Αράζει πάντα στο κλασικό του παγκάκι το απόγευμα κοιτάζοντας
τον κόσμο να περνάει με βλέμμα κενό. Πάντα μα πάντα ακούει μουσική με κάτι
κίτρινα ακουστικά. Όλη την ώρα. Τον παρακολουθώ εδώ και 2 βδομάδες, ποτέ δεν
τον έχω δει να ακούει τον κόσμο γύρω του. Μόνο μουσική(;) από τα κίτρινα
ακουστικά. Που και που μόνο, βγάζει το ένα για να ακούσει τις ερωτήσεις των
περαστικών. Άλλο και αυτό! Που τον ξέρουν όλοι και τον ρωτάνε; Κάθε μέρα
τουλάχιστον 4-5 θα περάσουν, θα τον ρωτήσουν κάτι(δεν έχω πλησιάσει ακόμα να
μάθω τι), και θα βγάλει το ακουστικό(πάντα το ένα, λες και δεν μπορεί να
αντέξει χωρίς μουσική έστω και λίγα δεύτερα), θα τους εξηγήσει κάτι(πάντα με
χειρονομίες) και μια έκφραση έκστασης(και λίγης αλαζονείας), θα του πουν
ευχαριστώ, θα φύγουν, θα βάλει το ακουστικό και θα ξαναπάρει την προηγούμενη
του στάση. Τι παράξενος άνθρωπος. Και όταν νυχτώσει θα φύγει. Πρέπει να μάθω τι
συμβαίνει με αυτόν. Αύριο θα τον ρωτήσω να δω τι λέει σε αυτούς που τον
πλησιάζουν. Και θα δούμε ότι είναι να δούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου