Ήταν ένας μεγάλος και μακρύς Δεκέμβρης(χειμώνας) και στις στέγες,
θυμάμαι, υπήρχε χιόνι. Άσπρο χιόνι. Θυμάμαι πολύ καθαρά να μας παρακολουθούν
από τα παράθυρα με τις πανάκριβες μονώσεις να παγώνουμε στο δρόμο.
-Όταν το μέλλον σου σχεδιάζεται από ένα τσίρκο ηλιθίων καλύτερα
να περνάς απαρατήρητος.
(Αν με αγαπάς,
γιατί δεν μου το λες;)
Ήταν ένας μεγάλος και μακρύς Δεκέμβρης, όταν οι τράπεζες
έγιναν ναοί και μια αλεπού πήρε τη θέση του Γιαχβέ. Οι ιερείς εξαρτημένοι από τις
βίβλους τους,(κατάλληλα διαμορφωμένες να
χωράνε τουφέκια) και μ’ έναν σταυρό κρατημένο ψηλά. Θάψε με με τιμές και με
όλη την πανοπλία μου και όταν επιτέλους θα είμαι νεκρός και το σώμα μου θα χτυπάει
στο χώμα, τότε ο έρωτας μας ίσως γυρίσει πίσω, να ξεδιπλωθεί.
(Αν με αγαπάς, γιατί
δεν μου το λες);
Δεν θέλω να είμαι στρατιώτης, ούτε
καπετάνιος ενός πλοίου που βυθίζεται βαθιά κάτω στη θάλασσα μας.
(Αφού με αγαπάς, γιατί
με άφησες να φύγω;)
Πήρα την αγάπη μου και πήγαμε στο λόφο με τις βιολέτες και
εκεί καθίσαμε στο χιόνι. Εκείνη ήταν ήσυχη και ακίνητη όλη την ώρα κι εγώ τη
ρώτησα: «Αφού με αγαπάς, δεν θες να μου το πεις;»
(Αν με αγαπάς, δεν θα
μου το πεις;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου