Στο ‘χω πει χίλιες φορές. Δεν αλλάζω τα ηχεία μου.
Νομίζω βρίσκομαι σε επαναστατική κατάσταση. Μέχρι και για
δουλειά έψαξα σήμερα. Λοιπόν. Το σωματίδιο έχει δίκιο, όπως και η Νάττοπέτ. Οι
κωδικοί μου τελείωσαν. Άνοιξαν τόσα μέτωπα, που δεν προλαβαίνω να σβήνω φωτιές
από δω κι από κει. Παρόλο που ήθελα τόσο να γίνω πυροσβέστης, δεν μου αρέσει
αυτό που συμβαίνει. Τι καλά που ήταν όταν ήταν μόνο 95 ή 63 ή κάτι τέτοια
νούμερα. Όχι δεν ήταν καλά ε; Μωρέ καλά ήταν κι ας μην το καταλάβαινες εσύ. Εγώ
μια χαρά πέρναγα. Είχα αυτό που μου χρειαζόταν πιο πολύ. Τώρα είναι αργά για να
γυρίσουμε πίσω. Απλά με έπιασε νοσταλγία. Δεν μπορώ; Το να το σκέφτομαι είναι
σα να ακούω το σόλο από τον πατέρα της νύχτας και της μέρας. Πάντα ίδιο, πάντα
το ξέρω απ’ έξω, αλλά ποτέ τόσο βαρετό για να μην τ’ ακούς. Και κάνεις λάθος. Δεν
είμαστε τόσο μικροί πια. Ούτε αυτό που υπήρχε ήταν συμβιβασμός. Αλλά ουφ, τι τα
θυμάμαι τώρα αυτά; Σάμπως δεν υπεραναλύθηκαν τον προηγούμενο καιρό; Σάμπως δεν
είμαστε πια ξένοι;
Άλλο έλεγα όμως.
Ψάχνω να βρω καλό τέλος αλλά μόλις κατάλαβα ότι δεν είναι τέλος
αυτό, είναι το τίποτα. Δεν άρχισε τίποτα για να τελειώσει. Γραφικόοοοοοος. Παρόλα
αυτά, είναι καιρός αυτά που είναι να λέω να τα λέω στη μούρη σου και όχι στην
οθόνη σου. Για αυτό πρόσεξε μη σε πετύχω πουθενά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου