Η Αθήνα το καλοκαίρι είναι το πιο θλιβερό μέρος στον κόσμο. Και είμαι μόνο 6 ώρες εδώ. Και το κινητό μου είναι πολύ θλιβερό. Και το ίντερνετ επίσης. Και λείπουν όλοι όσοι θα ήθελα να δω. 1-2 άτομα είναι μη φανταστείς. Αντί για αυτούς και τη φωνή τους έχω την οθόνη μου και λυπητερά τραγούδια. Και αύριο που θα ξυπνήσω δεν θα έχω ούτε αυτά, θα έχω δουλειές, ζέστη και φαγητό μέτριο, ούτε καν σουβλάκια. Το καλοκαίρι είναι ωραίο αλλά πολύ μελαγχολικό. Πάντα μου άρεσαν τα μελαγχολικά όμως, δεν θα έπρεπε να παραπονιέμαι. Είναι τόσο μελαγχολικό που όλοι όσοι σου λείπουν είναι μακρυά, που όπου θες να πας είναι μακρυά, αλλά παρόλα αυτά μπορείς να πάρεις το τρένο και να πας, γιατί είναι καλοκαίρι οπότε έχεις χρόνο. Μ' αρέσει το καλοκαίρι γιατί πάντα κοιτάω τη θάλασσα και τα βουνά και σκέφτομαι πως πέρα από αυτά υπάρχουν μέρη που μπορεί, άμα είμαι τυχερός και άξιος, να τα δω κάποτε και αυτό το κάποτε δεν μοιάζει τόσο μακρυνό τότε. Αλλά έχω δώσει υποσχέσεις και έχω πάρει υποσχέσεις για ταξίδια μακρινά και κοντινά και πολλές έχουν μείνει σημειώσεις στον πίνακα ανακοινώσεων μου για χρόνια. Ποτέ δεν θα τα πετάξω αλλά και ποτέ δεν θα τα κάνω, φοβάμαι. Ξέρω ένα πράγμα όμως. Εσένα δεν θα σε πετάξω ποτέ ακόμα και να γεμίσω χαρτιά με τις υποσχέσεις μας όλο τον πίνακα. Τίποτα πιο μελαγχολικό από τα σχέδια που έμειναν στον πίνακα μου. Και το καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου