Αχ το κεφάλι μου

Οι μπύρες μου χτυπάνε το κεφάλι. Και οι σκέψεις μου χτυπάνε το κεφάλι. Νιώθω πως κάθε μου σκέψη πια αφορά αίματα, θανάτους, πόνο και λύπηση. Μπύρες μπύρες και κανά ηπειρώτικο για αλλαγή. Και βρισίδια πάντα από μέσα μου για να μην με πούνε κακό. Η που θέλουμε πάντα να υπάρχει μου μίλησε σήμερα και μου μίλησε καλά. Τι καλή. Αλλά δεν ξέρω αν φτάνει. Ίσως και ναι. Η άλλη που έχει πιο ωραίο όνομα έχει να μου μιλήσει τόσο καιρό. 3 μέρες είναι μην φανταστείς. Και δεν θέλω κιόλας. Και πάλι θα αναρωτιέμαι για την καταγωγή. Και πάλι υποθέτω κανείς δεν καταλαβαίνει τι γράφω… αλλά αν κάποιος ενδιαφέρεται υποθέτω μπορεί να με ρωτήσει. Ένα ποτήρι αλκοόλ. Τι είναι άραγε; Τι προκαλεί; Παράξενο και κανείς δεν φαίνεται να εντυπωσιάζεται. Σου ανοίγει πόρτες, σου κλείνει πόρτες, σε κάνει κακό, σε κάνει καλό σου δίνει φτερά, στα κόβει. Τι στο διάολο είναι; Το έβλεπα σήμερα στο ποτήρι μου και τρόμαζα. Και αν γίνω κακός; Και αν δεν με συμπαθούνε πια όταν το πιω; Αχ παρακαλώ μη με αποπάρετε όταν πιω, όχι σαν την πριγκήπισσα, δεν τα εννοώ, είμαι καλό παιδί στ’ αλήθεια. Μη με μισείτε, δεν μ’ αρέσει να με μισούν. Αύριο το πρωί που θα ξυπνήσω θα κάνω τα 5 από τα 20 το υπόσχομαι και όλα θα είναι καλύτερα. Το υπόσχομαι. Και σας αγαπάω όλους. Και πολύ.