Η ζωή είναι φιλεύσπλαχνη. Σε αγαπάει κι εσένα όπως κι
εμένα όπως και όλους. Γνωρίζει πως θα τελειώσεις κάποια στιγμή. Αλλά δεν θέλει
να στεναχωρηθείς. Θέλει να είσαι εντάξει με αυτό.
Για αυτό και σε προετοιμάζει. Αλλά δεν το προσέχεις χαζέ.
Σου δίνεις τόσα τέλη. Τόσες απώλειες συνεχώς. Αλλά εσύ δεν τις προσέχεις. Σου δείχνει
κάθε στιγμή πόσο εύθραυστο είναι αυτό που έχεις μπροστά σου. Αλλά εσύ
επιμένεις. Και δένεσαι. Και απορείς. Και στεναχωριέσαι.
Όταν τελειώσουμε θα τελειώσουμε με ένα λυγμό όχι με ένα
πάταγο. Συνήθως. Αλλά εγώ σκοπεύω αν προλάβω να φύγω με πάταγο.
Όχι, όχι. Αυτό είναι λάθος. Το να φύγεις να και αφήσεις πάταγο
είναι ματαιόδοξο. Εγώ θα κάνω πάταγο πριν φύγω. Και ο λυγμός θα έρθει μετά.
Αρκετά για σήμερα! Εδώ θα τραβήξω μια γραμμή.
Σήμερα δούλεψα. Και αύριο δουλεύω. Σιχάματα.
Το θέμα είναι να έχεις αποφασίσει τι θες
ή τι δε θες,
να έχεις αποφασίσει
μέχρι που θα το τραβήξεις
για να το καταφέρεις
ή να το αποφύγεις.
Θα σε καταστρέψω!
Μου ούρλιαξε ο ψηφιακός
δισδιάστατος εχθρός μου.
Πολέμησα γενναία και αποτελεσματικά παρά τις απειλές.
Και τι θα γινόταν δηλαδή αν απέμενα μόνος μου στη Γη;
Θα έκανα πολλές βόλτες αυτό είναι σίγουρο.
Και δεν θα με μαχαίρωναν στο δρόμο,
κι αυτό σίγουρο.
Θα προσπαθούσα να βρω παρέα.
Αμφίβολο.
Όταν θα κουραζόμουν θα πέθαινα
και δεν θα αποχαιρετούσα κανέναν.
Άραγε θα ήταν πιο εύκολο έτσι;
Όταν ξεκουραζόμουν θα γεννιόμουν;
Ή θέλει και άλλον για αυτό;
Μπορείς να πεθάνεις μόνος σου αλλά θες παρέα για να
γεννηθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου