Ανόμοιες θα είναι οι πορείες μας, οι ιδέες μας, οι συναυλίες μας και σίγουρα οι παρέες μας... Ναι, ναι σίγουρα οι παρέες μας.

Νομίζεις ότι φοβάμαι; Νομίζεις ότι το σκέφτομαι διπλά και τριπλά; Σε παρακαλώ αγόρι μου. Δεν είσαι καν τόσο έξυπνος για να σκεφτείς έτσι. Και δεν σε χρειάζομαι. Φοβάμαι να γράψω ότι σε ζηλεύω; Ντρέπομαι για τα πράγματα που αισθάνομαι; Έτσι βοηθάς εσύ, κάνοντας ο,τι μου προσάπτεις; Μου είπες χτες να γράψω πριν πεθάνω αυτά που δεν ξέρει κανείς. Και σου είπα ότι θα είναι γελοίο. Αλλά δεν είναι η ντροπή. Και μην ανησυχείς εσύ είσαι κι εσύ είναι και αυτός και αυτή και αυτοί και αυτές και όλοι. Και νευριάζω. Και χαίρομαι. Και κυλάει ο καιρός και φρονιμεύω. Μέχρι που πονάνε και τα δόντια μου. Ελπίζω να πονάς που πονάω. Κι ελπίζω να περνάς τέλεια εκεί που είσαι. Κι ελπίζω ποτέ μα ποτέ να μην γίνεις σαν και μένα γιατί θέλω να είμαι μόνος μου και μοναδικός. Αλλά κυρίως για το μόνος μου. Χαίρομαι που σε κούρασα τελικά. Χαίρομαι γιατί μου την έσπαγες που το έπαιζες υπεράνω και τέλειος και κύριος και έξυπνος και μάγκας και ότι τα ξέρεις όλα και ότι ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο για μένα και ότι εσύ πρέπει να αποφασίζεις και όλα αυτά. Ότι ξέρεις πότε να με βάλεις να κάνω κάτι, πότε να με αποτρέψεις, πότε οτιδήποτε. Μπορούσα να τα βρω και μόνος μου ξέρεις. Δεν είμαι βλάκας. Και όταν δεν είμαι καλά, μια χαρά μπορώ να ανταπεξέλθω. Όπου κι αν καταλήξει αυτό. Δεν φοβάμαι για τον εαυτό μου όσο νομίζεις. Και δεν φοβάμαι γενικά όσο νομίζεις. Γενικά νόμισες λάθος. Και πόσο χαίρομαι όταν κάνεις λάθος. Πόσο χαίρομαι όταν έχω δίκιο. Προτιμώ χίλιες φορές να λέω πως θα την πάθω και να έχω δίκιο παρά να μην την πάθω και να έχω άδικο. Τόσο ψωνάρα είμαι. Πρόβλημα; Πρόβλημα; Α πρόβλημα… Ε άντε και γαμήσου. Και όπως βλέπεις το τέλος μου αρκεί και δεν θέλει να έρθει. Απογοητεύεσαι; Είσαι οκ μ’ αυτό; Εγώ είμαι οκ μ’ αυτό. 

Φεμινίστρια; 

Ηττήθηκες.