Σπασμένο στα τρία

Κομμάτι νούμερο 1. 

Το παιδί.

Είσαι παιδί όπως λέει και ο υπότιτλος μου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι σου δικαιολογούνται όλα. Αλλά ακόμα κι έτσι εμένα μ’ αρέσεις. Πώς να μη μ’ αρέσεις αφού μ’ αρέσουν τα παιδιά; Πανέμορφη, ευάερη, ευήλια(ειδικά αυτό), με ειλικρίνεια που μου σπάει την καρδιά σε χίλια κομμάτια και τώρα μόλις κατάλαβα ότι δεν υπάρχει λόγος να γράφω αυτά τα πράγματα γιατί εσύ δεν καταδέχεσαι να διαβάζεις χαζομάρες στο ίντερνετ. Αλλά θα τα αφήσω παρόλα αυτά μπας και. Ή απλά για να λέω ότι τα έγραψα. Γλυκούλα αδέξια και τσαπατσούλα, τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς, όλα τα καλά έχεις καλή μου και να πω και γιατί τα λέω όλα αυτά. Τα λέω γιατί παρόλο που είσαι παιδί και θα έπρεπε να σε καταλαβαίνω, δεν τα καταφέρνω καλά. Είσαι τόσο περίεργη! Δεν σε πιάνω συχνά, δεν μπορώ να συγχρονιστώ μαζί σου, νιώθω συνέχεια αμηχανία, ανασφάλεια και τα παρόμοια. Και φυσικά όταν στο δείχνω μου λες ότι λέω χαζομάρες. Αλλά δεν λέω. Τώρα είσαι μακριά και θυμωμένη(μαζί μου; γενικά; δεν ξέρω) και δεν ξέρω καν τι να σου πω για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα. Οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πω την πρόθεση μου και να σε αφήσω να κάνεις ότι νομίζεις. Αρκετά έχεις πιεστεί νομίζω. Η πρόθεση μου είναι να νιώσεις καλά. Όπως και να νομίζεις ότι μπορεί να γίνει αυτό. Αν θες βοήθεια ζήτα τη και θα την έχεις.

Κομμάτι νούμερο 2.

Η γυναίκα.

Για σένα τώρα τι να πω; Αφού το 90% των γραπτών εδώ μέσα για σένα μιλάει, όποιος τα έχει διαβάσει θα έπρεπε να έχει αποκτήσει μια εικόνα πια. Σε λέω γυναίκα αν και δεν είναι ακριβές. Αλλά σκέφτομαι τώρα ότι δεν ξέρω πια τι θα είναι ακριβές για σένα. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι τι ένιωθα και τι νιώθω. Αναρωτιέμαι πια αν σε έχω γνωρίσει κανονικά. Νομίζω ναι αλλά, όσο περνάει ο καιρός, αμφιβάλλω όλο και πιο πολύ. Παρόλα αυτά θα ήθελα. Και θέλω. Νομίζεις ότι είμαι θυμωμένος και δεν καταλαβαίνω γιατί. Δεν είμαι ούτε στο ελάχιστο. Ντάξει είμαι λίγο, αλλά όχι μαζί σου. Με μένα; Με την κατάσταση; Με το ότι δεν τολμάω να σε πάρω τηλέφωνο; Άγνωστο. Παρόλα αυτά θα ήθελα να το ξέρεις, αν ακόμα διαβάζεις ότι δεν είμαι. Άλλα πράγματα είμαι. Και ένα τελευταίο. Όταν στην τύχη σε συναντάω, δεν σου μιλάω γιατί δεν αντέχω να σε κοιτάω και να βλέπω πως έχεις αλλάξει. Πως έχεις αλλάξει ρότα που λένε και απέχεις τόσο από τη δικιά μου. Με πειράζει όπως και να το κάνεις.

Κομμάτι νούμερο 3.

Κάτι ανάμεσα;

Είσαι κι εσύ. Που είσαι λίγο σπαστικιά. Αλλά ντάξει καλό παιδί. Αλλά πώς να το πω, δεν παιδιαρίζεις, εφηβίζεις. Πιο πολύ απ’ όσο θα έπρεπε. Αλλά δεν αποφασίζω εγώ, σωστά. Απλά μου τη σπας αλλά παρόλα αυτά σου ανοίγω παράθυρα και πόρτες. Πιστεύεις ότι πράττω λάθος; Εγώ ναι. Στο έγραψα και μόλις τώρα, χα, τι παράξενο. Παρόλα αυτά ασκείς επιρροή και σε μένα όπως και σε άλλους οπότε ας πούμε ότι απλά αφήνομαι να παρασυρθώ. Επαναλαμβάνω το λάθος μου. Και σε σένα και σε μένα.