Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους

Ακούω Γκάλαχερ. Αυτή είναι η κύρια μου ασχολία την τελευταία ώρα. Όχι όχι μην ανησυχείς δεν έχω «τέτοια» διάθεση. Απλά ακούω γιατί γαμάει. Κρίμα που δεν έχω εκπομπή ρε παναή για να βγάλω εκεί τη βαρεμάρα μου. Αλλά δεν βαριέμαι. Δηλαδή βαριέμαι αλλά βαριέμαι φυσιολογικά. Ειλικρινά, φαίνεται πως ζήσαμε να δούμε άλλη μια ανατολή. Ας το γιορτάσουμε(;). Και δεν το γιορτάζουμε, τσάμπα είναι. Ας πούμε ένα τραγούδι!

Χαίρε και χάρου μεγάλη μας μέρα,

εσύ που σε λένε του σκότους φοβέρα,

κι αν ποτέ αποφασίσεις να λείψεις,

τότε θα βρούμε το σχήμα της θλίψης,

μπροστά μας,

να περιμένει,

να μας καταπιεί.

Χαίρε και χαίρομαι κι εγώ συνάμα,

ξεχνάω ευθύς μιζέρια και κλάμα,

κοιτάω μέσα από βρώμικα τζάμια τον Ήλιο,

μα άζαξ υπάρχει και έτσι αφήνω,

εμένα και άλλους,

το φως,

να απορροφάμε.

Χαίρομαι ακόμα κι ας φτάνει η δύση,

το φως θα μας φύγει μα η μνήμη δεν θα ξεφτίσει,

τι είναι στ’ αλήθεια εννιά δέκα ώρες;

θα ξαπλώσουμ’ επιτέλους στις γλυκειές μας αιώρες,

μόνοι ή παρεάτοι,

με μέλι ή κουκούτσια λεμονιού,

Και θα περιμένουμε.

Τι είναι, αλήθεια, εννιά ώρες;

Το χειμώνα,

γιατί το καλοκαίρι είναι λιγότερες.

Τρελό. Ευτυχώς που δεν έχω εκπομπή τελικά! Αλλά ντάξει μια δυο μαλακίες τις πετάς έτσι κι αλλιώς.