Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Ηχώ


Μπαίνεις μέσα. Δεν έχει πολύ φως, καλό αυτό. Ακούγεται το ‘Α million miles away’ από Gallagher. Φτιαχτό το σκηνικό. Μικρό το μαγαζί αλλά άδειο, οπότε δεν έχεις πρόβλημα να βρεις να κάτσεις. Πάντα μακριά από το μπαρ ώστε να αποθαρρύνεις τυχόν συζητήσεις με τον μπάρμαν ή όποιον άλλον. Είσαι ήδη ένα εκατομμύρια μίλια μακριά που ουρλιάζει και ο Rory. Αααα ο τύπος έχει κέφια! Τώρα έβαλε το ‘I got the blues’ από Stones. Μάλλον του έδωσες λίστα και δεν το κατάλαβες. Έρχεται ο μάγκας, του λες μια μεγάλη μπύρα(έτσι κι αλλιώς λεφτά γιοκ, θες και να φας μετά οπότε κρατάς και 5 ευρώ από το 10ευρω που σου έχει μείνει για το μήνα), και περιμένεις. Κοιτάς λίγο απ’ έξω, όπου βέβαια δεν περνάει κανείς αλλά σιγά, δεν περιμένεις και κανέναν, σωστά; Κάποτε έρχεται και η μπύρα και αρχίζεις να πίνεις λες και είναι νερό. Ξέρεις πως όσο πιο γρήγορα την πιείς, τόσο πιο καλά θα σε πιάσει αν και, με τη διάθεση σου, σκέφτεσαι, και ένα σφηνάκι φτάνει. Τώρα λέει βαριές κουβέντες όμως ο μπάρμαν και βάζει ‘Five string blues’, από Buchanan προφανώς, και σκέφτεσαι πως άμα πάει έτσι η βραδιά θα σε βρουν πουθενά με κομμένη τη φλέβα. Και φυσικά πάει η μπύρα. Μέχρι να μπει η φωνή του Roy, έχεις πάρει κι άλλη. Να πάει να γαμηθεί το φαί, εδώ μιλάμε για δουλειά μαλάκα. Έχεις αρχίσει ήδη να το χάνεις, κατεβάζεις με προσπάθεια το χέρι σου που κάνει ότι παίζει το σόλο της κιθάρας(που και να θελες κακομοίρη…), και κοιτάς γύρω σου με ενοχή, αλλά κανείς, ευτυχώς, δεν σου δίνει σημασία από τα 3 άτομα που είναι εκεί. Και εκεί που πας να αρχίσεις με σθένος τη δεύτερη και τελευταία σου(δυστυχώς) μπύρα, έρχεται το ‘Whiskey in the jar’, και από Thin Lizzy μάλιστα, και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί να υπάρχουν μαγαζιά που παίζουν διαφορετική μουσική από αυτή. Σκατά ρε φίλε δεν υπάρχει πιο καλή μουσική από το κλασικό ροκ, γαμώ. Όλο λες πως όχι και τα άλλα είδη είναι καλά, πως όλα έχουν τα καλά τους αλλά όχι. Τέτοιο πράγμα δεν νιώθεις με άλλα πράγματα γαμώ την πουτάνα. ‘Money cant save your soul’ σου φωνάζουν οι Savoy Brown, κι εσύ θυμάσαι τον καιρό που αφιέρωνες κάτι τέτοια εξυπνακίστικα για να το παίξεις έξυπνος, μέχρι που έμεινες με το πουλί στο χέρι. Της πούτσας είσαι φίλε. Ο μπάρμαν σε κοιτάει περίεργα, και αναρωτιέσαι γιατί, μέχρι που συνειδητοποιείς πως η μπύρα που πίνεις, έχει χυθεί όλη στην μπλούζα σου ενώ εσύ τραγουδάς ταυτόχρονα: «come back and leave it aaaaaaaaaaaallbehiiiiind». Ε κάπου εκεί, τελειώνεις τη μπύρα, αποφασίζεις να πας στο σπίτι, να μπεις ίντερνετ, να λιώσεις ακούγοντας αυτά που σου θύμισαν αυτά που άκουσες και να κλαψουρίσεις σε όποιον(ή κατά προτίμηση, όποια) έχει την όρεξη να σε ακούσει. Είσαι λίγο για τον πούτσο ε;

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Μου χρωστάω 16 και όσο πάει ανεβαίνει αντι να κατεβαίνει


Κάποτε υπήρξαν οι θεοί, οι οποίοι δεν ήταν θεοί, αλλά πλάσματα με τη γνώση θεών. Και έφτιαξαν κάποιους κόσμους. Σίγουρα όχι όλους, γιατί και αυτοί από κάποιον κόσμο ξεκίνησαν. Πότε άρχισαν και πότε τελείωσαν τις εργασίες τους κανέναν δε νοιάζει οπότε δεν θα ασχοληθούμε εδώ. Έφτιαξαν πολλούς όμως. Ο καθένας με τη δικιά του ομορφιά και χαρακτήρα. 

Και έκαναν μάγια στα έλλογα πλάσματα να ταξιδεύουν σε αυτούς τους κόσμους, όχι πάντα με τη θέληση τους αλλά ούτε και πάντα ακούσια. Και οι άνθρωποι(που είναι αυτοί που μας ενδιαφέρουν εδώ), ταξίδευαν από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Σε κόσμους όμορφους, άσχημους, άχρωμους, κενούς, γεμάτους ζωή, γεμάτους κίνηση, ακίνητους για πάντα, λυπημένους, χαρούμενους, κόσμους με συναισθήματα, κόσμους χωρίς τελειωμό. Και ταξίδευαν.

Εγώ εδώ θα πω για έναν κόσμο παράξενο. Βρέθηκα πολλές φορές αλλά καμία δεν μου άρεσε. Αυτός ο κόσμος μοιάζει με πολλούς αλλά δεν είναι ακριβώς ίδιος με κανέναν. 

Εδώ απαγορεύεται να μιλάς για τα συναισθήματα σου. Πρέπει να τα κρατάς για σένα. Αν μιλάς για το πώς νιώθεις, όλοι σε αποπαίρνουν και σε μισούν γιατί χαλάς, λένε, τις ισορροπίες. Επίσης εδώ, δεν επιτρέπεται να λες ψέματα ποτέ, ούτε για πλάκα. Δεν περνάνε αυτά εδώ. Όποιος πει ψέματα καταδιώκεται μέχρι να μην θέλει να μιλήσει άλλο, ποτέ. Αλλά φυσικά απαγορεύεται να μένεις σιωπηλός για πολύ ώρα. Ο νόμος εδώ λέει ρητά: «Κάθε επισκέπτης επιτρέπεται να μένει σιωπηλός μόνο όταν βρίσκεται έξω από την ακτίνα ακοής άλλου όντος. Σε άλλη περίπτωση ο χρόνος σιωπής δεν δύναται να ξεπερνά τα 5 δεύτερα».

Ένας άλλος νόμος αυτού του μέρους είναι που όταν κάνεις λάθος(ότι λάθος και να κάνεις) καταδικάζεσαι να κουβαλάς μόνιμα ένα μεγάλο σακίδιο πλάτης γεμάτο πέτρες, πολύ βαρύ, και πάνω στην τσάντα γράφουνε το λάθος σου για να το διαβάζουνε όλοι και να μην το ξεχνάς ποτέ. Δεν ωφελεί να ζητήσεις συγγνώμη γιατί εδώ οι συγγνώμες, δεν απαγορεύονται μεν, αλλά κανείς δεν τους δίνει σημασία. Η συγχώρεση είναι κάτι το εξαιρετικά σπάνιο το οποίο, όταν συμβαίνει, γιορτάζεται με ολοήμερα πανηγύρια στις πλατείες των πόλεων με ζωντανή μουσική και dj sets

Εδώ έχει σημασία μόνο αυτό που κάνεις, όχι οι σκοποί σου ή τα θέλω σου. Μόνο την πράξη λαμβάνει υπόψη του ο νόμος, και σε δικάζει πάντα, είτε κάνεις λάθος είτε όχι. Μόνιμα περνάς από δικαστήρια για να εξακριβωθεί πόσο σωστά πράττεις και πότε πρέπει να σου δώσουν σακίδιο. Εγώ έχω ήδη πολλά και περιμένω και άλλες αποφάσεις οπότε καταλαβαίνεις. Και ήδη πονάει η μέση μου ρε γαμώτο. Κωλοσύστημα.

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Αφιέρωμα στους Stones και όχι μόνο

http://www.youtube.com/watch?v=BXlVpAPHdNs  (I'll be in my basement room with a needle and a spoon and another girl will take my pain away)

http://www.youtube.com/watch?v=yE2B_kCfvss   (Wild horses, couldn't drag me away, wild, wild horses, we 'll ride them some day)

http://www.youtube.com/watch?v=jhk-ojOaopQ  (It's there, and then, it's gone)

http://www.youtube.com/watch?v=aKIZM1JbVUQ   (You got the silver, you got the gold)

http://www.youtube.com/watch?v=J1EWf6O77jE   (You got to roll me and call me the tumblin',
Roll me and call me the tumblin' dice)

http://www.youtube.com/watch?v=KuRxXRuAz-I   (I've been walking in Central Park, singing after dark, people think I'm crazy, i've been stumbling on my feet, shuffling through the street, asking people, "What's the matter with you boy?")

http://www.youtube.com/watch?v=xyLg0SiM_kw   (I was out in the city, i was out in the rain(θυμάσαι;), i was feeling down-hearted, i was drinking again(αυτό το θυμάσαι, δυστυχώς)... I was young, i was foolish , i was angry, i was vain, i was charming, i was lucky, tell me how have i changed?)

Και τελευταίο, αλλά πιο σημαντικό να ξέρεις:

http://www.youtube.com/watch?v=PHVeyo4W18U   

Time is on my side, yes it is
Time is on my side, yes it is

Now you always say
That you want to be free
But you'll come running back (said you would baby)
You'll come running back (I said so many times before)
You'll come running back to me

Oh, time is on my side, yes it is
Time is on my side, yes it is

You're searching for good times
But just wait and see
You'll come running back (I won't have to worry no more)
You'll come running back (spend the rest of my life with you, baby)
You'll come running back to me

Go ahead, go ahead and light up the town
And baby, do everything your heart desires
Remember, I'll always be around
And I know, I know
Like I told you so many times before
You're gonna come back, baby
'Cause I know
You're gonna come back knocking
Yeah, knocking right on my door
Yes, yes!

Well, time is on my side, yes it is
Time is on my side, yes it is

'Cause I got the real love
The kind that you need
You'll come running back (said you would, baby)
You'll come running back (I always said you would)
You'll come running back, to me
Yes time, time, time is on my side, yes it is
Time, time, time is on my side, yes it is
Oh, time, time, time is on my side, yes it is
I said, time, time, time is on my side, yes it is
Oh, time, time, time is on my side
Yeah, time, time, time is on my side

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Η ιδεαλιστική θεωρία του Βαρδίνου για παιδιά


Θα σου πω εγώ, αφού δεν ξέρεις, πως φτιάχτηκε ο άνθρωπος. 

Παλιά ήταν μόνο τα ζώα. Και ήταν ευτυχισμένα. Και ζούσαν πολύ καιρό στη γη σε πλήρη ισορροπία. Μα τα ζώα δεν ήταν όπως είναι τώρα. Ήταν σοφά και έξυπνα όσο λίγα πλάσματα στο σύμπαν. Θα μου πεις: 

-Τώρα είναι χαζά! 

-Θα σου εξηγήσω κάνε λίγη υπομονή.

Και έτσι όπως ζούσαν όλα τα ζώα σε πλήρη αρμονία το καθένα με τα προβλήματα και τις λύσεις του αποφάσισαν, μια εποχή πολύ μακριά στο χρόνο, ότι βαρέθηκαν. Πολλές συγκεντρώσεις έγιναν, και συνέδρια, όχι μόνο ανά είδος αλλά και όλων των θηλαστικών ή και όλων των ζώων, με μεταφραστές φυσικά. Φαντάσου μόνο για να συνεννοηθούν τόσα είδη πόση σοφία και εξυπνάδα χρειαζόταν. Πολλές προσπάθειες να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση αλλά τίποτα. Κανείς δεν ήξερε τι να κάνει για να ξεφύγουν από την πλήρη τελειότητα που υπήρχε στη φύση. Τα πουλιά είπαν πως τα ζώα χρειάζονταν καλύτερες μετακινήσεις για να μπορούν να ευχαριστηθούν όλο τον κόσμο σε όλη του την πληρότητα. Τα θηλαστικά είπαν πως ίσως τα άλλα ζώα να βαριούνται επειδή δεν κάνουν μικρά και έτσι δεν αισθάνονται τη χαρά του να διαιωνίζεις το είδος σου τόσο άμεσα. Και άλλες πολλές θεωρίες, η μία πιο τρελή από την άλλη. Αλλά η κεντρική επιτροπή αποφάσεων του ζωικού (λες και υπήρχε άλλο!) βασιλείου που αποτελούνταν φυσικά ως επί το πλείστον από σοφές κουκουβάγιες είπε πως αυτά είναι χαζομάρες. Τότε μια φάλαινα(επειδή ίσως οι φάλαινες είναι οι καλύτερες μητέρες) είπε ότι ίσως χρειάζεται να χαλάσει η ισορροπία του κόσμου και να φτιαχτεί ένα νέο είδος. Το θέμα συζητήθηκε για χρόνια αμέτρητα και τη σημασία του όλα τα ζώα ήξεραν πως δεν θα μπορούσαν να την καταλάβουν παρά μόνο πολύ μετά την πράξη. 

