Αμέ!

Και τώρα; Και τώρα τι; Θα ήθελα να σου πω. Να σου πω για τον τρελό που με πλησίασε στην Αττική και με ρώταγε για τα στοιχεία ψυχεδέλειας που έχουν οι Πινκ Φλόυντ. Και να σου πω ότι τη χάρηκα αυτή τη συζήτηση, γιατί ήξερε μουσική και είπε ότι ήξερα κι εγώ. Κι ας ήταν τρελός. Και να σου περιγράψω την ανούσια χαρά που ένιωσα όταν έκανα την αδιάφορη αλλά τόσο βολική διαδρομή του 719. Και να σου πω και πολλά άλλα, όχι τόσο ενδιαφέροντα, αλλά θα γινόμουν μόνο λίγο βαρετός, ίσως τόσο που να με ανεχόσουν στο τηλέφωνο για κανά τέταρτο. Και ας εν τέλει με βαριόσουνα, δεν θα περηξηγιόμουν, είμαι καλόβολος. Και θα σου έλεγα καληνύχτα και θα μου έλεγες το ίδιο και θα ήμουνα οριακά λιγότερο άσχημα απ’ ότι είμαι τώρα. Αλλά δεν σε παίρνω γιατί θα με βρίσεις και να ξέρεις, μπορούσα να το δώσω στον φίλο μας, το θυμήθηκα, αλλά δεν το έδωσα και δεν ξέρω γιατί και που το κράτησα μια μέρα παραπάνω τι, δεν μπορώ να παίξω μόνος μου έτσι κι αλλιώς, απλά δεν ήθελα να το αφήσω κι αυτό. Και ακόμα πονάει η φτέρνα μου και δε νιώθω καθόλου μα καθόλου σαν τον Αχιλλέα και δεν θα το δέσω, δεν θα το δέσω, δεν θα το δέσω.

Να μάθεις.