Και άντε γαμήσου ξανά και ξανά

Ένα διάλειμμα. Ε μπρέικ. Αυτό είναι για όλους τους σκύλους. 

Θυμήσου, δεν έχεις επιλογές. Αυτό είναι η πεμπτουσία των ημερών. Σκεφτόμουν χτες τι μεγάλη παγίδα είναι το «τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία». Όχι δεν την φέρνουν. Τότε γιατί κάποιοι να έχουν πιο πολλά; Για να είναι πιο δυστυχισμένοι; Ή μήπως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία αλλά δεν την διώχνουν κιόλας; 

Αυτό το κείμενο είναι μια παρατήρηση. Συγχωρέστε τυχόν γραφικότητες και εξυπνακίστικα σχόλια.

Ακούω συνεχώς μια φίλη μου να λέει: Πω έχουμε γεράσει. Και δεν διαφωνώ. Σίγουρα έχουμε γεράσει, όσο περνάει καιρός θα περνάμε κι εμείς. Αλλά δεν έχουμε γεράσει τόσο όσο λέει. Σίγουρο όχι τόσο όσο νιώθουμε. Δεν γεράσαμε. Απλά παγιδευτήκαμε. Δεν φταίμε εμείς όμως. Δουλειά μας δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ, να προβλέψουμε το μέλλον. Δουλειά μας και όλων, είναι να βλέπουμε και να πράττουμε ορθώς σε κάθε επικείμενη αλλαγή. Αλλά δουλειά μας είναι και να μάθουμε τι θα πει ορθώς. Γιατί αλλαγές συμβαίνουν όσο κι αν θα ήθελα να μείνουν όλα ίδια. Αλλαγές πιο πολύ στο πως βλέπω παρά στο τι βλέπω. Μεγαλώνοντας παρατηρώ ότι τίποτα από όσα συμβαίνουν πια δεν είναι καινούργιο. Απλά είναι καινούργιο για μένα. Αυτό είναι ένα στοιχείο. Ας το κρατήσουμε. Βλέπεις δεν θέλω να μιλήσω πολύ συγκεκριμένα για να μην πέσω στην παγίδα της προαναφερθέντας γραφικότητας. Αλλά δεν είναι εύκολο. 

Ας το πάμε αλλιώς.

Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις τίποτα στην κατοχή σου, σωστά; Ότι είσαι ο εκμεταλλευόμενος εδώ, όχι ο εκμεταλλευτής. Δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου λοιπόν. Ο πρώτος είναι γνωστός και άπειρες φορές εφαρμοσμένος. Ανέβα από τη θέση του εκμεταλλευόμενου και προσπάθησε να εκμεταλλευτείς εσύ. Δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρεις αλλά, αν τελικά συμβεί, θα νιώσεις πολύ καλά. Ο δεύτερος είναι πιο κολπατζίδικος. Ο δεύτερος οδηγεί σε ένα σημείο όπου δεν θα υπάρχουν οι 2 αυτές έννοιες. Ο εκμεταλλευτής και ο εκμεταλλευόμενος θα γίνουν ο όπως-θες-πεστον και ο όπως-θες-πεστον. Δεν θα σου πω(όχι εδώ τουλάχιστον) το πώς θα φτάσεις μέχρι εκεί. Θα σου πω όμως τι σημαίνει το να θες ή όχι να φτάσεις. 

Δεν θα εξετάσω τη φύση του ανθρώπου σαν αιτία. Είναι ηλίθιο και να μην το κάνεις ούτε εσύ. Ο άνθρωπος μαθαίνει δεν γεννιέται και ας μην διαφωνήσουμε σ’ αυτό αν γίνεται. Κι εσύ όπως κι εγώ μαθαίνουμε από τόσο δα παιδάκια να προσπαθούμε να ανέβουμε πάνω από τον διπλανό μας. Γιατί; Γιατί αυτό έχει πιο γρήγορα αποτελέσματα στο να ζούμε καλύτερα. Τι κι αν κρύβει από πίσω του όλη την αδικία και την απανθρωπιά όλου του κόσμου; Δεν πειράζει. Ή μάλλον πιο σωστά, δεν το καταλαβαίνουμε καν οπότε, πώς να πειράξει; Δες όμως. Τι λέξη χρησιμοποίησα; Απανθρωπιά. Αφού όμως έτσι μαθαίνεις σαν άνθρωπος, γιατί είσαι απ-άνθρωπος αν τελικά κάνεις αυτό που γεννιέσαι να κάνεις; Ενδιαφέρον. Ας το αφήσουμε και αυτό.

