Είναι αρκετά βράδυ και αύριο γράφω στις 9. Και πρέπει να
συγκεντρωθώ για να διαβάσω για το μονοπωλιακό ανταγωνισμό. Δεν έχω όρεξη ούτε
να με πιάσουν τα αντιδραστικά μου, θέλω απλά να μάθω αυτές τις μαλακίες και να
κοιμηθώ(αν και δεν θέλω αυτό ακριβώς). Νυστάζω, είμαι ακόμα φουσκωμένος από τα
σουβλάκια, και μπορώ πραγματικά να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα «στοιχεία
οικονομικών για γεωγράφους»(αλλά συγκεντρώνομαι σε κάτι πολύ συγκεκριμένο). Ακούγεται
ακόμα ο Ρόι που παίζει πολύ καλά πανάθεμα τον και με έχει τρελάνει τελευταία. Ακούω
και η ώρα περνάει κι εγώ δεν μαθαίνω τίποτα και αρχίζω να δέχομαι το γεγονός ότι
δεν θα κοιμηθώ σήμερα(αλλά δεν δέχομαι μόνο αυτό). Περνάει η ώρα πια. Είναι σα
να χωρίζομαι σε 2 κομμάτια. Το ένα προχωράει, όλο προχωράει και χαίρομαι λίγο. Το
άλλο μένει ακόμα ακίνητο, μετράει τις μέρες, μετράει τις απογοητεύσεις και περιμένει,
περιμένει, περιμένει σα χαζό. Αυξάνει η απόσταση μεταξύ τους συνέχεια. Και βλέπω
πως τελευταία γράφω συνέχεια. Και σκέφτομαι συνέχεια. Και κολλάω συνέχεια στο
τραγούδι του Ρόι. Ο μεσσίας θα έρθει ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου