Θα έρθεις και θα μου βγάλεις ένα δόντι. Από τα πάνω τα
μπροστινά. Θα έχεις μια πένσα και θα το βγάλεις. Και όχι πολύ γρήγορα, για να το
νιώσω. Και επειδή με ξέρεις, θα το ακουμπήσεις στο τραπέζι. Εγώ σχεδόν θα
πνίγομαι από το αίμα. Όμως, κάτι μαγικό. Το έβγαλες και ακόμα το νιώθω. Το νιώθω
να πέφτει στο τραπέζι και κάθε γκέλ είναι καινούργιος πόνος στο ματωμένο μου
ούλο. Και αφήνεις την πένσα. Με κοιτάς. Χαίρεσαι κατά βάθος. Εγώ ξέρω πως δεν
πρέπει να κουνηθώ. Την τρύπα στο δόντι μου αρχίζω να τη νιώθω κρύα. Στην αρχή
νομίζω πως απλά μου φεύγει ο πόνος, αλλά μετά καταλαβαίνω πως είναι από την κρύα
επιφάνεια του τραπεζιού. Το βλέπεις που το κοιτάω και συνειδητοποιώ πως ξέρεις
τι νιώθω. Ξέρεις ότι το δόντι μου δεν έχει ξεχωρίσει ακόμα. Και τότε σηκώνεις
το σφυρί. Το βλέπω και αλήθεια, έπρεπε να το περιμένω. Τι άλλο θα ακολουθούσε
αν όχι αυτό; Το κατεβάζεις και το διαλύεις. Και γίνεται μια έκρηξη στο πάνω μου
ούλο. Σαν να δάγκωσα γουρούνα μέχρι να σκάσει. Σα να πήρε ο οδοντίατρος τον
τροχό και να έσκαψε μέχρι να βρει κόκκαλο. Πονάω, πονάω πολύ αλλά κρατιέμαι. Δεν
θα κουνηθώ, υποσχέθηκα. Και δεν έχω κουνηθεί από τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου