Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Ρε δεν με ενδιαφέρετε ρε



Νιώθω να κονταίνω ένα εκατοστό τη φορά. Να χάνω, με κάθε μέρα, άλλη μια ακόμα. Να ιδρώνω μαζί με το νερό και το αίμα μου λίγο λίγο. Όταν χέζω, βγάζω και λίγα από τα όργανα μου. Κομμάτι κομμάτι. Με κάθε εκπνοή βγαίνει όλο το οξυγόνο και μένει μόνο το διοξείδιο μέσα μου. Και δηλητηριάζομαι. 

Αν μιλάς και δεν σ’ ακούει κανείς τσάμπα μιλάς, ε;

Δεν σου λέω γιατί δεν σε ενδιαφέρουν. Εγώ το ξέρω, εσύ δεν το ξέρεις ακόμα. Πήρα την τελευταία Καρέτα Καρέτα και την έψησα και την έφαγα. Και την τελευταία φώκια Μονάχους Μονάχους την πάτησα καταλάθος. Πήρα ένα πράγμα, το έσπασα, το έφτυσα και μετά του είπα να μην είναι έτσι γιατί θα μπορούσα να του έχω κάνει και χειρότερα. Και με πίστεψε το ηλίθιο. Ευτυχώς τώρα δεν θέλει ούτε να με βλέπει.

Σχεδιάζω να κάνω το ίδιο και με σένα, σε προειδοποιώ.

Τώρα όμως ακούω το τραγούδι σου. Αυτής που σου μοιάζει, έστω. Είναι καλό. Με φοβίζει όμως αρκετά. Αν μου μάθεις να μη φοβάμαι πολύ, θα αποδειχτώ πολύ καλός σύντροφος στο ταξίδι σου, στο λέω να το γνωρίζεις. Όσο αντέξω όμως γιατί τα πόδια μου , όπως ξέρεις, δεν είναι και στα καλύτερα τους. 

Πότε θα σταματήσουν οι άνθρωποι να ενδιαφέρουν ο ένας τον άλλον; Είναι ανόητη συνήθεια. 

Πότε θα γυρίσεις μωρεεε; Στην αρχή ήταν αστείο αλλά τώρα κουράστηκα. Και σε 4.30 ώρες ξυπνάω για δουλειά. Και βαριέμαι. Ω, πόσο θα με βαρεθείς όταν γυρίσεις. Ω, θεέ μου, πόσο;

Πολύ

Πολύ

Πολύ


Πολλή

Πολλή

Πολλή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου