζει να αλλάξει συμπεριφορά, γίνεται ελώδης γεμάτος
ψοφίμια, σαπίζει σιγά σιγά, σέρνεται μέχρι τις 9 όπου και σταματάει οριστικά
για 45 λεπτά συνήθως. Όταν αποφασίζει να ξανά-ξεκινήσει εσύ έχεις κοιτάξει το
ρολόι σου 5 φορές σε διάστημα 2 ωρών και όμως έχουν περάσει 20 λεπτά μα, αν σου
έβαζαν πιστόλι στον κρόταφο, αν απειλούσαν να σου σκοτώσουν την οικογένεια θα
ορκιζόσουν πως είναι ήδη 11.30 τουλάχιστον, δεν γίνεται, κι όμως είναι 10 παρά 25.
Απελπίζεσαι, αναρωτιέσαι τι σου συνέβη, τι έχεις κάνει να το αξίζεις αυτό, μήπως
θα έπρεπε να τα παρατήσεις τώρα, πριν καταλήξεις σαν όλους τους υπόλοιπους εκεί
μέσα; Αλλά αμέσως βάζεις τα όρια που θέσπισες εσύ στον εαυτό σου, σε μια χαζή
και ανώριμη, αν και αξιότιμη, προσπάθεια να είσαι καλός και δίκαιος να μην
αδικήσεις κανέναν, και οι συνάδελφοι σου είναι άνθρωποι, και αυτοί έχουν και
είχαν όνειρα, δεν έχεις να επιδείξεις τίποτα ανώτερο, λέει η περίεργη αίσθηση
δικαίου που έχεις μέσα σου, οπότε σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις, δεν
βρίζεις πολύ, μόνο όταν σου τελειώνει η ταινία αλλά λες, δεν πειράζει, άλλα 20
ευρώ, και η ώρα, κοίτα!, πήγε 12, λες, πάει τελειώνουμε, 2 ωρίτσες ακόμα. Ξέρεις
βέβαια ότι ανάλογα με το που βρίσκεσαι 2 ώρες είναι 6 ώρες και 2 ώρες είναι ένα
τέταρτο. Και εκεί συνήθως είναι 6 ώρες αλλά δεν έχεις επιλογή αποφάσισες πριν
10 λεπτά και επιτέλους, πάει 1 η ώρα και μία ίσον καμία σωστά; σωστά, και
έρχεται η τρελή που σ’ αλλάζει και αρχίσει να σε βρίζει επειδή δεν σκούπισες
καλά το χώρο σου και δεν έχει υλικό η μηχανή, που να της εξηγείς κι αυτηνής ότι
ΕΧΕΙ υλικό και ότι ΣΚΟΥΠΙΣΕΣ, απλά δεν κάθισες πολύ να ασχοληθείς γιατί,
προφανώς και δεν θα ασχοληθείς για αυτά τα πράγματα, έτσι τρελαίνεται ο κόσμος,
αλλά το παράδειγμα αυτού που μόλις σκέφτηκες είναι μπροστά σου οπότε λουφάζεις,
με τις φωνές πήγε 2 παρά και πρέπει να αρχίσεις να μαζεύεις γιατί θες 2 να
χτυπάς κάρτα και να εξαφανίζεσαι από κει, συνήθως δεν τα καταφέρνεις αλλά
ντάξει, στην πρωινή βάρδια φεύγεις με μηχανάκι οπότε ας αργήσεις λίγο, εν τέλει
τα κατάφερες και σήμερα, κέρδισες 21-κόμμα-κάτι ευρώ και ήδη, πριν ανέβεις στο
μηχανάκι, έχουν χάσει τη σημασία τους, ξενερώνεις που αύριο είναι Πέμπτη και
όχι Σάββατο, ξενερώνεις που είσαι 24 και ίσως τελικά αυτή να είναι όντως η ζωή
σου από δω και πέρα, αλλά όπως είπαμε και πριν, δεν είσαι εσύ, είστε εσείς,
είμαστε εμείς, είναι όλοι σχεδόν, οπότε σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις γιατί
πρέπει να αποδείξεις τουλάχιστον στον εαυτό σου αν όχι και στους υπόλοιπους ότι
οι άνθρωποι δεν διαφέρουν μεταξύ τους, αν πρέπει να δουλέψει ένας, πρέπει να
δουλέψουν όλοι, όλοι κουραζόμαστε, όλοι χάνουμε τα όνειρα μας, όλοι παίρνουμε
21-κόμμα-κάτι ευρώ και την ίδια στιγμή σκεφτόμαστε πως δεν αξίζει τον κόπο,
οπότε οι ελιτισμοί δεν χωράνε εδώ, την έπαθες που θες να το παίξεις ανώτερος κι
ας μην ξέρεις ακριβώς αν έχεις δίκιο, αν έχει νόημα αυτό που σκέφτεσαι, απλά
νιώθεις λίγο καλύτερα στην εκμετάλλευση σου και να, έφτασες σπίτι και έχεις περίπου
μισή ώρα να κάνεις μπάνιο και να φας, πρέπει 3+ το πολύ να κοιμάσαι, πέφτεις
για ύπνο και έχεις 3-4 ώρες μέχρι να ξυπνήσεις, πρέπει όταν ξυπνήσεις να
κοινωνικοποιηθείς γιατί φοβάσαι πως θα σε ξεχάσουν όλοι, αν και δεν έχεις και
πολύ όρεξη, είσαι ακόμα κουρασμένος και ζαλισμένος, ξυπνάς 7 και στις 10
αγχώνεσαι ξανά, έχεις 2, άντε το πολύ 3, ώρες για να ξαναπέσεις για ύπνο,
πρέπει 1 να κοιμάσαι και τώρα πια μετράει το κάθε λεπτό που ξοδεύεις στο σκάιπ,
στο τηλέφωνο, μετράει το κάθε 20λεπτο επεισόδιο που βλέπεις, κάθε σελίδα που
αργεί να φορτώσει, κάθε κατούρημα που σε αποσπά, έχεις ήδη αφήσει τόσες δουλειές
στην αναμονή περιμένοντας να βρεις χρόνο αλλά όταν έχεις, απλά κοιμάσαι ή
βγαίνεις να δεις τον κόσμο, δεν αντέχεις άλλο την πόρτα της αποθήκης και το
παράθυρο στη Θηβών, όλη τη βδομάδα είναι σα να βλέπεις τον κόσμο από ένα
άνοιγμα στον τοίχο, δεν προλαβαίνεις να βγεις, δεν μπορείς να βγεις, δεν σ’
αφήνουν οι επιλογές σου να βγεις έξω, αλλά το να λες ότι έχεις επιλογές σήμερα
είναι χαζό, σκέφτεσαι την ώρα που κλείνεις το φως και πέφτεις για ύπνο ο οποίος
συνήθως έχει εφιάλτες και υποθέσεις για το τι μηχανές θα πάρεις αύριο, αλλά
σφίγγεις τα δόντια και κοιμάσαι με το ζόρι γιατί αύριο δουλεύουμε, εμείς είμαστε
η περήφανη εργατιά και σε χίλιες δεκατέσσερις λέξεις αυτή είναι μέρα μου σήμερα και αύριο,
πρέπει να μετράω, μετράω την ώρα, μετράω τις ώρες, μετράω τη ζωή μου, μετράω
μέχρι το 100 και τρέχω να βρω κάτι καλό να με κρατήσει να σφίξω τα δόντια μου
και να πάω για δουλειά και αύριο αλλά δυσκολεύομαι και δυσκολεύομαι και όταν
σταματήσω θα χαρώ αλλά ταυτόχρονα θα ντραπώ που χαίρομαι γιατί θα σημαίνει πως απλά
ήθελα να τα παρατήσω, ότι δεν εκτίμησα σωστά τη χαρά της δουλειάς, ότι είμαι
τεμπέλης, η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να μιλάω για ώρες αλλά φοβάμαι
κουραστήκατε και είμαι σίγουρος ότι κουράστηκα κι εγώ οπότε θα σταματήσω και τα
λέμε αύριο, αν αλλάξει κάτι θα σας το πω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου