Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Όλοι

Έρχεται κάποια στιγμή που τίποτα δεν σου φαίνεται αστείο πια. Που η μουσική που ακούς είναι βαρετή. Που δεν μπορείς να μιλήσεις σε κανέναν φυσιολογικά. Που νομίζεις οτι αν σου μιλήσει θα είναι οκ, λες και θα λυθούν όλα έτσι. Λες να πέσεις για ύπνο για να περάσει η ώρα, αλλά δεν περνάει και ακόμα και να περνάει δεν φέρνει τίποτα καλύτερο. Θα έλεγα πως φταίει η πείνα μου αλλά μακάρι να έφτιαχναν όλα με λίγο φαγητό. Με κουράζεις, ακόμα χειρότερα, σε κουράζω και όταν εξαντληθούμε για λάθος λόγο τότε θα είναι πια αργά αγάπη μου. Περνάει η ώρα. Δυστυχώς. Χάνω τη ζωή μου να στεναχωριέμαι για ανοησίες. Μα η ζωή μου χάνεται έτσι κι αλλιώς. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο αργά, όλο και πιο αδύναμα. Δεν ξέρω, ίσως να μη συμβαίνει μόνο σε μένα αλλά σίγουρα είμαι από τους λίγους που το σκέφτονται συνέχεια. Πιο αργά και πιο αργά μέχρι να σταματήσει. Άλλοι πιο γρήγορα, άλλοι πιο αργά. Πεθαίνουν όλοι όμως. Όλοι. Ακούω την καρδιά μου να πεθαίνει κάθε φορά που κάνω ησυχία. Την ακούω και αναρωτιέμαι: μα δεν κουράστηκε ακόμα; Εδώ κουράστηκα εγώ. Αλλά συνεχίζει. Λέω, τώρα θα σταματήσει, τώρα θα εξαντληθεί. Φοβάμαι πως θα αποφασίσει να πεθάνει πριν να είμαι εγώ έτοιμος. Και μετά γελάω με τη χαζομάρα μου. Πως γίνεται να ανησυχώ για την καρδιά μου; Αν δεν εμπιστεύεσαι την καρδιά σου τότε ποιόν;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου