Ανοησία

Σσσσσσσσς. Μωρό μου το ξέρω. Σσσσς. Το ξέρω πως ήταν άσχημα. Το ξέρω πως φοβήθηκες. Ήθελες να κλάψεις; Το καταλαβαίνω αγάπη μου, κλάψε τώρα αν σου βγαίνει. Λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί μαζί σου, ναι. Αγάπη μου γλυκειά, με πιάνει η καρδιά μου να σε σκέφτομαι φοβισμένη, χαμένη σε κείνο το στενό, να ακούς συνέχεια βρισιές και φωνές, κανείς να μην προσέχει πόσο φοβισμένη είσαι, πόσο φοβισμένοι είστε όλοι. Το μυαλό σου να δουλεύει πυρετωδώς, σκεπτόμενο άσχετα πράγματα, σχετικά, ανησυχίες, φόβοι, στα πρόθυρα πανικού αλλά και ψύχραιμη γιατί, ναι λατρεία μου, το ξέρω πως είσαι μεγάλη κοπέλα και ώριμη, δεν είχα αμφιβολία ότι θα τα έβγαζες πέρα. Είμαι σίγουρος πως το έχεις ξεπεράσει, πως τώρα το βλέπεις πιο ψύχραιμα, πιο άφοβα, πιο θαρραλέα. Κι ας μη φαίνεται εγώ σε έχω για θαρραλέα και έξυπνη και δυνατή. Απλά δεν μπορώ να σε φαντάζομαι εκεί φοβισμένη και παραξενεμένη. Παραξενεμένη όπως θα ήμουν κι εγώ, όπως έχω υπάρξει κι εγώ κι ας μην έχω περάσει ακριβώς το ίδιο. Παραξενεμένη για το τι ωθεί τους ανθρώπους να φέρονται έτσι. Μπορεί να το εκλογίκευσες εσύ μα εγώ ακόμα μένω με την απορία. Είμαι εγώ τόσο παράξενος ή απλά τόσο αδαής ώστε να θεωρώ τόσο αποτρόπαια και ξένη τη συμπεριφορά της αστυνομίας; Ή της εξουσίας.