Εγώ δεν θέλω να εκμεταλλεύομαι κανέναν. Ούτε να με εκμεταλλεύονται φυσικά. Θέλω να μπορώ να νιώθω σιγουριά ότι αυτό που θα κληθώ να παράξω θα παραχθεί για το συμφέρον μου και όχι για το συμφέρον άλλου. Πιο σωστά, για το συμφέρον της κοινωνίας που υπάρχω. Γιατί πολύ, πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ δυστυχώς, δεν μπορώ να ζήσω μόνος μου. Νιώθω την ανάγκη φυσικά να λύσω όλα μου τα προβλήματα με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Νιώθω όμως και τύψεις να αφήνω να υπάρχει μια κοινωνία που πολλοί(πάρα πολλοί πια) δίπλα μου αυτοκτονούν από χρέη που καμιά ανάγκη δεν υπάρχει να έχουν, που σε κανέναν που πεινάει δε χρωστάνε, που κανένας ανθρωπισμός, καμία φιλανθρωπία δεν κρύβεται από πίσω, παρά μόνο μια αρρωστημένη ανάγκη για κέρδος και εκμετάλλευση. Δεν θυμώνω. Όχι ντάξει. Θυμώνω πολύ. Απλά δεν θυμώνω τόσο όσο θλίβομαι. Και δεν θλίβομαι τόσο πολύ για αυτούς που δρουν τόσο τερατωδώς. Θλίβομαι για αυτούς που δεν αντι-δρούν κι ας νιώθω ότι θα έπρεπε. Έχουν λόγο, ναι. Λέω να το αφήσω και αυτό.

Τελειώνω ναι.

Παρατήρησες πόσα άφησα; Παρατήρησες επίσης πόσα δεν τελείωσα. Ήταν επίτηδες και θέλω να με πιστέψεις. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να σκεφτώ πέρα από αυτά που γράφω, ούτε ότι ντρέπομαι να στα γράψω εδώ. Απλά θέλω κάποιες φορές, ειδικά όταν θέλω να πω κάτι σημαντικό, να αφήνω και τον άλλον να σκεφτεί κάποια πράγματα μόνος του. Οπότε κι εσύ, αν θέλεις όντως να μου κάνεις τη χάρη, σκέψου. Σκέψου σε τι περιβάλλον μεγάλωσες. Ποιός σου είπε ότι το να μην εκμεταλλεύεσαι κάποιον είναι ανόητο. Ποιος σε έβαλε να πιστέψεις σε νομοτέλειες που μόνο αποδεδειγμένες δεν είναι. Ποιος σου έμαθε, από μικρό παιδάκι ακόμα, πόσο γραφικοί είναι αυτοί που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Σκέψου ακόμα, για ποιο πράγμα σε ετοιμάζουν. Αν νομίζεις ότι δεν σε ετοιμάζουν, σκέψου πόσες αληθινές επιλογές είχες μέχρι τώρα. Αληθινές όμως ε; Σκέψου διάφορα τέτοια. Και αν σε κουράζουν σκέψου τα και με άλλους. Και με μένα αν θες. Και ας σου φαίνονται αστεία στην αρχή. Kι αν σου έρθει να γελάσεις, πήγαινε μια βόλτα από τα συσσίτια και τις παράγκες των άστεγων. Αν σου έρθει να γελάσεις, ψάξε να δεις πόσοι αυτοκτόνησαν τον τελευταίο χρόνο. Και αν ακόμα σου έρχεται να γελάσεις, κάτσε να σκεφτείς (ρεαλιστικά όμως) πόσο πιθανό είναι να βρεθείς σε μια τέτοια κατάσταση. Εμένα μου έχει κοπεί το γέλιο καιρό τώρα πάντως.

Επίλογος για λίγους και εκλεκτούς. 

Τελικά κατέληξα γραφικός. Συγγνώμη. Η ιστορία θα συνεχιστεί εντός ολίγων ημερών. Και η δικιά μου και η γενική. Ένας στίχος για να τελειώσω λυρικά κι ας μην πιάνει όλα όσα θέλω να πω. Ούτε το κείμενο τα έπιασε στο κάτω κάτω.

                                  Είναι το πρώτο μας συναίσθημα ο φόβος,

                                  κι αλίμονο μας αν το πάρει η εξουσία,

                                  πράξη αμφίδρομη,

                                  σε κυριεύει ο τρόμος,

                                  σπέρνεις τη βία;

                                 Θερίζεις βία.   (άντε γαμήσου και άντε γαμήσου ξανά)*

*http://www.youtube.com/watch?v=pIzQtz9lQA8