Αλλά αποφάσισαν να ρισκάρουν. Όμως οι καλύτεροι επιστήμονες των ζώων, που τότε ήταν όλοι σαλάχια, προειδοποίησαν την κοινότητα των ζώων: «Η ισορροπία που φέραμε στον κόσμο μας είναι δυνατή. Ίση δύναμη θα πρέπει να έχει και το είδος που θα φτιάξουμε, ανώτερες δυνατότητες από όλα τα είδη μας μαζί και αρετές και ελαττώματα μαζεμένα και ένα ένα βγαλμένα από το κάθε ζώο. Το νέο είδος μας θα έχει τη δύναμη να καταστρέψει τον κόσμο και να τον ξαναφτιάξει από την αρχή.» Αυτή τη δήλωση δεν την δέχτηκαν χωρίς φόβο οι πληθυσμοί στο συνέδριο αλλά με μια φωνή δήλωσαν πως: «Η υπέρτατη γνώση που κατέχουμε πρέπει να είναι εργαλείο και όπλο για την ευτυχία μας και όχι δεκανίκι μιας αιώνιας παράτασης μιας ανούσιας  ζωής.»

Χιλιάδες χρόνια δούλευαν μυριάδες είδη το καθένα συνεργαζόμενο τέλεια με το άλλο για να φτιάξουν τον άνθρωπο. Τα έντομα έφτιαξαν τα εσωτερικά όργανα και το νέο DNA. Τα αιλουροειδή έκαναν τις δοκιμές για να δώσουν τις ικανότητες ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις αντιξοότητες της φύσης. Τα ψάρια που ξέρουν από χρώματα και ομορφιά έδωσαν τις εικόνες και τα χαρακτηριστικά. Επειδή όμως δεν ήθελαν να αδικήσουν κανένα σε κάθε νέο μοντέλο έδιναν μια αμυδρή εικόνα από κάθε ζώο. Κάποιοι άνθρωποι θύμιζαν γάτες, κάποιοι πουλιά, κάποιοι γουρούνια κλπ. 

Και τα πρώτα μοντέλα φτιάχτηκαν. Τα εμφάνισαν(χωρίς φυσικά να εγκαταστήσουν ψυχές ακόμα) στο συνέδριο και όλοι χειροκρότησαν. «Τι εξαίρετη δουλειά!»: αναφώνησαν όλοι. Τότε ο αρχηγός των σαλαχιών βγήκε μπροστά και παρακάλεσε για ησυχία. Και είπε: «Φίλοι και εχθροί από ανάγκη, η δουλειά μας δεν τελείωσε, δυστυχώς. Φτιάξαμε το σκεύος αλλά ζωή δεν δώσαμε ακόμα. Όταν μάθαμε τις τέχνες της φύσης και του σύμπαντος, μια νομοτέλεια μας βγήκε στις ατελείωτες εξισώσεις. Η ψυχή όπως και η ενέργεια(ή μπορεί να είναι και το ίδιο λένε οι κουκουβάγιες) δεν μπορούν να παραχθούν τεχνητά. Δεν μπορούμε να παρασκευάσουμε ψυχές από το τίποτα, όπως δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και με την ενέργεια. Αυτό που λέω είναι πως αν στ’ αλήθεια θέλουμε να φτιάξουμε το είδος που αποφασίσαμε τόσα χρόνια πριν, θα πρέπει να δώσουμε τις ψυχές μας και να χάσουμε τους εαυτούς μας στην προσπάθεια. Και δεν αρκεί να το κάνουν κάποιοι. Το είδος που φτιάχνουμε θα είναι το μόνο που θα έχει ψυχές στη γη. Και εμείς θα ξεπέσουμε σε κάτι,  ευτυχισμένο στην άγνοια του μεν εκατομμύρια φορές μικρότερο από το τωρινό δε.»

Η σιωπή θα έλεγε κανείς πως διήρκεσε μέρες. Αλλά τελικά όλοι συμφώνησαν. Τι άλλη επιλογή είχαν; Η ζωή τους, όπως ήταν, δεν είχε καμία ουσία. Αργά ή γρήγορα θα γινόντουσαν σαν τα άδεια δοχεία που έφτιαξαν.

 Και έτσι, ο θεός να τους βοηθήσει, συμφώνησαν. Πούλησαν τον εαυτό τους για να γίνουν ευτυχισμένοι και ας μην το θυμούνται καν πια. Και εμείς ήρθαμε στη θέση τους, να ψάχνουμε την ευτυχία ξανά, λες και όποιος ζει σε αυτό τον πλανήτη είναι καταραμένος να την ψάχνει για πάντα. Κάποτε που θα φτάσουμε στο επίπεδο που ήταν αυτοί, θα δώσουμε εμείς τις ψυχές μας πίσω και η αλυσίδα θα συνεχιστεί. Ή μπορεί να έχει γίνει ήδη αμέτρητες  φορές αυτό! Καλή φάση.